The Guild

นิยายเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมากจาก Ragnarok Online ซึ่งเป็นเกมที่ได้รับความนิยมจากหมู่เกมเมอร์มาเป็น 10 ปีแล้ว ผู้เขียนมิได้ตั้งที่จะละเมิดลิขสิทธิ์หรือนำมาเป็นจุดประสงค์ทางการค้าพานิชย์ เพียงแค่ต้องการเล่าจินตนาการส่วนตัว สนองความอยากของตัวเองล้วน ๆ โดยให้โลกของ Ragnarok Online เป็นเพียงองค์ประกอบหนึ่งเท่านั้น ผมไม่อยากให้คุณผู้อ่านคาดหวังว่า Ragnarok จะเหมือนสิ่งที่คุณกำลัง เพราะนี่เป็นแบบฉบับ Rebirth เกิดใหม่ของผม 

หวังว่าเพื่อน ๆ ในเด็กดีคงจะชื่นชอบกันนะครับ อย่างไรก็ตาม หากมีจุดไหนบกพร่อง ผิดพลาดก็ขอน้อมรับไว้เพื่อพัฒนาการเขียนต่อไป

ขอบคุณครับ

โปรยเรื่องกันหน่อย ก่อนตอนแรกจะลงอย่างเป็นทางการ

“เอ็ดเวิร์ด ขอให้เจ้าจงเชื่อมั่นด้วยความศรัทธาจากใจจริง แล้วเจ้าจะพบว่าหนทางข้างหน้ายังมีความหวังหลงเหลืออยู่” เสียงนี้ ก้องกังวานอยู่ในใจชายหนุ่ม ทุกครั้งที่เขาหมดความหวังและไม่มีแรงที่จะสู้ต่อไป

“เอ็ดๆ ตื่นสิ เอ็ด ๆ อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ อื~อ” เสียงเรียก เคล้าไปด้วยเสียงสะอึกสะอื้น จากหญิงสาว อายุราว ๆ สิบแปดปี ผู้มีผมหยักโศก สีน้ำตาล ยาวสลวยถึงกลางหลัง ใบหน้ารูปไข่  ผิวขาวนวลดั่งพระจันทร์ยามค่ำคืน ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาที่ส่องแสงระยิบระยับ ราวกับดวงดาวบนท้องฟ้าก็ไม่ปาน  ซึ่งกำลังนั่งโอบกอด ชายหนุ่มผู้นอนแผ่จมกองเลือดอยู่บนพื้นกลางป่า  เจ้าหล่อนกำลังร้องไห้อย่างฟูมฟาย เมื่อรู้ว่าคนที่เธอรักกำลังจะตาย

“อ๊อก!!” เสียงกระอักเลือดของชายหนุ่ม ทำให้หญิงสาวตกใจ จนทำอะไรไม่ถูก พลังเวทมนต์ที่มีและน้ำยาฟื้นคืน ก็ใช้ไปจนหมดไม่เหลือตอนต่อสู้กันมอนเตอร์ก่อนหน้านี้ ตอนนี้เธอทำได้แค่ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ หวังว่าจะมีใครสักคนเดินผ่านเข้ามาช่วย  แต่นั่นคือกลางป่าอสูร ซึ่งห้อมล้อมไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ในป่าถูกปกคลุมไปด้วยไอหมอกจาง ๆ สีม่วง ซึ่งแทรกตัวออกมาจากเหล่าต้นไม้นับร้อยนับพันต้น ดังนั้นจึงไม่แปลกใจเลยที่ไม่มีใครได้ยินเสียงเธอ

“เอ็ด ฟื้นสิ เอ็ด” หญิงสาวพยายามเรียกให้ชายหนุ่มคืนสติ ความพยายามของเจนไม่สูญเปล่าจริง ๆ ตอนนี้ชายหนุ่มกำลังลืมตามขึ้นมาอย่างช้า ๆ มองเธอด้วยสายตาที่เป็นห่วงเหมือนเคย ตอนนี้รอยยิ้มนั่นปรากฎบนใบหน้าเขาอีกครั้ง หลังจากที่เห็นแล้วว่าเธอยังปลอดภัยดี 

“เจน…. เธอ ห่วงง ฉัน สิ นะ” ชายหนุ่มลืมตาขึ้น และกล่าวคำพูดเพียงไม่กี่คำ

“อย่าเพิ่งพูด พอแล้ว ๆ ฉันจะรักษานายเอง อดทนไว้นะ อื~อ” หญิงสาวร้องให้สะอึกสะอื้น พลางยื่นมือที่ล้อมรอบด้วยแสงสีเขียวที่อบอุ่น มาแนบไว้กับอกของชายหนุ่มไว้ ตอนนี้พลังเวทย์เธอฟื้นคืนมาแล้วบ้าง เพียงพอให้เธอร่ายเวทย์รักษาอีกสองสามครั้ง

“เอ็ด อดทนไว้นะ” เธอพูดพลางก้มมองหน้าตาของชายหนุ่ม ตอนนี้กำลังบิดเบี้ยวเหมือนทนทุกข์ทรมาณเจียนตาย เธอร่ายเวทย์รักษาเขาอีกครั้งแต่เอ็ดไม่ได้ดีขึ้นเลย พลังเวทย์รักษาของเธอไม่ได้ผล เขาบาดเจ็บมากเกินไป ไม่มีเวทย์บทไหนอีกแล้วที่จะช่วยเขาได้

“ไม่เป็นไร ขอบ ใจ นะ เจน” เอ็ดพูดและพยายามลืมตาขึ้นเพื่อจะได้เห็นหน้าเธอ ให้ชัด ๆ ใกล้ ๆ เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะ……..

“ไม่!!!!!! เอ็ดดด!!!!!!!!” เจนร้องออกมาอย่างสุดเสียง ในขณะที่เธอเองก็หมดสติล้มพับลงไป หน้าของเธอแนบลงไปกลางอกชายหนุ่มอย่างเลี่ยงไม่ได้  เนื่องจากเธอใช้พลังในการรักษาเกินขอบเขตที่ร่างกายและจิตใจของเธอจะรับได้นั่นเอง.....