คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Because K&Q [บทนำ-ตอนที่1บ้านใหม่ (น่าจะ)ไฉไรกว่าเดิม]
บทนำ
“ไม่เอานะคะ คุณแม่หนูไม่ยอมนะ TOT “
“คุณรินดาเธอเป็นเพื่อนแม่ลูกต้องไปอยู่กับเขาในขณะที่พ่อกับแม่ไม่อยู่ แล้วลูกต้องเข้าใจว่านี่เป็นงานนะ รินริน “
“ไม่ค่ะ…หนูไม่เข้าใจ TTOTT “
ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมคุณแม่จะต้องเอาฉันไปฝากไว้กับคนอื่น ทำไมไม่ให้ฉันไปด้วย ฝรั่งเศสน่ะ ฉันอยากไป >_< แล้วอย่าหาว่าฉันไม่รู้นะว่าที่พวกท่านไปฝรั่งเศสเนี่ยพวกท่านกำลังหาเรื่องหนีฉันไปฮันนีมูนแล้วเอาเรื่องงานมาอ้างกับฉัน -_-++
“คุณคะ ช่วยพูดกับลูกหน่อยซิคะ “
“รินอย่าดื้อน่า เดี๋ยวพ่อซื้อรองเท้าของพรา...พรา…พราอะไรนะคุณ =_=;; “
ดูพ่อฉันซิขนาดจะพูดชื่อยี่ห้อรองเท้าก็จำไม่ได้จนต้องหันไปถามแม่ แล้วจะซื้อมาให้ฉันได้ไหมล่ะเนี่ย -*- ( แอบอยากได้ของอยู่ )
“พราด้าค่ะคุณ พราด้า ^^;; “ โอ้ แม่ฉันช่างไฮโซ…แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น -*-
“เออ นั้นแหละ ฮ่าๆๆๆ ^^ “ ดูพ่อฉันเป็น =_=;;
“ต่อให้หนูร้องต่อไปยังไง หนูก็คงต้องไปอยู่กับใครก็ไม่รู้อยู่ดีใช่มั้ยคะ ”
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ และเริ่มปรงได้แล้ว (เป็นทางการไปไหมย๊ะ) แลพพอฉันพูดออกไปแบบนี้แม่ก้แทบพุ่งเข้ามาฆ่าฉัน -_-;;
“ตายแล้วลูก! คุณรินดาไม่ใช่ใครที่ไหนนะลูก ลูกจำไม่ได้เหรอเค้าเป็นเพื่อนสนิทของแม่ตั้งแต่ที่แม่ยังเป็นเด็กน่ะ แล้วเขาก็เห็นลูกเป็นเหมือนลูกแท้ๆของเขาเลยนะ เพราะเขาอยากได้ลูกผู้หญิงแต่เขาดันได้ลูกผู้ชายไง เพราะฉะนั้นลูกห้ามพูดจาแบบนี้อีก เข้าใจไหมยัยริน!“
คุณแม่ฉันร่ายยาวอีกแล้ว พอฉันพูดเหมือนไม่แคร์ใครแบบนี้กับคนที่แม่รู้จัก แม่ก็จะร่ายยาวทุกที แล้วฉันเหรอ เหอะมีเหรอ…
“ เข้าใจค่ะ “
จะไม่ยอม TTOTT
“ เข้าใจแล้วก็ขึ้นห้องไปจัดกระเป๋าจ๊ะ ^_^ “
แม่ฉันยิ้มให้ฉันอย่างใจดี แต่เชื่อเถอะในรอยยิ้มนั่นน่ะ แฝงไปด้วยความหมายที่ว่า ‘ ถ้าแกไม่ไป อดทุกสิ่งทุกอย่าง ’
ฉันเดินขึ้นไปบนห้องอย่างว่าง่าย ก่อนจะกระโดดเข้าหาโทรศัพท์เพื่อโทรหาใครบางคน
(ฮิ๊ฮ่า! ริน!! )
ใช่แล้วฉันโทรหาเพื่อนสนิทของฉัน ยัยนี่มีชื่อว่าฟลาวเป็นเพื่อสนิทกับฉันมาตั้งแต่เกรดเจ็ด แล้วก็อย่าตกใจกับภาษาทักทายมันนะ เวลามันทักทายใครทางโทรศัพท์น่ะ มันทักทายแบบนี้ทุก -O-
“ ฟลาววว ที่ร๊ากกก TOT ”
( เฮ้ย!!! เป็นไร !! )
“ เธอต้องไม่เชื่อแน่....”
ฉันใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับฉันให้ยัยนั่นฟัง
( ฮ่าๆๆๆๆๆ เธอ…ฮ่าๆๆๆๆ…ฉะ...ฉัน…โอ๊ยยย…)
ดูมัน…รู้สึกยัยนี่ จะสงสารฉันมากเลยนะ ^^
“เธอ เอาสักอย่าง ฟลาวจะหัวเราะ สมน้ำหน้าฉัน หรือสงสารฉัน เธอเอาสักอย่าง”
ฉันบอกด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ใส่ยัยนั่น
( โอเคๆ ฉันแค่ไม่คิดว่าสาวสวย ฮอต และป๊อบ แห่ง Saint Villa High School อย่างเธอจะร้องไห้ด้วยเรื่องแค่นี้ ฮ่าๆๆ ฉันอยากเห็นหน้าสวยๆของเธอจังเลยว่าตอนนี้เป็นไง ^^ )
ใช่ใน Saint Villa High School โรงเรียนที่ขึ้นชื่อเรื่องความโอ่อ่าอลังการถ้าไม่มีเงินจริงไม่สามารถเข้าได้ โรงเรียนที่มีแต่พวกลูกท่านหลานเธอ นักธุรกิจใหญ่ๆ และเหล่าบันดาลูกหลานของพวกดาราต่างๆ เรียกได้ว่าฉัน สวย ฉันฮอต และฉันเซ็กซี่ที่สุดก็ว่าได้…แต่ นั่นไม่ใช่ประเด็น เพราะฉะนั้นเราจะข้ามเรื่องนี้ไป -*-
“เฮ้! ไม่ตลกนะ ฉันเครียดมากเลยนะเนี่ย TTOTT ”
( ก็แค่ไปอยู่ เธอก็ไปอยู่ให้จบๆไปซิริน อีกอย่างเธอก็รู้จักเขาไม่ใช่เหรอ จะนั่งร้องทำไม )
“ฉันไม่ได้ไปเที่ยวฝรั่งเศสเธอเข้าใจไหมฟลาว…ฝรั่งเศสอ่ะ TTOTT “
( ฉันมีเพื่อนแบบนี้ได้ไง วะ -*- )
“เธอไม่เข้าใจฉันหรอก แค่นี้นะ ฮึ่ยๆๆ “
ฉันวางหูใส่เพื่อนรักอย่างไม่มีมารยาท ( ไม่เคยมีอยู่แล้ว ) ฉันเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าส่วนตัวของฉันก่อนจะค้นหากระเป๋าเดินทางเพื่อจะได้เก็บเสื้อผ้า พรุ่งนี้ใครจะเป็นคนปลุกฉันให้ไปโรงเรียน ใครจะทำอาหารให้ฉันกิน แล้วฉันจะนอนหลับได้ไงท่าไม่เอาปุ้กปิ้ก ( ตุ๊กตาหมาพุดเดิ้ล )ไปนอนกอดด้วย แล้วพ่อกับแม่ไปครั้งนี้ จะซื้อน้ำหอมมาฝากฉันไหม กระเป๋าใหม่ รองเท้าใหม่ เสื้อคลุมคลอเลคชั่นใหม่ พ่อกับแม่จะซื้อมาให้ฉันมั๊ย! TOT และที่น่าเศร้าที่สุดคือ…
พรุ่งนี้ฉันต้องไปที่บ้านคุณรินดาอะไรของแม่ซินะ ฮือๆๆๆ ก็ได้ไปก็ได้ TTOTT
1
บ้านใหม่ ( น่าจะ ) ไฉไรกว่าเดิม
“ตายยยแล้ววว!!! ยัยริน!! “
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงอันดังจนแสบแก้วหูที่แสนคุ้นเคย และก็เป็นของใครไปไม่ได้นอกจาก…แม่ฉันเองแหละ ว่าแต่แม่มีอะไรนะถึงได้มาปลุกฉันตั้งแต่เช้าแบบนี้
“ว่าไงคะแม่ เสียงดังแต่เช้าเลย…ฮ้าววว~”
ฉันพูดกับแม่ด้วยเสียงที่งัวเงียและปิดท้ายด้วยการหาว ไอ้ท่าทางไม่ทุกไม่ร้อนของฉันทำให้แม่แทบจะพุ่งเข้ามาบีบคอ
“จะว่าไงอีกล่ะ วันนี้ลูกต้องย้ายไปอยู่ที่บ้านคุณรินดา เพราะแม่ต้องไปขึ้นเครื่องเพื่อไปฝรั่งเศสกับพ่อตอนเที่ยงและคุณรินดาจะมาลับลูกตอนเจ็ดโมงตรงแต่ตอนนี้เจ็ดโมงครึ่งแล้ว และคุณรินดานั่งรออยู่ข้างร่างแล้ว ลูกควรจะไปสวัสดีคุณรินดาเดี๋ยวนี้!”
