คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : -----ความจริงที่โดนปิดกั้น-----
ไม่นานเวลาที่รอคอยก็มาถึง ตอนนี้ใจของโคไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว ขาของเธอดูเหมือนจะมีน้ำแข็งเกาะอยู่เป็นแห่งๆ ท้องไส้ก็เหมือนกับว่าเป็นใจพากันบิดเบี้ยวไปหมด กว่าที่เท้าของเธอจะก้าวไปได้แต่ละก้าวดูช่างยากเย็นเสียจริงๆ ต่อคงทนดูไม่ไหวล่ะมั่ง จึงต้องเอามือไปสะกิดโคที่ด้านหลังเพื่อให้รู้สึกตัวเสียบ้าง ดูท่าทางว่าโคจะตื่อนตัวกับการสะกิดของต่อเกินไปหน่อยทำให้เธอวิ่งขึ้นเวทีแทนการเดิน
ฉันเพิ่งรู้ว่ารักเธอ รักเพิ่งรู้เมื่อได้ค้นหัวใจมีเธออยู่แล้วมาตั้งนาน
เผลอคิดถึงเธอทุกที อารมดีเมื่อเธอยิ้มให้กัน เพราะเธอเท่านั้น
เพิ่งรู้ว่าฉันรักเธอ
หลังจากเสียงปรบมือที่เกรียวกราวดังก้องไปทั่วหูของผู้ที่นั่งอยู่ใกล้เคียงต่อก็เดินขึ้นไปพร้อมกับงาน โคส่งไมค์ให้ต่อและพยายามส่งสายตาว่า "ฉันทำได้แล้ว" ต่อยิ้มกลับมา และเริ่มร้องเพลงที่ซ้อมกันไว้อย่างสบายๆ โคเดินลงมานั่งกับนุ๊กซึ่งวันนี้มาเชียร์ด้วยและสวน.......
ยิ่งฉันใกล้เธอเท่าไหร่ยิ่งอยากจะเผยใจ สายตาของต่อส่งมาถึงสวนเหมือนกับส่งสัญญาณอะไรบางอย่างเพื่อนๆทั้งโต๊ะหันมามองหน้าสวน
"มองอะไรล่ะ =^_^=! บ้า" สวนทำท่าทางเขินๆ ต่อร้องไปได้ไม่ถึงครึ่งเพลง มีมือยาวละเรียวมาสะกิตหลังโค
พี่ชนะในชุดไปรเวททำท่าทางว่าจุ๊...จุ๊ แล้วย่องไปข้างหลังสวน และสะกิดเธอย่างแผ่วเบา สวนหันมามองพี่ชนะและยิ้มให้อย่างอบอุ่น พี่ชนะลากเก้าอี้ที่ว่างเปล่าเข้ามาใกล้ตัว(และสวนด้วย) แล้วนั่งลง มองดูต่อร้องเพลงต่อไป เหตุการดำเนินไปอย่างเงียบๆ โคสังเกตุเห็นอะไรผิดปรกติ เพราะมือขวาของสวนและมือซ้ายของพี่ชนะหายไปจากบนโต๊ะ ทำให้โครู้ว่าทั้งสองคนทำอะไรกันอยู่ แต่นั่นก็ไม่สามารถทำให้ต่อเห็นได้เพราะว่าที่ที่ทั้งสองคนนั่งนั้น เป็นมุมอับเหลือเกิน โคเบื่อบรรยากาศอย่างนี้มากจึงเดินไปหาธรที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆกับเพื่อนเก่าตอนมัธยมต้นของเค้า(ดูท่าทางว่าน่ากลัวทีเดียว ถึงจะนั่งกันอยู่เฉยๆก็เถอะนะ)และแนะนำให้โครู้จัก ซึ่งน่าแปลก โครู้จักคนพวกนั้นอยู่แล้ว ดูท่าว่าจะสนิทกันเสียด้วย
"ธรขอบใจมากนะ ที่เล่นให้เราน่ะ เราดีใจมากเลยล่ะ ไม่คิดว่าจะออกมาได้ดีขนาดนี้"
"ไม่เป็นไร" ธรตอบหน้าตายกลับมา "ถ้าคราวหน้ามีอีกเรามาเล่นด้วยกันอีกแล้วกัน"
