คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : PART1
“ถึงแล้วเด็ก ๆขนสัมภาระของตัวเองลงมาได้แล้ว ไอพวกขี้เกียด” สวัสดีครับผม พี่มินแจ เป็นผู้จัดการ วง2PM ที่ใครๆก็เรียกว่า ‘ไอดอลสัตว์ป่า’ พวกนี้เองครับ จริง ๆแล้วผมก็กระดากปากนิดหน่อยน่ะครับ ที่จะเรียกว่าไอดอลสัตว์ป่า เพราะอะไรน่ะหรอ ก็พวกมันไม่เคยทำตัวเป็นสัตว์ป่าเลยน่ะสิ!! คิดแล้วก็เหนื่อยใจ = =’ เฮ้อ เอาเถอะ! ชีวิตผมยังต้องดำรงต่อไป
“เฮ้ คุณผู้จัดการครับพวกเราไม่ได้ขี้เกียดน่ะ” ไอมักเน่ชานซองจอมตะกละพูดขึ้นแต่ก็ไม่ลืมหยิบเยลลี่เข้าปาก
“ช่าย ยยย! วันนี้มันเป็นวันหยุดของพวกเราน่ะพี่ ให้พักหน่อยไม่ได้หรือไงกัน โห่” อูยองเจ้าของแก้มยุ้ย ๆพูดขึ้นและทำน่า อังอัง ใส่ผม เหอะชั้นไม่หลงกลแกหรอกไอ แก้มยาพิษ!!
“ไม่ต้องพูดมากรีบขนของ ขึ้นไปซะ ห้องใหม่ของพวกเราอยู่ชั้น 10 ห้อง101”
สวัสดีครับ ผม คิมจุนซู เป็นคนที่อายุเยอะสุดในวง เรียกอีกอย่างก็คือ แก่ นั่นแหละครับ ตอนนี้ พวกเราทั้ง 6 มาอยู่ในห้องใหม่เรียบร้อยแล้ว และผมกำลังกังวลว่า ใครจะมาเป็น รูมเมทผม กันน่ะ?
พวกนั้นจะทนผมได้หรือป่าว...
“เห้ยถึงเวลาเลือก ห้องกันแล้ว วู๊ว!! อูด้งจ๋า เราอยู่ห้องนี้กันมั้ย?”แน่ล่ะ เจ้าของประโยคนี้คือ ไอมักเน่ชานซองจอมตะกละ
“ไม่อ่ะ ชั้นอยากนอน กับจุนโฮ” ฮ่าๆ สมน้ำหน้าไอมักเน่มัน โดนอูด้ง ปฏิเสธ
“เฮ้! แทคยอนฮยอง กับจุนซูฮยอง อย่ามาหัวเราะผมน่ะ นิชคุณฮยอง ก็ด้วย!!”ไอมันเน่พูดออกมา ด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด กร๊าก กกกกกกกกกกกกก! ฮ่า ๆ
“จับฉลากดิ ว่าใครจะได้อยู่กับใคร” และแล้วหนุ่มหล่อน่าตาน่ารัก ที่มาจากไทยก็พูดขึ้นหลังจากที่เงียบอยู่นาน
“เอาล่ะผมทำฉลากเอาไว้แล้วน่ะทั้งหมด 6 ใบทั้ง 6ใบผมเขียนเลข ห้องเอาไว้ มาจับกันเลย!!”จุโฮ เด็กหนุ่มน่าเรน พูดขึ้น
เอาล่ะ ผลเปนดังนี้
ไอมักเน่จอมตะกละชานซอง อยู่กับ เจ้าชายไทยนิชคุน
หนุ่มน่าเรน จุนโฮ อยู่กับ หนุ่มน้อยแก้มยุ้ย อูยอง
และ ผม ต้องอยู่กับ คนตัวโต แต่ทำแอ๊บแบ๊ว อย่าง แทคยอน
ห้อง แทคยอน + จุนซู
เฮ้อให้ตายสิ! ไม่ว่าจะย้ายไปอยู่ที่ไหน ก็ไม่พ้น แทคยอนใช่มั้ยเนี่ยเหอะ ๆ
ครับใช่แล้วไม่ว่าจะอยู่บ้านไหน หอไหน ผมก็นอนห้องเดียวกับ แทคยอนตลอด แต่ก็ดีแล้วแหละจะได้ไม่ต้องปรับตัวฮ่า ๆ
