คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ----บทเรียนครั้งร้ายแรง ของการหลอกตัวเอง -----
“เฮ้ย วันนี้ไปบ้านชมพูกันนะโค เมิงไปป่าวเนี่ย ? ไปด้วยกันนะ” ธรตะโดกนพูดกับโคจากหน้าห้องมาหลังห้องและต่อก็หันมามองด้วย
“เออ!! ไปดิ” คำตอบสั้นๆของโคทำให้ธรกำมือและชักเข้าชักออกสั้นๆแสดงความดีใจออกมาอย่างเห็นได้ชัดซึ่งโคเองก็ไม่เข้าใจ ว่าดีใจที่โคไปกับเค้าหรือ ดีใจที่เค้าได้ไปบ้านชมพูกันแน่
นั่งรถไม่นานก็ถึงบ้านชมพูแล้ว บ้านชมพูแล้ว เป็นบ้าน2ชั้น เนื้อที่นั่งเล่นหน้าบ้านก็สามารถที่จะจอดรถได้ซัก 5-6คัน
“กินไรกันมั้ย”ชมพูถามแต่กลับมองหน้าธร
“ไม่เป็นไร”โคตอบอย่างไม่ได้มองหน้าชมพู แต่สายตากลับถูกดึงดูดไปที่รูปปราสาทเรียงรายกันอยู่อย่างเบียดเสียดบนผนังห้องมากกว่า
บทการสนทนาเป็นไปอย่างน่าเบื่อสำหรับโคและนี่ก็เย็นมากแล้วด้วย
“เฮ้ย เราขอกลับก่อนนะชมพู” โคพูดโออกมาและแสดงสีหน้ารู้สึกผิดนิดหน่อย
“กลับแล้วหรอ? งั้นเดี๋ยวเราไปด้วย เราไปส่งเอง” ธรพูดขึ้นต่อจากโคไม่ถึงนาทีและมองหน้าชมพูเชิงขออนุญาติ
“หรอ? งั้นโชคดีนะ ไป เราไปส่งหน้าปากซอยแล้วกันนะ” ชมพูพูดท่าทางว่าไม่ค่อยอยากให้สองคนนั้นกลับเท่าไหร่เลย
ถึงป้ายรถเมล์แล้ว และเดินไปไม่กี่เมตรก็จะถึงบ้านธรแล้ว
“เออ ธร..กลับบ้านเหอะ เดี๋ยวเราขึ้นรถกลับบ้านแล้ว บ๊ายบาย!!!” โคพูด
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวเราไปส่งเองเออ บ้านอยู่ที่ไหนอ่ะ รู้สึกว่า ซ.ประชาฯใช่มั้ยล่ะ อืม ไม่เป็นไร เราเลยไปส่งเอง”ธรพูด
“อืม”
ไม่นานนักรถเมล์ก็มาถึง ถึงเป็นเวลาเพียงแค่10นาทีในการรอคอย แต่ก็เป็น10นาทีที่มีค่าสำหรับโคมากแต่มันหมดแล้วหรือ โคคิดอย่างนั้น ทั้งสองคนนั่งเงียบๆอยู่บนรถเมล์ และก็สมใจโคเพราะรถติดไปแดง ทั้งสองคนไม่พูดอะไรกันมาก เพราะต่างคนต่างไม่พูดอะไร
“กลับบ้านดีๆนะ อ้อ!!! ถึงบ้านแล้วโทรมาบอกด้วยนะ” ธรพูดก่อนที่จะไปขึ้นรถเมล์อีกฝั่งกลับบ้าน
“อื้อ ขอบใจนะ แล้วเราจะโทรไปบอก บาย”โคพูโตอบอย่างรวดเร็ว และไม่คิดว่าคนเงียบๆอย่างธรจะพูดอะไรกับเธออย่างนี้
“แม่ หนูกลับมาแล้ว” โคพูดหลังจากถอดรองเท้าเรียบร้อย
“เอ้อ โค มีเพื่อนชื่อต่อโทรมาแนะ โทรมา5ครั้งได้แล้วมั้ง”แม่บอก
“หรอ หนูคงไม่โทรกลับหรอก”
ทำไมกันต่อ โทรมาหาเราทำไมล่ะ
โทรคุยกับสวนยังจะดีกว่าไม่ใช่หรอ
กรี๊ง!!!กรี๊ง!!!
“เอ้า รับโทรศัพท์สิ แม่ว่าเพื่อนเรานี่หละ"
“สวัสดีค่ะ ต้องการเรียนสายกับใครค๊ะ”
“โคหรอ? นี่ต่อนะ อืม เป็นไงบ้าน ไปบ้านชมพู”
“อืม... ก็ดีนะ โทรมามีไรหรอ หรือว่า........ เรื่องพี่ชนะอีกรึเปล่า”
“อือ....”
........................เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าได้ ทั้งสองยังคงคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน............................
“โคทานข้าวได้แล้ว พ่อกลับมาแล้ว” แม่เรียนโคอยู่ที่ห้องอาหาร
“เฮ้ย ต้องไปทานข้าวแล้วอ่ะ แค่นี้ก่อนได้ป่าวอ่ะต่อ เออ.. แล้วพรุ้งนี้เจอกันนะ”
“อือ โคบ๊ายบาย” ต่อตอบกับมา
เฮ้ย!!!!!!! ทำไมต่อตอบกลับมาอย่างนี้ล่ะ
บ๊ายบาย เฮ้ย กันจะคิขุเกินไปแล้ว >_<
การสนาทนาของต่อและโคยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของโคและเกือบจะเที่ยงคืนแล้วมีบางอย่างทำให้เธอนึกได้ว่าต้องโทรไปหาธร เอ...แต่ทำไมเธอถึงลืมได้ล่ะ มันง่ายเกินไปหรือเปล่าที่จะลืมคำพูดของคนที่เธอคิดว่าปลื้มสุดแล้ว
ความคิดเห็น