คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : #คุณอาข้างบ้าน < Intro >
#ุอา้าบ้าน
< VICTON :: SeByung&ChanBin >
บทนำ
<
SeByung >
ผมเว บยอาน ลูอม๊าั ึิับป๊าฮาน
ึอู ผมเป็นลูนลา มีพี่าย1นและน้อาย1น พี่ายื่อโ ฮันเ
ส่วนน้อายื่อ อ ูบิน รอบรัวอเรามีันอยู่5+1 อี1นือพี่ฮอาน
ที่เป็นลูพี่ลูน้อป๊ามาอาศัยอยู่้วย
และ็ยัมีุอาเุนที่อยู่้าบ้าน้วยรับ
ป๊าเยบอว่าุอาเาเป็นรุ่นน้อสมัยมหาลัย
อนเ็ๆผมอบไปเล่นับุอาเุนบ่อยๆ นผมอายุ12วบ
ุอาเา็ไปเรียน่อที่่าประเทศ นอนนี้ผมอายุ17ปีแล้วรับ ุอาเุนเา็ยัไม่ลับมาสัที...
“บยอาน!” ผมหลุออาภวั์เพราะเสียอหัวหน้าห้อ
“อ อะไรหรออูอ” ผมเอียอพร้อมับมอหัวหน้าห้ออย่าสสัย
“ลับบ้านัน”
เายิ้ม่อนะูระเป๋านัเรียนึ้น
“อ อื้อ เอาสิ” ผมยิ้มให้หัวหน้าห้อ่อนะเ็บอใส่ระเป๋า
“ไปัน~” อูอเอ่ยหลัาที่ผมเ็บระเป๋าเสร็่อนะแย่ระเป๋าผมไปถือ
“อ่ะ อูอ!? เี๋ยวเราถือเอ็ไ้” หลัาแย่ระเป๋าไปาผม
อูอ็ูมือผมออาห้อทันที
“เี๋ยวเราถือให้”
อูอหันมามอผมพลายิ้มเล็น้อย
“อบุนะ” ผมยิ้ม่อนะเินามอูอไป
ผมับอูอเป็นเพื่อนันมา 4 ปีล่ะรับ
ั้แ่มัธยม้นปี1นอนนี้ผมอยู่ผมอยู่มัธยมปลายปี2แล้วรับ ระหว่าที่ผมเินับบ้านับอูอ
ผมโนมอลอทาเลยรับ เพราะอูอน่ะเป็นถึเือนโรเรียน ส่วนผมน่ะหรอ ผมเป็นแ่flower boyอ่ะรับ
บ้ารั้ผม็อิาในวามหล่ออเานะ
“แ ูรุ่นพี่อูอับรุ่นพี่บยอานสิ”
“เหมาะันมาเลยแ รุ่นพี่อูอ็หล่อ
รุ่นพี่บยอาน็น่ารั”
“บยอานน่ารัว่ะ อยาอยู่้าๆแบบอูอั”
“แ อิารุ่นพี่บยอานั
ไ้อยู่ับรุ่นพี่อูอลอเลยอ่ะ”
“นี่ อูอวันนี้แวะร้านเ้หน้าโรเรียน่อนนะ
เราอยาินเ้อ่ะ” ผมบออูอ่อนะมออูออย่าอ้อนๆ
“ไ้สิ” อูออบ่อนะยีหัวผมเบาๆ
“อูออ่ะ!? ผมยุ่หมแล้วนะ”
ผมโวยวาย่อนะับมืออูอออาหัวอผม ่อนะน่ามุ่ยใส่อูอไป
“น่ารัออนะบยอานอ่า~” อูอบอ่อนะบีบมูผมส่ายไปมาเบาๆ
“อร๊ายยย แูนั้นิ
หยอันน่ารัมาเลยอ่ะ”
“ใ่มั๊ยแ น่ารัมาๆเลย”
“ถ้ารุ่นพี่อูอมีแฟนเป็นพี่บยอานันยอมอ่ะแ”
“ริๆแหละ
พวรุ่นพี่เาเหมาะันมาๆเลยนะ”
“อูอ พอแล้ว อยาินเ้แล้ว”
ผมบอ่อนะับมืออูอออาหน้าอผม
“รับ ุายบยอาน วันนี้ผมเลี้ยเอ”
อูอเอ่ยพลายิ้มไป้วย่อนะูมือผมไปยัร้านเ้หน้าโรเรียนทันที่
รุ๊ริ๊
หลัาที่เสียระิ่ัึ้น
ทุสายา็หันมามอที่พวเราทั้สอน ผมับมืออูอเินไปนั่ที่นั่ประำอพวเราสอน
อูอวาระเป๋า่อนะนั่เท้าามอผม พร้อมับเี่ยผมผมเบาๆ
“ินอะไรี?” อูอถาม
“เลี้ยใ่ป่ะ? ั้นเอานมสาราเมลปั่น บานอฟฟี่
เรปเย็น ีสเ้้วย” ผมสั่่อนะยิ้มหวานให้อูอ
“ินไม่หมโนีแน่” อูอบอพร้อมับหยิแ้มผม่อนะเินไปที่เาท์เอร์
“แ รุ่นพี่อูอแหละ หล่อมาๆเลยอ่า
หล่อว่าในรูปอี~”
“แล้วนนั้น? ใรอ่ะแ?”
