กำเนิดเทพมารสวงสวรรค์

ลำดับตอนที่ #3 : กำเนิดที่ 2 : ข้าไม่ใช่อสูร

เจ้าของร้านสมุนไพรที่ตอนนี้นั่งกับพื้นในร้านของตนเอง เหงื่อที่ไหลออกไปทั่วตัว แม้เจ้าตัวที่ก่อเหตุจะออกจากร้านไปหลายนาทีแล้วแต่เหงื่อก็ยังไม่หยุดไหล พร้อมเอ่ยปากสั่นๆ


     " ร..รึ..ระดับปฐพี ไม่จริงน่าา !! "


หน้าตาของเขายังอดไม่ได้ที่ตกตะลึง ถึงในเมืองหลวงจะมีผู้ที่มีระดับพลังปฐพีมากมาน แต่ ผู้ที่มีปฐพีในวัย 10 ปี นั้น ไม่เคยเกิดในประวัติศาสตร์เลยแม้แต่น้อย 


แต่ถ้าเจ้าของร้านรู้ว่า ชิงหลางใช้เวลาบ่มเพาะเพียง 3เดือนเท่านั้น คงต้องกินยารักษาหูเพราะหูฟาดไปแน่ๆ


ชิงหลางที่มองดูสภาพตนเองตอนนี้รู้สึกเวทนาตนเองจริงๆ จึงหาร้านขายเสื้อผ้า พอเดินไปพอประมาณก็เจอร้านขายเสื้อผ้าตามที่หวัง


    กริ้งงๆ


     " ยินดีต้อนรับเจ้าคะ "


พนักงานสาวที่หน้าตาจัดว่างดงามในระดับหนึ่งยืนต้อนรับลูกค้าในร้าน แม้จะเห็นสภาพที่ดูไม่ดีของชิงหลางก็ไม่ได้กล่าวอะไร และไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร นอกจากจะยิ้มแย้ม


ชิงหลางก็กล่าวออกไป


     " ข้าต้องการเสื้อผ้าสีดำ 2 ชุดขอรับ "


พนักงานสาวก็พยักหน้าแล้วหายตัวไปสักเวลาหนึ่งก็เดินออกมาพร้อมเสื้อผ้าสีดำ 2 ชุดตามที่สั่ง


     " นี้ เจ้าคะ เสื้อผ้าสีดำ 2 ชุด ชุดล่ะ 80 เหรียญทองแดง 2 ชุดก็ 160 เหรียญทองแดงเจ้าค่ะ "


ชิงหลางหยิบแล้วใส่เข้าย่ามของตน แล้วเอาเหรียญทองเพื่อจ่ายเงิน


พนักงานสาวอึ่งเล็กน้อย ก่อนที่จะทำการทอนเงินไป 99 เหรียญเงินกับอีก 20 เหรียญทองแดง


ทำให้ตอนนี้ ชิงหลางรู้แล้วว่า

 

 1 เหรียญทอง เท่ากับ 100 เหรียญเงิน

 1 เหรียญเงิน เท่ากับ 100 เหรียญทองแดง

 

ชิงหลางก็เดินออกจากร้านขายเสื้อผ้าทันที


    " คงต้องหาโรงแรม ไม่สิ โรงเตี๋ยม ก่อน ยังไงซะตอนนี้ก็พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว "

 

ชิงหลางเดินไปถามทางจากพ่อค้าแม้ค้าแถวนั้นจนรู้ว่า โรงเตี๋ยมที่กำลังไปนั้นมีชื่อว่า ดอกไม้งาม ที่อยู่ในกลางเมืองแห่งนี้


โรงเตี๋ยม ดอกไม้งาม มีอยู่ 3 ชั้น ชั้นแรกเอาไว้เสริฟอาหาร ชั้น 2 และ ชั้น 3 เป็นห้องพัก


ชิงหลางเปิดเข้าไปก็มีเสียงดังจากการดื่มเหล้ามากมายทั้งพูดคุยกันเสียงดังไปทั่วชั้นล่างโรงเตี๋ยม


     " ฮ่าๆเมียข้านี้โอโฮ้ โครตดุ ไปไหนนี้ต้องของอนุญาติทุกฝีก้าวเลยล่ะ "


     " ข้าเองก็ไม่ต่างกัน เมียข้านี้ แม้แต่ตอนกินข้าวยังต้องขออนุญาติ อีก เห้อ~ "


เสียงพ่อบ้านใจกล้ากลุ่มหนึ่งพูดขึ้น เสียงดังฟังชัดทุกถ้อยคำ


ชิงหลางเดินเข้าโรงเตี๋ยมโดยไม่สนใจพวกนั้นแต่ จู่ๆก็มีผู้ชายกล้ามโต เดินโซเซไปมาหลังจากดื่มเหล้ามาหลายขวด ทำให้มองชิงหลางเป็น สัตว์อสูร