แม่ฉันร่ายยาวอะไรก็ไม่รู้ แต่จะให้ฉันลงไปหาคุณรินดาในสภาพนี้เนี่ยนะ ฉันก้มลงมองสภาพตัวเอง กางเกงขาสั้นสีชมพูอ่อน กับเสื้อกล้ามสีเทา สภาพนี้เนี่ยนะที่แม่จะให้ฉันลงไป หน้าก็ยังไม่ได้ล้าง ฟันก็ยังไม่ได้แปลง
“แม่จะให้หนูลงไปสภาพนี้เนี่ยนะ” ฉันพูดก่อนจะก้มลงมองสภาพตัวเองอีกที แต่คำตอบของแม่คือ
“จ๊ะ ^_^“
“แต่แม่คะ…” ฉันยังพูดไม่ทันจบแม่ฉันก็ลากแขนฉันลงบันไดไป เฮ้ออ~ เลยตามเลยแล้วกัน -_-;;
“รินดา มาแล้วจ๊ะ…แต่มาในสภาพที่พึ่งตื่นนะ ฮ่าๆๆ”
“หนูริน โอ้ว~ พระเจ้าหนูสวยกว่าที่น้าคิดไว้อีกนะเนี่ย โตขึ้นเยอะเลยนะ ผมสีน้ำตาลอ่อน นี่ติดพ่อมาเต็มๆเลยใช่มั๊ย โอ้ แล้วตาสีเทานี่ ให้ตาย หนูเซกซี่มากเลย >_<”
ความจริงแล้ว พ่อฉันเป็นลูกครึ่งอเมริกัน-ไทยน่ะ ฉันติดสีผมกับสีตาของพ่อมา แต่ว่าคุณน้ารินดาเล่นมาชมฉันแบบนี้ฉันก็เขินนะ >_<
“ขอบคุณค่ะ…แล้วก็ขอโทษด้วยนะคะ สายป่านนี้แล้วแต่หนูยังไม่ได้อาบน้ำเลย แฮ่ะๆๆ ^^;; “
“ โอ๊ย~ ไม่เป็นไรจ๊ะ น้ารอหนูได้เสมอ”
คุณน้าพูดด้วยนิสัยและท่าทางที่ใจดีมาก ความจริงแล้วฉันกับคุน้ารินดาเคยเจอกันตั้งหลายครั้งแล้วล่ะ คุณน้าเป็นคนใจดีมาก
“ เอิ่ม…งั้นหนูขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะคะจะได้ไม่สายกันไปมากกว่านี้ เชิญคุณน้าคุยกับคุณพ่อคุณแม่ต่อเลยนะคะ ^_^”
ฉันพูดก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องเพื่อจะไปอาบน้ำ
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็นั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้งนานมาก ฉันพูดจริงๆนะฉันไม่อยากจะไปอยู่บ้านคุณน้ารินดาเลย ทำไมคุณพ่อคุณแม่ทำกับฉันแบบนี้นะ T^T
“ริน! เสร็จยังน้าดารออยู่ข้างนอกนะลูก”
“ค่าๆ ใกล้เสร็จแล้วค่า”
ฉันพูดส่งเสียงเนือยๆไปให้แม่ที่อยู่หน้าประตูห้องนอนฉัน เฮ้อ~ฉันต้องไปจริงๆแล้วซินะ ไปก็ไป! คิดได้ดังนั้นฉันก็เดินไปหยิบ พราด้าส้นสูงปรี๊ด คู่โปรดสีม่วงเข้มมาใส่ และรากกระเป๋าเดินทางออกจากห้อง ฉันรากกระเป๋าเดินทางลงบันไดดัง กึกๆๆ อย่างไม่กลัวล้อจะหักและในที่สุดฉันก็มาหยุดอยู่ที่ชั้นล่างนั่นก็คือห้องรับแขกอันใหญ่โตของบ้านฉันนั่นเอง