“อ่อ นนั้นรุ่นพี่บยอานไแ
นที่ไปไหนับรุ่นพี่อูอบ่อยๆไแ”
“รุ่นพี่บยอาน!?
นที่มีผู้ายมาีบเยอะๆใ่มั๊ย?”
“ใ่ๆนนั้นแหละ”
“มาแล้วรับๆ” อูอเินเ้ามาพร้อมับถานม
“ว้าว~” ผมมออูอที่เินมาพร้อมถานม
ผมนั่มออูอที่ันมวาบนโ๊ะ
่อนะูนมสาราเมลที่อูอยื่นให้ผม อูอนั่มอผมสัพั ่อนะัีสเ้มา่อที่ปาอผม
ผมมอหน้าอูอ่อนะับีสเ้ ผมใ้เวลาสัพั่อนะัารนมรหน้าทั้หม
“อิ่มั~~” ผมเอ่ยึ้นะที่ำลัเินลับบ้านับอูอ
“แ้มออหมแล้ววว บยอาน”
อูอพูพร้อมับึแ้มผมเล่นอย่าสนุสนาน
“ุ่ย!! เ้าบ้านไปเลยนะอูอ!”
ผมโวยวาย่อนะไล่อูอเ้าบ้านอเาไป
“้าบๆ เินลับีๆนะรับุหนูบยอาน
ถึบ้านแล้วไลน์มาบอ้วยนะ” อูอบอ่อนะเินเ้าบ้านไป
หลัาที่อูอเินเ้าบ้านไป ผม็เินลับบ้านอผมที่อยู่ถัาบ้านออูอไป
ผมเินไปเรื่อยๆพลาิอะไรเรื่อยเปื่อยนถึหน้าบ้าน ในะที่ผมำลัะเ้าบ้านผมรู้สึเหมือนมีนเินมาใล้ๆผม
ผมไม่ไ้ิอะไรนไ้ยินเสียทีุ่้นเยเรียื่อผมัึ้น
“บยอาน...”
<
ChanBin >
Heochan part
ผม ฮอาน อนนี้ผมอาศัยอยู่ับอาึอูและอาึิ
ึ่อาึอูและอาึิมีลู้วยัน3นรับ มีน้อฮันเ น้อบยอาน และน้อูบิน น้อูบินเป็นเ็ที่น่ารัน่าเอ็นูอบ้าน
ทั้น้อฮันเและน้อบยอาน็ามใน้อูบิน ถึบารั้ะมีแล้ันบ้า็เถอะ
ผมอบน้อูบินนะ แ่เหมือนน้อเาะไม่่อยอบผม ีวิอฮอาน่าน่าสสาร
อบเา...เา็ไม่อบเรา น้อเาน่ะอบหาเรื่อผมลอเวลาเลย ผมไม่เ้าใน้อเาริๆเลย
ผมเินมานถึบ้าน ่อนะ่อยๆเปิประู้าๆ ่อนะถอรอเท้าออ
“านฮยอ!” เสียอูบินัึ้นะที่ผมพึ่ถอรอเท้าเสร็
ผมมวิ้วพลาเ็บรอเท้าใสู่้่อนะเินไปหา้นออเสียเล็ๆนั้น
“ว่าไ?”
