คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : (SF) เพียง - KrisLay
(SF)เพียง - FanXing
--------
ความรักในชีวิตจริง
มันยิ่งกว่าในนิยาย
แล้วความรักในนิยายล่ะ ?
-------
"อี้ชิง พี่ได้ข่าวรึยัง..."
จื่อเทาโพล่งขึ้นหลังซดอเมริกาโน่ขมๆแก้วที่สามของวัน
"ข่าวอะไร"
อี้ชิงขมวดคิ้วมุ่นอยู่หน้าคอมพิวเตอร์โดยไม่เงยหน้าจากเอกสารรายงาน นิ้วเรียวกดแป้นพิมพ์อย่างคล่องแคล่วรัวเร็ว
"คุณอี้ฟานจะแต่งงานกับลูกสาวซังควอนกรุ๊ป"
...กึก...
"ก็ดีแล้วนี่"
"จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอพี่อี้ชิง ตีโพยตีพาย โวยวาย อะไรก็ได้..."
"พี่ไม่ใช่นางร้าย...พี่เป็นผู้ชาย และเป็นแค่อดีตรูมเมท"
...จริงเหรอ
หนึ่งปีเต็มที่เขาไม่ได้พบอี้ฟาน แปลกเหลือเกินที่รู้สึกยาวนานเหมือนสิบปี พวกเขาเคยใช้ชีวิตมหาวิทยาลัยด้วยกัน อยู่หอเดียวกัน เรียนเมเจอร์เดียวกัน สำหรับความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ...คำว่าเพื่อนสนิทคงนิยามได้ไม่พอ
มากกว่าเพื่อน แต่ไม่ใช่แฟน อาจเป็นคำตอบที่ฟังดูน้ำเน่าไม่น่าเชื่อของพวกดารา หากสำหรับกรณีของพวกเขา อี้ชิงเองก็คิดว่ามันเป็นแบบนั้น
...ในอดีต...
ส่วนปัจจุบัน เขาสงสัยนิดหน่อยว่าอี้ฟานยังจำอาอี้คนนี้ได้อยู่รึเปล่า
...นิดหน่อย?...
...หึ ไม่รู้สิ...
"เอาตามที่พี่สบายใจเถอะครับ...เขาส่งอีเมลมาเชิญผม และถ้าพี่เช็คเมลบ้าง ก็น่าจะเห็นว่าเขาเชิญพี่นะ"
จื่อเทาฉีกยิ้มกว้างให้กำลังใจ เขารวบแก้วกาแฟสีเข้มสองใบกลับไปล้าง แผ่นหลังกว้างของนักกีฬาวูซูค่อยๆเคลื่อนห่างทีละนิด ...เหมือนน้ำตาของอี้ชิงที่เริ่มไหลริน
ความรู้สึกหลากหลายประดังประเดจู่โจมสมองจนพร่าเบลอ คล้ายว่าเหมือนเมื่อคืนนี้เองที่เขากับอี้ฟานแอบแม่บ้านผัดหมี่ดำกินกันในหอ
ทุกๆการเคลื่อนไหวที่เกือบคล่องแคล่วแต่เก้กังอยู่ในทีเพราะส่วนสูงเกือบสองเมตร เสียงตะเกียบเคาะกะทะเลียนแบบเชฟกะทะเหล็กอาหารจีน
...หรือแม้แต่เสียงแกะพลาสติกห่อหมี่ ยังคงชัดเจนในหัวใจอี้ชิงเสมอ
...แม้เป็นเพียงความทรงจำ
...ทว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างกัน มันแสนเลอค่ากว่าอะไรทั้งหมด
อี้ชิงใช้ความพยายามค่อนข้างมาก พยายามนึกรหัสผ่านอีเมลส่วนตัวที่เคยใช้สมัยเรียน แน่นอนว่าเขานึกไม่ออก
บางที มันสำคัญตรงไหนถ้าอี้ฟานจะแต่งงาน
...ไม่แต่งนี่สิแปลก
...คบกับนายนี่ยิ่งเป็นไปไม่ได้ หยุดเพ้อได้แล้วอาอี้
ร่างบางฟุบลงกับโต๊ะทำงานแคบๆ พนักงานในแผนกเขากลับบ้านหมดแล้ว เสียงเครื่องปรับอากาศดังหึ่งๆในหู
...เป็นความน่ารำคาญอย่างหนึ่ง ทำให้รู้สึกไม่โดดเดี่ยวอย่างที่เป็น
...คล้ายกับมีเพื่อน
"...ลืมฉันแล้วสิใช่มั้ย อาอี้ เหมือนที่นายลืมรหัสแอคเค้าท์พวกนั้น..."