“โอ้ว~ คุณพระ หนูให้ตายซิเสื้อกล้ามสีดำ กับเสือกั๊กยีนสีน้ำเงินเข้ม ผมสีน้ำตาลอ่อนดัดลอน กางเกงขาสั้นสีดำ ให้ตาย หนูมันฮอตมากเลย >_<”
เอ่อ…คุณน้าเป็นเลสเบี้ยนหรือเปล่า ( อยากถามจัง -*- )
“ขอบคุณค่ะ ^^“
“เอ้า! ลูกชายไปช่วยน้องขนกระเป๋าซิลูก“
เอ๊ะ! ใครนะหล่อมากเลย ผมสีดำลับกับในตาสีช็อกโกแลต คิ้วเข้ม ตาคม ผิวขาวจัด ริมฝีปากสีแดงละเลื่อนั่นแลดูสุขภาพดีสุดๆ แล้วส่วนสูงนั่นมันเท่าไหร่ล่ะ -*-หน้าตาหมอนี่เหมือนหลุดออกมาจากนิตยาสารนายแบบเลย ให้ตายเขาต้องเป็นนายแบบแน่ๆ ทำไมถึงได้หล่อขนาดนี้นะแล้วอีกอย่างหน้าคุ้นๆแฮะแต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน มันคุ้นมากจริงๆนะ คุ้นแบบ เหมือนเคยเห็นหลายครั้งแล้วแล้ว -*-
“นี่น้ายังไม่ได้แนะนำให้หนูรู้จักอีกเหรอจ๊ะ“
สงสัยคุณน้าคงเห็นท่าทางที่แสนแปลกใจของฉันจึงรีบถามขึ้นมา ให้ตายซิรินรินพลาดแล้วไหมละ ฉันแอบเห็นแม่ฉันมองมาทางฉันด้วยสายตาที่บอกว่า ‘เก็บอาการหน่อยริน’ แม่ฉันนี่ก็จริงๆเลยนะ -*-
“อ๋อ ค่ะ แฮ่ะๆๆ ^^;;“
“นี่คือลูกชายน้า ชื่อ เอเชีย จ๊ะ ส่วนเชีย นั่นน้อง ชื่อรินริน นะ “
คุณน้ารินดาพูดกับฉันส่วนประโยคหลังหันไปพูดกับเอเชีย เอเชียเหรอชื่อก็คุ้นหน้าก็คุ้น เคยเห็นที่ไหนนะ -*-
“หนูริน งั้นเราไปกันเถอะนะจ๊ะ นี่ก็สายมากแล้ว เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่จะได้เตรียมตัวไปขึ้นเครื่องเดี๋ยวไม่ทันนะ”
“ค่ะ ได้ค่ะ ^^”
ฉันพูดกับน้าดา ก่อนจะหันไปย้ำคำสัญญาของพ่อกับแม่ทันที
“คุณพ่อคะ คุณแม่คะ อย่าลืมของที่หนูสั่งนะ ไม่งั้นหนูโป้งจริงๆด้วย “
ฉันพูดพร้อมกับทำหน้างอเหมือนเด็ก
“จร้า~ ดูแลตัวเองด้วยนะ ^^“
“รินท่าปวดหัวรีบบอกคุณน้าดาเลยนะลูก“
“ฮ่าๆๆ คุณพ่อหนูหายากินเองได้ค่ะ”
“คุณก็นะ ห่วงเกินไปจริงๆ”
“ก็ผมห่วงลูกผิดด้วยเหรอ -*-”
“อ๋อ ค่ะ”
“มา พ่อกับแม่กอดที”
ฉันเดินไปกอดคุณพ่อคุณแม่ตามคำขอทันที ทำไมฉันถึงได้รู้สึกเหมือนกำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศนะ ทั้งๆที่พวกท่านตางหากจะไปต่างประเทศไม่ใช่ฉัน -*-
