คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : --- เริ่มบรรเลงบทเพลงแห่งสายลม ---
" คือเราติดต่อเค้าไม่ได้ไง เค้าไม่รับโทรศัพท์เลยอ่ะ อือ... แค่นี้นะ ขอบใจมาก"
ดูท่าว่าต่อจะได้ยินหมดแล้วโดยไม่ต้องบอกต่อเลย เค้าดูไม่ดีเลยในสายตาของโค ถึงจะทำหน้านิ่งๆตามปรกติที่เค้าเคยทำแต่โคก็รู้สึกได้เลยว่าเค้าคงเศร้าน่าดู
"ต่อรู้ป่าว ว่าบ้านพี่ชนะเค้าอยู่ไหน?" โคตั้งคำถามขึ้นเพื่ออทำลายความเงียบและไปหวังว่าจะได้คำตอบกลับมา
"แมนชั่นแถวนี้หละ ไปกันเถอะ!" ต่อเผลอตัวดึงมือที่เปียกชื้นของโคเดินไปด้วยกัน
กึก! เสียงรองเท้าของต่อหยุดเอาเสียดื้อๆจนโคที่เดินตามหลังมานั้นเกือบจะชนต่อ
"...โค..เราไม่อยากไปแล้วหละ แกกลับบ้านไปเหอะนะ เดี๋ยวเราอยู่ที่นี่ซักพักนึงก่อน แล้วเดี๋ยวเราก็จะกลับบ้านแล้วหละ" ต่อปล่อยมือจากกโคและก้าวยาวๆเดินหนีโค เสียงน้ำฝนเสมือนกับน้ำตาของท้องฟ้าค่อยๆหล่นกระทบพื้นอย่างต่อเนื่องส่งเสียงร่ำไห้เป็นระยะ
อะไรกัน! ที่ฉันทำทุกอย่างเนี่ย...ก็เพื่อให้นายได้ตาสว่างซะที แล้วนายจะทิ้งมันไปง่ายๆอย่างนั้นหรอ แล้วไงล่ะ? ฉันต้องจากนายไปทั้งๆที่นายต้องอยู่คนเดียว ทั้งเวลาอย่างนี้น่ะหรอ? แล้วทำไมฉันต้องไปด้วยล่ะ ฉันไม่ยอมหรอก
"บ้าชัดๆเลย" โคพึมพำอยู่คนเดียว
ต่อเดินไปแถวๆแป้นบาสเพื่อนั่งพักดูท่าว่าเค้าเหนื่อยมาก เหมือนกับไปวิ่งรอบสนามฟุตบอลมาสัก3รอบได้ ขาของเค้าก้าวไม่ออกแล้วแต่ต่อยังไม่ทันได้นั่ง ปึด!! โคดึงมือของต่อเข้าใกล้ตัวแทบจะรับกลิ่นลมหายใจกันได้ทั้งที่ต่ออยู่ห่างจากเธอเหลือเกิน ต่อ มองหน้าโคและยังความนิ่งไว้
"อะไรกันเนี่ย ต่อ!! แกจะยอมง่ายๆหรอ เป็นเรา..เราไม่ยอมง่ายๆหรอก ก็..ก็เรามาถึงขนาดนี้แล้วนี่" โคเสียงเบาลงเล็กน้อย ความเงียบครอบงำบรรยากาศอีกครั้ง โคเขย่าไหล่ต่ออย่างให้สติ อาจคิดได้ว่าต่อเป็นลมอยู่แล้วต้องเขย่าอย่างแรงเพื่อให้ฟื้น ต่อเบือนหน้าหนีและไม่พูดอะไร โคส่งสายตามาที่ต่อเพื่อต้องการคำตอบ
วูบ !!! หมอกสีดำที่หนาแน่นลงมาปิดตาโคเอาไว้ โอ้ย...โคร้องเบาๆ และรู้สึกเหมือแบกก้อนอิฐไว้บนศรีษะ
การกระทำของโคที่เขย่าต่อ หยุดอยู่เพียงเท่านั้นและดูเหมือนว่าจะหายใจถี่ขึ้นด้วย เธอค้างอยู่ที่นั้นประมาร 3 วินาที ต่อมองโคอย่างสงสัยและดูจะลืมเรื่องเศร้าไปได้ซัก5วิล่ะมั้ง
