back to ปอ4รักนี้คือความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #3 : รู้จักเพื่อนใหม่

�ฉันนั่งคอตกเป็นหมาหงอย ได้แต่คอยให้ประตูความฝันนี้ปิดลงสักที
ฉันนั่งมองไปยังท้องฟ้า เวลาในยามบ่ายๆนี้มันช่างน่านอนเสียจริง ฉันพยายามถามใครบางคนบนฟ้าว่า ทำไมฝันนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน ฉันอยากจะตื่นขึ้นมาไวๆ ฉันอยากจำฉันทุกคนได้ไวๆ คอยดูนะถ้าฉันตื่นแล้ว ฉันวิ่งไปหยิบอัลบัมเพื่อนเก่ามานั่งค้นเลยสิคอยดู จะได้จำได้สักทีว่าใครเป็นใคร
"แก้ว" นั่น....ฉันชักเบื่อชื่อตัวเองขึ้นทุกทีๆ ใครมาเรียกฉันอีกล่ะ ฉันหันไปตามคำเรียก ... เป็นครั้งที่สามแล้ว ที่ฉันได้ยินมัน
ฉันมองตามเสียงเรียกนั่นไป
"ครูเรียกเข้าห้องน่ะ" - -� ครูเรียกเข้าห้อง !!!!! เฮ้อ ฉันคงต้องเข้าไปนั่งฟังด้วยสินะ
พอเข้ามาในห้อง คุณครูก็เตรียมชอคก์ไว้ตามสไตล์�คุณครูโบราณ�� แล้วแกก็ยิ้มมาให้เด็กๆในห้องอย่างใจเย็น รอยยิ้มอันดูอบอุ่นนั่นฉันจำได้ดี คุณครูคนนี้ชื่อ......=_=ชื่ออะไรหว่า เวรแม้แต่ชื่อครูฉันยังจำไม่ได้เลย
"เอาล่ะ วันนี้ครูอยากให้พวกเธอแนะนำตัวทีละคน ชื่ออะไรกันบ้าง เริ่มที่คนแรกเลยจ๊ะ ^�^" คุณครูปลายหางตามาทางฉัน เหมือนเป็นเชิงบอกว่า ฉันนั่นแหละคนแรก
ฉันยืนขึ้นแล้วปรายสายตามองเพื่อนๆทั่วห้อง เอิ่ม ทุกคนมองฉันเป็นตาเดียวกัน
"แก้วค่ะ"
แล้วฉันก็ได้พูดมันออกไปแล้ว เฮ้อ ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ กะอีแค่พูดชื่อตัวเอง นี่ทำไมมันตื่นเต้นแบบนี้ก็ไม่รู้
"คนต่อไป..."
ว่าแล้วคุณครูป้า น่าโบราณก็ให้เพื่อนของฉันขานชื่อทีละคน เอาล่ะ เป็นโอกาสดีที่จะได้ทำความรู้จักเพื่อนใหม่ๆของฉันสักที ......
นั่นๆเด็กผู้หญิงเพื่อนฉัน ยืนแล้ว ฉันจะรู้สักทีว่ายัยนี่ชื่ออะไร
"น้ำค่ะ"
น้ำงั้นหรอ... อืมชื่อน่ารักดี นะ แก้วน้ำ เข้ากันดีอะไรขนาดนี้ ฉันมองไปรอบๆห้อง เห็นเด็กผู้หญิงตัวสูงๆสองคน ฉันฟังไม่ถนัดเอาซะเลย ได้ยินว่าอะไร พิ้งๆกับ ยอยๆ เอิ่มนั่นพ่อแม่เค้าใช้อะไรขึ้นเนี่ย ชื่อบ้าอะไร ยอยๆ
"เอาล่ะ จบคาบค่ะ เจอกันใหม่พรุ่งนี้"
เย้ๆๆ จบคาบแล้วรอดตายแล้วฉัน ....