“เราอยู่ห้องเดียวกันอีกแล้วน่ะ จุนซู”
“อื้ม! เรานี้มันรูมเมท คู่เวรคู่กรรม กันจริง ๆ เลย น่ะแทค”
“อื้มแต่ เห้ยนี้มันเตียงสองชั้น จุนซูจ๋า เค้าขอนอนข้างล่างน่ะ น่ะ ๆ”เอาแล้วไง ไอแทคมันอ้อนอีกแล้ว ดูไม่ได้จิง ๆ ทุเรศลูกตามาก ๆ
“เอ่อ แทคเค้าขอนอนข้างล่างมั้งไม่ได้หรอ? หอเก่า เค้าก็นอนข้างบนอ่ะ”เอาดิ่ ใครว่ามันอ้อนเป็นคนเดียวผมก็อ้อนเป็นน่ะครับ ฮ่า ๆน่ารักกว่าด้วย
“เอางี้น่ะ จุนซูจ๋า ถ้าเค้าได้นอนข้างล่างน่ะ เค้าจะให้พื้นที่ทั้งหมดของห้องเรย” ข้อเสนอนี้ก็ไม่เลวน่ะครับ ฮิ ๆ มีหรอที่ผมจะปล่อยให้มันหลุดมือไป
“จิงอ่ะ?”
“จิงสิ ครับอ๊คแทคยอนเคยผิดคำพูดหรอ?”
“ทั้งหมดเรยแน่น่ะ?”
“แน่สิ”
“โอเค งั้นตกลง”ฮ่า ๆ เสร็จล่ะ ห้องช้าน นนนนนน ^___________^
ไม่รู้ว่าผมคิดถูกหรือป่าวที่ยื้นข้อเสนอนี้ให้กับคนอย่างคิดจุนซู คนที่เจ้าเล่ห์ที่สุดใน วง ผมเสียรู้ให้กับเค้าแล้วครับ ตอนนี้ผมไม่เหลืออะไรแล้ว นอกจากเตียง แล้วก็ตู้อีก2 ตู้ TT ใช่แล้วครับ คนที่กำลังเสียใจอยู่นี้ไม่ใช่ใคร ที่ไหน นอกจาก ผม อ๊คแทคยอน หรือเหมียวอ๊ค นั้นเอง ตอนนี้เหมียวอ๊ค กำลังเศร้าครับ ไม่คิดว่า แพนด้าน้อย ของผมจะทำกับผมเช่นนี้ อย่าแปลกใจครับ ทำไมผมเรียกจุนซู ว่าแพนด้าน้อยของผม เพราะว่า ดูขอบตา คล้ำ ๆ สองข้างนั้นสิครับไหนจะตาชั้นเดียว เล็ก ๆ นั้นอีก และจมูกเป็นสัน ที่ดูเข้ากับดวงตาและใบหน้า พร้อมกับปากที่ เอิบอิ่มน่าจุ๊บนั่น มันทำให้ผมหลงรักเลยล่ะ เอาเถอะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมยอมครับ ก็แพนด้าน้อยของผม น่ารักนิ ฮิ ๆ
“ย๊า! แทคยอน นายจะนั่งมองชั้นอีกนานมั้ย ห๊ะ!? ช่วยกันหน่อยเซ่ นี้ไม่ใช่แค่ของชั้นคนเดียวน่ะแต่นี้มันก็มีของนายด้วย ไอแมวบ้าเอ้ย!” แพนด้าของผมวีนหลังจากตกลงส่วนแบ่งของห้องเส็ด
“มองไม่ได้ไง? ก็แพนด้าของผมน่ารักนิ” ฮ่า ๆนั้นไง เจอแมวยิงมุขหวาน แก้มแดงเรยน่ะแพนด้า
“ฟังชั้นดี ๆน่ะ แทค ไม่-ได้!!” แก้มแดงระเรื่อ ของจุนซู ยิ่งน่าแกล้ง ฮ่า ๆ เห็นงี้แล้ว น่าปล้ำซ่ะไม่มี เห้ย!! อดทนไว้ เหมียวอ๊ค ต้องอดทนไว้ยังไม่ถึงเวลา
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยุ่ได้ มาช่วยกันเซ่!”
