คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ซากุระร่วงหล่นอีกครั้ง
ติ๊ด..ติ๊ด...ติ๊ด...เสียงนาฬิกาปลุกทั้งบนหัวนอน หน้าห้องนอนและกลางบ้านดังขึ้นอย่างบ้าคลั่งเลยทีเดียว และไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเสียด้วย นาฬิกาปลุกน่ะไม่ผิดหรอกที่มันไม่หยุดก็เพราะคนที่นอนอยู่ข้างมันนี่สิไม่ตื่นเสียทีมันเองก็ทำหน้าที่อย่างเข้มแข็งเลยทีเดียว อาจมองได้ว่าถ้าเธอไม่ตื่นฉันก็ไม่หยุด อะไรประมาณนั้นหละนะ -_-"
o_Oสงสัยว่าเสียงนาฬิกาปลุกจะได้ผลล่ะมั้ง เปลือกตาของโคค่อยๆเปิดขึ้นมา แล้วทำปากมุบมิบนิดหน่อยด้วย เช้านี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกในชีวิตวัยรุ่นช่วงม.4ของเธอ แต่ดูๆแล้วเธอไม่ค่อยจะกระตือลือร้นสักเท่าไหร่เลย
โคดูเป็นคนที่ไม่ค่อยคิดอะไรมากเท่าไหร่เพราะหน้าตาของเค้าไม่ได้บ่งบอกเรื่องอารมย์ออกมาให้รู้เลย
วันแรกก็สายซะแล้ว! โคบอกกับตัวเองในวันแรกของการเปิดเทอม ก้าวแรกที่เธอเดินเข้าไปในห้อง ดูเหมือนกับว่าต้องไปเจอใครอีกไม่รู้ที่ไม่รู้จัก และไม่รู้จะทำตัวอย่างไร ที่นั่งของเธอเลยไปอยู่หลังห้องอย่างเดียวดาย....
"ทั้งๆที่เป็นคนตัวเตี้ยนะ แต่ทำไมต้องไปอยู่หลังห้องด้วย แต่ช่างเหอะ ไม่ได้สนใจเรื่องเรียนอยู่แล้วนี่" เธอคิดก่อนที่จะนั่งลงไป นั่งอยู่ได้ไม่กี่นาทีหรอก มีผู้ชายตัวผอม สูง ปากห้อยๆหน่อยออกท่าทางตุ้งติ้งด้วยซ้ำหันมาหาเธอแล้วบอกว่า
"นี่นุ๊กรึเปล่า" เธอสั่นหัวแล้วปฎิเสธไป-_-! แล้วโคก็มานั่งคิดถึงชื่อที่ผู้ชายคนนั้นถามถึงเมื่อสักครู่นี้ว่านุ๊กคือใคร......... อ๋อคนที่สนิทกันตอนปฐมนิเทศนี่เอง แต่จะเรียกว่าสนิทกคงไม่ได้หรอกเพราะว่าโคไม่ค่อยสนิทกะใครง่ายๆ
เปิดเทอมวันแรกไม่มีอะไรมาก เพราะมีแต่พวกอาจารย์ให้จดพวกวัตถุประสงค์ในการเรียนเท่านั้น เธอยังไม่เจอเรื่องที่น่าประทับใจเท่าไหร่เลยล่ะ แต่พอพักเที่ยงนี่สิเป็นปัญหา ก็คือ เธอจะไปกินข้าวกับใครไงล่ะ เพราะเพื่อนก็ยังหาไม่ได้เลย เธอเลยไปหาเพื่อนห้องข้างๆที่รู้จักกันมาตั้งแต่ม.ต้น แล้วไปกินข้าวด้วยกัน
หมดเวลาพักต่อมาเป็นคาบวิชาชีววิทยา เข้าไปครั้งแรกอ.ก็ให้จับฉลากเลือกกลุ่ม แต่คนที่โคมองๆไว้ว่าไม่อยากนั่งด้วยก็มีอยู่แค่คนเดียวก็ผู้ชายที่ตัวสูงๆ ขาวๆ ออกตี๋ปากมากคนนั้นไงล่ะ คงไม่มีทางได้นั่งด้วยกันอยู่แล้ว แต่ที่ไหนได้ ดันต้องมานั่งกลุ่มเดียวกันตลอดทั้งเทอมนี่สิ เรื่องนักใจของโคหละ
แต่สิ่งที่คาดไว้น่ะ มันน่าแปลกทั้งที่คิดว่าจะเกลียดกัน แต่ทั้งคู่พอคุยกันแล้ว กลับสนิทกันยังกับรู้จักกันมานาน ไอ้ตี๋นั่นชื่อ งาน โคจำได้ตั้งแต่ชายหนุ่มบอก กลายเป็นว่าทั้ง2คนไม่ได้เรียนเลยใน2ช.มนั้น ได้แต่นั่งคุยกัน ซักพักงานก็ได้เผยความจริงออกมาว่า