“เอาล่ะ ไปได้แล้วรินเดี๋ยวสาย”
“ค่ะ หนูไปนะคะ บายค่ะ ^^”
ฉันพูดก่อนจะเดินตามหลังคุณน้ารินดาไป ความจริงฉันอยากเอาออร์ดี้ลูกรักไปด้วยนะ แต่พ่อกับแม่กลัวว่าฉันจะขับซิ่งจนเกิดอุบัติเหตุ ก็เลยจะให้ไปไหนมาไหนกับคุณน้าเอง คุณน้าก็เห็นดีเห็นงามด้วยใหญ่เลย ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพวกผู้ใหญ่ถึงชอบคิดมากันจริงคิดมากกันจัง คนอย่างฉันเนี่ยนะจะขับรถซิ่ง ไม่มีท้างไม่มีทางเลยล่ะ แล้วคราวนี้ฉันจะขับรถเที่ยวยังไงล่ะ ในเมื่อลูกรักฉันถูกขังไว้ในรั้วบ้านฉันแล้ว ฝุ่นขึ้นแน่ๆเลยลูกรัก T^T แต่แล้วเสียงตะโกนของคุณแม่ก็พูดแทรกความคิดฉันเข้ามา ( อีกแล้ว )
“รินลูก อย่าไปทำอะไรให้คุณน้าเขาเหนื่อยใจล่ะ “
“รินจะไปทำอะไรได้ล่ะคะ “
ฉันพูดพลางทำแก้มป่อง และท่าทางแบบนั้นของฉันทำให้ทุกคนถึงกับระเบิดหัวเราะเลยล่ะ นี่ฉันทำแล้วมันทุเรศเหรอเนี่ย โอ้ม่ายยย!! T^T
ห้านาทีต่อมา
ฉันซึ่งนั่งยู่บนรถของเอเชียกำลังโดนคุณน้าซักข้อมูลส่วนตัวค่ะ -_-;; ใช่ทุกคนอ่านไม่ผิดหรอกคุณน้ารินดากำลังซักข้อมูลส่วนตัวของฉันราวกับฉันเป็นนักโทษคดีค้ายาเสพติด!
“หนูรินงานอดิเรกหนูคืออะไรจ๊ะ ^^”
“เอ่อ…ฟังเพลงค่ะ ^^;;”
“โอ้ว! จริงเหรอจ๊ะ แล้วหนูชอบฟังเพลงแนวไหนเอ่ย ^^”
“ก็…รินฟังได้ทุกแนวอ่ะค่ะ แฮ่ะๆๆ ^^;;”
“แล้วอาหารรินชอบทานอะไรจ๊ะ ^^”
“ก็ อะไรก็ได้ค่ะ ^^”
“แล้วหนูชอบรถยี่ห้ออะไรจ๊ะ^^”
“อะ…ออร์ดี้ค่ะ ^^;”
“แล้ว@$%*&!8$%^&@! “
บลาๆๆๆ สุดแล้วแต่ที่คุณน้ารินดาจะนึกออก ตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ ครบทุกอย่างที่ท่านอยากรู้ อาเมน~ =[]=;;
ใช้เวลาไม่นานนัก พวกเราก็นั่งรถเบนส์สุดหรูของเอเชียมาจนถึงบ้านของคุณน้ารินดา ฉันถึงกับอึ้งรับประทานเมื่อมาถึงที่บ้านหลังนี้ บ้านหลังนี้หลังใหญ่มาก ฉันว่าบ้านฉันใหญ่แล้วนะแต่เจอบ้านของคุณน้ารินดาคนเดียวบ้านของฉันยอมชิดซ้ายเลย บ้านอะไรใหญ่โตปานนี้ ไม่ซิฉันอาจจะใช้คำผิดใหญ่ขนาดนี้มันต้อง...
( ‘ ‘ ) << แหงนหน้ามอง
คฤหาสน์เลยแหละ!
