ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 เพราะปากหาเรื่องTTOTT
**********************************************************
ฉันเดินนำหน้านายแบงค์ไปอย่างสบายใจ
นี่แหละน้า ข้อดีของคนที่เกิดมาหน้าตาดี หุๆ มีแต่คนมาเอาใจ
คิดแล้วชักขำนายแบงค์ขึ้นมาแล้วสิ ลากกล่องไม้ใส่ลูกบาสมาซะงั้น ถือเอาไม่ได้หรอคะ
ก่ะแค่10-20ลูก
เป็นผู้ชายมันต้องทำได้สิ เสียชาติเกิดหมด
ฉันและนายแบงค์เดินเข้ามาในโรงยิม ท่ามกลางสายตาขี้อิจฉาของพวกผู้หญิงห้องฉัน
“ อุ้ย จินนี่ ดูยัยหวานมันสิ... เดินมากับแบงค์ของเธอด้วย...อย่างนี้มันน่าตบให้หนัก...”
“..ว้ายๆ แบงค์ หล่อจังอ่ะ หวานเนี่ย น่าอิจฉาเนอะ ”
“....แบงค์ กำลังถือของให้หวานอ่ะ... อ๊าย น่ารักจัง....”
แบงค์วาง กล่องไม้ลงข้างสนามบาส บนอัฒจรรย์ ปาดเหงื่อ แล้วหอบแห่กๆ
เหนื่อยขนาดนั้นเลยหรอ น่าสงสารแหะ มามะมาให้แม่กอดปลอบมั้ยลูก หุๆ
ไอ้กล่องไม้เนี่ยมันหนักขนาดนั้นเชียว
“..อึ้บ...” โอ้ว หนักค่ะ หนักมั่กๆ อั่ก ฉันจะถือไม่ไหวแล้วนะ
“แบงค์!! ฉันหนัก...” เร็วๆสิเว้ยตรูจะตกอัฒจรรย์แล้วนะเฟ้ย
“...หืมส์... เฮ้ย!ยัยหวาน....” แบงค์วิ่งมาหน้าตาตื่น อุ้ย เป็นห่วงฉันด้วยเหรอ
แล้วมันก็ชะงัก กึก ยืนมองหน้าฉัน
“....ยัยบ๊องเอ๊ย....เธอหนักเธอก็วางสิ....โง่!!” เออ....จริงสิ...
ฉันลืมปาย.....แหะๆ
“..โครม!!” ฉันปล่อยมือออกจากกล่องอย่างไม่ใยดีว่ามันจะพังมั้ย
“...โอย...ระวังหน่อยสิคร้าบ... ของมันไม่ได้ติดรับประกันไม่แตกนะ....”
รู้แล้วเฟ้ย ก็นายบอกให้ฉันวางไงเล่า
“...ปายล่ะนะ ขี้เกรียจเถียงกับเธอ...” เออ ไปไกลๆเลยนะยะ ฉันก็ไม่อยากเถียงกับคนอย่างนายเหมือนกันแหละ
ฉันเดินไปหาพวกยัยเจน
ทำไมมันปวดหัวตุ้บๆ อย่างนี้ว้า
เวร....กรำ
“...เฮ้อ อิจฉาแม่พริกหวานคนสวยเพื่อนเราจังเนอะฟาง...” เจนบุ้ยปากมาทางฉัน
แหม.... ฉันมันน่าอิจฉาขนาดนั้นเลยเหรอ
พวกเธอมันเพื่อนนางเอกนะยะ ใครบอกให้ไปเล่นบทนางอิจฉา
“...แล้วเป็นไรอ่ะ หน้าแดงมาเชียว” จะไปรู้หรอ ถามหน้าฉันดูดิ่
“ อ่ะแน่ เขินแบงค์ใช่ม้า..” ม้า หมาไรก็ช่าง เรื่องไอ้แบงค์มันไม่เกี่ยวโว้ย ไอ้ฟาง
เจนเอามือมาทาบบนหน้าผากฉัน อนาคตฉันว่ายัยนี่ด้านหมอรุ่งชัวส์
“...ฮูย ฟางไอ้หวานมันไข้ขึ้นอ่ะ..ตัวร้อนจี๋เลย...”
ฉันปัดมือเจนออก แล้วยืมแห้งๆ
“ ปล่าว...ฉันไม่ได้ไข้นะ แค่ไปตากแดดมา” ก็ไม่อยากโกหกพวกเธอหรอกนะ แค่ไม่อยาก
ให้เป็นห่วง
“ ค่อยโล่งอกหน่อย ”จากนั้นยัยสองตัวก็เดินนำหน้าฉันเข้าไปในโรงยิม
โอย....ปวดหัวจี๊ดๆอีกแล้ว ธรรมดาฉันก็ไม่ใช่พวกอ่อนแอเจ็บออดๆแอดๆสักหน่อยนี่ ย้ากกก....โจ๋เรนเจอร์สู้ๆ
ฉันเดินออกมากลางแจ้ง วันนี้เราต้องเล่นบาสข้างนอก เนื่องจากสนามบาสในโรงยิมมีรุ่นพี่มา
จับจองตัดหน้าแล้ว ข้างนอกมีสนามอยู่ 2 สนาม ในร่มกับกลางแดด รุ่นน้องอย่างฉันก็เลยต้อง
มารับกรรมเล่นกลางแดดไป -_-^ เกลียดจริงๆไอ้พวกรุ่นพี่เห็นแก่ตัวเนี่ย
“ เฮ้อ” ฉันถอนหายใจในขณะทีเลี้ยงบาสอยู่
ขนาดชั่วโมงที่คิดว่าไม่มีครูคุมแล้วจะไม่น่าเบื่อ มันก็ยังเซ็งเหมือนเดิม
ตึก...ตึก...ตึก...เสียงลูกบาสกระทบลงพื้นเป็นจังหวะ
ฉันรู้สึกว่าแผ่นดินมันเริ่มจะเอียงนิดๆ โอ้ย ปวดหัว!! คราวนี้มันปวดยิ่งกว่าเดิมอีก
“ยัยหวาน!! เมื่อไหร่เธอจะส่งบาสมาสักทียะ” เสียงของยัยจินนี่ดังขึ้นไม่ห่างจากฉันนัก
อ้อ....ฉันลืมไปเลยว่ากำลังเล่นเป็นทีมอยู่
ฉันส่งบาสไปให้ยัยแอนเพื่อนของยัยนั่น
ยัยแอนมองตามลูกบาสไม่ทันมันจึงตกมาโดนหน้าของคุณธอเต็มๆ
“ ยัยหวานเธอตั้งใจแกล้งฉันใช่มั้ย!!”