ผมถามพลามอูบินที่ำลันอนเล่นับโอยู่
“ผมอยาินีสเ้ับาเียวนมส”
ูบินเอ่ยพร้อมับอุ้มโึ้นแนบอ
“แ่ฮยอพึ่มาถึ...”
หมบอ่อนะเินเอาระเป๋าไปเ็บ
“ฮยอ็ออไปอีไ้นี่”
ูบินบอพร้อมับอุ้มโมายื่นมอผมอยู่หน้าประูห้อ
“แล้วทำไมฮยอ้อไป”
ผมวาระเป๋าบนเ้าอี้่อนะหันหน้าไปมอูบิน
“เพราะฮยอเป็นแ่นอาศัย
ผมบออะไรฮยอ็วรทำามนะรับ” ูบินเอ่ยพร้อมับลูบหัวโไป้วย
“ผมะย้ำอีรอบนะรับว่า ผมอยาินีสเ้และาเียวนมส”
ูบินย้ำผมอีรั้่อนะเินไปที่โฟา
“โถ่เว้ย!”
ผมสถบออไปพลาำมือแน่นสบสิอารม์่อนะว้าระเป๋าัและโทรศัพท์เินออไปาห้อ่อนะปิประูเสียั
ปั!!
“านฮยอ ปิเบาๆ็ไ้ ผมใหม”
ฮันเรีบวิ่ออมาาห้อหลัาที่ผมปิประูห้อ
“ฮยออโทษนะฮันเ” ผมเอ่ยอโทษฮันเ่อนะถอนหายใออมา
“ูบินมันแล้อะไรฮยออีเนี่ย”
ฮันเถามพลามอมาที่ผม
“็เหมือนเิม ฮยอะไปาเฟ่หน้าหมู่บ้าน
เอาอะไรป่ะ?” ผมถามออไป
“ไม่ล่ะรับ ฮยอไปเถอะ” ฮันเบอผม่อนะเินลไป้าล่า
ผมมอามฮันเ่อนะเินไปที่ประูบ้าน ผมหยิบรอเท้ามาใส่่อนะเินออาบ้านไป
ผมเินไปเรื่อยๆอย่ามีเป้าหมาย ใ้เวลาไม่นานนัผม็มาถึาเฟ่หน้าหมู่บ้าน
ผมเินไปที่เาท์เอร์่อนะสั่สิ่ที่น้อูบินสั่ผมมาอีทีับโบมีนูน่า
“โบมีนูน่ารับ
เอาาเียวนมสับีสเ้ใหู้บินหน่อยรับ” ผมสั่โบมีนูน่า่อนะนั่เ้าอี้หน้าเาท์เอร์
“โนเ็นั้นใ้มาอีแล้วหรอาน?”
เสียอโรนูน่าัึ้น
“็นิหน่อยอ่ะรับนูน่า”
ผมอบ่อนะฟุบหน้าลบนโ๊ะ
“เหมือนหมาหอยเลยนะาน”
โบมีนูน่าเอ่ย่อนะยื่นอมยิ้มมาให้ผม2อัน
“ให้ผมหรอรับ?” ผมถามพลารับอมยิ้มมาถือ
“ใ่๊ะ ะไ้เลิทำหน้าหอยสัทีไ” โรนูน่าอบแทนโบมีนูน่าที่ำลัทำาเียวอยู่
“อ่า...อบุรับนูน่า” ผมเอ่ยอบุ่อนะรับอมยิ้ม2อันมาใส่ระเป๋าไว้
“ไ้แล้ว๊ะ”
เสียอโบมีนูน่าัึ้นพร้อมับวาแ้วาเียวไว้รหน้าผม
“อ่ารับ นี่รับ” ผมมอ่อนะยื่นาร์ให้ับโรนูน่า
ผมยืนึ้น่อนะเินออาาเฟ่C&Bไป ผมเินไปเรื่อยๆ่อนะไ้ยินเสียเ็ร้อไห้
ผมมอหา้นเสียสัพั่อนะเห็นเ็ผู้หินนึนั่ร้อไห้อยู่ ผมเินไปหาเ็นนั้น่อนะนัุ่เ่ารหน้าเธอ่อนะลูบผมอน้อเาเบาๆ
“เป็นอะไระ?
