คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : PART8
01.59AM
เว้ย!! นอนไม่หลับเว้ย ทำไมว่ะเนี่ย ทำไมเราต้องไปเป็นห่วงไอน่าเรน จุนโฮด้วยเนี่ย>< ว่าแต่ มันทำอะไรอยู่น่ะ?
ร่างสูงเดินไปหยุดอยู่หน้าประตูห้องของ จุนโฮ ชานซองยืนอยู่หน้าห้องนั้นเหมือนคิดอะไรบางอย่างทำท่าจะเปิดประตูเข้าไป แต่ก็ยั้งมือเหมือนฉุกคิดอะไรได้พรางหันมามองผม ก่อนที่มือหนาจะจับลูกบิดและเปิดประตูห้องของจุนโฮอย่างเบามือพรางย่องเข้าไป หึ ๆชานซองแกจะทำอะไรเพื่อนชั้น? ช่างเถอะ รออีกสัก 5 นาทีแล้วกัน ถ้าไม่ออกมาแกตาย!! ฮิ ๆ
เงาของร่างสูงอีกคนหยุดยืนอยู่ข้างโซฟา สายตามองดูร่างบางที่นอนอยู่ พรางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย อูด้งน่ารักมาก ๆในตอนนอนหลับ น่าเสียดาย ที่ไอชานซองคงเห็น ใบน่าแสนน่ารักนี้ไปแล้ว แต่มันคงไม่ได้ ลักหลับอูด้งหรอกใช่มั้ย? ร่างสูงนั่งลงบนพื่น พรางจ่องมองใบน่าแสนน่ารักของร่างบาง
“นี่...นิชคุน คุณจะจ่องผมอีกนานมั้ย?” ร่างบางถามแต่ไม่ลืมตา
“ก็อูด้งน่ารักนิ มองไม่ได้หรอ?”นิชคุนตอบพราง ใช้นิ้วเกลี่ยที่ใบหน้าเบาๆ
“ผมรู้แล้วว่าผมน่ารัก...ไม่ต้องชม”ว่าแล้ว ร่างบางก็ลืมตา
“^^” นิชคุนไม่ตอบได้แต่ยิ้ม
“นิชคุน แล้วนี้คุนมาทำอะไรทำไมไม่ไปนอนล่ะ” ร่างบางถาม
“นั้นสิน่ะ ทำไมพี่ถึงไม่ไปนอนสักทีน่ะ?”นิชคุนย้อนถามตัวเองพร้อมกับรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ ทำเอาร่างบางที่นั่งอยู่ตรงหน้า ถึงกับหน้าแดง
“!!! อย่ามากวน” ร่างบางตอบ
“ฮ่า ๆ..ล้อเล่นหน่า พี่มาขอ Good night Kiss น่ะ”ร่างสูงว่าพรางจุ๊บที่แก้มยุ้ยๆของอูยอง
“อ่า!!..ไอคนลามก ผมยังไม่ได้อนุญาตเลยสักนิด” ร่างบางตอบพรางชกเข้าที่แผงอกของนิชคุน
“ฮ่า ๆ ^^”ร่างสูงหัวเราะเมื่อเห็นร่างบางหน้าแดง
“ไปไกล ๆ ไอคนลามกผมจะนอน”อูยองเอ่ยไล่พรางหลับตา
“ไปก็ได้.....จุ๊บ!!”ร่างสูงทำท่าจะลุกแต่เมื่อเห็นร่างบางหลับตาก็อดที่จะขโมยจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากของร่างบางไม่ได้
การกระทำของนิชคุนทำให้อีกคนที่เพิ่งออกมาจากห้องของจุนโฮถึงกับ อึ้ง
“ฮยอง!”เสียงทุ้มต่ำของอีกคนที่ พึ่งออกมา เอ่ยขึ้นทำเอาอีกคน สะดุ้ง
“ชานซอง อา ฟังฮยองก่อนน่ะ” นิชคุนพยายามจะอธิบาย แต่อีกคน กับไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น เขาเดินเข้ามา ปล่อยหมัดใส่นิชคุนอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
พรั่ว!!~ อัก!