“ เฮ้ย! ปล่าวนะ”
“..ไม่ต้องมาพูด..” อ้าว..ก็เธอถามฉันอ่ะ
ยัยแอนส่งลูกบาสไปให้ยัยจินนี่
“จัดการมันเลยจินนี่ ยัยนี่มันบังอาจมาตีสนิทกับแบงค์ และ แกล้งโยนลูกบาสใส่หน้าฉัน”
อ้าวกรรม...เมื่อกี้ฉันตั้งใจซะเมื่อไหร่ล่ะ
ป๊อก
“โอ๊ย!” ลูกบาสกระแทกหัวฉันจนฉันเสียหลักล้มลง
เจ็บชะมัด ยัยนี่เห็นหงิมๆนะ จริงๆแล้วแรงควายมากๆ
“ หวาน”
“ พริก” เวง...เพื่อนตรู ดันมาเรียกชื่อ ตรูกลับกันอีก
พวกยัยจินนี่หัวเราะลั่น
ฉันกุมหัวตัวเองแล้วพยายามลุกขึ้น แต่ลุกเท่าไหร่ก็ลุกไม่ขึ้น ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วหัว
หัวที่ปวดอยู่แล้วมันก็ยิ่งปวดขึ้นไปอีก
“อุ้ย!โทษทีนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ พอดีลูกบาสมันหลุดมือ” นังจินนี่พูดแล้วยิ้มเยาะ
กรอด ฮึ่ม! ยังจะมาทำเป็นสตอเบอรี่อีก เธอเจตนาแกล้งกันชัดๆ
ฉันพยายามมองหาพวกยัยเจน แต่ไม่เห็น พวกยัยนี่หายไปไหนกันหมดฟระ
เพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆก็ยืนมองฉันแต่ไม่มีใครอาสาออกมาช่วยฉันสักคน
ปวดหัวก็ปวดหัว
ฉันเลยไม่มีกำลังสนับสนุนให้เอาคืน
ชักกลัวๆขึ้นมาแล้วสิ แต่แค่นิดส์เดียวนะ นิดเดียวจริงๆ แหะๆ (เหงื่อเต็มหน้าเลย)
ฉันเห็นนังแอนมันถือขวดน้ำเปล่าอยู่ขวดนึง กำลังยืนยิ้มชนสยองให้ฉันอยู่
อะจ๊ากกกก OoO รึ..ว่า..มันคือ...นะ..น้ำกรด มันไปเอามาตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ
โอ้ว พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ พระเยซู ท่านขงจื้อ ผีนังตานี ผีจูออน ผีเปรต ย่าทวด ปู่ทวด ยายทวด ตาทวด
ผีแม่นาก>o<(เกี่ยวไรด้วยเนี่ย)ช่วยหนูด้วย หนูยังไม่อยากเสียโฉมนะคะ ฮือๆๆ
ยัยเจน ยัยฟาง ยัยฉอดๆๆ ทั้งหลาย รีบมาเร็วๆเซ่ มันกำลังจะเอาน้ำกรดสาดหน้าสวยๆของฉันYYoYY
“เธอจะทำอะ...”
ซ่า....
