คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : don't hope for me...
กลับมาทางอีกประเทศหนึ่ง
สาวร่างเล็กตื่นขึ้นมาพร้อมสีหน้าที่เหนื่อยอ่อน พลางมองไปรอบๆบิดไล่ความขี้เกียจออกไปสองสามทีก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเพื่ออาบน้ำ
“ขออนุญาตคะคุณหนู” แม่นมของร่างเล็กเข้ามาปลุก
“วันนี้คุณหนูสวยมากคะ... คุณหนูไม่สบายรึเปล่าคะหน้าซีดเชียว” สาวใหญ่ชมร่างเล็กที่ใส่ชุดกิโมโนเข้าพิธีชงชาและถามไถ่อาการด้วยความเป็นห่วง
“ขอบใจมากนามิ วันนี้ไปก่อนนะเดี๋ยวก็กลับมา” ร่างเล็กยิ้มให้สาวใหญ่
“คุณหนูคะ...ช่วยพูดคำอื่นนอกจากคำพวกนี้ได้ไหมคะ” สาวใหญ่พูดขึ้นด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
“............” ร่างเล็กไม่พูดอะไร
“ได้โปรด” สาวใหญ่ทำหน้าเศร้ายิ่งขึ้น
“.....ฉันจะกลับมานะ กลับมาบ้านนี้ กลับมาหาแม่นมฉันเพราะฉะนั้นอย่าทำหน้าเศร้าอีกนะ” ร่างเล็กยิ้มอย่างสุภาพพร้อมเดินออกจากห้องของตัวเองปล่อยให้สาวใหญ่อยู่คนเดียว
“ก็คุณหนูพูดประโยคนี้มาจะครบ7ปีแล้วนะตั้งแต่คุณผู้ชายตายไป ได้โปรดพระเจ้าผู้เป็นนิรันดร์ ช่วยส่งใครซักคนมาเปลี่ยนแปลงชีวิตของคุณหนูให้ดีขึ้นด้วนเถอะคะ คุณหนูเศร้ามามากพอแล้ว...” เมื่อสาวใหญ่พูดจบก็จัดการเก็บกวาดห้องของร่างเล็กให้เรียบร้อยก่อนออกไป
สถานที่การแข่งขันพิธีชงชา
ร่างเล็กรู้สึกเวียนหัวระหว่างนั่งรถมากับแม่ของตน ร่างกายอ่อนแรงแต่ก็ยังฝืนตัวเองทำภารกิจของตัวเองให้เสร็จ
เมื่อเข้าไปสถานที่ชงชาก็เริ่มพิธีชงชาขึ้น หมายเลขที่ร่างเล็กได้คือหมายเลข15 ซึ่งเป็นเลขสุดท้าย นั่นทำให้เพิ่มทวีคูณความปวดหัวของร่างเล็กให้มากขึ้น
“หมายเลข15 ซากิ ยูมิโกะ”คณะกรรมการเรียกชื่อร่างเล็ก
ร่างเล็กยืนขึ้น เซตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปชงชา เมื่อร่างเล็กชงชาเสร็จก็ต้องส่งน้ำชาให้คณะกรรมการ
ร่างเล็กคลานเข่าเข้าไปหาคณะกรรมการ และสิ่งที่ไม่น่าเกิดก็เกิดขึ้นจนได้ ร่างเล็กทำน้ำชาหกใส่กรรมการซึ่งนั่นทำให้ผู้เป็นแม่เธอเริ่มไม่พอใจ ร่างเล็กกล่าวขอโทษพลางเดินไปหยิบผ้ามาซับน้ำชาแต่ทว่า....
