back to ปอ4รักนี้คือความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #2 : สถานที่เก่าๆ(เก่าแค่ไหนกันนะ)

    ณ วันเวลาที่เว้งว้างห่างไกล ช่วงเวลาปิดเทอมนี้มันช่างแสนยาวนานเสียจริง เฮ้อน่าเบื่อ เศรษฐกิจยุค 2011นี่ก็กระไร ไหนจะน้ำท่วมอีก เฮ้อ ประเทศไทย ฉันนั่งมองนาฬิกาอยู่นี่มันก็ สี่ทุ่มแล้วสินะ ฉันคงต้องเอนตัวลงบนที่นอนลูกฟูกนี่สักทีแล้วก็หยิบหมอนสักใบแล้วก็ผ้าห่มอุ่นๆมากอดไว้ พรุ่งนี้น่าจะมีอะไรให้ทำอีกมากเลยทีเดียว
"เอ๊ะ นี่มันโรงเรียนเก่าฉันนิ" ฉันบ่นพำพำกับตัวเองในใจแล้วฉันมาที่นี่ได้อย่างไร สถานที่เก่าๆที่ดูแล้วคุ้นตา ศาลาที่เดิมนั่นยังมีรอยเปื้อนคาบลิควิดที่ฉันเคยขีดเขียนไว้ม้าหินอ่อนด้านในสวนที่ฉันเคยทำน้ำแดงหกเลอะไปหมดและบ้านเด็กเล่นหลังนั้นที่ฉันเคยเล่นซ่อนแอบฉันยังจำมันได้ดี เมื่อฉันเดินต่อเรื่อยๆจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่แห่งหนึ่ง นั่นคือเวมีการแสดงที่ฉันเคยขึ้นไปประกวดร้องเพลง และอ่านสรภัณญะที่นั่น ....
"แกกๆ แกกๆ " เสียงดังราวกับมีคนกำลังซ่อมหรือทำอะไรสักอย่าง ฉันเห็นภารโรงกำลังเอาไขควงไขน็อตอยู่ที่ประตู ฉันตั้งใจว่าจะเดินไปถามลุงแกสักหน่อยว่า นี่ปิดเทอมหรืออย่างไรทำไมฉันไม่เห็นใครเดินผ่านไปผ่านมาอยู่แถวนี้บ้างเลยนะ
"ลุงคะๆ"ฉันพยายามจะตะโกนเรียกเพื่อให้ลุงนั้นหันมาแต่ทว่า ลุงแกก็ไม่ได้ยินซะอย่างนั้น ฉันเลยพยายามเดินเข้าไปหา
"ลุงคะๆ"ฉันตะโกนเรียกเป็นรอบที่สอง แต่แล้วฉันจึงตัดสินใจเดินเช้าไปถามใกล้ๆจะดีกว่า 
ทันใดนั้นเอง ฉันเดินผ่านกระจกที่ตั้งอยู่หน้าลิฟท์ฉันเห็นอะไรบางอย่างในกระจกนั่น ซึ่งในกระจกนั้นมันคือ......
"o_o" ฉันเห็นตัวฉันเองกลายเป็นเด็กประถมไปเสียแล้ว สาวน้อยร่างบางผูกเปีย ใส่ชุดนักเรียนเอี๊ยมประโปรงสีน้ำเงินผูกโบว์สีขาวยืนอยู่ที่หน้ากระจก สภาพฉันกลายเป็นเด็กประถมไปแล้ว ไม่ๆตอนนี้ฉันกำลังจะสติแตกแล้วให้ตายเหอะ นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!! ฉันกลายไปเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน  
ฉันพยายามจะมองไปที่กระจกนั่นอย่างสนอกสนใจ มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่
"แก้ว" ฉันได้ยินเสียงใครตะโกนเรียกชื่อฉันอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ ฉันหันไปตามเสียงเรียกและพบว่า
มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ใส่ชุดเดียวกับฉัน เธอใส่กระโปรงยาวกว่าและเธอผมยาวกว่าด้วย ที่สำคัญกว่าน้ันคือเธอรู้จักฉัน
"มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ รู้มั้ยเนี่ยว่าที่ห้องเรามีเรื่องให้เธอเซอร์ไพร์ด้วยแหละ"
เด็กผู้หญิงยืนอมยิ้มและทำหน้าตาตื่นเต้นตกใจอะไรสักอย่าง
"เธอคือ..."
ฉันพยายามจะถามว่าเธอเป็นใคร แต่แล้วเธอก็ลากฉันไปยังห้องๆหนึ่ง ......
ฉันพอจะเดาออกว่า ห้องนั้นน่าจะเป็นห้องประจำฉันของฉันเอง ในห้องนั้นมีเด็กนักเรียนเยอะแยะมากมาย แต่ที่สำคัญคือฉันไม่รู้ว่าใครเป็นใครเลย ให้ตายเถอะ นี่ฉันข้ามเวลามาตอนไหนเนี่ย ถ้าเป็นช่วงเวลาที่ฉันเรียนอยู่ฉันก็น่าจะจำใครได้บ้างสิ!!!