“..กรี๊ดดด..”ฉันยังพูดไม่ทันจบ ขวดน้ำนั่นก็สาดหน้าฉันซะก่อน
ฉันถูกน้ำกรดสาดหน้าแล้ว ทำไงดี ฮือๆๆ ศัยกรรมเลยมะ บ้านรวยนี่นา
แต่เอ๊!หน้าฉันไม่เจ็บสักหน่อย ฉันรีบเอามือคลำหน้า อา..ยังอยู่ครบดีทุกอย่าง โชคดีที่เป็นแค่น้ำเปล่า คิดว่ายัยสองตัวนี่จะเป็นพวกวิปริตชอบเอาน้ำกรดมาสาดหน้าคนอื่นซะอีก=__=
“เธอทำอะไรของเธอ”
“ก็ล้างหน้าให้เธอไง เผื่อจะล้างความหน้าด้านของเธอออกไปได้บ้าง หึๆ” ฉันไม่ได้ถามแกนังแอนแอ้นแอ๊น
ยุ่งไม่เข้าเรื่อง ชอบเจือก
“..จำไว้ยัยพริกเน่า อย่ามายุ่งกับแบงค์ของฉันแบงค์....เป็นแฟนฉัน..” นังจินนี่พูดเสียงสั่นๆในตอนท้ายๆ
แฟนเธอ....555555+... โอ้ว อีตาแบงค์มันตาต่ำขนาดนี้เลยเรอะ ไม่ยักจารู้ กร๊ากกก55555+
“555+” ฉันหัวเราะเบาๆอย่างกลั้นไม่ได้
แล้วลุกขึ้นในที่สุด อา....รู้สึกมีพลังขึ้นมาบ้างแล้วสิ
ฉันยืนประจันหน้ากับยัยจินนี่
ฉันชักสีหน้ารังเกรียจใส่ยัยแอน ตาก็เหลือบมองหาพักพวกอยู่บ้าง
โว้ย พวกแกไปมุดหัวอยู่ที่ไหนวะ รู้มั้ยว่าฉันกำลังแย่
“ หุบปากเน่าๆของเธอเถอะน่า ฉันไม่อยากกัดกับเธอหรอกนะ ยัยชุดชั้นใน แบร่!” ฉันแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ยัยจินนี่
“กรี๊ด!! แอนดูมันสิ มันล้อเลียนฉันด้วย อ่ะ…..ฉันอยากฆ่ามัน..”
“แก!!” ยัยแอนตรงเข้ามากระชากผมฉัน
โว้ย!! ยัยบ้า ปล่อยหัวฉันนะ!!
หัวก็เริ่มปวดตุบๆขึ้นมาอีกแล้ว
ฉันเริ่มมองภาพข้างหน้าไม่ชัด เลยผลักมั่วไปโดนยัยจินนี่ล้มก้นกระแทกพื้น
“ กรี๊ดดดด!! นังพริกเน่า แกกล้าผลักจินนี่เรอะ!!” นังกะเทยควาย ชะนีอีกตัวในกลุ่มนังจินนี่พุ่งเข้ามาตบหน้าฉัน
เจ็บ...เจ็บจริงๆ
ฉันพยายาม พยุงตัวให้ยืนต่อแต่ก็ทำไม่ได้ ก่อนที่ฉันจะหมดสติไป ฉันจำได้ว่าฉันเห็นภาพพวกยัยเจน
วิ่งมาพร้อม ผู้ชายอีก2-3คนลางๆ มาจากไหนก็ไม่รู้ แล้วสติฉันก็ดับวูบไป
เปลือกตาฉันเริ่มขยับ สิ่งแรกที่เห็นคือเพดานสีขาวของห้องพยาบาล เพราะกลิ่นของแอลกอฮอล์ฉุนๆที่โชยมาแตะจมูกฉัน
“พื้นแล้วเหรอ..”เสียงหล่อๆถามขึ้นอย่างอ่อนโยน
ฉันหันหน้าไปทางต้นเสียง แล้วต้องสะดุ้งลุกขึ้นนั่ง
“...เฮ้ย!!...”
“....-_-;”
“...บอย!!” ทำไมอีตานี่ได้มานั่งเฝ้าฉันอยู่นี่ล่ะ ทำไมคนอื่นๆ...หายไปไหนกันหมด
“..เออ...ก็ฉันนี่แหละ...ตกใจอะไร ” บอยพูดพลางรินน้ำใส่แก้ว
“.....”
“..ปวดหัวอยู่รึป่าว..”
“หือ?..ก็ อืม..นิดหน่อย..”
“ กินยาซะ..จะได้หายเร็วๆ...”
บอยยื่นยาเม็ดพร้อมแก้วน้ำมาให้
ฉันจ้องมันอย่างไม่ไว้ใจ นายนี่จะใส่ยาพิษลงไปด้วยมั้ยเนี่ย
ระแวง=__=
“ กินเซ่..ยัยเน่า...”
“..ว่าไงนะ!!” ฉันขึ้นเสียงสูง
“.. แค่อยากให้กินเร็วๆเดี๋ยวไม่หาย...” ทำไม... อีตานี่ชักแปลกๆแหะ รึว่ามันอยากดูฉัน
ตายอย่างทรมาน
เร็วๆเพราะยาพิษมัน
“...เป็นห่วงด้วยหรอ..>o<” ฉันแกล้งถามมันยิ้มๆ แล้วรับยากับแก้วมากิน เอ่อ...กินยานะคะไม่ใช่กินแก้ว
“...ปล๊าว!! -///-..แค่ทำตามหน้าที่เฉยๆ....ไม่มีคำว่าเป็นห่วงเธอในพจนานุกรมของฉัน
หรอก......”
“..แล้วหน้าแดงไม..ติดไข้ฉันเหรอ..” อย่าบอกนะว่าเล่นเอาสีมาป้ายหน้าเมื่อกี้
บอยหันหน้าหนี
ฉันรินน้ำใส่แก้ว แล้วดื่มให้ชื่นใจ
อ้า.... สดชื่นๆ
“..อ้อ...บอย..นายมาอยู่นี่ได้ไงอ่ะ..”ฉันถามบอยที่กำลังเม่อมองไปนอกหน้าต่าง
อ้าก เท่ชะมัด..>-<
“ หืมส์..”บอยหันหน้ามาหาฉัน พวกนี้มันหูหนวกรึไงวะ
ฉันกวักมือเรียกให้นายนี่มาใกล้ๆ
บอยเดินมาอย่าง งงๆ
ฉันยืนหน้าเข้าไปใกล้ๆหูมัน
“...ทำไรยัยพริกนะ...”