ร่างเล็กเป็นลมล้มตึงไปท่ามกลางความตกใจของบุคคลอื่นที่เข้าร่วมพิธีชงชา
ผ่านไป1วัน
ร่างเล็กค่อยๆลืมตา มองไปรอบๆ เห็นแต่ผู้เป็นแม่นมของเธอหลับอยู่ข้างๆเตียง มีสายน้ำเกลือแขวนอยู่บนหัวเตียงเมื่อมองตามสายก็พบว่ามันต่อมาที่ข้อมือร่างเล็ก ร่างเล็กขยับตัวเล็กน้อย เพื่อคลายความปวดเมื่อยทำให้นามิ แม่นมของเธอตื่นขึ้น
“คุณหนู... ตื่นแล้วเหรอคะฉันตกใจหมดเลยที่คุณหนูเป็นลมคุณหมอบอกว่า คุณหนูพักผ่อนไม่พอเลยเป็นลม... ดิฉันโกรธตัวเองมากเลยทำไมไม่ห้ามคุณหนูไว้ก็ไม่รู้... ทั้งๆที่ก็เห็นว่าคุณหนูหน้าซีดแต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร นี่ฉันเป็นแม่นมที่สะเพร่ามากใช่มั้ยคะ” สาวใหญ่อธิบายยาวเหยียดให้ร่างเล็กฟัง
“ไม่เป็นไรหรอก เธอเป็นแม่นมที่ดีที่สุดสำหรับฉันนะ” ร่างเล็กยิ้มพลางมองลงไปที่เสื้อผ้าของเธอลางทำหน้างง ว่าทำไมชุดกิโมโนของเธอหายไปไหน เมื่อสาวใหญ่เห็นร่างเล็กมองหน้าเธอก็เข้าใจสิ่งที่ร่างเล็กอยากถามแต่ไม่พูดออกมา
“ขอโทษนะคะที่เปลี่ยนโดยไม่ขออนุญาตก่อน” สาวใหญ่ทำหน้าเศร้า
“ไม่เป็นไร หิวข้าวแล้วอยากกินข้าว” ร่างเล็กพูดขึ้นพลางลูบที่ท้อง
“ได้คะเดี๋ยวจะไปทำมาให้นะคะ” สาวใหญ่พูดพลางเดินไปที่ห้องครัวทำอาหารให้ร่างบาง
แอ๊ด~
“ทำสะ...” ร่างเล็กพูดก่อนจะหยุดเพราะคนตรงหน้าไม่ใช่แม่นมของเธอ
“ไง... หายดีแล้วเหรอแม่ลูกตัวดี ทำให้ฉันขายหน้าแล้วยังจะมายิ้มระรื่นอยู่ได้ ช่างไม่ละอายบ้างเลยนะแกเนี่ย” แม่ของเล็กพูดกอดอก ทำให้ร่างเล็กก้มหน้าลงไปเพราะไม่อยากจะถียงกับแม่ของเธอ
“...........”
“ทีอย่างนี้ มาทำหน้าสำนึกผิดมันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ” สาวแก่พูดเสียงดังใส่ร่างเล็ก ทำให้ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยและพยายามกลั้นน้ำตาไว้
“..........”
“แกอย่ามาทำสำออยนะ พูดแค่นี้ทำมาเป็นตกใจ” สาวแก่พูดแรงขึ้น
ตุบ!!!!!
สาวแก่ใช้มือตบลงที่โต๊ะ ทำให้ร่างบางเผลอปล่อยน้ำตาที่กลั้นอยู่นานออกมา
“ที่นี้จะใช้ลูกไม้อะไรอีกละ แค่นี้แกยังมารยาไม่พออีกเหรอ ยังไม่พอใช่มั้ยกับสิ่งที่แกทำ แกยังจะ”
“หยุดแค่นั้นเถอะคะคุณนาย” ยังไม่ทันที่สาวแก่จะพูดก็มีเสียงขัดมาจากด้านหลังของเธอ สาวใหญ่นั่นเอง...
“คุณหนูกำลังป่วยอยู่นะคะ อย่าว่าคุณหนูเลย... คุณหนูเจ็บปวดมามากพอแล้วอย่าทำร้ายคุณหนูอีกเลยคะ ฉันขอร้อง...ได้โปรดฟังคำขอจากผู้หญิงแก่ๆคนนี้จะได้ไหมคะ” สาวใหญ่พูดพลางเอาตัวมาบังระหว่างร่างเล็กกับสาวแก่
“ได้!! ปกป้องกันให้ได้แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆนะ” สาวแก่พูดพลางเดินไปจากห้องทิ้งให้ร่างเล็กอยู่กับสาวใหญ่สองคนในห้อง
“ไม่เป็นอะไรนะคะ อยากร้องก็ร้องออกมาเถอะคุณหนู... เดี๋ยวฉันจะหันหลังแล้วให้คุณหนูร้องออกมา ฉันจะไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นแต่ต้องร้องให้พอนะ และเมื่อหยุดร้องต้องสัญญานะคะว่า จะร้องออกมาตอนที่ตัวเองอยากร้อง ยิ้มตอนที่ตัวเองอยากยิ้ม” สาวใหญ่หันหลังให้ร่างเล็กซบ ร่างเล็กเขยิบเข้ามาใกล้และร้องไห้ออกมาทำให้คนที่อยู่ข้างนอกได้ยิน แม่ของเธอนั่นเอง
“ทำไมนะ...ทั้งๆที่ฉันทำทุกอย่างเพื่อลูกแล้ว... ลูกก็ยังไม่พูดกับฉันอีก แต่พูดกับคนที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าอย่างใยนั่นได้ฉันมันไม่ดีตรงไหนทำไมลูกถึงคุยกับแม่ละ” สาวแก่พูดขึ้นเบาๆพร้อมน้ำตาและเดินจากห้องนั้นไปด้วยความเศร้า
ความคิดเห็น