คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที2
กริ๊ง!
“ ผมขอชาเขียวเย็นแก้วหนึ่งฮะ ” เสียงเปิดประตูเรียกให้แดฮยอนที่นั่งดูรูปรีบวางกล้องแล้วเงยหน้ามาเพื่อรับออเดอร์จากลูกค้า แต่พอเงยหน้าขึ้นมาแทบจะสตั๊นไปเลย เพราะคนที่เขาเพิ่งดูรูปที่ถ่าย ตอนนี้มายืนอยู่ตรงหน้าเขา
“ชะ ชาเขียวแก้วหนึ่ง...นะครับ ” แดฮยอนพูดทวนรายการลูกค้าอีกครั้ง แต่ก็ดันพูดตะกุตะกักนิดนึง
“ ครับ “ ร่างบางตอบเสร็จแล้วยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะเดินไปหาที่นั่ง
“ชาเขียว ไอ้แด แกต้องชงชาเขียว “ แดฮยอนพูดกับตัวเองทันทีเมื่อร่างบางเดินไป เมื่อรวบรวมสติได้ ก็ลงมือชงชาเขียวแสนอร่อยให้ทันที ระหว่างทำก็เหลือบมองร่างบางที่นั่งโต๊ะตัวในสุด ซึ่งที่นั่งที่ร่างบางนั่งคือ โต๊ะที่เงยมาจะเห็นเคาน์เตอร์ที่ชายหนุ่มยืนพอดี และบางทีร่างบางก็เงยหน้าขึ้นมาหลังจากก้มลงขีดเขียนอะไรบนสมุด
“น้องรัก เดี๋ยวพี่ขอกลับก่อนนะ ฝากปิดร้านด้วย ” ร่างสวยของฮโยซองที่ออกมาจากห้องครัวมาที่เคาน์เตอร์ที่น้องชายอยู่แล้วรัวคำพูดตนและออกจากร้านไป ทิ้งให้น้องชายมองตามแบบงง
'มาเร็วไปเร็วจริงๆพี่สาวตรู' แถมยังทิ้งกุญแจร้านไว้ให้อีก เฮ้อ ถอนหายใจทิ้งก่อนจะยกชาเขียวไปเสิร์ฟให้กับร่างบางที่กำลังมองดูรอบๆร้าน
“ชาเขียวเย็นได้แล้วครับ” เสียงทุ้มดังเรียกให้ร่างบางหันมายิ้มให้ร่างสูงของแดฮยอน
“ขอบคุณครับ ร้านนี้ตกแต่งดีจังนะครับ ภาพถ่ายกับภาพวาดดูสวยเข้ากับร้านนะครับ”
“ขอบคุณสำหรับคำชมครับ ทานให้อร่อยนะ” ร่างสูงที่ได้ยินคำชมก็ยิ้มรับ พูดขอบคุณแล้วหลังเดินไปทำหน้าที่ตัวเองต่อ
.
.
.
“ขอบคุณสำหรับคำชมครับ...ทานให้อร่อยนะ” เมื่อพนักงานหน้าหล่อเดินไป ผมก็นั่งกินชาเขียว...อร่อย! ดูถ้าวันหลังผมต้องชวนพวกพี่ฮิมชานหรือฮงบินมากิน รสชาติของชาเขียวทำให้ผมลืมอาการที่ปวดขาเลย ทำไมผมถึงปวดขานะเหรอก็...