“เห้ย!!~” อูยองร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงสองคนกำลังต่อยกัน
พรั่ว!! “ชานซองอา ฟังฮยองก่อน” นิชคุนพยายามอธิบายให้อีกคนฟัง แต่อีกคนกับไม่หยุดการกระทำนั้น
อัก! พรั่ว!! “มึงจูบอูยอง! นิชคุน ไอเวร!” ชานซองไม่แม้แต่จะฟังคำอธิบายของอีกคน กับเพิ่มโทสะของตัวเองมากขึ้น
โคร่ม!!!~ อัก! ข้าวของในห้องนั่งเล่น กระจักระจาย ไม่ มีเค้าเหลือของคำว่าเรียบร้อย
ปัง!!!!!~ เสียงประตูทั้ง2ห้องเปิดพร้อมกัน พร้อมกับสายตา 6 คู่ที่กำลังจดจ่องปนอึ้ง ไปกับ ร่างสูงทั้งสองคงที่กำลังชกต่อยกันอย่างบ้าระห่ำ กับอีกหนึ่งร่างบาง ที่พยายามแยกทั้งสองออก อย่างยากเย็นและเต็มไปด้วยน้ำตา
“เห้ย! นิชคุนไอมักเน่”จุนซูว่าพรางวิ่งไปจับชานซองแยกออกมาแต่ด้วยพละกำลังของอีกฝ่ายเย๊อะกว่า จึงเป็นตัวเองที่กระเด็นออกมาทำเอาเข่าข้างขวาไปกระแทกเอากับฝาตู้อย่างแรง
“ไอชานซอง! ไอคุน! พอ! หยุดได้แล้วเว้ย!!”แทคยอนเมื่อเห็นคนรักของตนที่เข้าไปแยกทั้งสอง ออกเป็นเช่นนั้น เลยเข้าไปแยกนิชคุนออกจากชานซอง แต่ตนเองกับถูก หมัดของ นิชคุนต่อย จนเซออกมา อัก!!
“แทคเป็นไรมั้ย?”จุนซูถามคนรักของตัวเองอย่างเปนห่วง แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือ “ไม่!!” ว่าแล้วแทคยอนก็เดินไปคว้าอูยองเอาไว้ที่ตอนนี้กำลังจะโดนลูกหลงไปอีกคน
ซ่า!!!~ น้ำเย็นๆทำให้ร่างสูงทั้งสองที่กำลังต่อยกันอย่างบ้าคลั่งเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้วหยุด พรางหันหน้ามามองคนที่สาดน้ำใส่ตนทั้งสอง
“หยุดแล้วสิน่ะ”จุนโฮเอ่ยเสียงเรียบปนเย็นชาในขนะที่ทุกคนกำลังอึ้งและงง ว่าแล้วจุนโฮก็เดินเข้าห้องตนเองไป พรางมองหน้าชานซองด้วยสายตาที่เย็นชาทำเอาคนถูกมองถึงกับเกิดอาการเจ็บช้ำ ลึกๆในใจ
10 นาที ผ่านไป ทั้ง 5 คนยังอยู่ ที่ห้องนั่งเล่นที่ ไม่เหลือสภาพ ไม่มีใครพูดหรืออธิบายใด ๆ ความเงียบ เข้าปรกคุมทั้ง ห้อง บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด จนจุนซูต้องพูดอะไรเพื่อลดความตึงเครียดลง
“พวกแก มีเรื่องอะไรกัน ทำไมถึงต้องกับต้องใช้กำลังตัดสินปัญหา?... อูยองเช็ดน้ำตาซ่ะ”จุนซูถาม พรางยื้นทิชชูให้อูยอง ร่างบางรับทิชชูไปและเช็ดคราบน้ำตาของตน