"อือ...ไปก็ได้" ต่อพูด แต่สีหน้านั้นบ่งบอกได้ว่ายังสงสัย และสนใจเรื่องเมื่อสักครู่นี้อยู่
โคไม่คิดจะถามต่อเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่เลย และดูท่าว่าไม่อยากจะพูดถึงด้วยซ้ำ เดินไม่นานก็ถึงแมนชั่นของพี่ชนะ มือถือโทรศัพท์อยู่...และกดโทรแล้ว
"อยู่ไหนอ่ะ สวน? อ้าว..หรอ เรามาหาน่ะ อ๋อ เราถามชมพูมาน่ะ อือ...แล้วตอนเดินออกมาไม่เห็เราเลยหรอ แลเวตอนนี้เราจะไปเจอสวนได้ยังไงล่ะ อ้อ รู้จักสิ ได้ แล้วเจอกันนะ" เสียงของโคที่พูดกับสวนนั้นดูราบเรียบเหลือเกิน
โคหันมามองหน้าต่อ ซึ่งเข้าใจกันโดยไม่ต้องบอกอีกครั้งและปัดผมที่เปียกชื้นนิดๆให้เข้าที่ ไม่นานก็ถึงสถานที่ที่สวนรออยู่ ต่อเปิดประตูเข้าไปแล้ว
"โห ! -_- ตามมาถึงนี่" สวนพูดเบาๆ หลังจานั่งลงที่เก้าอี้แข็งๆ ไม่นานก็ลุกขึ้นดูท่าทางว่าจะไม่ต้องการขัดการสนทนาของทั้งสองคน
"เราไปหาไรกินก่อนนะ เรายังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย" โคพูดบอกทั้งสองคน ต่อหันมามองหน้าโคอย่างเป็นห่วง
เธอมองดูสองคนนั้นอยู่ห่างๆ ต่อดูท่าทางจริงจัง แต่ไม่ได้ตำหนิสวนแต่อย่างใด ส่วนสวน ก็เอาแต่ก้มลงมองพื้น
ฉันทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย ทำไม?ฉันต้องคิดมากด้วยล่ะ ทำไม?ฉันต้องกระตือรือร้นขนาดนี้ ถ้าเค้าดีกันล่ะ ! และฉันจะทำยังไง โอ้ย!!! เค้าจะดีกันก็เรื่องของเค้าสิ เลิกคิดซะที o_O ! แต่ว่า...
"ได้แล้วครับ" เสียงของพ่อครัวทำให้โคหลุดจากพวังได้บ้าง
"ค..ค่ะ" โครับถาดอาหารมาอย่างยากลำบาก อีกประมาณ6เมตรก็จะถึงโต๊ะ ที่ทั้งสองนั้นอยู่แล้ว
ผลัก!!! O_O! โคเดินเตะเก้าอี้ที่วางขวางทางอยู่อย่างจังเนื่องจากมองไม่เห็นเพราะถาดที่ถืออยู่นั้นใหญ่เหลือเกิน ดูท่าต่อจะหยุดไว้เท่านั้น และเดินผละออกมาหาโคในทันที และดึงถาดในมือของเธอไปถือไว้ แล้วพูเบาๆว่า
"อย่าซุ่มซ่ามเดินเตะอะไรอีกล่ะ" โคผยักหน้ารับ ตอนนี้หัวใจของเธอเต้นแรงพอๆกับเท้าที่ปวดเอาๆเลยทีเดียว
"เรารู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวยังไงไม่รู่อ่ะต่อ เรากลับบ้านได้รึยังล่ะ" สวนพูดอ้อนต่อ
"เราว่าสวนเป็นหวัดแน่เลย อือ..งั้นกลับบ้านเถอะ" ต่อพูดอย่างเป็นห่วงสวน ดูท่าว่าต่อจะลืมเรื่องที่โกรดสวนไปหมดสิ้น