“เดี๋ยวน้าพาไปดูห้องนะจ๊ะ”
“ค่ะ ได้ค่ะ”
และเมื่อฉันมาเห็นห้องของฉันมันก็แทบทำให้ตาฉันถลนออกมาจากเบ้าตา มันน่าทึ่งมาก OoO ห้องนี้มันใหญ่มากจนฉันถึงกับกินอึ้งรอบที่สองเลย ห้องของฉันตกแต่งด้วยวอลเปเปอร์สีครีมสลับขาว ดูแล้วสบายตาสุดๆ ส่วนผ้าม่านก็เป็นผ้าม่านแบบผลิ้วๆซึ่งฉันชอบมากเลย ><
“เป็นไงจ๊ะ ชอบไหมเอ่ย”
“นี่มัน ชอบซะยิ่งกว่าชอบอีกค่ะ ><”
“ฮ่าๆๆ น้าดีใจนะที่หนูชอบ ยังไงก็จัดของไปก่อนนะจ๊ะแล้วก็อย่าลืมดูเวลานะเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย งั้นน้าขอตัวก่อนนะจ๊ะ ^^”
“ค่ะ”
แกร็ก! ( เสียงประตูปิดลง )
คุณน้ารินดาออกไปแล้วฉันจึงเอาของที่ย้ายมาจัดเข้าที่ให้เป็นระเบียบเรียบร้อยจนเสร็จ แล้วนี่ก็แปดโมงครึ่งแล้วและฉันมีเรียนตอนเก้าโมงครึ่ง ฉันว่าฉันต้องรีบไปแล้วล่ะก่อนะไปเรียนไม่ทัน
“คุณน้าคะ หนูต้องไปเรียนแล้วนะคะ”
“อ้าว งั้นให้พี่เขาไปส่งไป”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวรินโบกแท็กซี่ไปเอง รบกวนพี่เขาเปล่าๆ ^^;; ”
แปลกจัง ทั้งที่ฉันคิดว่าอายุเท่ากันแท้ๆ แต่ทำไมคุณน้าถึงแทนตัวเขาคนนั้นว่าพี่
“รบกงรบกวนอะไรจ๊ะ พี่เค้าก็อยู่โรงเรียนเดียวกับหนูน่ะแหละ เชียลูกเดี๋ยวไปส่งน้องด้วยนะ”
คุณน้าว่าพลางหันไปพูดกับเอเชีย อยู่โรงเรียนเดียวกับฉันเหรอแปลกจัง แล้วทำไมต้องเรียกว่าพี่ -*-…ช่างเหอะ
“ฮะแม่”
เอเชียว่าก่อนจะเดินหลวงกระเป๋ากางเกงเดินออกไปรอหน้าบ้าน นิสัยแบบนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ นึกไม่ออกแฮะ -*-
“ไปเร็วริน เดี๋ยวไม่ทันนะ”
คุณน้าว่าพลางดันหลังฉันไปทางประตูบ้าน ฉันหันไปสวัสดีคุณน้าก่อนจะขึ้นไปบนรถหรูคันนั้นอีกครั้งหลังจากที่พึ่งลงไปไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว =_=
ฉันเกลียด…ฉันเกลียดบรรยากาศแบบนี้มากมันทั้งอึดอัด เหมือนหายใจไม่ออกเกือบสิบนาทีแล้วที่ฉันนั่งอยู่บนรถกับบรรยากาศแบบนี้ ไม่ไหวแล้วท่าฉันอดทนต่อไปฉันต้องเผลอระเบิดตดออกมาแน่ เอ๊ะ…นี่ฉันปวดตดเหรอ -*-ไม่หรอกฉันกำลังอึดอัดและพยามหาทางแก้อยู่ตางหาก เอาวะเอาไงเอากัน หลังจากที่ฉันรวบรวมความกล้าได้แล้วฉันก็หาเรื่องที่จะพูดต่อ
“เอิ่ม พี่…”
“ไม่ต้องเรียกฉันว่าพี่หรอก แค่ฉันเกิดก่อนเธอเก้าเดือนแต่ฉันก็อยู่เกรดสิบสองเหมือนกัน”
“แล้วนายรู้วันเกิดฉันได้ไง”
“เชื่อเหอะ ท่าเธอเป็นฉันเธอก็จะรู้เอง”
ฉันสังเกตเห็นเอเชียกระตุกยิ้มที่มุมปาก และไห้ตายซิเขาหล่อมาก
“อ่าฮะ”
ฉันตอบรับแบบง่ายๆแล้วฉันก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง อะไรบางอย่างในนั้นมันทำให้ฉันต้องหันไปมองหน้าเขาอีกรอบนั่น…นั่นมันบัตร King บ้าน่าและในนั้นมันก็มีชื่อ ‘พีรภพ วิเศษธาวิน’ มันต้องเป็นชื่อของหมอนี่แน่ๆ เอ๊ะ!...เอเชียราชาแห่งเซนต์วิลล่า!!