ร่างสูงโปร่งในสูทสีดำหรูหราขัดกับบรรยากาศออฟฟิศรกๆกระซิบแผ่วค่อย มือกร้านลูบศีรษะทุยอย่างนุ่มละมุน ริมฝีปากชวนมองคลี่ยิ้มบางเบาอย่างรักใคร่
ปีนึงแล้วสินะ ที่เราพบกันครั้งล่าสุด
.
.
.
.
"อี้ชิงๆ พี่... โธ่เว้ย ตื่นดิ!"
ร่างบางปรือตาตื่นจากแรงเขย่ารุนแรงเหมือนแผ่นดินไหวเจ็ดจุดสามริกเตอร์ของจื่อเทา เขากวาดของจุกจิกใส่กระเป๋าเป้ คว้าเอกสารใส่แฟ้ม และคิดว่าจะไปทำต่อให้เสร็จที่หอ
"นายน่าจะกลับไปก่อน"
"ไปกินหมี่ดำกันนะ"
...อึก...
"เอาสิ"
หลายเดือนแล้ว...ที่อี้ชิงไม่กินหมี่ดำ
เพราะมันคงไม่อร่อยอย่างของอี้ฟาน .
------
มือผอมบางไล้ไปตามเสื้อแนวเชิ้ตสีเข้มที่มีอยู่ในตู้ไม่กี่ตัว เขาเลือกตัวสีดำแขนยาว สวมทับด้วยสูทสีเดียวกันอีกตัว ออ เดอ โคโลญจ์ขวดเก่าที่มีน้ำเหลือเพียงติดก้นถูกใช้จนหยดสุดท้าย
...ใช่
การแต่งงานจะเริ่มในอีกหนึ่งชั่วโมงกับอีกสิบห้านาทีข้างหน้าในห้องแกรนด์บอลรูมของโรงแรมหรูหราที่จื่อเทาจดชื่อไว้ให้ มันตั้งห่างจากหอพักเขาประมาณสองกิโลเมตร
ไม่ใช่เรื่องยากที่จะเดินไปให้ถึง
...โดยไม่มีอี้ฟานคอยบ่นให้ฟังตลอดทางน่ะหรือ?
...คงเป็นความเงียบเหงาในบรรยากาศอึกทึกริมถนนที่ฟังดูประหลาดนัก
ดอกกุหลาบขาวนับพันดอกถูกจัดแต่งอย่างพิถีพิถันงดงามให้โค้งรับความหรูหราโอ่อ่าของโรงแรมหกดาวใจกลางปักกิ่ง ผู้คนที่เดินขวักไขว่ในงานล้วนแต่งกายด้วยอาภรณ์ราคาแพง เพชรเม็ดงามบนคอหญิงหลากวัยแข่งกันอวดประกายวิบวับยามต้องแสงไฟ บุรุษท่าทางภูมิฐานกำลังถกเถียงกันอย่างเคร่งเครียดที่มุมห้องพลางรับเครื่องดื่มสีสดจากบริกรอย่างไว้ที
"อาอี้"
อี้ชิงหันตามเสียงทุ้มนุ่ม...มันช่างคุ้นเคยเหลือเกิน
"อู๋ฟาน"
"นึกว่านายจะไม่มาแล้ว"
"ต้องมาสิ"
...ต้องมาอยู่แล้ว ในเมื่อบัตรเชิญสีชมพูนมเย็นหวานแหวว มันมานอนแผ่ถึงในกล่องจดหมาย
"...."