“กูไม่รู้หรอกน่ะว่า มึงสองคน มีเรื่องอะไรกัน แต่ทำไมถึงได้ ใช้กำลังตัดสินว่ะ ทำไมไม่ใช้เหตุผล มึงสองคนก็โต ๆ กันแล้ว พูดกันด้วยเหตุผลดิ่” แทคยอนว่า ทำเอาทั้งสองถึงกับสะอึก
“ชานซอง” อูยองเรียกชื่อร่างสูงพรางเดินเข้าไป จับมือ แต่ชานซองกับสะบัดมือของร่างบางทิ้ง ทำเอาร่างบางถึงกับน้ำตาคลอและนิชคุนที่ยืนนิ่ง ถึงกับหันไปมอง
“ชานซอง ฟังชั้นก่อนน่ะ…”อยูยองยังไม่ทันพูดจบ นิชคุนก็ พูดแทรกเข้ามา
“ชานซองอา ชั้นขอโทดที่ทำกับแกอย่างงี้ ขอโทดที่ชอบอูยองมาตลอด”นิชคุนพูดพรางลงไปนั่งคุกเข่าต่อหน้า ร่างสูง
“ทั้ง ๆ ที่ฮยองก็รู้น่ะหรอว่าผมน่ะชอบอูยอง”ชานซองถาม
“ใช่ ฮยองรู้”นิชคุนตอบตามความจริงทำเอาโทสะของร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าเพิ่มขึ้นอีก
“ทั้ง ๆ ที่ผมเชื่อใจฮยองมาตลอด ไอเลว!!” ว่าแล้วชานซองก็กระชากคอเสื้อของคนที่นั่งคุกเข่าอยุตรงหน้าพรางเงื้อมมือจะต่อย
หมับ!! “พอเถอะชานซอง ได้โปรด”อูยองเอ่ยขอ พรางคว้ามือของร่างสูงเอาไว้แน่น ทำเอาร่างสูงถึงกับอึ้ง นี่เขารักนิชคุนมากเลยงั้นหรอ? ถึงกับต้องปกป้อง กันขนาดนี้
“มันไม่ใช่ความผิดของคุณ มันเป็นความผิดของชั้นเอง ชั้นขอโทดชานซองอา ทั้งที่แต่ก่อนชั้นรู้สึกดีกับนาย แต่มันกับมีอีกคนที่ ชั้นก็รู้สึกดีกับเขาลึก ๆ อยู่ในใจ และนับวันมันยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ชั้นพยายามที่จะปฏิเสธความรู้สึกนี้ แต่มันก็ทำไม่ได้และมันยากมาก ๆ ชั้นขอโทษ ขอโทษที่ ชั้นมีใครอีกคนแต่ก็ไม่ได้บอกนาย ชั้นขอโทษ ชั้นขอโทษ” อูยองพูดพรางจับมือร่างสูงเอาไว้แน่น ทำเอาทุกคนในห้องถึงกับอึ้ง
“อูยอง ...”ชานซองเอ่ย พรางคิดกับคำที่อูยองพูด ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยสักนิดเดียว มีเพียยงแค่ ความรู้สึกโกรธเคืองของตัวเอง โกรธที่ทำไมพวกเขาสองคนถึงทำเมือนกับเขาเป็นคนโง่ ทั้ง ๆ ที่มีความรู้สึกดี ๆต่อกันแต่ทำไม ถึงไม่บอกเขา มันมีแค่ความรู้สึกโกรธเคืองเท่านั้น ความรู้สึกเจ็บปวดเหมือนกับตอนที่จุนโฮมองหน้าเขาด้วยสายตาที่เย็นชา ทำไมมันถึงไม่มี ชัดเจนแล้วหรือยัง ฮวางชานซอง ชัดเจนหรือยังว่านายชอบใครนายรักใคร แล้วตอนนี้หัวใจนายอยู่ที่ใคร
“อูยอง..ขอบคุนน่ะ” ร่างสูง เอ่ยขอบคุณด้วยเสียงที่แผ่วเบา ทำเอาคนที่ฟังคำตอบถึงกับ งง ....