“ นายมาทำซากอะไรอยู่นี่!!” ไม่ทันที่บอยจะพูดจบฉันก็ตะโกนกรอกหูอีตาประธานจนมันร้องจ้าก
“...โอย..ชา....ยัยพริกเน่าเล่นอะไรของเธอห๊ะ....” ชื่อฉันพริกหวานโว้ย!!ไอ้ประธานบ้า..
“...ฉันถามว่านายมาอยู่นี่ได้ไง?..” ฉันทวนเป็นรอบที่สาม
“..ก็ฉันเดินมาเข้าห้องน้ำ...เห็นเธอกำลังโดนตบอยู่เลยเดินเข้าไปดู...”
“..นายกลัวฉันตายใช่มะ..”
“…”
“....ใช่มะใช่มะ...”
“..นอนพักซะ อย่ามาทำเป็นอวดเก่งลุกขึ้นเถียงกับฉันอีกนะ..”
“จะเถียงแล้วทำไมยะ! โอ๊ย!”
“ทำไม...เป็นไรไป” บอยถามอย่างร้อนรน
หืม...ตานี่เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย
“เจ็บปากน่ะสิ สงสัยจะแหกปากมากไปหน่อย”
“แล้วไป...ฉันนึกว่าโรคประสาทขึ้นสมองอีก”
อ้าว...เวร.. ไอ้บ้าฉันไม่เคยเป็นโรคประสาทนะยะ
“ น่าไปโดนไรมา..” บอยก้มลงมองหน้าฉัน อ๋า...หน้าฉันร้อนอีกแล้วอ่ะ เป็นไรอีกเนี่ยเรา
ตอนนี้หน้าฉันกับหน้าอีตาบอยห่างกันแค่คืบเองนะ ออกไปได้แล้วไอ้บ้า>///<
“……….”
“..ไปโดนอะไรมา!!”บอยขึ้นเสียง นายจะขึ้นเสียงหาป๊ะป๊านายหรอห๊ะ ฉันอยู่ใกล้แค่นี้เองนะ
ยะ
ไม่ได้อยู่ไกลเป็นกิโล
“..ดะโดนตบน่ะสิ.....ถามได้...บื้อ!!”
ผลัก!!โป๊ก!!
“โอ้ย!” บอยผลักหัวฉันจนฉันเอียงตัวตามแรงผลัก มันแรงกระทิงมาจากไหนเนี่ย หัวฉันกระแทกกำแพงเลย
“ฉันอุตส่าห์อุ้มเธอมาที่นี่นะ ขอบคุณซักคำก็ไม่มี คนอะไรวะ...” บอยบ่นกะบอดกะแบดอย่างกับคนแก่
ฉันจ้องหน้านายบอย อย่างไม่ไว้ใจ นายทำไรฉันไปแล้วรึป่าวเนี่ย
หมอนี่เป็นผู้ชายที่หล่อมากๆ ขนาดทำหน้าเซ็งอยู่ยังหล่อเลย
ดูเหมือนเขาจะเริ่มรู้ตัวว่าถูกมองอยู่เลยหันมา สายตาเขาเจอะกับสายตาฉันพอดิบพอดี หัวใจฉันเริ่มแกว่งๆยังไงไม่รู้
“มองไรพริกเน่า” แว้กไอ้บ้า... ฉันไม่ได้ชื่อพริกเน่า... บอยมองมาอย่างจะกินตับฉัน
นายมันปากสุนัขมากๆ แถมยังกวนอีกต่างหาก เลวๆๆๆๆ นายมันซาตานกลับชาติมาเกิด!!
“เธอกำลังด่าฉันอยู่ในใจใช่มั้ย”
“(o.o )( o.o)(o.o )( o.o)(ส่ายหน้า)” เฮือก!นายรู้ได้ไงอ่ะ ไปเรียนวิชาอานใจคนมาจากไหน
ฉันจะได้ไปมั่ง
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอก เธอดูง่ายจะตายไป ฉันไม่จำเป็นต้องไปเรียนวิชาอ่านใจคนมาจากไหนหรอก-_-”
เอิ๊กO_Oแล้วรู้ได้ไงว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่
“ ฉันมองเธอนิดเดียว ก็รู้ไปถึงก้นบึ้งแล้วว่าเธอ คิดอะไรอยู่..”
ฉันเริ่มเชื่อแล้วว่านายมันซาตานของแท้ รู้ได้ไง
“เธอจะคิดว่าฉันเป็นซาตานอะไรก็ช่าง เอาเป็นว่าฉันรู้แล้วกัน =__=;”
น่านนน รู้อีกแระ =__=;;
นายจะไปไหนก็ไปเลย เชอะ!! ด่าอะไรก็ไม่ได้ ดันเจือกรู้หมด
“..คิดว่าฉันอยากอยู่นักรึไง!!” บอยมองฉันทางหางตา
อ้าว ทำไมอารมณ์มันกลับกันอย่างนี้ล่ะคะ
อย่ามองฉันแบบนี้ได้มะ... ไม่ชอบ... นายทำหน้าแบบนี้แล้ว เหมือนพวกยัยจินนี่
“จะมอง...อยากมองแล้วทำไม!!” ญาติเสียเหรอทำไมต้องเสียงดังแล้วทำอารมณ์ร้ายใส่ฉันด้วย
ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ บอกแล้วไงว่าไม่ชอบๆๆๆๆๆ เกลียดมากๆด้วย มันเหมือนสายตาที่ดูถูก
มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนคนทั้งโลกเกลียดฉัน เข้าใจมั้ย
“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันอยากทำเรื่องก็ของฉัน ถ้าคนทั้งโลกเกลียดก็เกลียดเธอสิ ไม่ใช่ฉันซักหน่อย”
นายมัน....
