คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 0th slice
...ชีวิตชิ้นที่ศูนย์...
"เธอ"
"เธอ"
"เธอ"
"คุณจาง!"
...โป๊ก...
ของแข็งขนาดหนึ่งนิ้วครึ่งเคลื่อนที่แบบโปรเจคไทล์มากระทบกลางกระหม่อมพอดีไม่ขาดไม่เกิน ก่อนจะร่วงแหมะลงกับโต๊ะไม้แข็งๆที่ถูกนอนไถจนขึ้นเป็นมันปลาบ มือเรียวยกขึ้นลูบบริเวณตกกระทบป้อยๆ คิ้วขมวดมุ่นจนกลายเป็นปม ริมฝีปากบ่นขมุบขมิบ โดยไม่รู้สึกสักนิดว่าสายตามนุษย์อีกยี่สิบห้าคนในห้องกำลังโฟกัสมาที่จุดเดียวกัน ซึ่งก็คือ
เธอ
"เธอหลับในคาบผมครั้งที่เท่าไหร่พอจะบอกผมได้มั้ยคุณจาง" กระพริบตาปรับสภาพแสงเล็กน้อย ก่อนตระหนักได้ว่าตรงหน้าคือครูหานเกิง กำลังเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติของเขาที่ใครๆทั้งในโรงเรียน ในตลาดหรือแม้แต่เด็กๆนักเรียนไวโอลินของแม่ต่างลงความเห็นเอกฉันท์ว่ามันแสนอบอุ่นราวกับเสียงของเจ้าชายจากเทพนิยายที่ปลุกเจ้าหญิงขึ้นจากห้วงนิทรารมย์อันยาวนาน ยิ่งสำหรับนักเรียนหญิงที่ได้ใกล้ชิด ใครกันจะต้านทานใบหน้าคมคาย ดวงตาทรงเสน่ห์บวกกับจมูกโด่งเป็นสันที่ทำให้เขาหล่อจนมดลูกสะเทือน คงมีแต่เธอคนเดียว ก็แน่ล่ะ ครูโหดเกินกว่าจะพิศวาสลง แถมวิชาภาษาอังกฤษของเขายังยากเกินกว่าที่คนหัวทึบอย่างเธอจะเข้าใจไหว
"..."
เด็กสาวก้มหน้าน้อยๆ โดยมีความเงียบเป็นเพื่อนตาย เพราะต่อให้ตอบถูก งีบหลับในชั้นย่อมเป็นความผิดที่ถูกทำโทษอยู่ดี เธอได้แต่ภาวนาให้ครูหานสั่งกักบริเวณสักสองสามชั่วโมงหลังเลิกเรียน ในห้องทำงานอุ่นๆ เขาใช้ห้องพิเศษนั้นเพียงคนเดียว ไม่เหมือนครูอื่นๆที่นั่งเบียดหลังชนหลังในห้องพักแคบๆทาสีขาวหม่นๆที่บัดนี้หลุดลอกเป็นแผ่นยิบๆติดเสื้อผ้าไม่ยอมหลุดหากพิงหลังเข้า ระบบทำความร้อนก็ติดๆดับๆ วันดีคืนร้ายอากาศหนาวฮีทเตอร์ไม่ทำงาน พวกครูก็ต้องหอบหิ้วสัมภาระมาอาศัยห้องประชุมว่างๆบนอาคารเรียนหลังใหม่แทน ว่ากันว่าอาคารนั้น งบประมาณค่าก่อสร้างทั้งหมดถูกโอนส่งตรงจากสำนักงานใหญ่ Thirteen Etches (13Hs) ที่ตั้งอยู่ใจกลางปักกิ่ง บริษัทของครอบครัวครูหาน
"ผมถามเธออยู่นะจางลี่อิ่น!"
