ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 世界の終わり: ปฐมบทความทรงจำที่เลือนลาง
ท้องฟ้าในวันสิ้นโลก ช่างว่างเปล่า เหมือนกับความรู้สึกของเขาที่มีให้กับที่นี่เหลือเกิน...
ใบหน้ามนของเด็กหนุ่มเเหงนมองท้องฟ้าที่เริ่มแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ สีสันของมันช่างหมดหมองเสียจนเขายังรู้สึกได้ถึงความสิ้นหวังของมันเลย
เขาค่อย ๆ หลับตาลงอย่างช้า ๆ พร้อมกับเสียงของทุกอย่างที่ค่อย ๆ เงียบลงไปจนเขาไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว...
" นี่ ! ได้ยินไหม ? "
เปลือกตาที่หนักหน่วง มันยากที่จะลืมมันขึ้นมามองเจ้าของเสียงเรียกที่กำลังเขย่าตัวของเขาอยู่
" นี่...สวัสดี...นี่..."
ดวงตาเริ่มปรับโฟกัสภาพที่เขาเห็นได้ชัดขึ้น ก่อนจะปรากฏใบหน้าของเด็กสาวผมสีม่วงอ่อนมัดเเกละสองข้างกำลังหันหน้าไปคุยกับใครอีกคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก่อนเธอจะหันมามองเขา
" เขาฟื้นเเล้ว ! " เด็กสาวผมม่วงเข้ามาใกล้ขึ้นแล้วส่งยิ้มอย่างเป็นมิตร ก่อนที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เธอกลับต้องหุบยิ้มลงไปทันที
" เธอ...เป็นใคร...แล้วฉัน...เป็น--อึก ! "
" เป็นอะไรมากไหม ยูกะ ! " เธอพูดชื่อของใครบางคนที่ทำให้คนที่นอนบนเตียงกำลังกุมศีรษะหยึดชะงัก แล้วมองตาเธอด้วยความตกใจ
" ยู...กะ..." เด็กหนุ่มทำหน้ามึนงงก่อนขมวดคิ้วเมื่อมีอะไรบางอย่างมันเเทรกซ้อนเข้ามาในหัวของเขามากมายจนเขาตาลาย
' ยูกะ ' น้ำเสียงทุ้มนุ่มนวลเรียกชื่อของเขาอย่างอ่อนโยน ก่อนยื่ยมือมาทางเขาด้วยรอยยิ้มที่ดูสุขขุมเเต่มันกลับทำให้เขารู้สึกอบอุ่น
' ยูกะ ! ' น้ำเสียงของใครอีกคนในที่ที่หนึ่งกำลังเรียกเขาด้วยความกลัวที่จะเสียเขาไป ก่อนกระชากเขากลับมาจากที่ที่หนึ่ง
' ยูกะ '
" มิคาโดะ ยูกะ...ฉันชื่อ มิคาโดะ ยูกะ " คนผมฟ้าแดงเเหงนหน้าพูดกับเด็กสาวผมสีม่วง เด็กสาวทำปากงึมงำครู่หนึ่งพร้อมกับแสดงสีหน้าเศร้าออกมา ก่อนเธอจะสลัดภาพใบหน้าความเศร้าของตัวเองออกไป
" ใช่...นั่นล่ะ คือชื่อของนาย...ฉัน มิโคโนะ มิโกะ จ๊ะ " เธอยกมือกุมหน้าอกแล้วเเนะนำตัวเองด้วยใบหน้าเปี่ยมรอยยิ้มอันสดใส
" ขอโทษทีนะมิโกะ ที่ขัดเวลาของเธอ แต่เรามีเรื่องที่สำคัญกว่านั้น " เป็นเสียงของคนที่มิโกะหันหน้าไปพูดอะไรบางอย่างด้วยก่อนหน้าที่ยูกะจะตื่นขึ้นมา
นัยน์ตาสีส้มแดงจ้องมองมาที่เด็กสาวก่อนหันไปมองทางด้านนอกของหน้าต่าง
" เวลาก่อนที่โลกจะล่มสลาย เหลืออีกไม่มาก เราไม่ควรชักช้า เราต้องรีบไปที่ศูนย์กลาง " เธอยืนขึ้นในท่าทีเรียบร้อย พร้อมกับเสียงกระดิ่งดังกรุ่งกริ่งไปมา
" แต่...ปล่อยยูกะไว้คนเดียวแบบนี้ไม่ได้นะ มันอันตรายเกินไป--"
" ฉันก็ไม่ได้บอกว่าจะปล่อยให้เขาอยู่ที่นี่นะ มิโกะ " อามาเทราสึส่งยิ้มให้ ก่อนหันหลังเดินออกจากห้องนั้นไป ทิ้งไว้แต่เพียงมิโกะกับยูกะอยู่กันเพียงสองคน
" ... "
ทั้งห้องเงียบกริบ เด็กสาวนั่งนิ่งก้มมองมือของตัวเองที่กำชายกระโปรงแน่นจนยู่ ก่อนเงยหน้ามองยูกะที่ยังทำหน้าไม่เข้าใจสถานการณ์อะไรเลย
" ยูกะ...ฉันไม่รู้ว่าทำไมนายถึงความจำเสื่อม...แต่ว่า...นายเป็นกำลังสำคัญมากเลยนะ..." เด็กสาวมองหน้าของอีกฝ่ายแล้วว่าต่อ
" นายเป็นคนเดียวที่รู้ว่าใครเป็น เทพศาสตรา นายเป็นคนเดียวที่รู้ว่า พวกมันมาจากที่ไหน "
" พวกมัน...? " ยูกะทำหน้าไม่เข้าใจอีกหน
" อืม...พวกมัน คือ อสูรกายแห่งวันสิ้นโลก ตอนนี้...ไม่สิ...อีกไม่นานโลกใบนี้กำลังล่มสลาย " มิโกะจ้องหน้ายูกะอีกครั้ง
" วันสิ้นโลก กำลังมาถึงแล้ว ยูกะ ตอนนี้กำลังของเทพศาสตราไม่เพียงพอจะยั้งพวกมัน พวกเขาตายกันไปหมดเเล้ว..."