"กูอ่ะ ตอนแรกไม่ได้ชอบมึงหรอ เห็นตั้งแต่ปฐมนิเทศแล้ว"
"ไมอ่ะ? มึงบอกกูมา" โคพูด ดูท่าทางว่า2คนนี้จะคุยกันแบบสมัยพ่อขุนรามคำแหงแต่เท่าที่รู้!!! เป็นศัพท์ที่น.ร.ทั้งห้องเค้าใช้กัน จะยกเว้นก็แต่พวกผู้หญิงที่ท่าทางเรียนร้อยและไม่พูดมาก
"ก็ตอนม.2อ่ะ มึงจำได้ป่าว วิชางานเลือกน่ะที่กูเรียนบัญชี เรียนห้องมึงน่ะ แล้วกระเป๋าของมึงมันตก จริงๆมันตกอยู่แล้วนะโว่ย แต่ว่ามึงเข้ามาเอาของแล้วเห็นกระเป๋าตกอยู่ มึงเลยคิดว่ากูเป็นคนทำตก แล้วมึงก็ด่ากูใหญ่เลย แถมหาเรื่องกูอีก เพื่อนกูจำมึงได้หมดล่ะ"
"ตอนไหนว๊ะ ...อ๋อ...กูจำได้แล้ว" จากนั้นโคเลยรู้เหตุผลที่เค้า2คนไม่ค่อยชอบหน้ากันตั้งแต่นั้นมา คำพูดที่งานพูดนั้นทำให้โคนึกถึงเรื่องตอนโคอยู่ม.ต้นขึ้นมา ว่า เราจะเป็นคนใหม่ แหม!!!ก็ประวัติตอนม.ต้นของโคไม่ดีเท่าไหร่เลย มีทั้งเรื่องวุ่นวายเต็มไปหมดแถมยังมีเรื่องกับอาจารย์อาวุโสอีก โคเองก็ไม่คิดจะเล่าเรื่องเก่าๆให้งานฟังเท่าไหร่ เพราะว่ามันผ่านมาแล้วและไม่อยากไปคิดอีกเพราะมันอาจทำให้เธอทำตัวไม่ถูกตลอดภาคเรียนเลยทีเดียว
พอช่วงเย็น โคกลับถึงบ้านไม่มีการบ้านเลยก็เลยเล่นไปตามประสาเด็กไม่สนใจเรียนน่ะหละได้แต่เล่นเกมส์ ฟังเพลง แล้วก็โทรหาเพื่อนเก่าๆที่ยังเหลืออยู่นักจิตวิทยาเคยกล่าวไว้ว่า มีคนจำพวกหนึ่งที่เกิดมาเพื่อเป็นผู้ให้คำปรึกษาและคนจำพวกหนึ่งเกิดมาเพื่อเป็นผู้ปรึกษา และโคเองก็คิดว่าตนเองเป็นพวกที่กล่าวมาพวกแรก และเธอคิดว่าทุกปัญหาต้องแก้ด้วยตนเองไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นมาช่วย
วันที่2ของการเปิดเทอมก็สายอีกตามเคยแม้จะมีนาฬิกาปลุกผู้ซื่อสัตยังคงทำหน้าที่เหมือนเดิมอยู่ก็ตาม แต่ดูท่าจะไม่ได้ผลเท่าที่มีต่อคนข้างๆมันเท่าไหร่นัก
โคเริ่มรู้จักเพื่อนเพิ่มมากขึ้น แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความกระหายที่อยากมาโรงเรียนของเธอเพิ่มมากขึ้นอย่างที่คิดไว้เลย โคเอาแต่นั่งตรงขอบหน้าต่าง ( บางทีก็ห้อยขาลงไปด้วยหละ ) แล้วมองไกลออกไป เหมือนกับว่าเธอรับเรื่องหนักๆเอาไว้หลายเรื่อง แต่เมื่อยืนได้ไม่นานก็จะมีคนเดินเข้ามาอย่างเบาแล้วถามว่า "ทำอะไรน่ะ" คำถามนี้เธอได้ยินเป็นสิบๆครั้งแล้ว ตั้งแต่เธออยู่ม.2 จนถึงวันนี้ และคำตอบที่ออกจากปากของโคมีแต่ว่า "ไม่มีไร" "ดูวิวน่ะ" เธอพุดเหมือนกับคอมพิวเตอร์ที่ตั้งคำตอบอัตโนมัติเอาไว้เลย แต่นี่ก็เป็นคำตอบที่ดีกว่าแต่ก่อนมากเลยทีเดียว ถ้าเป็นสมัยตอนม.2 ม.3 ล่ะก็ เธอจะบอกว่า "ไปจากตรงนี้ได้มั้ย เราอยากอยู่คนเดียว" "ออกไปจากตรงนี้ซะ" ส่วนใหญ่เธอใช้คำพูดพวกนี้หละเป็นคำตอบ เพื่อที่เธอจะได้อยู่คนเดียว ถึงคำตอบของเธอจะไม่น่าฟังเท่าไหร่นัก แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนๆไม่โกรธเธอเลย