“โอเค ๆ จะไปช่วยเดี๋ยวนี้แหละ ดุจังเลยน่ะ”
“เหอะ ๆ ไว ๆ เลย” ผมต้องช่วย แพนด้าของผมจัดของแล้วครับ ก่อนที่ผมจะโดนฆ่า ว่าแต่ ไอพวกเพื่อน ๆ มันจัดห้องไปถึงไหนแร้วเนี่ย
ห้อง นิชคุน + ชานซอง
ในขณะที่ ทั้งสองกำลังจัดของเงียบ ๆ อยู่นั้น เสียงมิสคอโทศัพท์ของนิชคุณ ก็ดังขึ้น
~ only you 니가 아님 날 고칠 수 없어~
-ข้อความ-
นิชคุนฮยองผมไปนอนที่ห้องรับแขกข้างนอกน่ะ
ผมจะใช้ห้องนี้เก็บของเฉย ๆ (ฮวางชานซอง)
นิชคุนมองหน้า ชางซองแบบ งง ๆ และส่งข้อความกลับไป และเสียงมิสคอโทศัพท์ของชานซองก็ดังขึ้น
~Can you feel my heartbeat~
-ข้อความ-
จะไปนอนกับอูด้งล่ะสิ
ตามสบาย =] (นิชคุน)
ทันใดนั้นชานซองก็วิ่งออกไปจากห้อง จึงเหลือเพียง นิชคุน และความเงียบเข้าปรกคุม
สวัสดีครับ ผม นิชคุน หนุ่มหล่อแห่งประเทศไทย ผมล่ะ งง จิง ๆที่ไอมักเน่มันส่งข้อความมาหาผม มันจะส่งมาทำไมครับ ในเมื่อเราหันน่ามา แล้วคุยกันก็ได้ เฮ้อ ๆ ทำเหมือนกับว่า ผมเปนแฟนมันแร้วมันกำลังสารภาพผิดอย่างงั้นแหละ หนักใจกับมันจริง ๆ = =
เห้ย!! อย่านึกว่าผมชอบมันกันน่ะครับ จริง ๆแล้ว ผมชอบอูยองต่างหาก อูด้ง > <
ซึ่งผมกำลังมีมารหัวข่น ตัวฉะกาจ อยู่อย่างไอจอมตะกละ ชานซอง มันก็ชอบอูด้งเหมือนกันครับTT แต่ผมต้องเก็บความชอบของผมไว้ในใจ เพราะมันเป็นน้องผมครับเฮ้อ ๆ แล้วที่ผมอนุญาติให้มันไปนอนห้องรับแขกนั้นไม่มีไรหรอกครับ เพราะว่าผมจะได้ยึดครองห้องนี้ไว้แต่เพียงผู้เดียวฮ่า ๆห้องมาก่อนความรักเสมอครับ ฮ่า ๆ (ผมไม่ได้เหนแก่ตัวน้า าา) ป่านนี้อูด้งจัดห้องไปถึงไหน น่ะ คงไม่ได้ ออกมานอน ที่ห้องรับแขกหรอกน่ะ อย่าออกมานอนเลย > <
ห้อง จุนโฮ + อูยอง
“นี้! อูยองสร้อยนี้ของนายหรือป่าว ?”