"เหนื่อยเป็นบ้า!"ฉันพึมพำกับตัวเอง
"น้ำเย็นมาแล้วคร้าบบ" อยู่ดีๆนายนั่นก็โพล่หน้ามาใกล้ๆ แล้วก็เอาขวดน้ำมันยื่นให้ฉัน เคยถามฉันบ้างมั้ยเนี่ยว่าฉันหิวน้ำหรือเปล่า สงสัยนายนี่จะเป็นเอามาก
"ขอบคุณ แต่ไม่ต้องการ "
ฉันปฏิเสธด้วยถ่อยคำอันเฉือดเฉือนเป็นรอบที่สอง นายนี่ท่าจะเพี้ยน ชอบมาวุ่นวายเจอะแจะฉันตลอดเลย แต่ก็แอบเขินอยู่ดี >W<
"โถ คนเค้าหวังดี รับไว้หน่อยนะคร้าบ" ใบหน้ากับท่าทางทะเล้นนั่น จะทำให้หัวใจฉันเต้นแรงๆขึ้นอีกแล้ว โอ้ยฉันอยากจะบ้า
"ไม่ บอกว่าไม่ก็ไม่สิ" ฉันเดินหลีกนายนั่นไป ฉันเดินต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปพบกับเด็กผู้ชายอีกคนหนึ่ง เขานั่งอยู่คนเดียว นั่งเงียบๆด้วยแหะ เฮ้ยนายนี่ ตายไปแล้วหรือยัง! หน้าตาก็จืดๆ ซีดๆ นายนี่ไม่มีเพื่อนเหมือนฉันหรือเปล่านะ
"นายๆ" ฉันถามด้วยความเป็นห่วง ห่วงว่านายนี่ยังใช่คนอยู่หรือเปล่า
"อะไรของเธอ"
"นายเป็นอะไรอ่ะ� ไม่ไปเล่นกับเพื่อนหรอ"
"ไม่ไป แล้วเธอยุ่งอะไรด้วย"
อู้ยยยย แรงได้อีกค่ะ เวรกรรมตามทัน อีตาบ้า คนเค้าถามด้วยความเป็นห่วง ยังมาพูดจาไม่มีมารยาทอีก(รู้สึกตัวเองก็เคยไม่มีมารยาทไม่ใช่หรอไง) สงสัยนายนี่จะเข้ากับใครไม่ได้หรือเปล่าฟระ เลยมานั่งเป็นหมาหงอยแบบฉันเนี่ย
"นายๆ นี่เราอยู่ชั้นอะไร ห้องอะไรหรอ" ฉันโพล่งถามนายนั่นไป โอ้ยถามไปได้ไงเนี่ยรู้ทั้งรู้ว่าคำถามมันงี่เง่าน่ะ
"......"นั่นไง นายนั่นมองหน้าฉันแล้วก็ทำหน้าแบบว่า เธอประสาทกลับหรือเปล่า เฮ้อๆ ก็ฉันอยากรู้นี่หน่าT�T
"เธอประสาทกลับหรือเปล่า!"
"......"
�ใช่เลย ฉันนี่ไม่น่าคิดอยู่ในหัวเลยแท้ๆ ยัยบ้าเอ้ยไปถามมันทำไมกัน ก็รู้อยู่ว่ามันงี่เง่านะฮะ
"ป.4 ห้อง 3 ครูสุดา เธอชื่อ กันยา นามสกุล�สยามิตรา มีพ่อชื่อ บุญมา แม่ชื่อ ลดา พอใจยังฮะ"
"O_o"
โห ไอ้บ้านี่รู้ประวัติฉันด้วยอ่ะ แปะๆ ปรบมือให้เลย� นี่นายไปสืบประวัติฉันจากไหนเนี่ย
"อะไร ทำหน้าแบบนี้จะถามว่าฉันไปรู้ประวัติเธอได้ไง งั้นสิ"
เฮ้ย นายนี้มันอ่านใจฉันออกได้ไง! มันจะเกินไปแล้ว
"อือ.."
"ไม่เห็นอยากประวัติเธอน่ะ จำง่ายจะตายไป เพื่อนในห้องน่ะ จำกันได้ทุกคนนั่นแหละ"
ห๊า เพื่อนในห้อง จำ ได้ ทุก คน เลยหรอ เฮ้ยนี่ฉันดังไปหรือเปล่าเนี่ย
"......."