“นะ…นาย! O_O”
“ฮึ พึ่งรู้ตัวซินะครับ คุณ ’ลอเรนซ์ รินนิภา มาร์สเวิร์ส’ แต่ว่าเราก็ร่วมงานโรงเรียนกันตั้งหลายครั้งในฐานะคิงกับควีนทำไมเธอถึงจำฉันไม่ได้ละ”
ใช้! ในรั้วเซนต์วิลล่าถ้าพูดถึงนักเรียนชายที่หล่อและเด่นที่สุดก็คือเอเชียเขาเลยได้ตำแหน่งคิงไป แล้วถ้าพูดถึงผู้หญิงที่ส่วยที่สุดในโรงเรียนนั่นก็คือฉัน นั่นเลยทำให้ฉันได้ตำแหน่งควีนไปครอบครอง ( ยืดอกท่าทางภูมิใจ )และทุกครั้งที่มีงานโรงเรียนคิงกับควีนจะมีหน้าที่มาช่วยคุมนักเรียนที่มาช่วยการจัดตกแต่งงานต่างๆ แต่ทุกครั้งที่หมอนนี่มาพวกผู้หญิงมักจะเข้าไปรุมหมอนนี่บังหน้าบังตาหมด นั่นเลยทำให้ฉันไม่เคยเห็นหน้าเขาชัดเจนชัดๆไงละ
“แหม ก็แต่ละครั้งที่นายมาร่วมงานกับฉันพวกผู้หญิงก็ตามรุมตอมนายเต็ม จะให้ฉันเห็นได้ยังไงฮะ นาย ‘พีรภพ วิเศษธาวิน!’
“ฮึ…นี่ลอเรนซ์…”
“พลีสสส โปรดอย่าเรียกชื่อน้านนนน T^T”
“ฮ่าๆๆๆ โอเคๆ รินริน”
ทำไมหมอนนี่ตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่นแล้วดูสุขุมจัง แล้วตอนนี้อะไรมันจะต่างกันราวกับฟ้ากับเหว T^T และที่สำคัญหมอนี่รู้ชื่อเต็มของฉันได้ไง คนส่วนใหญ่มักจะรู้จักฉันในชื่อ รินนิภา ไม่มีใครเลยที่จะรู้จักชื่อลอเลนซ์ แม้แต่ยัยฟลาวที่เป็นเพื่อนสนิทฉัน จะมีก็แต่คนในบ้านนั่นแหละกับคนที่ทำบัตรประชาชนให้ฉันนั่นแหละ =_=
“เธอจะให้ฉันส่งเธอตรงไหนละหรือจะลงไปพร้อมกับฉัน”
“โนๆๆหยุดความคิดนั้นซะถ้าลงไปพร้อมกันพรุ่งนี้เช้าหน้านายกับฉันจะเต็มโรงเรียนเลยละ -_-;;”
“ฮ่าๆๆ โอเคๆ งั้นว่ามา^^”
อืม นั่นซินะฉันจะให้เขาส่งฉันตรงไหนดี ท่าเกิดลงไปพร้อมกันมีหวังตกเป็นข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์โรงเรียนแน่ โรงเรียนของฉันนอกจากจะอลังการแล้ว ยังมีการจัดสร้างหนังสือพิมพ์โรงเรียนอีกด้วย คนดังในโรงเรียนหรือใครก็ตามที่ทำอะไรผิดพลาดเช้าวันต่อมา พวกคุณจะเห็นภาพของพวกคุณแปะอยู่หน้าบอร์ดสำหรับติดหนังสือพิมพ์โรงเรียน ซึ่งมันตั้งอยู่หน้าทางเข้าโรงเรียนเลยซึ่งนักเรียนที่เดินเข้าโรงเรียนมาก็จะต้องแวะเข้าไปดูทุกคนเพื่อที่จะนำไปเม้าส์ต่อ
“เอาเป็นว่า ส่งฉันก่อนถึงประตูทางเข้าแล้วกันนะ” ฉันบอกพลางชี้มือไปตรงริมฟุตบาทก่อนถึงประตูทางเข้า
เอเชียเลี้ยวรถไปเทียบริมฟุตบาท ฉันหยิบแว่นกันแดดเรย์แบน คลาสสิค ขึ้นมาใส่ก่อนจะเปิดประตูรถแล้วหันไปขอบคุณเขา
“ขอบคุณ ที่มาส่ง”
เอาละ เอเชียขับรถออกไปแล้วทีนี้ฉันก็จะเดินเฉิดฉายเข้าโรงเรียนไปใช้ชีวิตแบบปกติ ไปหายัยฟลาวที่ป่านนี้น่าจะนั่งหน้างิกหน้างอไปแล้ว เพราะฉันมาสาย =_=;;