ทำไมมานั่อยู่นเียวหื้ม?” ผมถามพลาลูบผมน้อเาเบาๆ
“ฮึ น หนูหล้ม่ะ ล
แล้วพี่าย็ไปไหนไม่รู้” น้อเาอบพร้อมับยมือึ้นเ็น้ำาเบาๆ
“โอ๋ ไม่ร้อนะะนะ” ผมเอ่ย่อนะใ้ผ้าเ็หน้าเ็แผลให้น้อเาเบาๆ
“ฮึ...” น้อเามอผม่อนะหยุร้อไห้
“มินะ!?” เสียผู้ายัึ้น
“พี่ินยอ!?” น้อเาานอบ่อนะพยายามวิ่ไปหาเ็ผู้ายนนั้น
“พี่ให้นี้นะรับ ไม่เ็บแล้วนะรับ” ผมเินเ้าไปหาน้อเา่อนะยื่นอมยิ้มให้น้อเา
“ อบุ่ะ” น้อเาบอ่อนะรับอมยิ้มไป
“ราวหลัเินระวัๆนะะ”
ผมเอ่ยพร้อมับลูบผมเ็นนั้นเบาๆ
ผมมอเ็สอนูมือันเินออไป่อนที่ผมะเินลับบ้านพร้อมับนมอูบิน
ผมรีบเินให้เร็วที่สุ เพราะผมรู้สึว่าถ้าผมลับไป้ามีหวัโนูบินบ่นแน่ๆ ผมใ้เวลา5นาที่อนะถึบ้าน
ผมเปิประูบ้านเ้าไป่อนะถอรอเท้าออพร้อมับเ็บรอเท้าเ้าู้ไป
“ฮยอมา้า” เสียอูบินัึ้น่อนผมะเินไปหา
“ ็นมันเยอะ...”
ผมอบพร้อมับยื่นถุนมใหู้บิน
ูบินไม่อบแ่ว้าถุนมไปามือผม
ผมมอูบิน่อนะเินึ้นห้อ ผมรื้อรายานออมา่อนะนั่ทำไปเรื่อยๆ
Subin part
ผมเอาีสเ้ใสู่้เย็น่อนะนัู่าเียวที่เาท์เอร์รัวพลานั่มอพี่ฮันเทำอาหารไป้วย
ผมอ ูบิน เรียนอยู่ม.ปลายปี1 ผมมีนที่อบอยู่นนึรับ ลอทายสิรับว่าใร
ปิ๊~ านฮยอไรับ ผมอบานฮยอั้แ่อนไหน็ไม่รู้ แ่อนแรที่านฮยอเ้ามาในบ้าน
ผมยอมรับนะว่าผมไม่อบานฮยอเลย ทุนูสนใเามาว่าผม!
“ูบิน” เสียอบยอานฮยอัึ้นพร้อมับสัมผัสเบาๆที่ไหล่อผม
“บยอานฮยอ~” ผมเรียบยอานฮยอ่อนะลุไปเปิู้เย็นแล้วเอาีสเ้ออมาัใส่าน่อนะเทนมสใส่แ้ว
แล้วัใส่ถา่อนะยไปให้บยอานฮยอ
“อีแล้วหรอูบิน?”
บยอานฮยอเอ่ย่อนะถือถานมึ้นไป้าบน
“นายมันปาแ็ูบิน”
ฮันเฮยอเอ่ย่อนะไปทำอาหาร่อ
ะให้ผมไปบอานฮยอรึไว่าผมอบ...ไม่มีทาอ่ะ เสียหน้าหม
Talk with มิลล์าราเมล
บทนำมาแล้วร้าบปม เปิเรื่อั้นานพึ่มาอัพบทนำ แหะๆ
ไหนมีใริปู้นี้ันรึป่าวน๊าา?
ความคิดเห็น