ฉันนั่งเงียบ อึ้งทุกอย่างมันอยู่ในสมองฉันแบบ อื้ออึงมาก นี่ฉันจำใครไม่ได้เลยหรอแต่ทุกคนจำฉันอย่างนั้นสิ
มันช่างไม่ยุติธรรมเลย โฮๆๆๆ ฉันรู้สึกได้ถึงน้ำใสๆที่มันกำลังเอ่อล้นที่ขอบตา ไม่สิ มันกำลังไหลลงมาอย่างแรง
"ฮือๆๆ" ฉันคิดในใจอย่างเดียวว่าฉันอยากกลับบ้าน ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วอ่ะ
"เฮ้ย แก้วร้องไห้ นี่กัน แกทำแก้วร้องไห้เรอะ"
ทุกคนในห้องหันมามองฉันเป็นตาเดียวกัน เฮ้ยอะไรมันจะขนาดนี้
"แก้ว แกเป็นอะไร" ยัยน้ำวิ่งเข้ามาหาฉัน พร้อมกับปรายสายตาไปทางหมอนั่น
"นี่กัน นายทำอะไรเพื่อนฉันห๊า!!!!!" ยัยน้ำตะโกนดังลั่น ทั้งห้องเงียบมีแต่ความเงียบงัน เอ๋อ ทุกคนมองกันเป็นตาเดียว
ฮะๆ ฉันสงสารนายนั่นอ่ะ ทำหน้าอย่างกับจะร้องไห้� เหมือนทุกคนกำลังแผ่รังสีไปที่นายนั่นคนเดียวเลย
โฮะๆๆ สะใจว้อยย
"เปล่าหรอก เขาเปล่าทำอะไรฉัน" นางเอกผู้แสนดีอย่างฉันออกโรงรับหน้าแทน ฮ่าๆ
ว่าแล้วฉากนี้จะต้องเป็นฉากที่นางเอกเดินจากไปจากห้อง นั่นไงเหมือนหนังดราม่าเข้าทุกทีๆ ฉันเดินไปตามระเบียงตึก และมองลงไปข้างล่าง อ่านะ นางเอกต้องฆ่าตัวตายเสมอไปมั้ย
"นี่เธอจะทำอะไรน่ะ"
นายกันรีบตามฉันมาดู กลัวความผิดล่ะสิ หึหึ ฉันจะให้นายหลอน 3 วัน 3 คืนเลย ฮ่าๆ
"ฉันขอโทษนะ" ว่าแล้วฉันก็ปีนขึ้นไปบนราวระเบียง คุณครูทุกคนๆ ภารโรงแตกตื่นหมด ฉันได้ยินเสียงอื้ออึงใครตะโกนอะไรสักอย่าง บอกให้ลงมาๆ อ๋อ คือให้รีบกระโดดลงไปใช่หรือเปล่า
"โดดแล้วนะ" พรึบ ปลายเท้าข้างหนึ่งของฉันร่วงลงไปแล้วฉันรู้สึกเหมือนกำลังถูกชุดลงไปที่ใดสักทีหนึ่ง
แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลยนะ� ได้ยินแต่เพียง....
"แอ๊ก !! คิดสั้นทำไมเนี่ย ยัยบ้าเอ๊ย!!" เอ๋นั่นเสียงแม่ฉันหรือเปล่า ถ้าใช่มันคงจะเช้าแล้วใช่มั้ย แม่ฉันมารับฉันจากความฝันแล้วสินะ
"นี่!!จะทับอีกนานมั้ย มันหนักนะ"
เอิ่ม ฉันพนันได้เลยว่านั่นไม่ใช่แม่ฉันที่จะไปแปลงเพศหรือย่างไรก็แล้วแต่ ฉันหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่น ของ...
"เฮ้ย!!" นายนั่นนิหน่า ฉันถูกนายนั่นกอดหรือฉันกอดนายนั่นเฮ้ย จะบ้าไปแล้ว ไม่ว่าใครกอดใครก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ
ฉันรีบพยายามลุกขึ้น แต่ก็
"โอ้ย!" อย่าคิดว่าฉันร้อง นายนั่นต่างหากที่ร้องน่ะ
"สงสัยจะแขนหัก"
โอ้ว นี่ฉันทำนายนั่นแขนหักหรอเนี่ย ฉันอยากจะบ้าตาย .....