     " เฮ้ย !! สัตว์อสูรเข้าโงเตี๋ยม จัดการม๊านน  ย๊ากก !!หมัดทะลวง "


ชายกล้ามโตที่มองชิงหลางเป็นสัตว์อสูร ปล่อยวิชา หมัดทะลวง ใส่ด้วยระดับพลัง หลอมรวมขั้น 5


     " อย่า!! นั้นมันเด็ก โว้ยย "



     " เฮ้ย !! "


เสียงที่ดังห้ามปรามพร้อมกับวิ่งมาช่วยกันทันที แต่ว่า ไม่ทันแล้วล่ะ หมัดนั้นไปจ่ออยู่ตรงหน้าของชิงหลางแล้ว


ชิงหลางมองไปอย่างเฉยเมย ในจังหวะที่กำลังจะถึงตัวนั้น ชิงหลางเตะไปยังท้องของมันอย่างเบาแต่รวดเร็ว โดยผลการเสริมจากเคล็ดบ่มเพาะเทพมาร และ ระดับลมปราณระดับ ปฐพี แค่นั้นเบาๆก็ทำให้มันผู้นั้นกระเดนไปติดผนังร้านทันที


     ตูมม !!!


     " ข้าว่าทำเบาแล้วนะ อุสาเมตตา มาว่า ชายรูปงามอย่างข้าเป็นอสูรได้ไง "


ชิงหลางพูดด้วยสภาพเสื้อผ้าที่ไม่ต่างจากยาจก แถมไม่คิดรอฟังคำตอบเดินตรงไปยังพนักงานสาวที่ยืนงงๆ จากฝีมือของชิงหลาง 


    " ข้าพักที่นี้ 1 คืน ส่วนเงินที่เหลือ ถือว่าเป็นค่าซ่อม "


ชิงหลางได้ป้ายไม้หมายเลขห้องก็ขึ้นไปทันที

 

   ตุบ 


ชิงหลางหลังจากเข้าห้องมาได้ก็ล้มตัวนอนอย่างอ่อนล้าทันที


ยามเช้าได้มาถึง ชิงหลางลืมตาอย่างสลึมสลือ ลุกออกจากเตียง เดินโซเซคล้ายคนเมา เข้าไปในห้องน้ำ พอมองดูที่กระจกเท่านั้นแหละ จากอาการสลึมสลือต่างหายไปหมด เพราะคนที่อยู่ในกระจกคือ หน้าตาของ ลูเซียร์ ในตอนเด็กๆ นับว่าเป็นวาสนาของ ลูเซียร์จริงๆ ที่ในร่างนี้หน้าตาเหมือนตนเองในโลกเก่า 


จากนั้นก็อาบน้ำ แต่งตัวให้เรียบร้อย รวบผมที่ยาวและมัดเข้าไว้ ตอนนี้ ชิงหลางคล้ายนายน้อยเจ้าสำราญวัย 10 ปี


ชิงหลางลงมาชั้นล่างเพื่อทานอาหารเช้า ชั้นล่างในตอนเช้านั้นโล่งมากๆแทบไม่มีคนเลย มีเพียงอยู่ 2คน ถ้านับตนเองไปด้วยล่ะก็น่ะ 


     " เสี่ยวเอ๋อ ข้าขออาหารที่ดีที่สุด 1 จาน พร้อมน้ำชา 1ถ้วย "


ชิงหลางเรียกพนักงานสาวที่อยู่ใกล้ๆ แล้วสั่งอาหารไป


     " เจ้าคะ "


หนักงานสาวหรือเสี่ยวเอ๋อ รีบสั่งพ่อครัวแม่ครัวให้ทำอาหารทันที รอเวลาไม่นาน อาหารที่ดีที่ดีที่สุดของร้านก็เสริฟให้กับชิงหลางแล้ว


     WHAT!!!


   ข้าวผัดอันนี้เนี้ยนะ เป็นอาหารที่ดีที่สุด O M G ตูล่ะเพลีย...


แต่ถึงยังงั้นต้องชมไว้ก่อน


     " อืมๆ หอมดีจริงๆ อันนี้เรียกว่าอะไรรึ "


ชิงหลางดมกลิ่มแบบพอเหมาะ แล้วถามพนักงานสาวไป


     " ข้าวเหลืองเจ้าคะ "


พนักงานสาวกล่าวด้วยถ่อยคำอ่อนหวาน


ชิงหลางพยักหน้าเล็กน้อย พนักงานสาวคนเดิมก็ทำงานของตนเองต่อไป ชิงหลางไปรอช้าตอนนี้ท้องของเขากำลังจะเปิดศึกกันแล้ว ถ้าไม่รีบกินเกรงว่า อาจจะมีการคำรามอะไรบ้างอย่างก็เป็นได้


ผ่านไปสักพัก ชิงหลางก็เรียกเสี่ยวเอ๋อ ( พนักงาน ) เก็บเงิน


     " 60 เหรียญทองแดงเจ้าคะ "