" โค เรากลับบ้านกันเถอะ" ต่อหันมาบอกโคที่นั่งทานข้าวเสร็จแล้ว
ทั้งสามเดินมาขึ้นรถ ตอนนั้นโคคิดว่าต่อจะส่งให้สวนขึ้นรถก่อน แล้วค่อยกลับบ้านด้วยกัน สวนพูดอะไรกับต่อซักอย่างแต่โคไม่ได้ยิน โคไม่สนใจและคิดว่าสวนคงอ้อนอะไรกับต่ออีกแน่นอน
"รถมาแล้วต่อ"สวนพูด และก้าวขาขึ้นรถ ต่อกำลังจะเดินตามไป
"อ้าว !! ต่อ ....." โคส่งหน้าเป็นเครื่องหมายคำถามไปหาต่อ
"ก็ไปส่งสวนที่บ้านก่อนไง"
"หรอ แล้วเราล่ะ?" โคพูดอยู่ในลำคอ " อือ ไปกันเถอะ" โคพูดและหวังว่าจะจะลงมาหาโค
"อือ โค แล้วเจอกันนะ" ต่อพูดและก้าวขึ้นรถไป โดยไปหันหน้ากลับมามองโคเลยได้แต่ประคองสวนขึ้นไปทั้งๆที่ไม่จำเป็นต้องประคองก็ได้และความคิดของโคไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น
เฮ้อ..... โคถอนหายใจเป็นระยะ และหยิบเงินในกระเป๋าขึ้นมา แต่ก็ต้องตกใจ เพรามีแบงค์ห้าร้อย ซึ่งก็เป็นที่รู้ดีว่า หากจ่ายค่ารถด้วยแบงค์ใบนี้จะเป็นอย่างไร
"เออ เอาก็เอาว๊ะ เดินกลับก็ได้ บ้านก็อยู่แค่นี้เอง" โคพูดกับตัวเอง
ระหว่างทางที่เดินไปนั้นโคก็คิดอะไรอยู่เรื่อยเปื่อย แต่จู่ๆ ความคิดบ้าบอก็กลับมาอีกครั้ง
".....ฉันหวังสักวันหนึ่งฉันคงจะได้ต่อคนเดิมของฉันกลับคืนมาเป็นของฉันเหมือนเดิม หรือว่า...เค้ากำลังจะจากฉันไปจริงๆ นี่ฉันกำลังจะเสียเค้าไปหรอเนี่ย แล้ววันนี้ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย อยากให้เค้าเลิกกันงั้นหรอ แล้วถ้าฉันเจอหน้าเค้าแล้วจะทำอย่างไร แล้วเค้าล่ะ ไม่คิดบ้างหรอ ว่าฉันจะกลับบ้านยังไง แล้วตอนนี้เค้าถึงบ้านของสวนหรือยัง? นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย ต่อเป็นเพื่อนของฉันนะ ฉันก็แค่ห่วงเพื่อนเท่านั้นหละ ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้นหรอก ฉันคงคิดไปเกินกว่าคำว่าเพื่อนไม่ได้หรอก….."
คำถามมากมายวนเวียนเข้ามาแวะเยี่ยมโคเป็นระยะๆ
ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนว่ามีมีดที่คมกริบ กำลังกรีดปอดของเธออยู่และยิ่งลึกลงไปอีกเมื่อคิดถึงภาพที่ทั้งสองคนนั้นพูดกัน ....และจับมือกัน
เกลียดตัวเองจริงๆ ที่ยังทน ยังรักเค้าอีก
เมื่อตัวจริงมาเจอก็ต้องหลีก ยังไม่ซึ้งอีกหรือไร
เกลียดจริงๆที่ยอมรับได้ทุกอย่าง
ทำไม ทำไม ไม่รักตัวเองบ้างหรือไร
ทำไมไม่ห้ามใจ
ทำไม ทำไม
ความคิดเห็น