คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : บทที่ 8 จุดอ่อนของลูกผู้หญิง ( 3 )
หลัาทั้หมึ้นมาบนเรือนันไ้พัให่ สอสามีภรรยาอีู่็ามมาถึ้วย บรรยาาศในบ้านเรือนไทยหลัย่อมเลยเ็มไป้วยบรรยาาศอวามสุมหาศาล สอายายมอภาพรหน้า้วยแววาเปี่ยมสุ..หาะ้อาย็ายาหลับแล้ว
“ฟ้า เินไปเที่ยวในสวนันมั้ยรับ ผมำไ้ว่ามันมีลำลออยู่้านหลั้วย” อรรนินเอ่ยวน
“อ่ะ แฮ้ม” ศฤารระแอมเบาๆ
“อะไริอหรือพี่สิห์ ผมเอาเท้าเี่ยให้มั้ย?” อรรนินรวนพี่ายัวเอลับไป ้วยรู้ว่าศฤารแล้ระแอมเพราะอะไร
“หือ ุาูสิรับ น้อายผมมันแรริๆ ระแอมหน่อยเียวมันะเอาเท้าเี่ยเียว” ศฤารฟ้อผู้ให่ าสรร์ไ้แ่หัวเราะอบใ่อนะบอว่า
“ั้น้อปล่อยให้ทัู้่ไปเที่ยวในสวนแล้วล่ะมัุ้สิห์”
“เอ้า! อยาไป็ไปสิ ุาอนุาแล้ว แ่อย่าลืมูแลหลานสาวเาีๆ นะ ไม่ั้นลับมานายอาะเอลูอแฝนะพ่อนายทหารนหล่อ” ศฤารรีบเปิทา่วยน้อาย
อรรนินยิ้มรับเล็น้อย่อนะหันมาพยัหน้าให้เพียฟ้า “ฟ้า ไปันรับ”
“่ะ” ร่าระหรับำสั้นๆ ่อนะลุามเาลเรือนไปปล่อยให้เพรลาะเ้ออมอาม เพราะเธอ็อยาลไปเินเล่นในสวนบ้าเหมือนัน
“มอามามละห้อยเียวเพร อยาไป้วยหรือรับ” ายหนุ่มถามภรรยาสาว
“่ะ” เพรลาอบเบาๆ
“อยาไป็ไปันสิวะ าับยายะไปว่าอะไรล่ะ เฮ้อ! แม่เพรนี่ี้เรใไม่เปลี่ยนเลยนะ” ยายอิ่มบ่นหลานสาวนโเบาๆ
“ั้นเพรลไปเินเล่น้าล่านะะยาย” หิสาวบอเป็นพิธี
านั้นเธอและสามี็ลาเรือนมาอีู่ ปล่อยให้นราทั้สอมอามมาอย่าเอ็นู...หลานสาวสอนที่อุปนิสัยไม่เหมือนันเลยสันิเียวแถมผู้ายสอนนั้น็แ่าันอย่าัเน้วยเ่นัน แ่..็เหมาะสมันี
“ฟ้า มาทานี้” อรรนินรีบวยมือิแพทย์สาวแล้วออวิ่อย่าไว
“ุเสือ ทำอะไระเนี่ย” นที่โนลามือไปรีบถาม
“หนีพี่สิห์ับุเพร เินามมาโน้นแล้ว” อรรนินเหลือบไปเห็นสอสามีภรรยาแ่ไล
“แล้วะหนีทำไมะ” เพียฟ้ายัวิ่ามนที่ับมือเธอไว้
“ไม่เอา ผมอยาอยู่ับุสอน นอะไร็ไม่รู้ามมาอยู่ไ้ ไปเร็วรับ ทานี้” อรรนินุมือเรียวอันอ่อนนุ่มอเพียฟ้าให้วิ่ามเาไปยัทาเินเล็ๆ ในสวน
นวิ่าม็หัวเราะเสียใสััวานไปทั่วสวน ราวับเ็เล็ๆ ำลัวิ่เล่น่อนหาันอย่านั้น
“สอนนั้นวิ่หนีเราันแน่เลยเพร ูสิ ไปลิ่วโน้นแล้ว” ศฤารี้นิ้วให้ภรรยาู
“เรา็อย่าไปามพวเาสิะ สวนออว้า ไปนั่บริเวอื่น็ไ้่ะ”
“ไม่เอา ผมะแล้นายเสือมัน มารับ ามมาทานี้เลย” ศฤารวยมือภรรยาอเาแล้วออแรึเธอให้วิ่ามเาบ้า
“ุสิห์ ไม่เอา่ะ เล่นเป็นเ็ๆ ไปไ้” เพรลาิเบาๆ แ่สอเท้าอเธอ็อยามถี่ยิบ
“บาทีไ้ลับไปเป็นเ็บ้า็สนุีนะรับ ไปเร็วรับ ะไม่เห็นหลัสอนนั้นแล้ว” ศฤารเร่วามเร็วเพิ่มึ้นอีนิ ภรรยาอเาส่ายหน้าเล็น้อย ่อนะหัวเราะเบาๆ แล้วเร่วามเร็วามสามี
เสียหัวเราะและรอยยิ้มแปเปื้อนบนใบหน้าอเอร์นเ่ ศฤาร็รู้สึเปี่ยมสุไป้วยเมื่อภรรยาที่เาแสนรัยอมลับไปเป็นเ็เหมือนอย่าที่เา้อารอีรา
“สอนนั้น้อวิ่ไปที่ลำธารท้ายสวนแน่เลย่ะุสิห์” เพรลารีบบอ