วันนี้หลังจากไปหาพี่ยงกุกกับพี่ฮิมชาน พี่ทั้งสองก็พาผมมานั่งกินเค้กกับกาแฟที่ร้านนี้ ที่รู้สึกเจ้าของร้านนี้จะรู้จักกับพี่ฮิมชานอยู่ เพราะเข้ามาที่ร้านปุ๊ปก็ทักทายพี่ฮิมชานร่วมถึงผมกับพี่ยงกุก แถมยังให้พวกเราได้ชิมเค้กใหม่ของร้านฟรี พอเสร็จกินกันเสร็จพี่ยงกุกก็ต้องขอตัวไปรับน้องที่ใกล้เลิกเรียนพี่ฮิมชานก็ขอไปด้วย เหลือผมคนเดียว เลยไปตระเวนหาสถานที่ที่พอจะเข้ากับหัวข้อจนมืดเลยเดินกลับคอนโดที่ผมพัก แต่ระหว่างเดินจะไปขึ้นรถที่หน้ามหาลัยก็ผ่านร้านกาแฟแห่งนี้อีก เลยตั้งสินใจเข้ามานั่งพัก สั่งเครื่องดื่มกิน ระหว่างที่รอพนักงานมาเสิร์ฟชาเขียว ผมก็นั่งดูภาพที่วาดร่างๆมาดูอีกครั้งและขีดๆวาดๆเพิ่มบางจุดเล็กน้อย แล้วนั่งมองร้านที่มีข้อความ รูปการ์ตูนน่ารักๆที่ถูกวาดบนกระจกหน้าร้านหรือโต๊ะกระจกที่ผมนั่งอยู่ก็มีข้อความน่ารักๆให้นั่งอ่าน หรือจะเป็นรูปวาด รูปถ่ายแขวนตามผนังที่มันสวยจนผมเอ่ยชมตอนพนักงานมาเสิร์ฟ บรรยายกาศร้านนี้มันดีจริงๆ ผมชมร้านในใจอีกครั้งแล้วนั่งวาดรูปต่อ
แดฮยอน : part
“อ้าวพี่แด พี่ฮโยซองกับแล้วเหรอ”
แชรินที่กลับมาจากกินข้าว(ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้) กำลังยืนล้างถ้วยจานและเครื่องชงอยู่ในครัว ถามผมที่กำลังจะเดินเข้ามาวางถ้วยจานที่เก็บมา วางไว้ให้แชรินล้าง แล้วเดินไปหยิบชีสเค้กที่ฮโยซองแบ่งไว้ให้ผมกินตอนผมหิว
“อืม ล้างจานพวกนี้เสร็จ แกก็กลับก่อนก็ได้ ทำงานทั้งวันแล้วนี้”
“ฮะ หนูเก็บกวาดครัวกับเคาน์เตอร์เรียบร้อยแล้ว ฝากพี่เก็บหน้าร้านด้วยนะ ไปก่อนนะค่ะ” พูดจบแชรินก็หยิบกระเป๋าเดินออกจากร้านทันทีที่ล้างจานเสร็จ
หลังจากที่ผมกินเค้กเสร็จก็เก็บกวาดที่กินก่อนจะออกมาจากครัวเข้าไปหลังร้านเพื่อหยิบสัมภาระตัวเองก่อนจะเดินออกมาที่เคาน์เตอร์เพื่อตรวจดูเครื่องชงเครื่องดื่มต่างๆ แล้วหันมาเจอร่างบางที่เขานึกว่ากลับไปแล้วยัง นั่งขีดเขียนอะไรอยู่ที่โต๊ะ ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะถ่ายรูปเก็บไว้เงียบๆ
“จะปิดร้านแล้วเหรอครับ” เมื่อผมเดินเข้าใกล้ก็ร่างบางนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาถามเมื่อเห็นว่าโต๊ะรอบๆถูกเก็บเรียบร้อย
“เอ่อ ครับ...”
“ขอโทษที คือผมนั่งวาดแบบส่งอาจารย์อยู่เพลินเลยไม่รู้ว่าถึงเวลาปิดร้านแล้ว “
“ไม่เป็นไรๆ พอดีวันนี้ปิดเร็วกว่าปกตินะครับ จะนั่งต่อก็ได้นะ”
ผมพูดตามความจริง เพราะวันนี้ปิดร้านเร็วกว่าปกติตั้งชั่วโมง เหตุผลก็คือขก. แต่ถ้าคนตรงหน้าจะนั่งต่อเขาก็ยินดีจะเปิดต่อ
“ไม่เอาดีกว่า ตอนนี้ก็ดึกแล้ว รีบกลับดีกว่า นี่ครับค่าชาเขียว”
ร่างบางที่เก็บของเสร็จแล้วลุกขึ้นมายื่นค่าชาเขียวมาให้ แต่ผมกลับดันเงินนั้น พร้อมกลับบอกว่า
“ผมเลี้ยงครับ ”
“เอ๋ มะ...”
