คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที3
จงออบ :part
'จุงฮง! ตื่นสิ!! จุงฮงงงง~' ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนมาได้สักพักแล้ว แต่ผมก็ยังกลับบ้านไม่ได้ เพราะเพื่อนสนิทตัวเองยังไม่ขอตัวลาจากพระอินทร์ที่มันได้ไปเข้าเฝ้าตอนเรียนคาบสุดท้าย
"นี่ จุงฮง! ตื่นสิเดี๋ยวพี่ยงกุกก็จะมารับแล้วนะ ตื่นนนนน!" นี่มันหลับกลางวันหรือซ้อมตายครับคุณผู้อ่านที่รักทุกคน
.
.
.
จากที่แค่เรียกชื่อ เขย่าตัวแรงๆ มันก็ยังไม่ตื่น จะถีบมันตกเก้าอี้ก็กลัวแม่งไปฟ้องพี่ยงกุก พี่แม่งก็โคตรยุติธรรมเลยจริงจริ๊ง! เข้าข้างเพื่อนน้องชายมากกว่าน้องชายอย่างผมซะอีก เฮ้อ!
"อีจุงฮง! อีเจลโล่!! อีเพื่อนยักษ์!! ตื่นซะทีสิโว้ยยยย!!!"
ผมตะโกนใส่หูมันดังๆลั่นห้องที่ได้ไร้ผู้คนเป็นที่เรียบร้อย ในที่สุดมันก็เริ่มขยับตัว ขยับหัว ส่ายไปส่ายมาแล้วค่อยยกตัวขึ้นมาจากแขน
"อือ เสียงดังจังจงออบ ไม่อายเพื่อนเหรอ"มันพูดกับผมแต่ตามันยังไม่ยอมลืม
"คุณมึงช่วยกรุณาแหกตาดูด้วยครับว่ามีเพื่อนไหม" สิ้นเสียงผมมันก็ยอมลืมตามามองดูห้องที่ไม่มีใครเลย
"เลิกเรียนแล้วเหรอ หาววว~"
"เออ! รีบเก็บของได้แล้ว วันนี้พี่ยงกุกจะมารับ" จุงฮงพยักหน้าสองสามทีแล้วเก็บของบนโต๊ะเข้ากระเป๋าเสร็จ เรียบร้อย ผมกับมันก็พากันเดินออกจากห้องไปหน้าโรงเรียนเพื่อรอพี่ยงกุกมารับ แต่ก็ไม่ทันจะได้ยืนรอก็เห็นรถพี่ยงกุกจอดรอหน้าโรงเรียน ผมก็ไม่ปล่อยให้พี่รอ รีบวิ่งเข้าไปทักพี่ยงกุกแบบผ่านๆ... เพราะยังไงพี่ผมก็ไม่สนใจผม แต่สนใจคนที่เดินตามผมอยู่มาข้างหลังมากกว่า (ขอน้อยใจแปป)
เดินผ่านพี่ยงกุกแล้วรีบเปิดประตูหลังเข้าไปนอนแผ่แบบที่ผมชอบ แต่เหมือนผมจะทำไม่ได้ เพราะเมื่อผมเปิดประตูหลังเข้ามานั่งก็เจอ
.
.
.
.
"อ้าวพี่เหยิน! มาด้วยเหรอ" ผมพบมนุษย์ตัวขาวไม่แพ้จุงฮง นั่งเล่นเกมอยู่ก่อนแล้ว
"ครับน้องออบบี้"
-___-
มีคนเดียวแหละที่ชอบเรียกผมแบบนี้... จะใครละ ถ้าไม่ใช่พี่ฮิมชาน เพื่อนซี่พี่ยงกุกที่ย้ายจากเมืองนอกมาเรียนที่เกาหลี
พี่แกตอบผมแต่ตานี้จ้องเกมเป็นมันเลย ผมเบะปากนิดเมื่อความต้องการนอนเบาะหลังคนเดียว แต่ก็ไม่ได้เพราะมีมนุษย์ฟันเหยินนั่งด้วย
ผมก็ไม่ใส่ใจอะไรหรอกครับ บ้านพี่ฮิมชานก็อยู่แถวบ้านผม พี่เขาก็เรียนที่เดียวเอกเดียวกับพี่ยงกุก ก็ไม่แปลกถ้าจะไปจะกลับพร้อมกัน
"นี่ออบบี้ จะนอนก็ได้นะ พี่ให้หนุนตัก" หลังจากพี่ยงกุกขับรถออกจากโรงเรียนได้สักพัก พี่ฮิมชานก็เลิกเล่นเกมแล้วหันมาคุยกลับผม พร้อมตบตักตัวเองเชิญชวนให้ผมนอน(อย่าถามถึงพี่ยงกุก เจ้าตัวขับรถไปคุยเล่นกับจุงฮงไป) แหม เจ้าตัวเอ่ยชวนแบบนี้...ผมก็ล้มตัวหนุนตักพี่ฮิมชานสมใจพี่แกเลย 55555
เพลียจากการเรียนตั้งแต่เช้าถึงบ่าย การได้นอนบนรถระหว่างกลับบ้านคือสิ่งที่ดี ยิ่งมีหมอนแบบตักนิ่มๆของพี่ฮิมชานพร้อมกับมีมือคอยลูบหัวผมเบาๆ ก็ทำให้ผมหลับในไม่กี่นาทีต่อมา
ฟี้~
..
