คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : (SF) Last Breath of December - ChenMin
CHEN <> XIUMIN
(SF) Last Breath of December
-----
คำเตือน**
เรื่องนี้
เฉินเมะ อาเปาเคะ
ไม่เรียลแม้แต่นิด
มีแต่จินตานาการหลุดExo planet ช้วน!
------
"นายเป็นของฉัน มินซอก..." เสียงทรงพลังนั้นเรียบเฉยคล้ายไร้ความรู้สึก แต่แววตาที่ส่งมาให้คิมมินซอกช่างน่ากลัว
...คุณจงแดผู้อ่อนโยนที่เขารู้จักไม่ได้เป็นแบบนี้
"ข้อนั้นผมไม่เคยละ...ลืม"
"ฉันไม่ชอบใช้อะไรร่วมกับใคร นายคงรู้ดี" จงแดกระดกไวน์รวดเดียวหมด เขาบีบแก้วอย่างแรงจนมือสั่น มินซอกหลับตาปี๋
'...เพล้ง...'
แก้วไวน์ราคาแพงลงไปนอนแตกละเอียดอยู่ที่ผนังอีกฟากของห้อง
"...."
"จ่ายค่าปรับของนาย คิม มิน ซอก!" เสียงชายหนุ่มร่างโปร่งในชุดสูทสากลยังคงเยือกเย็นราบเรียบไม่เปลี่ยน "ถอดเสื้อผ้าซะ"
"อะ..อะไรนะครับ" มินซอกถามเสียงสั่น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาตกใจกับคำสั่งแปลกประหลาดจากเจ้าของน้ำเสียงทรงอำนาจมากเพียงใด
"ถอด...ออกให้หมด"
"ค...ครับ"
มือสั่นสะท้านปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาสีขาวทีละเม็ดอย่างเงอะงะ
"น่ารำคาญ! ทำบ้าอะไรเชื่องช้านัก...."ชายหนุ่มแค่นยิ้มมุมปาก "ไม่เหมือนตอนร่าน!"
"...." มินซอกทำได้เพียงเงียบ เก็บความรู้สึกเจ็บปวดไว้ภายใน กำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ หัวใจดวงน้อยชาวาบ
...แควก...
กระดุมเสื้อเชิ้ตตกกระจายเกลื่อน พร้อมกับเสื้อกล้ามสีขาวที่ถูกฉีกเป็นสองส่วนตกกองแทบเท้าเด็กหนุ่ม
...แกร๊ง...
จงแดกระชากเข็มขัดหนังออกจากเอวเล็ก หัวเข็มขัดโลหะกระทบพื้น พร้อมกับที่กางเกงสแล็กสีดำสนิทหลุดร่วงจากร่างบาง เหลือเพียงปราการสุดท้ายที่กั้นส่วนอ่อนไหวจากโลกภายนอก
"ก็อยากเหมือนกันนี่...ถอดมันออกซะ"
มินซอกยังคงอ้อยอิ่ง
"นายไม่อยากให้ฉันถอดหรอก...ที่รัก"
"..."
"ดี!"
จงแดรู้ดี ร่างกายของมินซอกมีสเน่ห์เย้ายวนอารมณ์ความเป็นชายของเขาให้พลุ่งพล่านได้เสมอ ผิวขาวเนียนเหมือนน้ำนมยิ่งส่งเสริมทรวดทรงแสนเซ็กส์ซี่ แม้แต่ส่วนอ่อนไหวนั่นก็บอกได้ดีว่าคิมมินซอก 'พร้อม' สำหรับบทลงโทษในคืนนี้แล้ว
...ในเมื่อตอนนี้ มันไม่ใช่ของเขาคนเดียวอีก
ก็ไม่จำเป็นต้องถนอมอีกต่อไป...
...เพราะไม่รักดี กล้าท้าทายอำนาจเขา ไปยุ่งกับอริตลอดกาลของคิมจงแด
มันก็ต้องชดใช้
...อย่างสาสม!