ร่างสูงเดินไป เคาะประตูห้องของจุนโฮ ทำให้ อูยองและนิชคุนเข้าใจกับคำตอบ
“อูด้ง เข้าห้องกันเถอะ”นิชคุนว่าพรางจูงมือร่างบางให้เดินเข้าห้องของตน
“เอ่อ..นิชคุน แล้วชานซองล่ะ” อูยองถามนิชคุนด้วยความเป็นห่วง ร่างสูงอีกคนที่ตอนนี้ยืนเคาะประตูห้องจุนโฮ อย่างบ้าระห่ำ
“ไม่เป็นไรหรอก ปล่อยให้เค้าคุยกันเองเถอะ” นิชคุนตอบ ร่างบางเดินตามเข้าห้องของตนแต่โดยดี
“มักเน่ แกไม่เป็นอะไรใช่มั้ย? แทคเช็ดน้ำที่พื้นให้แห้งน่ะ” จุนซูถามร่างสูงพรางหันไปสั่งร่างสูงอีกคน
“ไม่เป็นไรหรอกหน่าแพนด้า ^^” ชานซองตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เป็นเครื่องบงบอกแล้วว่า มันสบายดี
“แทค เสร็จยัง?” จุนซูถามร่างสูงอีกคน
“เสร็จแล้ว ๆ ป่ะ ๆ เข้าห้องกันเถอะ”แทคยอนตอบพราง จูงมือร่างบางเข้าห้อง
เห้อ ๆ พวกนี้หนิ หวานกันไม่เกรงใจกันเลย เอาไงล่ะทีนี้
ก๊อก ๆ...ก๊อก ๆ...ก๊อก!!! ๆ
โอ๊ย!!! จะเคาะไรนักหนาว่ะเนี่ย เคาะแรงขนาดนี้พังประตู เลยดีกว่ามั้ย
ปัง!!! ๆ ปัง!~ เว้ย!!!
“มาแล้ว ๆ” แอ๊ดดดด~
เมื่อประตูเปิดออกทำเอาร่างบางถึงกับ ตกใจ และงุงงง เมื่อเห็นฮวางชานซองยืนอยู่หน้าห้องของตัวเอง
“มีอะไร?”จุนโฮถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทำเอาร่างสูงรู้สึกเจ็บลึกในใจอีกครั้ง
“จุนโฮ เอ่อ...ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย?”ชานซองถาม
“ไม่!! ยืนคุยกันตรงนี้ล่ะ มีอะไรก็พูด ๆ มา แล้วก็กับไปหาอูยองได้แล้ว!!” จุนโฮปฏิเสทพร้อมประชดประชัน ก่อนที่จะปิดประตูไล่ แต่ก็ กึก! มือหน่าจับบานประตูเอาไว้ พรางแทรกตัวเข้าไปในห้องของร่างบางอย่างรวดเร็ว
“ย๊าห์! ..ฮวางชานซอง ออกไปเดี๋ยวนี้!!” จุนโฮเอ่ยไล่ร่างสูงอีกครั้ง
“ไม่ จนกว่า เราจะเข้าใจกัน ชั้นถึงจะออกไป”ชานซองยื่นคำขาดทำเอาร่างบางต้องจำใจยอม
“มีอะไรว่ามา...แต่ขอบอกไว้ก่อนว่า ชั้นเข้าใจนายอยู่แล้ว”จุนโฮถาม
“หรอ? เข้าใจหรอ? ไหนลองบอกมาหน่อยสิ่ เข้าใจอะไรมั้ง?” ชานซองถามพรางเดินต้อนร่างบางให้จนมุม เมื่อร่างบางเจอคำถามและสถานะการแบบนี้แล้ว ก็ไม่สามารถหนีได้อีก เมื่อตัวเองเดินไปติดกับฝาตู้
“เอ่อ..ชั้นเข้าใจนายแล้วไงออกไปสะ”จุนโฮไล่อีกครั้งแต่ครั้งนี้แตกต่างจากครั้งที่แล้ว เมื่อคนที่เอ่ยปากไล่กับไม่มองหน้าอีกฝ่าย ทำให้ร่างสูงถึงกับยิ้ม เมื่อเห็นสีหน้าของร่างบาง เปลี่ยนไป
“งั้นนายก็คงเข้าใจทั้งหมดแล้วสิน่ะ...ทั้งเรื่อง ที่ชั้นไม่ได้คิดอะไรกับอูยองแล้ว แต่ว่าเปลี่ยนเป็นมาคิดอะไรกับนายแทน แล้วใช่มั้ย?” ชางซองก้มหน้าลงถามร่างบาง