"หนู...ไม่ทราบค่ะครูหาน" ลี่อิ่นส่ายหน้าเลิ่กลั่ก
ขีดความอดทนของหานเกิงมีจำกัด แต่พญามังกรจะไม่มีวันพ่นไฟส่งเดช... ถึงมังกรนั่นจะกากจนต้องตกอับมาอยู่บ้านนอกอย่างเฉิงตูก็ตาม
"ต้องขอโทษด้วย จริงๆผมมันโง่เองที่คาดหวังอะไรจากคนอย่างเธอ"
ทั้งห้องเรียนเงียบกริบ ไม่มีแม้แต่เสียงหายใจฟืดฟาดจากไอ้อ้วนแถวหลังสุด ครูเม้มปากอย่างอดกลั้น หันไปหยิบชอล์กแท่งใหม่จากกล่องกระดาษที่วางหมิ่นเหม่บนรางไม้เก่าๆ เช็ดเหงื่อบนขมับด้วยแขนเสื้อเชิ้ตที่ไม่น่าหาซื้อได้ที่เฉิงตูหรือแม้แต่ทั้งเสฉวน เสียงบรรยายภาษาอังกฤษสำเนียงบริทิชแท้ๆและตัวอักษรขยุกขยิกพันกันยาวเป็นวาพาทั้งชั้นกลับเข้าสู่บทเรียนที่ส่งเสียงครืดคราดแสนน่ารำคาญอีกครั้ง
"..." ลี่อิ่นกระพริบตา นิ้วเรียวขยุ้มกระโปรงเครื่องแบบสีแดงสดจนยับย่น
เขาเป็นลูกหลานครอบครัวร่ำรวยจากปักกิ่ง ใครก็รู้ แต่แค่หลับในชั้นเรียน แค่บังเอิญหลับในชั้นเรียน ถึงกับต้องพูดแบบนี้ ไม่มากไปหรือ
"ไม่เป็นไรนะอาอิ่น" เด็กหนุ่มข้างๆกระซิบ มือสากๆของเขาลูบแขนเธอเบาๆอย่างปลอบโยน พร้อมกับผ้าเช็ดหน้าสี่ตุ่นๆถูกยัดใส่มือ ลี่อิ่นเลิกคิ้ว
"ไม่ยักรู้ว่านายพกของแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ สภาพกุ๊ยๆอย่างอาหยาง ..ไม่เห็นจะเข้ากันซักนิด"
"ช่างฉันเหอะน่า..." เขาปัด แล้วหันหน้ากลับไปจดจ่อบทเรียนตามเดิม ทิ้งให้ลี่อิ่นได้แต่คลี่ยิ้มบางๆ น้ำตาที่ไหลเป็นสายเมื่อครู่แห้งไปเกือบหมด
"ยังไงก็ ...ขอบใจนะ"
เขารอให้เธอหันไปทางอื่น ยิ้มกว้างฉีกออกอย่างเบิกบานบนใบหน้าออกจะกรำแดดนั้น ดวงตาเรียวเล็กหยีจนแลเห็นเป็นเส้นตรง
บางที Pride and Prejudice บนกระดานก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น บางที เขาก็ไม่สงสัยเสียทีเดียวหรอกว่าทำไมดาร์ซีถึงตกหลุมรักเอลิซาเบธ
เธอฉลาด เหมือนที่ลี่อิ่นฉลาด
เธอสวย เหมือนที่ลี่อิ่นไม่รู้ว่าตัวเองนั่นแหละที่สวยน่ารักที่สุดในชั้น
เธอไม่บ้าผู้ชาย เหมือนที่ลี่อิ่นของเขาไม่เคยสนใจครูหานเกิง
แต่ถ้าซ่งปิ่งหยางไม่ใช่ดาร์ซี เอลิซาเบธลี่อิ่นจะชอบเขาบ้างไหมนะ
"เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้" ครูหานประกาศ เป็นเรื่องธรรมดาสามัญไปแล้วที่สีหน้าของพวกนักเรียนจะเปล่งประกายราวกับได้กินหูฉลามน้ำแดงฟรีๆจากภัตตาคารหรูในปักกิ่ง
"ขอบบ คุณณณ ครับบบ/ค่ะ"
"อ้อ จางลี่อิ่น กักบริเวณหลังเลิกเรียนสองชั่วโมงที่ห้องทำงานผมตั้งแต่วันนี้ไป เรามีอะไรบางอย่างต้องตกลงกัน" ครูรวบหนังสือสองสามเล่มกับแก้วกาแฟสีขาวสะอาดก่อนจะหมุนตัวเดินออกนอกห้องด้วยท่าทางสง่างามราวพญามังกรอย่างเคย
ไม่มีสีหน้าลำบากใจหรือโกรธเคืองจากเพื่อนข้างๆเลย
"นี่สาวๆ พวกเธอไม่รู้สึกรึไง ลู่หานมันก็หลับเป็นตาย ทำไมครูไม่ว่าซักคำ"
"ฉันจะรู้เรอะ"
"ลี่อิ่นทั้งสวยทั้งอึ๋ม แต่ขอโทษเถอะเบบี้ เศรษฐีปักกิ่งหล่อๆไม่ได้ชอบชะนีมีนม"
ความคิดเห็น