เพียงแค่คำพูดของธรไม่กี่คำทำให้หัวใจของโคพองโตอย่างไม่น่าเชื่อ เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอพองโตเกือบจะแตกอยู่แล้ว อยากจะยิ้มให้มุมปากเป็นริ้วรอย และ อย่างบอกธรว่า เราก็หวังอย่างนั้น แต่เธอไม่สามารถพูดดออกมาได้เพราะความตื่นเต้นล่ะมั้ง ทำให้พูดอะไรไม่ออกเหมือนกับว่าปากโดนแปะสก๊อตเทปเอาไว้อย่างนั้นหละ
หลังจากอำลาเพื่อน? ที่โต๊ะธรเรียบร้องโคหันไปมองบนเวทีอีกครั้งไม่ใช่ต่อและงานแล้ว แต่เป็นพี่ชนะที่ใส่ชุดนักเรียนแทนซึ่งทำให้โคแปลกใจอย่างมาก เพราะตอนที่พี่ชนะเข้ามานั้นยังเห็นเป็นไปรเวทอยู่เลย
"นี่ โคบายะชิรึเปล่าใช่รึเปล่า" แม่ของโอเดินมาข้างหลัง
"ค่ะ" โคทำหน้างงนิดหน่อย
"นี่ เดี๋ยวขึ้นไปกล่าวขอบคุณบนเวทีได้รึเปล่าล่ะ พูดนิดเดียวเอง โอเค้าบอกว่าเธอพูดเก่งนี่"
โคไม่สามารถจะปฎิเสธได้เลย พูดตอบแต่คำว่าค่ะๆเท่านั้น
"เอ้า ร้องเสร็จแล้ว ไปเลย ไปพูดเลยไป" แม่ของโอทำเสียงอ่อนโยน
หลังจากกล่าวอะไรน่าเบื่อไปแล้ว โคเดินมาหาต่อแล้วบอกว่าไปไหนต่อดี ซึ่งโคคิดว่าต่อต้องไปกับสวนแน่นอน แต่ที่ไหนนั้นเดี๋ยวก็รู้
"ไม่ไปหรอก อยู่ที่นี่หละ" ดูท่าทางว่าต่อจะอารมย์ไม่ดีซะด้วยสิ
" เอ้าไมอ่ะ ทำไมหรอ? แล้วสวนล่ะอยู่ไหน"
"ไปกะไอ้ชนะอะไรนั่นแล้ว บอกว่าจะไปตีปิงปอง เออ โคแกกลับบ้านเหอะ ไม่เป็นไรหรอก"
"ไม่เอาว่ะ กรูคงไม่ปล่อยให้เมิงอยู่คนเดียวอย่างงี้หรอก"
"อือ"
..............................ทั้งสองคนนั่งอยู่เงียบได้พักให้แล้วโคก็ทำลายความเงียบลง..........................
"เฮ้ย ไม่ชอบเลยว่ะ !!!! เราว่าไปหาสวนเลยดีกว่าจะได้รู้ไปเลยไง มานั่งเศร้าอยู่อย่างี้มันได้อะไรขึ้นมาว๊ะ"
ต่อทำท่าลังเลใจดูท่าว่าคงไม่อยากไปเจอกับอะไรที่เค้าไม่อยากเห็น
"รู้รึเปล่าว่าเค้าไปเล่นปิงปองกันที่ไหน"
"ศูนย์กีฬา"
"เออ ไปกันเหอะ" โคยืนขึ้น "จะได้รู้กันไปเลยไง วันนี้เลย"
ต่อและโคเดินไปที่ศูนย์กีฬาแต่กลับไม่เจอใครซักคน และฝนเริ่มตกปรอยๆแล้ว ต่อเดินเหมือนคนไรจุดหมาย มองหาแต่สวนและนั่งคอยอยู่ที่ม้าหินได้ซักพักหนึ่งก่อนที่โคจะทนไม่ไหวเพราะฝนเริ่มตกหนักขึ้นทุกทีและไม่มีท่าทีว่าจะเจอสวนด้วยซ้ำ ดังนั้นโคจึงโทรไปหาชมพูและถามว่ารู้ไหมว่าสวนอยู่ไหน
"บ้านพี่ชนะไง อ้าว ไม่ได้ไปด้วยกันหรอ"
"อะไรนะ บ้านพี่ชนะหรอ อะไรกันเนี่ย"
ความคิดเห็น