เด็กสาวกัดฟันพร้อมเสมองไปยังท้องฟ้าที่เริ่มมีหลุมดำปรากฏขึ้นมาเรื่อย ๆ
" อวสารของโลกที่ไม่สามารถทวงมันคืนกลับมาได้อีกเป็นหนที่สอง..."
' เธออยากจะได้มันคืนมันล่ะ...ยูกะ ? '
ยูกะกุมขมับอีกครั้งเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
' ลองมองไปที่โลกอันเน่าเฟะดูสิ...เธอยังอยากจะได้มันคืนอยู่อีกไหม...'
" ของแบบนั้นน่ะ...ฉันไม่อยากได้มันคืนหรอก..."
" ! ! ! " ยูกะสะดุ้งเฮือกเมื่อคำพูดคำนั้น มันเป็นเสียงของเขาเอง นัยน์ตาของเด็กหนุ่มหันไปมองเด็กสาวผมม่วงกำลังวางมือลงบนหน้าต่างที่ปิดล้อมไปด้วยผนึกลงลายอักษรสีทองส่องแสงเรืองสว่างขัดกับสีของท้องฟ้าที่เริ่มหมองลงเรื่อย ๆ
" มาแล้ว อสูรเเห่งวันสิ้นโลก " เด็กสาวเเหงนหน้ามองท้องฟ้าที่มีอสูรตัวใหญ่ปรากฏกายออกมาคำรามพร้อมมอนเตอร์ประเภทบินมากมายที่ตามมันออกมาไม่หยุดหย่อน
เด็กสาวเรือนผมสีม่วงรีบวิ่งออกไป ก่อนที่เธอจะหันมาส่งยิ้มให้ยูกะ
" อยู่ที่นี่นะ ยูกะ แล้วฉันจะกลับมา "
คำพูดของมิโกะทำให้เด็กหนุ่มเบิกตาโพร่งขึ้นอีกครั้ง
' มิโกะ อย่า ! ' เป็นเสียงของเขาที่กำลังรั้งเธอไม่ให้ไปทำอะไรสักอย่าง
แต่....
เธอกลับหันมาส่งยิ้มอันอ่อนโยนแล้วเดินกลับไปยังทางที่เขาไม่อยากให้เธอไป
แต่พอเขาตามเธอไป....
ภาพของมิโกะที่ถูกพวกมอนเตอร์ฆ่าตายนอนท่ามกลางกองเลือดสีเข้มโดยมีดาบอยู่ข้างกายเด็กสาวผมม่วง
เขาห้ามเธอไม่ได้...
มันเป็นความผิดของเขาเองที่ห้ามเธอไม่ได้
หมับ...
ใครบางคนเข้ามากอดเขาจากด้านหลัง ในตอนที่เขากำลังโหร้องอยู่กับความเสียใจ อีกฝ่ายซบใบหน้าลงบนบ่าของเขาที่สั่นเทา
" ยูกะ...มันไม่ใช่ความผิดของนาย นายไม่ต้องร้องนะ ฉันจะอยู่กับนาย...อยู่ตรงนี้ อยู่ข้าง ๆ นาย สัญญา..."
ใครกันที่กอดเขาเอาไว้ในวันนั้น...
นายเป็นใครกัน คนที่กอดฉันเอาไว้ในตอนนั้น คือใครกัน...?
จุดเริ่มต้นของวันสิ้นโลก
世界の終わり
( Sekainoowari )
___________________
เปิดมาตอนเเรกก็...งงกินล่ะสิใช่ไหมล่ะค่ะ 55555 มารอดูกันว่าใครที่กอดยูกะกันหึ ๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น