โคเดินมาทานอาหารกลางวันพร้อมกับนุ๊ก - w -แน่นอนวันนี้เป็นวันแรกที่นุ๊กมาโรงเรียนและนุ๊กก็นักข้างโคในห้องเรียนด้วย พอโคมารู้จักนุ๊กแล้ว ก็คิดว่านุ๊กเป็นคนดีคนหนึ่ง( ที่พอคบได้ ) แต่ความคิดนั้นจะเปลื่ยนแปลงไปมากน้อยแค่ไหนก็ต้องดูกันอีกที นั่งเรียนอยู่ได้ไม่นานผู้ชายที่ท่าทางตุ้งติ้ง ปากห้อยๆหน่อย ก็เข้ามาอีก และทักนุ๊กอย่างใคร่ที่ต้องการจะรู้จัก และแนะนำตัวเองอย่างรวดเร็ว คุยกันได้ซักพัก อ.เข้าห้องสอนแล้ว แต่ดูท่าทีว่าผู้ชายคนนั้น ดูไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นักที่จะต้องกลับไปนั่งที่เดิม ซึ่งอยู่หน้าห้อง และทำท่าทางว่าจะต้องกลับมาคุยอีก ผู้ชายคนนั้นเดินจากไปไม่กี่ก้าวนุ๊กหันหน้ามายิ้มหน่อยๆและ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยเรื่องราวที่อยากจะเล่าให้โคฟังเหลือเกินและมันใกล้จะทะลักล้นออกมาจากทางสายตาได้เลย แล้วเธอก็พูดออกมาอย่างไม่ต้องเชื้อเชิญ
"คนนั้นน่ะชื่อ แน๊ก อยู่ห้อง 4 มาก่อน"
"อือ หรอ นิสัยดีมั้ยล่ะ" ท่าทางการถามของโคดูไม่ได้อยากรู้อะไรต่อเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนว่านุ๊กจะมองไม่เห็นเลย
"ตอนแรกเค้ามาทักว่าเราเป็นแกใช่มั้ย" นุ๊กถามอย่างตื่นเต้น
"อือ"
"แล้วตอบไปว่าอะไรล่ะ" และนั่นบ่งบอกว่าอยากรู้เข้าไปอีก
"ก็บอกว่าไม่ใช้ วันนี้แกไม่มาโรงเรียนไง อือ..แล้วทำไมเมื่อวานแกไม่มาโรงเรียนล่ะ?" โคมีคำถามให้นุ๊กบ้างหลังจากตอบว่าอืออย่างเดียว
"ก็ไม่มีไรหรอก โดดไปเที่ยวนิดหน่อยน่ะ" ดูท่าทางว่านุ๊กจะเขิน เธอตอบยิ้มๆแล้วก็ทำท่าม้วนอาย แต่ดูแล้วไม่ค่อยเข้ากับเธอเลย
แต่โคไม่ได้ถามอะไรต่อจากนั้น และความเงียบก็ครอบงำไปได้ซัก 5 วินาที แล้วนุ๊กก็เริ่มพูดต่อแต่โคนั้น ไม่ได้ฟังแล้ว ได้แต่พยักหน้าตามความหนักเบาของเสียงเท่านั้น หมดคาบเรียนที่น่าเบื่อ แน็กเดินเข้ามาอีกและแนะนำตัวให้โครู้จักจากนั้นไม่นาน โคกลายเป็นคู่สนทนาที่เพิ่มขึ้น เธอกลอกตาไปมา มองดูทั้งสองคนคุยกันอย่างสนุกสนาน ซึ่งนั่นไม่ใช้ตัวโคเลยเธอรู้สึกอึดอันที่ต้องนั่งทดอยู่อย่างนี้ เหมือนกับว่าจะหายใจไม่ออกไปตลอดชีวิต วินาทีที่รอมาถึงแล้ว เสียงออดดังขึ้น และโคก็กลับบ้าน
"กับข้าวอยู่ในตู้เย็น เอามาอุ่นก็กินได้แล้ว ทำงานบ้านด้วยนะโค"
แม่
อ่านเสร็จแล้วโคเอาวางไว้ที่เดิมและถอนหายใจเล็กๆ
ความคิดเห็น