     " อ่ะ นี้ 60เหรียญทองแดง ขอรับ "


ชิงหลางยัดใส่มือเสี่ยวเอ๋อ โดยมือของทั้งสองแตะต้องกัน แน่นอนพนักงานสาวไม่คิดอะไรอยู่แล้วเพราะคนตรงยังเป็นเด็กอยู่ แต่ไอ้นี้ถือโอกาศเป็นเด็กแล้วแตะอั่ง


     " นุ่มแหะที่มือ "


ชิงหลางเผลอพูดออกมา


     " ว่าอย่างไรนะเจ้าคะ "

พนักงานสาวถามด้วยความสงสัย


     " ไม่มีอะไรหรอก "


ชิงหลางกล่าวปัดๆไป ถ้าขื่นมีใครได้ยินล่ะก็รูปลักษณ์นายน้อยสุดเท่ที่ตนเองกำลังทำอยู่จะพังหายไป


พอเสี่ยวเอ๋อมาเก็บเงิน ชิงหลางก็ออกจากโรงเตี๋ยมทันที


     " เราคงไม่มีธุระอะไรที่นี้แล้ว ลองไปเมืองอื่นดีกว่า แต่ครั้งนี้จะเป็นเดินทางโดยใช้ม้าล่ะกัน เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง "


ตัดสินใจเสร็จก็เดินไปยังร้านขายม้า พอถามราคา ม้าตัวหนึ่งราคาประมาณ 70 เหรียญเงิน เลยทีเดียว ชิงหลางก็ซื้อมา 1 ตัว จากนั้นก็ขี่ออกจากประตูเมือง เข้าสู่เส้นทางไปยังอีกเมืองหนึ่ง 


ตอนนี้ก็ผ่านไปแล้ว 2 วันหลังจากออกมาจากเมืองนั้น ม้าก็ก็สามารถเดินทางได้ยาวนานขึ้นเนื่องจาก ชิงหลางใช้ ควบคุมแรงโน้มถ่วง ให้ตนเอง มีน้ำหนักเบาลง


ม้าของชิงหลางเริ่มเคลื่อนไหวช้าลง คิ้วของชิงหลางขมวดเข้าด้วยกัน พร้อมเอ่ยออกมาอย่างเฉยๆ


     " นี่ ข้า จะโดนโจรปล้นงั้นหรอ "


     " โฮ้ แต่งตัวดียังงี้แสดงว่าเป็นนายน้อยของตระกูลใด ตระกูลหนึ่งสินะ "


ชายชุดดำปิดหน้า 3 คน 1ในนั้นพูดขึ้น ออกมาเมื่อเห็นการแต่งกายของชิงหลาง


     " พี่ใหญ่ ข้าว่า มันต้องมีเงินเยอะแน่ แถมมันมาคนเดียว หวานหมูมากๆ "


บุรุษอีกคนหนึ่งกล่าวขึ้น 


     " แน่นอน น้องเล็ก แล้วคิดว่าไง น้องรอง "


ชายชุดดำที่ดูท่าทางจะเป็นพี่ใหญ่กล่าวขึ้น


 

     " อืม แต่อย่าประมาณดีกว่า พี่ใหญ่ น้องเล็ก "

ชายดำอีกคนหนึ่งกล่าวขึ้น เบาๆ


 

     " แน่นอน น้องรอง "

คนที่ถูกเรียกว่าพี่ใหญ่ กล่าวขึ้น


     " ไอ้หนู ถ้าเอ็งทิ้งเงินไว้ ข้าจะไม่เอาชีวิตน้อยๆของเจ้า "


พี่ใหญ่ของกลุ่มโจรตระโกน


     " เรื่องอะไรล่ะ ที่ข้าจะให้ "


ชิงหลางกล่างเฉยๆด้วยหน้านิ่งๆ


      " หนอยๆ แก ถ้ายังงั้นก็ไม่ต้องมีชีวิตอยู่แล้วกัน ฝ่ามือทะลายดิน ย๊ากก "


ผ่ามือทะลายดินของมันนั้นคล้ายการเต้นรำก็ไม่ปาน จู่ๆโผล่ ซ้ายที ขวาที แต่ชิงหลางก็หลบไปได้หมด


     ' ตู มีแค่ระดับพลังเท่านั้นเฉยๆ แต่ยังไม่มีวิชาอะไรเลยแบบพวกนั้น เพราะยังไม่ได้ฝึก คงต้องใช้พลังจิตสู้ก่อนล่ะกัน '


ชิงหลางก็กระโดดหลบจากพวกมัน 4 ถึง 5 ก้าว


     " หู้วว "


เสียงถอนหายใจของชิงหลาง ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองพวกโจรทั้งสามคน


     " จงคุกเข่าซะ !!! "

#อย่าลืม เม้น

#อย่าลืม กดหัวใจ

#เป็น กำลังใจ ให้ไรต์นะ