“คุณรินฮะ ^^”
“อ้าว อินเทลนายก็พึ่งมาเหรอ”
อินเทลหมอนี่อยู่ห้องเดียวกับฉัน เป็นลูกครึ่งอเมริกัน -รัสเซีย -ไทยนิสัยดีมาก สุภาพเรียบร้อย และที่สำคัญหมอนี่โครตที่จะแฮนซั่มแบบไม่มีลิมิต หน้าขาวใสสไตล์หนุ่มอเมริกันดวงตาคมเหมือนหนุ่มรัสเซียแล้วก็ความสุภาพที่สมกับเป็นคนไทย บวกกับการแต่งตัวเท่ๆนั่นอีก โอ้ น้ำลายจะหก -_-;; เวลายัยฟลาวไม่มาโรงเรียนฉันก็มักจะไปกินข้าวกับหมอนี่เนี่ยแหละเพราะผู้หญิงในห้องด้วยกันของฉันเอาแต่พูดเรื่องผู้ชายซึ่งฉันไม่ถนัดเอาซะเลย เลยไม่ค่อยอยากยุ่งด้วยเท่าไหร่ เอาเป็นว่าเขาคนนี้ได้ฉายาในโรงเรียนนี้ว่า Friendly King เขาหล่ออันดับที่สองของโรงเรียน แต่อย่าบอกใครนะฉันเคยแอบชอบเขาด้วยแหละ -/////-
“ครับ แต่แปลกจังวันนี้คุณรินมาสายนะปกติป่านนี้น่าจะเห็นคุณรินเดินเล่นอยู่กับฟลาวนะฮะ^^”
แต่ข้อเสียของหมอนี่คืออยากรู้อะไรก็จะถามแบบตรงไปตรงมาชอบถามอยากรู้อยากเห็นทุกเรื่องซึ่งฉันชินแล้ว หมอนี่กับฟลาวไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่เวลาเจอกันก็มักจะเหน็บแนมกันนิดหน่อย
“อ๋อ วันนี้ฉันดันตื่นสายน่ะ นาฬิกาปลุกมันดันเสียฉันล่ะเซ็ง”
ฉันทำหน้างอใส่อินเทล อินเทลเห็นท่าทางแบบนั้นของฉันก็เลยหัวเราะแล้วเอามือขยี้ผมฉันจนไม่เป็นทรงแล้ว
“ฮ่าๆๆๆ ไปกันเถอะฮะเดี๋ยวเข้าเรียนสายป่านนี้ฟลาวนั่งหน้าหงิกแล้วแหละฮะ ^^”
“อืม นั่นสินะ” ฉันพูดพลางกลั้นไม่ให้ตัวเองหัวเราะไปด้วย
12-C
“ฟลาวที่รัก~”
“-_-”
“โถๆ ไม่เอาน่า ฟลาวทำหน้าแบบนั้นเดี๋ยวแก่ก่อนวัยฉันไม่รู้ด้วยนะ”
“แล้วเธอลากตัวอะไรมาด้วยน่ะ”
ฉันหันไปมองยัยฟลาวที่ทำหน้าหงุดหงิดใส่คนข้างหลังฉัน
“^_^” นี่คือหน้าคนที่ถูกเหน็บแนม
“ -*- ” นี่คือหน้าของคนเหน็บแนมซึ่งเหน็บไม่สำเร็จ
ฉันก็ไม่เข้าใจหรอกนะ ทั้งที่สองคนนี้โตมาด้วยกันเพราะพ่อกับแม่ทั้งสองฝ่ายเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ทำไมพอโตมายัยฟลาวถึงไม่ชอบอินเทลทั้งที่ตอนเด็กๆยัยนั่นเป็นคนบอกฉันเองว่าสนิทกับอินเทลมาก มากยกกำลังสิบ ( จะยกทำไม -.- )
“งั้นผมขอตัวไปนั่งที่ก่อนนะ ใกล้จะเข้าคาบแล้ว^^”
“อ๋อ ได้ๆ”
ฉันบอกอินเทล ซึ่งเป็นเวลาที่อาจารย์เดินเข้ามาพอดี ให้ตายซิฟิสิกส์เป็นอะไรที่ฉันเบื่อมากๆๆ
“รินฉันสาบานได้ว่าตอนเที่ยงเธออดกินข้าวแน่”
ฟลาวกระซิบบอกฉันด้วยน้ำเสียงแบบจิตๆ เพื่อนฉันนี่เป็นเอามากทุกวันแล้วนะ
ความคิดเห็น