±±±±±±±
ค่ำคืนอันยาวนานผ่านพ้น แม้ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ถึง 'กิจกรรม'ที่เกิดขึ้นในรัตติกาลอันพร่างพราว
หากแต่ร่องรอยความรุนแรงป่าเถื่อนยังคงไม่จางหาย ทั้งรูป เสียง กลิ่น รสสัมผัสรอบกาย
คิมมินซอกปาดน้ำตาแรงๆ พยายามกลั้นเสียงสะอื้นที่ควบคุมไม่ได้ รวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายลุกออกจากเตียง
...เจ็บเหลือเกิน
ความเจ็บปวดแล่นปร่าเหมือนเข็มพิษทิ่มแทงทั้งร่างให้แตกสลายเป็นผุยผง แต่นั่นคงเป็นแค่ไม่ถึงหนึ่งในล้านของความเจ็บปวดในหัวใจ
ความรักที่เขาทุ่มเทตลอดเวลาที่ผ่านมา หัวใจที่ให้คิมจงแดไปแล้วทั้งดวง ร่างกายที่เฝ้าถนอมเพื่อคนรัก
มันยังไม่พออีกหรือ สำหรับการพิสูจน์ความจริงใจ
มันยังไม่พอใช่ไหม สำหรับการอภัยความผิดพลาดอันอดสูนั้น
...แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว จะโทษใครได้ นอกจากตัวเอง
ถ้าคืนนั้นเขามีสติพอจะไม่รับคำท้าไร้สาระนั่น ยอมลดศักดิ์ศรีลงสักหน่อย
ทิ้งบาร์เหล้าข้างถนนอับๆกับคนลกโลกไว้เบื้องหลัง แล้วกลับบ้านไปเงียบๆ
ทุกอย่างคงไม่ลงเอยแบบนี้
....จะทำอะไรได้อีก ในเมื่อทุกอย่างมันสายเกินแก้เสียแล้ว
คิมมินซอกใช้เวลาอ้อยอิ่งอยู่ในห้องน้ำนานยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ปล่อยน้ำตาและเสียงสะอื้นให้ดังก้องไปถึงหัวใจ
------------------------------------------------------------
คิมมินซอกออกจากห้องน้ำในที่สุด เขาควานหาเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นในเป้เก่าๆของตัวเอง สวมมันลวกๆ ...แววตาเลื่อนลอย
ภาพความทรงจำเก่าๆประดังประเดเข้ามาในหัวจนแทบระเบิด ฝ่ามืออบอุ่นที่โอบอุ้มเขาขึ้นมาจากความเลวร้ายที่เคยเผชิญ
หยิบยื่นทุกสิ่งมาให้ จนกลายเป็นความเคยชิน มันได้ถักทอกลายเป็นสายใยรักระหว่างคนทั้งสอง เชื่อมต่อพวกเขาไว้ด้วยกัน
ไออุ่นนั้นยังคงติดตรึงในทุกอนูของร่างกาย ...และหัวใจ
มือเล็กสั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุม ระหว่างที่พยายามหยิบอะไรบางอย่างในช่องซิปหน้า...
....ไม่คิดเลย ว่าจะมีโอกาสต้องใช้มันอีกครั้ง
....นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย เขาสาบาน
คิมจงแดยังคงหลับไหลอย่างเหนื่อยอ่อนบนเตียงนุ่ม ผ้าปูที่นอนหลุดลุ่ย มีเสื้อผ้ากองส่งๆไว้ที่ปลายเท้า
"...ผมรักคุณ และจะรักตลอดไป จงแด..."
คิมมินซอกสูดหายใจเข้าเต็มปอด ปล่อยน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าอาบเต็มแก้มนุ่ม เขาก้มลงจูบเบาๆประทับรอยรักสุดท้ายบนหน้าผากเนียน
"ลาก่อน..."
...จะไม่มีใครแทนที่คุณ ตลอดกาล...
.
"อะวาดา เคดาฟ - รา!"
ไม้กายสิทธิ์แบล็กทอร์นร่วงสู่พื้นพรมสีเข้ม เหมือนลมหายใจสุดท้ายของคิมจงแดที่หวนสู่สามัญ...
--------------------
แสงอาทิตย์ที่รอดผ่านรอยแยกบานประตูสาดกระทบแหวนประดับเพชรเม็ดเล็กบนนิ้วนางข้างซ้ายเป็นประกายวิบวับ
'คิมจงแด เขาตายแล้ว ...ตายในแบบที่คุณอยากให้เป็น
หวังว่าคุณคงยังไม่ลืมสัญญาระหว่าเรา
...ยอมรับผมเป็นลูกชาย เป็นส่วนหนึ่งของตระกูล
ผมอยากเรียกคุณว่า 'พ่อ' สักครั้ง แต่เด็กเวรคนนี้ คงไม่มีวาสนาพอ
ซิ่วหมิน'
ข้อความเขียนด้วยลายมือหวัดๆของคิมมินซอกบนกระดาษสมุดฉีกขนาดเอสามถูกทิ้งไว้ในแฟลตรูหนูทรุดโทรมที่ไม่สามารถแม้กระทั่ง
ป้องกันความหนาวเหน็บจากหิมะแรกในเดือนธันวาคม เคียงข้างกระดาษห่อหลอดฉีดยา ขวดโพแทสเเซียมคลอไรด์ว่างเปล่า
และร่างเล็กนุ่มนิ่มไร้วิญญาณ .
-the end-
ความคิดเห็น