“ห๊ะ! นายไม่ได้คิดอะไรกับอูยองแล้ว?...แต่เป็นชั้นแทนน่ะหรอ?”จุนโฮเงยหน้าถามกลับอย่างรวดเร็ว แต่ก็ต้องก้มหน้ากับมาเหมือนเดิม เมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเลห์ของอีกฝ่ายบวกกับริมฝีปากที่กำลัง จะสัมผัสกันเพียงแค่ ขยับ ทั้งสองใกล้กันจนรู้สึกถึงลมหายใจ
“อื้มก็ใช่น่ะสิ่” ชานซองตอบ
“คนที่นายคิดอะไรด้วย ก็คือชั้น? อีจุนโฮ คนนี้อ่ะน่ะ?”จุนโฮถามอีกครั้ง เหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง
“ใช่ ชั้น คิดอะไรกับนาย คิดมาสักพักล่ะ”ชานซองตอบอีกครั้ง
“ว่าแต่คิดอะไรอ่ะ?”จุนโฮถามกลับพรางเงยหน้ามองร่างสูง
“ก็คิดอะไรดีน๊า าาา....?”ชานซองตอบพรางทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่จุนโฮ
“เห้!...อย่ามาคิดอะไร พรรคนั้นกับชั้นน่ะไม่งั้นนายตาย”จุนโฮคาดโทดเอาไว้
“เสียใจด้วยชั้นคิดไปแล้วล่ะ ^^…”ชานซองตอบพรางก้มลงมาหอมแก้มร่างบาง ทำเอาจุนโฮอึ้ง ยืนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก
“ชั้นคิดว่าชั้นชอบนายล่ะ อีจุนโฮ คิดมาได้สักพัก”ชานซองว่า พรางพรมจูบที่ต้นคอขาว พร้อมฝากรอยเอาไว้ ทำให้เรียกสติของร่างบางกลับมา
“ห หยุด... .หยุดการกระทำของนายเดี๋ยวนี้น่ะชานซอง”จุนโฮว่า พรางดันร่างสูงออก
“หยุดไม่ได้แล้วอ่ะ”ว่าแล้วชานซองก็ จู่โจมจูบที่ริมฝีปากของร่างบางอีกครั้งหลังจากที่โหยหามานาน(?)
“อ๊ะ!!! ชานซองนายขโมยจูบแรกของชั้นTT” จุนโฮร้องเมื่อคิดว่า ร่างสูงขโมยจูบแรกของตนไป
“ใช่ชั้นขโมยจูบแรกของนายไป ...แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ครั้งแรก”ชานซองตอบตามตรงทำเอาร่างบางถึงกับ งง นี้ไม่ใช่ครั้งแรก?
“นี้ไม่ใช่ครั้งแรก? ...แล้ว?”จุนโฮถามอย่างตะขิดตะขวงใจ
“ก็ครั้งแรกมัน เป็นคืนแรกที่ชั้นเข้ามานอนกับนายทีนี้ไง”ชานซองตอบพรางยิ้ม ก่อนที่จะบรรจงจูบและลิ้มรสหวานจากริมฝีปากร่างบางอีกครั้ง เมื่อจูบที่อ่อนหวานแปลเปลี่ยนเป็นเล่าร้อนขึ้นเรื่อย ๆตามแรงอารม ทำเอาร่างบางฉุกคิดขึ้นมาได้
“ไม่ได้น่ะ..พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้าน่ะ” จุนโฮเตือนสติ ร่างสูง
“อ่าจริงสิ่ พุ่งนี้ต้องโชว์เคสนิ ว้าแย่จัง” ชานซองตอบพรางเสียดาย
“อื้ม นอนเถอะน่ะพรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้า”จุนโฮว่าพรางนอนลงบนเตียง
“งั้นขอนิดนึงก่อนได้ป่าว?”ชานซองถามแต่ไม่รอคำตอบ พร้อมลงไปค่อมร่างบางเอาไว้ พรางจูบอย่างเราร้อน
เสียงครางของจุนโฮ ทำเอาร่างสูงระงับอารมของตนเกือบไม่อยู่เพราะเสียงนั้นมันหวานมาก จนอยากจะได้ยินอีก
“พอและ ...นอนเถอะ พรุ่งนี้มีงานยาว ถ้าไม่ลืมจะมาเอาที่เหลือ..จุ๊บ!”ชานซองว่า พรางจูบที่หน้าผากของร่างบาง ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนข้าง ๆจุนโฮ
“ฝันดีน่ะ/ฝันดีน่ะ”
ZzzzzzzzZzzzzzzzz.