.
.
.
.
"อ้าว จงออบหลับแล้วเหรอ" ยงกุกที่ระหว่างรอสัญญาณไฟ หันมองกระจกหลังที่สะท้อนภาพน้องชายตัวเองนอนหนุนตักเพื่อนสนิท
"อืม"
หลังจากได้ยินคำตอบจากเพื่อนสนิท ยงกุกก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เพราะรู้อยู่แล้วว่า น้องชายตัวเองชอบหลับประจำ
"เดี๋ยวแวะซื้อของสดกันที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตก่อนเข้าคอนโดละกัน พรุ่งนี้วันเสาร์ จะได้ทำอะไรกินกันดีไหม"
บทสนทนาคำถามต่อจากนั้น ดังมาจากคนเบาะหลังที่ถูกเด็กกระต่ายตัวโตนอนหนุนตักอยู่ เรียกความสนใจจากทั้งสองที่นั่งข้างหน้า
"ดีเลยฮะ!! ผมอยากกินหม้อไฟ!! ของใช้ส่วนตัวผมก็ใกล้หมดแล้วด้วย"
"อา...ก็ได้ พรุ่งนี้ก็ไม่ได้เข้ามอ งั้นเดี๋ยวแวะซุปเปอร์' ซื้อของใช้ ของกินทำหม้อไฟกินกันพรุ่งนี้ "
.
.
.
.
.
ซุปเปอร์มาร์เก็ต
"งั้นฉันกับเจลโล่ จะไปซื้อของใช้กับขนม อยากได้ไรเพิ่มก็โทรมาละกัน ซื้อเสร็จรอที่รถนะ"
พยักหน้าเข้าใจกับคำสั่งขอผู้อาวุโสสุดอย่างพี่ยงกุก ก่อนที่พี่ยงกุกกับจุงฮงจะขึ้นบันไดไปชั้นบนที่มีขายพวกของใช้ต่างๆ เหลือไว้เพียงผมกับพี่ฮิมชานที่มีหน้าที่ซื้อของสดทำอาหารและหม้อไฟ หาววว~ ยังนอนไม่ถึงไหนเลยนะ =_=
"จงออบบี้อยากกินอะไรเย็นนี้ครับ"
พี่ฮิมชานที่เข็นรถดูของอยู่ข้างหน้าหันกลับมาถามผมที่เดินหน้ามึนๆตามหลัง
"ไอ้จุงฮงมันจะกินหม้อไฟไม่ใช่เหรอพี่"
"หม้อไฟมันสำหรับพรุ่งนี้ครับน้องมุน"
พี่ฮิมชานหยุดยืนเลือกเนื้อสัตว์ ที่มีทั้งหมู เป็ด ไก่
"อืม...เย็นนี้เหรอ ซุปสาหร่ายกับข้าวผัดกิมจิมั้งครับ" ผมยืนดูพี่ฮิมชานเลือกเนื้ออย่างตั้งอกตั้งใจ....แหม นอกจากหน้าตาดี ทำอาหารอร่อย ยังเลือกของสดเป็นอีก
"เหรอ อืมมมม...งั้นไปดูกิมจิกัน"
ตลอดการซื้อของสด ผมเดินตามพี่ฮิมชานที่เข็นรถไปนู่นไปนี่ หยิบผัก เลือกเนื้อใส่รถเข็น แถมตอนจ่ายตัง พี่แกก็จ่ายหมด ทั้งที่ผมบอกจะจ่ายเอง(แต่เป็นบัตรเครดิตของพี่ยงกุก) แต่พี่แกก็บอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวไปเก็บจากพี่ยงกุกทีหลัง ผมก็ไม่ขัดศรัทธาพี่เขา จ่ายเงินเสร็จก็ช่วยกันถือของกันไปที่รถ รอสักพักพี่ยงกุกและจุงฮงก็มาถึง และพวกเราก็พากันกลับไปห้องที่คอนโด
จบprat:จงออบ
ยองแจ:prat
"ย๊ากกกกกก! อะไรนี่! พรุ่งนี้วันหยุด ยังจะเรียกประชุมอีกเหรอ " ผมที่กำลังนอนไถโทรศัพท์เล่นก็ต้องหัวเสียนิดหน่อยเพราะมีข้อความไลน์จากเพื่อนในคณะส่งมาในกลุ่มบอกว่า พรุ่งนี้รุ่นพี่นัดประชุมตอน10โมง
แน่นอนว่าในไลน์กลุ่ม เพื่อนคนอื่น(รวมถึงเขา)ก็ต่างโวยวายบ้างตามประสาคนขี้เกียจ แต่สุดท้ายทุกคนก็ต้องไปกันอยู่ดี