“ถือว่าค่าตอบแทนที่คุณชมร้านของผมและพี่สาวผมแล้วกัน คุณพักอยู่ไหนเหรอครับ” ไม่ปล่อยให้เขาตั้งคำถามผมก็รีบถามต่อ
“เอ่อ...คอนโนTS นะครับ”
“โอะ งั้นเรากลับด้วยกันไหมครับ ผมก็อยู่ที่นั้น” ผมเปล่าแหลนะ ผมพักอาศัยที่คอนโนนั้นจริง ต่างจากพี่สาวที่กลับไปพักที่บ้าน
“งั้นก็ได้ครับ ขอไปรอข้างนอกนะครับ” ร่างบางตอบตกลง ก่อนจะออกไปยืนรอข้างนอก ผมก็รีบเก็บโต๊ะแล้วหยิบสัมภาระ ล็อกประตูร้าน แล้วพาร่างบางที่ยืนรอไปที่รถที่จอดอยู่ข้างร้าน จัดการเปิดปิดประตูข้างคนขับให้เสร็จ แล้วเดินมาขึ้นที่ฝั่งคนขับ สตาร์ทรถ ขับออกจากร้านไปตามเส้นทางกลับคอนโด
“ผมชื่อ ยองแจนะ ยู ยองแจ” ออกรถมาได้สักพัก ร่างบางก็พูดแนะนำตัวเอง ชื่อน่ารักจังเลย ยูยองแจ
“ผม จอง แดฮยอนครับ คุณเรียนที่มหาลัยนี้เหมือนกันเหรอ ” ผมถามร่างบางเมื่อขับผ่านมหาลัย
"ครับ ปี1 คณะศิลปาสาสตร์ เอกวาดรูป คุณล่ะ "
"ปีเดียวกันเลย ผมเลยคณะนิเทศ เอกถ่ายภาพนะ" ยองแจดูดีใจมากตอนบอกว่าผมอยู่ปีเดียวกันกับเขา จากที่ถามตอบกันระหว่างผมกับยองแจ กลายเป็นผมต้องนั่งฟังยองแจพูดบ่นถึงงานโปรเจคใหญ่ที่มีเอกยองแจกับผมและเอกดนตรี ว่าส่งแบบร่างไปหลายแบบแต่อาจารย์ก็บอกไม่ผ่าน ผมนั่งฟังเสียงเล็กพูดไม่หยุด แต่กลับไม่รำคาญเลย จนถึงคอนโด ยองแจบอกกลับผมว่าตัวเองพักชั้นห้าห้อง 504 ต่างกับผมที่ขึ้นไปสองชั้น ห้อง703 ก่อนจากกันยองแจก็ยังบอกว่าวันหยุดจะให้ผมมาหาที่ห้องเพราะทำอาหารเลี้ยงผมด้วย
(Dae : end part)
++++++++++++++
อ๊ายยยย แฟนคลับเพิ่มขึ้น เอาไปเลยตอน3 ที่แดแด้พูดทั้งตอน 55555
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านมาเม้นกัน แถมยังกดติดตามด้วย ขอบคุณจริงๆ 
พอเห็นสิ่งเหล่านี้แล้ว ทำให้เรายอมมาอัพและแต่งฟิคนี้ด้วยความตั้งใจให้สุดฝีมือ แต่ก็สามารถมาติชมได้นะ ไรต์จะพยายามแก้ให้
สำหรับคำผิดในฟิค ไรต์จะกลับมาแก้ไขให้ถ้าไรต์พบ หรือมีนักอ่านมาบอก และไรต์อยากให้นักอ่านทุกคนช่วยกันบอกไรต์ด้วยถ้าเจอคำผิด เพราะบางทีไรต์ก็ตาไม่ค่อยดี เบลอๆบ้าง ขอโทษด้วย
ตอนนี้บังโล่และฮิมออบ ไม่ได้ออกมา ไรต์จึงพาพวกเขามาส่งไรต์เข้านอนตอนเที่ยงคืน ฝันดีนะนักอ่านทุกคน ซัลจาโย
ความคิดเห็น