ห้อง นิชคุน
“นี่ นิชคุน”อูยองเอ่ยในขณะที่ตนเองนอนอยู้ในอ้อมกอดของคนที่ถูกเรียก
“หืม มม ว่าไงที่รัก?”นิชคุนตอบ
“อี๋ มาที่รงที่รักอะไร พอเหอะ นิชคุน อย่าเรียกแบบนี้เลย มันเอียนว่ะ”อูยองตอบตามความคิดของตนเอง
“อ่าเอางี้ก็ได้ ว่าไงอูด้ง?”นิชคุนเปลี่ยนคำพูดของตนใหม่เมื่อเห็นอีกคนไม่ชอบ
“นิชคุนว่า ป่านนี้ชานซองกับจุนโฮจะเป็นไงอ่ะ?”อูยองถามกลับพรางเงยหน้าไปมองร่างสูง
“ไม่รู้สิ่ คงไปด้วยดีล่ะ โฮเคยโกรธใคร ได้นานๆมั้งล่ะ ว่าแต่ถามถึง ชานซองกับจุนโฮ ทำไมเนี่ยหึเรา?”นิชคุนตอบด้วยอาการน้อยใจ
“ก็เราทำกับชานซองขนาดนั้น ผมก็เป็นห่วงมั้งสิ่ ไม่ได้ไง”อูยองถามกลับ
“ได้สิ่ แต่พี่อดไม่ได้นิ ที่จะหึงก็เราชัดเจนกันแล้ว” นิชคุนตอบอย่างเข้าข้างตัวเอง
“อ่า ชัดเจนอะไรเราไม่ได้เป็นอะไรกันสะหน่อย คิดเองเออเองนี้หว่า แล้วอีกอย่างคุนก็กำลังจะแต่งงาน” อูยองประชด
“ขอประกาศไว้เลยน่ะว่ามันก็แค่แต่งงานปลอม ๆพี่ไม่คิดอะไรกับการแต่งงานปลอม ๆ นั้นหลอกน่ะ พี่น่ะรอเรามาตลอดแล้ว จะให้ไปรักคนอื่นได้ไง”นิชคุนตอบพรางหอมแก้มร่างบางฟอดใหย่
“อ่า อย่ามาหวาน นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องทำงาน” อูยองว่าพรางเอื้อมมือไปปิดโคมไฟข้าง ๆ เตียง
“ฝันดีน่ะ อูด้ง”นิชคุนว่าพรางกระชับอ้อมกอดของตนให้แน่นขึ้นก่อนที่จะหลับตา
“เช่นกันน่ะ นิชคุน...จุ๊บ!” อูยองตอบพรางจูบที่ริมฝีปากของร่างสูงอย่างบางเบา ทำเอาคนที่โดนจูบถึงกับ ต้องลืมตาขึ้นมา
“ร้ายน่ะอูด้ง” นิชคุนว่าพรางหันหน้าไปมอง ร่างบางที่ตอนนี้ หลับตาพริ้ม หลับอยู่
ZzzzzzZzzzzZZz.
ห้อง แทคยอน+จุนซู
“พอเถอะหน่าแทค พรุ่งนี้ทำงานแต่เช้าน่ะ”จุนซูว่า พรางดันร่างสูงที่ค่อมตัวเองอยู่ออก
“ซูก๋าอ่า ...เค้ายังไม่ง่วงเลย พลังยังมีอีกเพี๊ยบ!*0*” แทคยอนว่าพรางทำตาวิ๊ง
“แต่ชั้นง่วงแล้วอ่ะ เหนื่อยด้วย นอนเถอะ” จุนซูว่า พรางตีที่ข้าง ๆของตนเป็นเชิงบอกให้นอน
“นอนก็ได้ ซูก๋าพรุ่งนี้ เจอดีแน่” แทคยอนคาดโทดเอาไว้ก่อนที่จะ คว้าร่างบางมากอด
“ค่อยว่ากัน ง่วงอ่ะ ฝันดีน่ะ”จุนซูตอบ ก่อนที่จะหลับตาลง
“ฝันดีแพนด้า...ก่อนนอนขออีกนิดน่ะ”ว่าแล้ว แทคยอนก็มอบจูบที่แสนหนักหน่วงให้ จุนซู ก่อนที่จะเริ่มกิจกรรม ในคืนนั้นอีกครั้ง
“อ๊า!!!..แทค ..อ๊ะ!”