"เห้อ~ อะไรเนี่ยพี่ฮิมชาน มาองมาอัพรูปของกินตอน4ทุ่มทำไม! หิววว~" ออกจากไลน์มาสิงเฟสบุ๊คก็เจอรูปข้าวผัดกิมจิกับซุปสาหร่าย พร้อมไก่ทอดดูน่ากิน อื้อหือ จงใจยั่วใครไม่รู้ รู้แต่ว่ามันอยู่ตรงหน้ายองแจ แสดงว่ายั่วยองแจแน่ ว่าแล้วผมก็เข้าไปโหยหวนใต้รูป
U.Yjae คนเดิม เพิ่มเติมคือน่ารัก
-โอ๊ย! 4ทุ่มกว่าเพิ่งแดกข้าวเหรอครับคุณพี่ฮิมชาน ลงรูปของกินตอนดึก นึกว่ายังอยู่'เมกาอยู่เหรอครับ #หิวนะจบ-
HC ฮิมชานไง
-อ้าว 4ทุ่มแล้วเหรอ โทดๆ พอดีแดกเสร็จแล้วอยากอัพ ลืมไปว่าไม่ได้อยู่'เมกา....พรุ่งนี้มีหม้อไฟ สนใจม่ะ-
U.Yjae คนเดิม เพิ่มเติมคือน่ารัก
-เวลา สถานที่ โปรดระบุมาขอรับ-
HC ฮิมชานไง
-ห้องกู ตอนหกโมง แต่มาช่วยกูเตรียมขอก่อน5โมง เค๊?-
ผมไม่ได้ตอบอะไรไปนอกจากกดถูกใจในข้อความล่าสุดของพี่ฮิมชาน บ่งบอกว่าเข้าใจ และไถโทรศัพท์ต่อไปเรื่อยๆ กดถูกใจข้อความเพื่อนในคณะที่ต่างบ่นถึงโปรเจคตัวเอง ไปเม้นแกล้งแหย่แซวฮงบินที่ถูกตามง้อด้วยมุกเสี่ยวๆจากราวี่
เล่นไปไถมาก็เริ่มง่วง กดปิดแอพ ปิดจอและเดินไปปิดไฟก่อนกลับมาล้มตัวนอน แต่ยังไม่ทันได้นอน อยู่ๆใบหน้าหล่อๆคล้ายแมว ที่กำลังยืนชงชาเขียวเมื่อตอนเย็นๆค่ำ ก็เด้งเข้ามาในหัว
บทสนทนาที่พูดคุยกันก่อนจะจบกันที่หน้าลิฟต์ พร้อมเจ้าตัวหน้าเหมือนแมวจะขึ้นไปชั้นห้องตัวเองอีกสองชั้น....จอง แดฮยอน
รอยยิ้มที่ริมฝีปากยิ้มนิดๆ พร้อมกับพึมพำกับตัวเองว่า 'ฝันดีนะ' แล้วก็เข้าสู่ช่วงนิทา
.
.
.
.
.
แย่จังที่ยองแจได้หลับไปก่อน หากเจ้าตัวยังไม่นอน ก็คงได้รู้สึกถึงแรงสั่นเล็กน้อยจากโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างเตียง หน้าจอที่เปล่งแสงโชว์ว่ามีการแจ้งเตือนใหม่
.
.
.
.
-DaeHyun J. ได้ส่งคำขอร้องเป็นเพื่อนคุณ-
น่าเสียดายจริงๆ แต่ตอนเจ้าตัวตื่นมาคงเห็นนะ
-----------------------------------------------------
เราไม่รู้ว่ายังมีคนรอ เพิ่งได้กลับมาอ่านคอมเม้น เห็นว่ายังมีคนรออ่านอยู่ เลยตัดสินใจ...ทิ้งหนังสือที่จะสอบพรุ่งนี้ แล้วมานั่งแต่งฟิคแก้คำผิดในตอนนี้ และกดอัพมันตอนจะเที่ยงคืน 555555 คืออัพในโทรศัพท์กากๆของเรา ตัวหนังสือเราไม่รู้มีปัญหาอะไรไหมตอนอ่านในคอมอ่ะ (ปกติอ่านในแอพอย่างเดียว) ถ้าอยากให้แก้ขนาดอะไรบอกเราได้ เดี๋ยวแก้ให้
สุขสันต์วันปีใหม่นะ แม้มันจะผ่านมา3-4วันแล้ว 555 ขอให้คนที่เข้ามาและหลงเข้ามาอ่านฟิคเราทุกคนมีความสุขมากๆ ให้เกินครึ่งของ365วัน มาอัพให้แล้วตอน3 แต่เดี๋ยวเราก็หายไปอีก ถ้าอยากอ่านในตอนต่อๆไปเร็วๆไปตามจิกได้ในทวิตเตอร์เรานะ เล่นทุกวัน รีทวิตทุกวินาทีที่เล่น แล้วตอนนี้มีปั่น#TeamBAPอยู่ ลั้ลล้ามาค่ะในทวิต แต่ชีวิตจริงคือเศร้า สอบ กิจกรรม เรียนเพิ่มเติม หาที่ต่อ หางานทำเก็บตังจ่ายให้สามีแต่ละวง 5555 สุดท้ายรักคนอ่านทุกคน จุ๊บๆ
ความคิดเห็น