“ห๊ะ ป่าวไม่ใช่ของชั้น ของนายนั้นแหละ”
“บ้า! ชั้นมีสร้อยเส้นนี้เมื่อไหร่กันของนายแหละอูยอง”
“ของนายนั้นแหละจุนโฮ เมื่อวันก่อนชั้นยังเห็นนายใส่มันอยู่เลย”
“หรอ ของชั้นหรอ แหะ ๆ ใช่จริง ๆ ด้วย หิ ๆ”
“นอกจากตาตี่แล้วยัง ขี้ลืมอีกน่ะนายเนี่ย”
“แหะ ๆ”
ใช่แล้วครับนอกจากผมจะตาตี่ แล้วยังขี้ลืมอีก ผม จุนโฮ ครับ คนอื่น ๆชอบหาว่าผมเปนพี่น้องกับเรน เพราะเราน่าคล้ายกัน แต่ไงก็เถอะผมไม่แคร์ครับ ผมกับอูยองเปนเพื่อนสนิท กันมี อะไรเราก็ จะปรึกษากันครับ อูยองรู้ทุกเรื่องของผม เช่นเดียวกัน ผมรู้ทุกเรื่องของ อูยอง เรื่องอะไรน่ะหรอ ไม่บอกครับ ความลับระหว่างเราสองคนน่ะ ฮิ ๆอย่าถามให้ยาก เลย
“นี่จุนโฮ ชั้นออกไปนอนที่ห้องรับแขกน่ะ”
“ทำไมอ่ะ นายไม่อยากนอนกับชั้นหรอ ?”
“ป่าวแต่นายดูดิ ของเราเต็มห้องไปหมด นอนสองคนอึดอัดตายเลย”
“เออว่ะ มันก็จริงแห่ะ”
“นายนอนในห้องไป ชั้นจะไปนอน ห้องรับแขกเองเพื่อนรัก”
“นายจะเอางั้นจริง ๆ หรอ อูยอง?”
“อื้ม จริงสิ”
“เอางั้นก็ได้แต่ อย่ามาเรียกร้องทีหลังน่ะ”
“อื้ม งั้นตกลงน่ะ รีบจัดของให้เสร็จกันเหอะ หิวจะตายอยู่แล้ว”
“อื้ม ๆ”
30 นาทีต่อมา
“เฮ้อ ออออ ..เสร็จซะที หิวเป็นบ้า!ไปหาไรกินกันเหอะ จุนโฮ”
“นายติดนิสัยนี้มาจาก ชานซองหรอ อูยอง”
“เลิกพูดเถอะ ไปหาอะไรกินกัน”
“โอเค ๆ”
จริง ๆแล้ว ก็หิวเหมือนกัน หวังว่าในครัวคงมีไรให้กินมั้งน่ะ ป่านนี้ไอจอมตะกละ ชานซอง คงกวาดของในตู้เย็น เข้าปากหมดแล้วแน่ ๆ เลย ง่า าาาาาาา~
ติดตามตอนต่อไป ;))
----------------------------------------------------------------------
เป็นยังไงมั้งค่ะ? จบไปแล้วกับ PART1
คอมเม้นกันได้เต็มที่เลยน่ะค่ะ
พอดีเราอยากรู้ว่า เรื่องที่เราแต่งมันเป็นยังไงมั้งอ่ะ
คือว่า เรื่องนี้มันเรื่องแรกของเราอ่ะค่ะ แหะๆ
ปล.ถ้าเขียนคำไหนผิดไปก็ขอโทษด้วยน่ะค่ะ ภาษาไทยเราไม่ค่อยแข็งแรง
ความคิดเห็น