“แล้วยัไรับ”
“มันมีทาลั่ะ ทานี้ามมาเร็ว่ะ” เพรลารีบระุแนให้สามีวิ่ไปอีทาเพื่อะไ้ลัเลาะไปัหน้าสอนนั้นไ้่อน
“ฮ่าๆๆ” ศฤารวิ่ไปหัวเราะไปอย่านอารม์ี
เพรลาูมือสามีวิ่ไปยัเส้นทาเล็ๆ ในสวนอย่าำนา ็อนสมัยเ็เธอและน้อสาววิ่เล่นอยู่ในสวนแห่นี้นรู้ทุุอมันหมแล้ว
“ไปัรอรศาลา้าลำธารเลย่ะ” เ้าอพื้นที่รีบบอ
“รับ” ศฤารรับำ้วยรอยยิ้ม
แล้วทัู้่็เินไปนั่ยัศาลาเล็ๆ ทีุ่าปลูเอาไว้สำหรับพัเหนื่อยเมื่อเวลาเ้ามาทำานในสวนแห่นี้ เพรลาหายใเร็วเล็น้อยเนื่อาวามเหนื่อย ในะที่ศฤารยัรู้สึเยๆ
แ้มนวลออเอร์นเ่ระเรื่อเป็นสีมพูึ้นทันา และมัน็ส่ผลให้วหน้าามอเธอูวนมอมายิ่ึ้น ประอบับอาารยิ้มอย่ามีวามสุยิ่ทำให้เพรลาูมีีวิีวาว่าทุวันอเธอที่ฤหาสน์เทียมวิิรานนท์
“ุเพรรับ”
“ว่าไะ” เพรลาหันมอหน้าสามีพร้อมรอยยิ้มหวาน
“ุน่ารัที่สุเลยรู้มั้ยรับ”
“มันเออีแล้ว่ะ”
“ผมพูริๆ รับ” บอพลาร่าให่็เินมานั่เบียิร่าสมส่วน
“อบุ่ะ” เพรลาเอ่ยแ้เิน
“อำอบุเป็นอย่าอื่นแทนนะรับ” ศฤารบอ
“อะไรเหรอะ?” ิ้วามเลิึ้นเล็น้อย้วยวามสสัย
“อย่านี้รับ”
ายหนุ่มอบพลาึร่าอภรรยาเ้ามาแล้วประบปาับเธออย่าว่อไวนเพรลาไม่สามารถเอ่ยำปิเสธไ้ทัน เพราะอีฝ่ายเรู่่โมเสีย่อน
“อื้อ” เสียประท้วเบาๆ เล็รอออมา้วยเรว่าน้อสาวและน้อสามีะโผล่มาเห็นัหวะนี้อเธอและศฤารเ้าพอี
และมัน็เป็นริอย่าที่เธอาิ...
“อุ๊ย!” เพียฟ้าอุทานเบาๆ พลายมือปิปาัวเอเพื่อเ็บเสียไว้
อรรนิน้อ่อยๆ ลาร่าระหให้ถอยร่นลับไปทาเิม่อนที่หิสาวะส่เสียใๆ ออมาอีเพื่อทำลายบรรยาาศอันแสนหวานอพี่ายและพี่สะใภ้
“ไม่้อลา็ไ้ ฟ้าเินเอเป็น”
“ไม่ลาออมา ุ็เอาแ่ยืน้อาแป๋วอยู่น่ะสิ ว่าแ่..เราทำอย่านั้น้วยไ้หรือเปล่ารับ” อรรนินถามยิ้มๆ ทั้ที่ในใเาไม่ทำ เพราะสถานะอเาและเพียฟ้ามันไม่สามารถให้ทำอะไรเปิเผยไ้อย่าศฤาร
“อย่ามาทำอย่านั้นับฟ้าเียวนะุเสือ เี๋ยวุาุยายมาเห็นเ้า มีหวัเป็นเรื่อแน่ๆ”
“แ่ถ้าในสถานที่มิิแล้วไม่มีใรเห็น็ทำไ้ใ่มั้ยรับ” อรรนินแล้แหย่
“ุเสือ! อย่าิะมาวยโอาสับฟ้าให้มันบ่อยนันะะ” หิสาวเริ่มเสียอน
“หมายวามว่าถ้าไม่บ่อย็พอหยวนๆ แล้วันนะรับ” อรรนิน่อทุำอเธอ
“เอ๊ะ! ุนี่” เพียฟ้าัเริ่มหุหิ
“ฮ่าๆๆ ผมแหยุ่เล่นหรอน่าฟ้า อย่าโมโหสิ เี๋ยวแ่เร็วนะรับ” อรรนินหัวเราะลั่นพลาูมืออีนเินหลบไปนั่อีมุมอลำธาร
สอูู่้ื่นเลยไม่มีโอาสไ้เอหน้าันรๆ เพราะสุท้ายศฤาร็ไม่ไ้ามอรรนินไปอี เมื่อเห็นเพรลาแ่นเียว็ทำให้ีวิเามีวามสุไ้แล้ว
วันนั้นสี่ีวิลุอยู่ที่นั่นนเย็น หลัารับประทานอาหารร่วมันเรียบร้อยทั้สอู่็ับรถมุ่หน้าลับเ้ารุเทพพร้อมๆ ัน้วยสีหน้าและอารม์ที่เอมอิ่มับบรรยาาศอวามสุและวามอบอุ่นที่ไ้พบเอมาทั้วัน
รอยบาหมาในใอเพรลาเหมือนะถูลบเลือนไปับเหุาร์ในวันนั้น...เพียฟ้าเอ็เริ่มรู้สึีับอรรนินมาึ้นามลำับ้วยเ่นัน
ความคิดเห็น