“เห็นแก่ตัว!!........ถ้านายไม่ไปฉันไปเองก็ได้....” โอ้ย อีตาบ้า นิสัยแย่สุดๆเป็นประธานภาษาอะไร
อยากรู้จังใครตาต่ำเลือกมันเป็นประธานวะ
ฉันลุกออกจากเตียง ทันที ใจหนึ่งก็อยากออกไปให้พ้นๆอีตาประธาน แต่อีกใจนึงก็อยากเข็กหัวมันสักสี่ ห้าที
แต่ทำไมมันเวียนๆอย่างนี้ฟระ โลกเอียงอีกแล้ว
หมับ!!
อ้าก อีตาบอยลวนลามฉันอีกแล้ว
บอยดึงแขนฉันให้นั่งลงอีท่าเดิม
ฉันพยายามแก่ะมือมันออก ให้ตายดิ่ตาบ้านี่แรงเยอะชะมัด
“ จะไปไหนมิทราบ..”
“..ไปไกลๆนายไงเล่า..” อยู่ต่อให้นายด่าสิ ฉันไม่มีความอดทนขนาดนั้นนะยะ
“ ไม่ให้ไป” ฉันจ้องหน้านายบอยเขม็ง เชิงไม่เข้าใจ
“ ขี้เกรียจลากเธอกลับมาอีก”
“ขี้เกรียจ!!”ฉันขึ้นเสียงสูง
“อื้ม ขี้เกรียจ”โว้ย....ไอ้โง่
“ ขี้เกรียจก็ไม่ต้องลากไง ไอ้....”
บอยจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง เกือบ ปิดปากตัวเองไม่ทันแล้ว
ถ้าฉันเกิดหลุดปากแม้แต่คำเดียว....
“..บอย...”
“...หืมส์...” มันยังมาหงมาหืมส์อีกนะ
“...ถามไรอย่างได้ป่ะ..”
ฉันยกแขนด้านที่อีตาบอยจับอยู่ขึ้นมา ในระดับลูกตามัน
“ อะไร”
“...ก็....เมื่อไหร่นายจะปล่อยมือจากแขนฉันซักที..”อย่าบอกนะว่ากำลังเคลิ้ม จะได้เตะกะเด็น
บอยมองมาที่มือของตัวเอง แล้วรีบปล่อยมือฉันทันที ความรู้สึกช้านะยะ
“..เอ่อ..โทษที..”สำนึกได้ก็ดี เวง.... ถ้าไม่ติดว่านายทำตามหน้าที่ของประธานที่ดี ฉันแจ้งตำรวจข้อหาลวนลามคนสวยแล้วนะยะ(มีด้วยเหรอ)
ทำไมอีตานี่ไม่ไปเรียนฟระ
ฉันเหลือบมองนาฬิกาตัวเองอีกรอบของวัน
เลิกเรียนแล้วนิ่ อ๋า..เลจไปตั้งชั่วโมงกว่าแล้วด้วย โดนไอ้พี่บ้าด่าแน่ๆ
กลับบ้านดีกว่า
“ มิทราบจะไปไหน” ยุ่งน่า ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน
“ .....” ฉันไม่สนใจเดินหนีไปหน้าตาเฉย
“...ฉันถามว่าเธอ...”
“ ไปเข้าห้องน้ำโว้ย!!จะตามไปรึไงอีตาลามก”
“ -///- เอ่อ...มะ..ไม่...”เชอะ!!
แค่นี้ฉันก็เดินออกมาจากห้องพยาบาลได้แล้ว
ฉันรวบผมที่ปล่อยยาวสลวยสวยเก๋ ของตัวเองขึ้น
แล้วเก็บกระเป๋าออกจากห้อง
ลัลลาละลัลลา
กลับไปก็นอนดูทีวีอย่างสบายใจ
จากนั้นก็อาบน้ำนอน เอ่อ...ลืมทำการบ้าน ใช่ๆจากนั้นก็อาบน้ำทำการบ้าน นอน ลัลลาๆ
“ดีจ้า...หวานจัง..” เฮ้ย!หมาที่ไหนเรียกวะ ฉันหันขวับไปที่ต้นเสียง
อ้อ...แบงค์คุงนี่เอง อิๆ
“อาไรเย๋อ” ฉันตอบด้วยเสียงคิขุอาโนเนะปัญญาอ่อน
แบงค์ยิ้มตอบ อ๊า...น่ารักอ่ะน่ารัก>///<
“ ให้แบงค์คุงปายส่งมะ แบงค์คุงก่ะว่าจาปายแถวบ้านหวานจังพอดีเลย..”
แล้วให้ฉันมั่นใจได้ยังไงว่านายรู้จักบ้านฉันอ่ะ ดีไม่ดีนายจะลากฉันเข้าโรงแรมเลยอ่ะดิ่
“คิดมากยัยบ๊อง....ฉัน...กับเธอ...กร๊ากกกกก555555+ งี่เง่าชะมัด...” เออ..ตานี่ก็เป็นไปอีกคน...
