hello baby boys วุ่นนักรักของยัยจอมเซ่อ

ลำดับตอนที่ #4 : นายกวนประสาท

"นี่มะนาว....ใครอยู่ในบ้านเหรอทำไมเปิดเพลงเสียงดังจังเลยอ่ะ"
"ก็อีตาพี่บ้าน่ะสิซ้อมเต้นอยู่กับเพื่อนน่ะ"
"เฟียสเหรอ"
"อื้มม์"
"เฮ้ยเดี๋ยวนี้หมอนั่นเต้นด้วยเหรอ"
"แน่นอนสิพี่ชายฉันนี่"
"พี่เธอที่ไหนนั่นมันแฟนฉันในอนาคตต่างหากเล่า"
"พูดได้นะยัยบ้า"
"ฉันไม่ได้บ้าสักหน่อย......"
"หรอจ๊ะแม่คุณ"
"จร้า"
ระหว่างที่มะนาวกำลังเถียงกันกับเพื่อนอีกคนอยู่นั้นฉันนก็สังเกตเห็นว่าเฟียสกำลังเต้นอยู่กึบเทว(เต้นอย่าเมามัน)ฉันว่าหมอนั่นไม่เหมือนตอนที่ฉันเจอตอนแรกเลยสักนิด ฉันว่าตอนนี้หมอนั่นดูดุๆหน้ากลัวยังไงชอบกลแต่ก็ยังหน้าตาดีอยู่ดีถึงจะโหดก็เหาะ
"เฟียสเขา........"
"ใช่ไหมอนั่นน่ะเต้นแบบนี้ทุกวันแหละเห็นแล้วรักเลย"
"แกนี่ท่าจะบ้ามากเลยนะ"
"ก็เออสิ"
"ยัยบ้า"
"นี่ๆเราจะเริ่มงานกันได้หรือยังเนี้ย"
"ยังหรอกถ้ายังไม่ลากตัวนายเฟียสมาเพราะหมอนั่นก็อยู่กลุ่มเดียวกันกับเรานะ"มะนาวว่าพลางทำหน้าตามุ่งมั่นเต็มที่
อย่างนั้นก็แย่อ่ะดิ.ฉันจะมีงานส่งครูใหมเนี่ย
"รีย่าเธอช่วยไปตามเฟียสให้หน่อยสิ"
"ฉันเหรอ"
ฉันชี้หาตัวเองอย่างงง
อะไรกันหว่ราฉันเนี่ยนะไปตามเฟียสทั้งๆที่ฉันกำลังสงไสว่าเฟียสเขาโกรธฉันหรือเปล่าเนี่ยนะฉันเองยังไม่รู้ด้วยซำว่าเฟียสเขาโกรธหรือเปล่าอ่ะ...เฮ้อเศร้า

"นี่นายเพื่อนกำลังจะทำงานกันนายมาเต้นอะไรแถวนี้ไม่ช่วยก็ออกไปไกลๆหน่อยได้ไหม"
 ทุกคนอาจจะงงว่าฉันทำไมถึงพูดคำแบบนี้ออกมาที่จริงแล้วฉันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะแต่ฉันก็พยายามข่มนิสัยแย่ๆของตัวเองเอาไว้
"W_Wตกลงแล้วเพื่อนเราเป็นสาวห้าวหรอกเหรอเนี่ย"
"เจ๋งเลยW_W"
"มันดีตรงใหน"
"ก็ตรงที่มีคนมากำหราบอีตาพี่ชายฉันน่ะสิ"
"จริงด้วยแฮะ"
ทุกคนหัวเราะออกมาพร้อมกันกับสีหน้าบูดบึ่งของเพียส
"ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นก็ได้นี่นา"
"มันเรื่องของฉันย่ะ"
"....."
เงียบแบบไม่มีปากเสียงแบบนี้ถ้าทางจะยังงงไม่หายแฮะ
ฉันนึกในใจก่อนจะยิ้มออกมาบางๆที่มุมปาก
(บางทีนางเอกเราก็เหมือนนางมารร้ายอยู่เหมือนกันน้า)
นึกอีกทีหมอนี่มันเด็กน้อย(ปัญญาออน่ชัดๆเลย)ขณะที่ความคิดของฉันกำลังโลดแล่นอย่างกับปลาไหลติดเทอร์โบร์ เสียงยัยเพื่อนเลิฟของฉันก็ดังขึ้นมาจนความคิดอุบาตของฉัน(สร้างสรรต่างหาก)มันดับวูบลงไปได้อย่างทันตาเห็นฉันหล่ะหนวกหูยัยนี่จริงๆเลย
เสียงของเจ้าหล่อนช่างเหมือนกับแมลงปีกแข็งกรีดร้องด้วยความทุกข์ทรมาณปานจะใส้หัก มันช่างปวดประสาทซะจริงๆ(เธอแน่ใจนะว่าเธอร้องเพลงน่ะ)
"นี่ช่วยลดเสียงอันไพเราะของแกลงหน่อยได้ไหม"
ฉันตะโกนดังก๊ษกกลับไปด้วยความหนวกหูอย่างหนัก
"เพราะเหรอ   ดีใจจังร้องเพลงครั้งแรกในชีวิต"
"...ฉันประชดเฟ้ย"
ฉันตะโกนขึ้นอีกครั้ง
"อ้าวเหรอ"
"เออ"
ฉันว่าฉันจะส่งยัยนี่ไปเรียนร้องเพลงกัอีแอปดีไหมเนี่ย
ฉันล่ะเหนื่อยจัยจังยิ่งฟังยิ้งรู้สึกทรมานทุกทีเลย  อยากร้องไห้
ฉันอากตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
"หนวกหูโว๊ย" เพียสร้องตะโกนลั่นทุ่ง แอะแถวนี้ไม่มีทุ่งนี่นาเปลี่ยนเป็นลั่นบ้านแทนละกัน อิ อิ ไม่ขำเลยนิ
\
w
"นายจะตะโกนทำไมเล่า"
"แล้วเธอล่ะ"