แถม
06.30 AM
แอ๊ด ดดดด~ เมื่อประตูห้องของ แทคยอนและจุนซูเปิดออก ก็พบกับ แทคยอนที่กำลังอุ้มจุนซูไว้ในอ้อมแขน ทำให้สมาชิกใน วงเกิดอาการหน้าขึ้นสีและอาการอยากแซว
“วิ๊ว วววววว คู่นี้หวานตลอดเลยน่ะ”นิชคุนแซวเปิดซิง
“ฮยอง ทำไมแพนด้าเป็นงี้อ่า เมื่อคืนหนักอ่อ?” ชานซองถามทำเอาร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขนแทคยอนถึงกับหน้าขึ้นสีจนต้องซุกลงไปที่อกของร่างสูง แต่กลับได้คำตอบมาว่า
“เออ เลิกเห่ากันได้แล้วกิน ๆ ข้าวไป”แทคยอนตอบ
“แล้วนี้ฮยองจะพา จุนซูฮยองไปไหน?”อูยองถามเมื่อเหนแทคยอนไม่ว่างจุนซูลง
“ไปอาบน้ำ”แทคยอนตอบพร้องกับเดินอุ้มร่างบางเข้าห้องน้ำไป
“คู่นี้แรงจริง ๆ อ่ะ จุนโฮ วันหลังเราเอาแบบนี้มั้งมั้ย?”ชานซองหันไปถามนข้าง ๆตน “ฮวางชานซอง เลิดคิดอะไรเทือกนั้นได้แล้ว กินนี้สะ”จุนโฮตอบพรางยื้นขนมปังทาแยมให้ร่างสูงที่ตั้งคำถามเมื่อกี้
“ใจร้าย เดี๋ยวคืนนี้จะ ไปเอาที่เหลือคอยดู”ชานซองตอบพรางงับขนมปังทาแยมนั้นเข้าไป
“เสียใจ วันนี้อูยองจะมานอนที่ห้องใช่มั้ย?” จุนโฮตอบพรางหันหน้าไปถามอูยอง
“น่าเสียดายน่ะ จุนโฮอา พอดีคืนนี้อูด้งต้องนอนห้องฮยองน่ะ”นิชคุนตอบพรางยิ้มเล็ก ๆ ทำเอาจุนโฮและอูยองถึงกับสะอึก
“ฮ่า ๆ ฮยองเจ๋งว่ะ มาไฮไฟว์ ดิ่”ว่าแล้วชายร่างสูงทั้งคู่ก็ลุกขึ้นไฮไฟว์กัน ไม่ได้ สนใจสีหน้าของร่างบางทั้งสองเลย ว่าตอนนี้มันแดงไปถึงไหนแล้ว
ห้องน้ำ
“ย๊าห์!!..อ๊คแทคยอน ออกไป เดี๋ยวนี้ ชั้นจะอาบน้ำ”จุนซูไล่ร่างสูงเป็นครั้งที่10ก็ว่าได้ เมื่อไอแมวยักษ์มันน่าด้านไม่ยอมออกไปสักที
“แล้วแพนด้าจะอาบไง?”แทคยอนถาม?
“ชั้นอาบเองได้ ออกไป ๆ”ว่าแล้วจุนซูที่ตอนนี้อยู่ในอ่างอาบน้ำอุ่นก็หยิบสบู่มาถูตัวทำเอาร่างสูงใจกระตุกวูบ
“อ่า แน่น่ะ อาบได้แน่น่ะ” แทคยอนถามย้ำอีกครั้ง
“เออ ออกป๊าย ยยยยยยย><” จุนซูลากเสียงยาวเป็นเชิงบอกว่า รำคานมาก ๆ ทำให้ร่างสูงต้องเดินออกมาอย่างเสียดาย ง่าอดเลย TT(เห้!!แทคเมื่อคืนแกก็เล่นซะหนักแร้วน่ะย่ะ)
“เห้อ อออออ ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ย ที่ทำให้เป็นแบบนี้เนี่ย โอ๊ย ไอแมวบ้า แรงเย๊อะชะมัด ไปตายอดตายอยากจากไหนเนี่ย ..เห้อ แต่ก็ถือว่าคุ้ม ที่ได้คลองใจไอแมวนั้นแค่คนเดียว^^”
ความคิดเห็น