นายต้องติดโรคอีตาบอยมาแน่ๆเลยแบงค์
“..ฉันจะไปหาพี่ชายเธอต่างหาก...” อ้อ ไปหาพี่ชายฉัน..
“..เฮ้ย!แล้วไปหาทำไม..”
“..เออน่า..ไม่ต้องรู้หรอก..ขึ้นรถได้แล้ว....” แบงค์ไล่ฉันไป นั่งซ้อนท้าย...
“เกาะแน่นๆ นะฉันไม่รับรองความปลอดภัย..”
เรื่องอะไรที่ฉันต้องเกาะนายแน่นๆ
ฉันเกาะเอวแบงค์หลวมๆ
“..เฮ้อ...บอกไม่เชื่อ..” แบงค์ถอนหายใจ
จากนั้นเขาก้อขึ้นไปนั่งเก็กสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ โดยมีฉันนั่งโก่งคออยูข้างหลัง
คิดว่าเท่ตายนักแหละ
แต่ไปในสภาพแบบนี้ ทั้งพ่อ แม่ พี่กานต์จะคิดว่ายังไงเนี่ย ถูกตบมาซะเกือบหมดสวย
ช่างเถอะเอาไว้ไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า ปล่อยไปตามเวรตามกรรม
ฉันคิดผิดจริงๆ นายแบงค์ขับมอไซค์เก่งเป็นบ้า แถมยังขับรถเร็วยังก่ะจะไปไม่ทันขึ้นเครื่องงั้นแหละ
ฉันก็เลยต้องรีบกอดหมับเข้าที่เอวของหมอนี่ให้แน่นที่สุด
ช็อคซีนีม่าค่ะ น้ำหน้าอย่างนายนึกว่าจะขับพวกรถมอไซค์ไม่เป็นขับเป็นแต่รถไฮโซหรูๆ แบบที่บ้านนายมีเยอะๆ
แต่มันดันมาขับมอไซค์เหมือนพวกอันธพาลอย่างนี้
แต่เรื่องความเป็นสุภาพบุรุษนี่คงไม่มีอยู่ในหัวเลยมั้ง มีอย่างที่ไหนหมวกกันน็อค มีแค่ใบเดียว แทนที่จะให้ฉันใส่ ตัวเองใส่เสียเอง แล้วมาบอกฉันอีกว่า ถ้าเขาตกมอไซค์จะว่ายังไง ใครจะรับผิดชอบ ดูม๋านดูมาน
มันน่าจะเป็นคำถามของฉันต่างหาก ตาบ้า!
อีกอย่าง..... ซ้อนมอไซค์คนอื่น มันก็เขินๆไงไม่รู้แหะ โดยเฉพาะคนหล่อๆ เอิ๊กๆ >o<
ระหว่างที่ฉันกำลังคิด รถก็มาจอดที่หน้าบ้านฉันจนได้
“ลงดิ่ ถึงบ้านเธอแล้ว อยากอยู่ตรงนี้กับฉันนานๆรึไง” เขาว่าเยาะๆ
พูดมาได้ไงห๊ะ ใครเค้าจะไปอยากอยู่กับนายกัน ขืนอยู่กับนายมีหวังฉันคงเส้นเลือดในสมองแตกตายซักวันแน่ๆ
“บ้าสิ!อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลยน่า ใครเค้าจะไปอยากอยู่กับนายกันห๊ะ!!”
“ช่างเถอะน่า ลงไปได้แล้ว”
โด่เอ๊ย....ฉันลงก็ได้ฟระ ฉันก็ไม่อยากอยู่กับนายท่านี้นานๆนักหรอก
“อื้อ”ฉันตอบแล้วลงจากรถ
จากนั้นก็วิ่งเข้าบ้านตัดหน้าแบงค์
มันจะมาหาพี่กานต์ทำไมนะ...
“พี่กานต์!!” ฉันร้องเรียกพี่ชายบังเกิดเกล้าเสียงดัง
“….(เงียบ~)....”
“ ไอ้พี่กานต์ มีคนมาหาโว้ย!!...”
...ฉันรู้นะว่าพี่อยู่ในบ้าน รองเท้าก็จอดอยู่ รถก็อยู่...
“.....”มันเงียบตอบอีกแล้ว
“...เฮ้อ....พี่กานต์ สาวๆมากันเต็มเลย เค้าบอกว่ามาหาพี่ด้วย!!”
ตึก..ตึก..เสียงลงบันไดของไอ้พี่หน้าหม้อดังขึ้น
มันวิ่งมายังประตูอย่างรวดเร็ว
“...ไหนวะ ไอ้หวาน..สาวๆที่แกว่า..” แหม...ไอ้พี่หน้าหม้อ.. พูดถึงแต่สาวๆนะยะ ไม่สนใจน้องนุ่งที่เพิ่งกลับมาบ้านบ้างเลย
“..ไม่มีหรอก มีแต่แบงค์เพื่อนเค้าอ่ะ เค้าบอกว่ามีธุรจะคุยกับพี่กานต์ด้วย..”
“ อ้อ.. ไอ้แบงค์มาเรอะ..”