ยิ้มกว้างของอี้ฟานยังคงเหมือนเคย แม้ในสายตาคนอื่นมันจะทำให้เขาดูไม่ดีเท่ายิ้มบางทรงเสน่ห์ แต่อี้ชิงกลับชอบมันมากกว่าอะไร
"อา... อู๋ฟาน...ยินดีด้วยจริงๆ เจ้าสาวนายก็ด้วย"
"ขอบใจว่ะเพื่อน"
ใบหน้าหล่อเหลาพลันเรียบเฉยลงทันตา อี้ชิงสงสัย แต่ไม่อยากถาม
เขา...ที่ตอนนี้เป็นเพียงเพื่อนเก่า มันก็ก็แค่คนนอกเท่านั้น
...ไม่มีเหตุผลอะไรที่นายต้องรู้ อาอี้ เงียบไว้
.
.
.
เจ้าสาวของอี้ฟานที่เขาจำชื่อไม่ได้ย่างกรายออกมาพร้อมกับบิดานักธุรกิจสูงวัยชาวเกาหลี ชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ยาวกรอมเท้าไล้ไปตามพรมเนื้อดีสีแดงเข้ม ไพลินเม็ดงามประดับเด่นบนคอระหงขับให้ใบหน้าอิ่มงดงามราวเทพธิดา
เมื่อเธอยืนเคียงข้างอี้ฟาน...ใครๆก็ต่างชื่นชมถึงความเหมาะสมอย่างกิ่งทองใบหยก
...แม้แต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธเลย
หัวใจดวงน้อยบีบรัดรุนแรงปานใจจะขาด ช่างน่าตลก... ความรักนานปีของเขาสิ้นสุดลงอย่างง่ายดายไม่ต่างจากใบไม้แห้งร่วงหล่น
รกรุงรัง
ไร้ค่า .
.
.
.
.
"ลาก่อนอู๋ฟาน"
ร่างโปร่งบางลุกยืนเต็มความสูง หมุนตัวก้าวออกจากพิธี ขาเรียวก้าวถี่ แล้วเพิ่มความเร็วเป็นวิ่งเหยาะๆ มือนุ่มป้ายหยดน้ำตาที่รึ้นเปรอะขอบตา
ไม่มีใครในบริเวณนั้นเสียเวลาสนใจความผิดปกติของแขกประหลาด
ไม่มีใคร
ยกเว้น ...เจ้าบ่าว
"...อี้ชิง!"
มันจบแล้วสินะ
ความสัมพันธ์ของเรา
...เป็นเขาเอง ที่ทำลายมัน
มือหนาที่เกาะกุมมือบอบบางในถุงมือนุ่มไว้หลวมๆสั่นสะท้าน
"ตื่นเต้นหรือคะ...ไม่ต้องกลัวนะ เราจะผ่านพิธีไปด้วยกันได้แน่ๆ"
เจ้าของเสียงหวานกระซิบแผ่วเบาให้ได้ยินเพียงสองคน
บางที...โลกความจริงอันอมหิตและไม่เป็นไปตามแผนอาจไม่ได้ใจร้ายกับอี้ฟานนัก
เขาแต่งงานในฐานะลูกและผู้บริหารที่ดี หน้าที่ตั้งแต่นี้ต่อไป คือการเป็นสามีที่ซื่อสัตย์กับภรรยาเพียงคนเดียว ....แม้ต้องละทิ้งความรักแรกไว้เบื้องหลัง ขยี้หัวใจตัวเองและใครอีกคนจนแทบสลาย
แต่อี้ฟานรู้ เขาเดินมาไกลเกินกว่าจะย้อนกลับได้อีก
------
ถ้าภพหน้ามีจริง
ผมขอโอกาสอีกครั้งเถอะนะ
อี้ชิงที่รัก...
-the end-
ความคิดเห็น