"นี่ๆ แก้ว เธอจำเด็กผู้ชายคนนั้นได้ป่ะ"
เธอชี้ไปที่เด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าห้อง
"ไม่นะ..."
ฉันตอบไปตามความเป็นจริง ในเมื่อเธอนั่นแหละฉันยังจำไม่ได้เลย
"โอ้ย ก็ไอ้เสื้อแดงไง(ใส่เสื้อสีแดงค่ะ ไม่เกี่ยวกับการเมืองใดๆ) ที่เราเรียนพิเศษด้วยกันอ่ะแล้วมันใส่เสื้อสีแดงไง"
ฉันพรางนึกอยู่นาน เอ๋ฉันเรียนพิเศษตอนประถมด้วยหรอเนี่ย - -
"อะ..อะ.. อ๋อ"
ฉันแกล้งเออ ออ ห่อ ปลาไหลไปกับยัยนี่เผื่อจะได้ไม่ถามอะไรฉันอีก เพราะฉันกำลังเวียนหัวอย่างรุนแรงงง
"จำได้ใช่ป่ะ ฉันว่าจะไปล้อมันสักหน่อยนะ"
เอิ่ม เพื่อนฉันเป็นคนดีอะไรเยี่ยงนี้ แต่จะทำอะไรก็แล้วแต่...ตอนนี้ฉันต้องการคำอธิบายเรื่องราวทั้งหมด!!
ฉันเริ่มมองซ้าย มองขวา เผื่อจะหาทางไปจากที่นี่ ฉันไม่อยากกลายเป็นคนความจำเสื่อมตอนนี้หรอกนะ ไม่นานยัยนั่นต้องจับได้แน่ว่าฉันจำใครไม่ได้เลย จริงๆ
"แกๆ ฉันขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ "
ฉันบอกยัยนี่ไป ...
ฉันเดินออกมาจากห้องนั้นอย่างเปล่าเปลี่ยวเอกา พอจะมีใครบอกฉันได้บ้างมั้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ฉันรู้สึกว่ามันสับสน ไปหมด
"แก้ว" ชื่อนี้ถูกเรียกเป็นครั้งที่สอง ใครเรียกฉันอีกนะ หรือว่า ยัยบ้านั่นตามฉันมา
ฉันหันไปมองตามเสียงเรียกนั่น
"นาย...."
ฉันเจอกับเด็กผู้ชายคนเมื่อครู่ ที่ยัยนั่นชี้ให้ฉันดูท่าทางเก้ๆกังอยู่หน้าเรียนเมื่อกี้ แล้วมาทำอะไรตรงนี้ล่ะ
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ ^ ^" นายนั่นส่งยิ้มหวานตาตี่ๆมาให้ เอิ่มฉันว่านายคนนี้หน้าตาคุ้นๆนะ เหมือนใครสักคนนึง
"นายมาทำอะไรที่นี่"
"ฉันมาหาเธอ ไง...เห็นเดินออกมานึกว่าไม่อยากคุยกับฉันซะอีก"
เอิ่ม เปล่าเลยแม้แต่น้อย แต่ฉันไม่รู้จักนายต่างหากเล่า!!!! ฉันจะพูดยังไงดี ฉันจำนายไม่ได้เลย เพียงแค่คุ้นๆอ่ะ ฉันจำไม่ได้เลย ว่าฉันเคยเรียนพิเศษด้วยน่ะ ฉันจำไม่ได้อีกว่าฉันอยู่ชั้นอะไรเล่าตอนนี้ห้องอะไรด้วย ....
"เปล่าอ่ะ แค่เวียนหัวนิดหน่อย"
"หรอ งั้นขอจับหน่อยนะ " ว่าแล้วนายนั่นก็ยื่นมือมาจับที่หน้าผากฉัน เอิ่มเล่นเอาฉันเขินไปเลยทีเดียว.....
"......"
"ตัวก็ไม่ร้อนนิหน่า ให้ฉันพาไปห้องพยาบาลมั้ย^ ^"
โอ นายนี่ช่างเป็นเพื่อนที่ดีอะไรเยี่ยงนี้
"ขอบใจ แต่อย่ามายุ่งกับฉันน่าจะดีกว่า"
ฉันปฏิเสธเพื่อนที่แสนดี อย่างไม่่มีเยื้อใย ฉันเดินจากนายนั่นไปแล้วไปหยุดที่เก้าอี้หินอ่อนหน้าห้องเรียน แล้วฉันจะทำไงต่อไปดี เฮ้อ ฉันได้แต่ภาวนาในใจ ขอให้นี่เป็นแค่ความฝันที แล้วพรุ่งนี้ฉันก็จะตื่นมาโดยที่ไม่พบใครอีก......