“ อือ..ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ.. ร้อนมากๆวันนี้”
พูดจบฉันก็วิ่งขึ้นบันไดไป
แปลกแหะ วันนี้ไอ้พี่กานต์มันไม่สังเกตหน้าที่โดนตบมาของฉันเลย
แล้วมันรู้จักไอ้แบงค์ได้ไงวะ
หลังจากที่แบงค์กลับไปแล้ว ไอ้พี่กานต์มันก็มายืนค้ำหัวฉันอยู่ หน้าตาเหมือนหมาพันธุ์ล็อตไวเลอร์ อะจึ๋ย..น่ากลัว -__-
“ ไปไหนมา ! ทำไมเพิ่งกลับมาป่านนี้ ทำไมไอ้แบงค์มันถึงได้มาส่งแก แล้วนี่ไปทำอะไรมา หน้าตายังก่ะไปฟัดกับหมา เป็นแฟนกับไอ้แบงค์เรอะ แล้วเงินที่แม่ให้ไว้ค่ารถเอาไปไว้ไหน ใส่ชุดบ้าอะไร
เดี๋ยวก็ได้เข้าห้องปกครอง กระโปรงสั้นๆแบบนี้ คิดว่ามันเหมาะกับแกรึไง รู้มั้ยฉันรอแกตั้งนาน
แต่แกดันเจือกไปเที่ยวกับแฟน ตัวแค่นี้รึจะบังอาจมีแฟนตัดหน้าฉัน”
พี่กานต์รัวคำถามใส่ฉันเหมือนเอ็ม16 จนฉันตอบไม่ทันแล้วหยุดพักหายใจ
“แฮ่กๆๆแฮ่ก”
หายใจทันมั้ยพี่ ต้องให้เค้า เรียกพยาบาลมาผายปอดให้มะ^ ^
“ตอบคำถามฉันมา!”
“อ่า...เอ่อ..พี่กานต์จะเอาคำถามไหนก่อนอ่ะ โฮะๆ^O^” ฉันตีหน้าซื่อ ยิ้มเข้าไว้ ทำใจดีสู้เสือ เอิ๊ก
“ไปไหนมา!”
“...เอ่อ..ก็...” ซวย.. ซวยลูกเดียว +O+
ให้ตาย! วันนี้มันวันอะไรฟะ
ฉันเดินนำหน้านายแบงค์ไปอย่างสบายใจ
นี่แหละน้า ข้อดีของคนที่เกิดมาหน้าตาดี หุๆ มีแต่คนมาเอาใจ
คิดแล้วชักขำนายแบงค์ขึ้นมาแล้วสิ ลากกล่องไม้ใส่ลูกบาสมาซะงั้น ถือเอาไม่ได้หรอคะ
ก่ะแค่10-20ลูก
เป็นผู้ชายมันต้องทำได้สิ เสียชาติเกิดหมด
ฉันและนายแบงค์เดินเข้ามาในโรงยิม ท่ามกลางสายตาขี้อิจฉาของพวกผู้หญิงห้องฉัน
“ อุ้ย จินนี่ ดูยัยหวานมันสิ... เดินมากับแบงค์ของเธอด้วย...อย่างนี้มันน่าตบให้หนัก...”
“..ว้ายๆ แบงค์ หล่อจังอ่ะ หวานเนี่ย น่าอิจฉาเนอะ ”
“....แบงค์ กำลังถือของให้หวานอ่ะ... อ๊าย น่ารักจัง....”
แบงค์วาง กล่องไม้ลงข้างสนามบาส บนอัฒจรรย์ ปาดเหงื่อ แล้วหอบแห่กๆ
เหนื่อยขนาดนั้นเลยหรอ น่าสงสารแหะ มามะมาให้แม่กอดปลอบมั้ยลูก หุๆ
ไอ้กล่องไม้เนี่ยมันหนักขนาดนั้นเชียว
“..อึ้บ...” โอ้ว หนักค่ะ หนักมั่กๆ อั่ก ฉันจะถือไม่ไหวแล้วนะ
“แบงค์!! ฉันหนัก...” เร็วๆสิเว้ยตรูจะตกอัฒจรรย์แล้วนะเฟ้ย
“...หืมส์... เฮ้ย!ยัยหวาน....” แบงค์วิ่งมาหน้าตาตื่น อุ้ย เป็นห่วงฉันด้วยเหรอ
แล้วมันก็ชะงัก กึก ยืนมองหน้าฉัน
“....ยัยบ๊องเอ๊ย....เธอหนักเธอก็วางสิ....โง่!!” เออ....จริงสิ...
ฉันลืมปาย.....แหะๆ
“..โครม!!” ฉันปล่อยมือออกจากกล่องอย่างไม่ใยดีว่ามันจะพังมั้ย
“...โอย...ระวังหน่อยสิคร้าบ... ของมันไม่ได้ติดรับประกันไม่แตกนะ....”
รู้แล้วเฟ้ย ก็นายบอกให้ฉันวางไงเล่า
“...ปายล่ะนะ ขี้เกรียจเถียงกับเธอ...” เออ ไปไกลๆเลยนะยะ ฉันก็ไม่อยากเถียงกับคนอย่างนายเหมือนกันแหละ
ฉันเดินไปหาพวกยัยเจน
ทำไมมันปวดหัวตุ้บๆ อย่างนี้ว้า
เวร....กรำ
“...เฮ้อ อิจฉาแม่พริกหวานคนสวยเพื่อนเราจังเนอะฟาง...” เจนบุ้ยปากมาทางฉัน
แหม.... ฉันมันน่าอิจฉาขนาดนั้นเลยเหรอ
พวกเธอมันเพื่อนนางเอกนะยะ ใครบอกให้ไปเล่นบทนางอิจฉา
“...แล้วเป็นไรอ่ะ หน้าแดงมาเชียว” จะไปรู้หรอ ถามหน้าฉันดูดิ่
“ อ่ะแน่ เขินแบงค์ใช่ม้า..” ม้า หมาไรก็ช่าง เรื่องไอ้แบงค์มันไม่เกี่ยวโว้ย ไอ้ฟาง
เจนเอามือมาทาบบนหน้าผากฉัน อนาคตฉันว่ายัยนี่ด้านหมอรุ่งชัวส์
“...ฮูย ฟางไอ้หวานมันไข้ขึ้นอ่ะ..ตัวร้อนจี๋เลย...”
ฉันปัดมือเจนออก แล้วยืมแห้งๆ
“ ปล่าว...ฉันไม่ได้ไข้นะ แค่ไปตากแดดมา” ก็ไม่อยากโกหกพวกเธอหรอกนะ แค่ไม่อยาก
ให้เป็นห่วง
“ ค่อยโล่งอกหน่อย ”จากนั้นยัยสองตัวก็เดินนำหน้าฉันเข้าไปในโรงยิม
โอย....ปวดหัวจี๊ดๆอีกแล้ว ธรรมดาฉันก็ไม่ใช่พวกอ่อนแอเจ็บออดๆแอดๆสักหน่อยนี่ ย้ากกก....โจ๋เรนเจอร์สู้ๆ
ฉันเดินออกมากลางแจ้ง วันนี้เราต้องเล่นบาสข้างนอก เนื่องจากสนามบาสในโรงยิมมีรุ่นพี่มา
จับจองตัดหน้าแล้ว ข้างนอกมีสนามอยู่ 2 สนาม ในร่มกับกลางแดด รุ่นน้องอย่างฉันก็เลยต้อง
มารับกรรมเล่นกลางแดดไป -_-^ เกลียดจริงๆไอ้พวกรุ่นพี่เห็นแก่ตัวเนี่ย
“ เฮ้อ” ฉันถอนหายใจในขณะทีเลี้ยงบาสอยู่
ขนาดชั่วโมงที่คิดว่าไม่มีครูคุมแล้วจะไม่น่าเบื่อ มันก็ยังเซ็งเหมือนเดิม
ตึก...ตึก...ตึก...เสียงลูกบาสกระทบลงพื้นเป็นจังหวะ
ฉันรู้สึกว่าแผ่นดินมันเริ่มจะเอียงนิดๆ โอ้ย ปวดหัว!! คราวนี้มันปวดยิ่งกว่าเดิมอีก
“ยัยหวาน!! เมื่อไหร่เธอจะส่งบาสมาสักทียะ” เสียงของยัยจินนี่ดังขึ้นไม่ห่างจากฉันนัก
อ้อ....ฉันลืมไปเลยว่ากำลังเล่นเป็นทีมอยู่
ฉันส่งบาสไปให้ยัยแอนเพื่อนของยัยนั่น
ยัยแอนมองตามลูกบาสไม่ทันมันจึงตกมาโดนหน้าของคุณธอเต็มๆ
“ ยัยหวานเธอตั้งใจแกล้งฉันใช่มั้ย!!”
“ เฮ้ย! ปล่าวนะ”
“..ไม่ต้องมาพูด..” อ้าว..ก็เธอถามฉันอ่ะ
ยัยแอนส่งลูกบาสไปให้ยัยจินนี่
“จัดการมันเลยจินนี่ ยัยนี่มันบังอาจมาตีสนิทกับแบงค์ และ แกล้งโยนลูกบาสใส่หน้าฉัน”
อ้าวกรรม...เมื่อกี้ฉันตั้งใจซะเมื่อไหร่ล่ะ
ป๊อก
“โอ๊ย!” ลูกบาสกระแทกหัวฉันจนฉันเสียหลักล้มลง
เจ็บชะมัด ยัยนี่เห็นหงิมๆนะ จริงๆแล้วแรงควายมากๆ
“ หวาน”
“ พริก” เวง...เพื่อนตรู ดันมาเรียกชื่อ ตรูกลับกันอีก
พวกยัยจินนี่หัวเราะลั่น
ฉันกุมหัวตัวเองแล้วพยายามลุกขึ้น แต่ลุกเท่าไหร่ก็ลุกไม่ขึ้น ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วหัว
หัวที่ปวดอยู่แล้วมันก็ยิ่งปวดขึ้นไปอีก
“อุ้ย!โทษทีนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ พอดีลูกบาสมันหลุดมือ” นังจินนี่พูดแล้วยิ้มเยาะ
กรอด ฮึ่ม! ยังจะมาทำเป็นสตอเบอรี่อีก เธอเจตนาแกล้งกันชัดๆ
ฉันพยายามมองหาพวกยัยเจน แต่ไม่เห็น พวกยัยนี่หายไปไหนกันหมดฟระ
เพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆก็ยืนมองฉันแต่ไม่มีใครอาสาออกมาช่วยฉันสักคน
ปวดหัวก็ปวดหัว
ฉันเลยไม่มีกำลังสนับสนุนให้เอาคืน
ชักกลัวๆขึ้นมาแล้วสิ แต่แค่นิดส์เดียวนะ นิดเดียวจริงๆ แหะๆ (เหงื่อเต็มหน้าเลย)
ฉันเห็นนังแอนมันถือขวดน้ำเปล่าอยู่ขวดนึง กำลังยืนยิ้มชนสยองให้ฉันอยู่
อะจ๊ากกกก OoO รึ..ว่า..มันคือ...นะ..น้ำกรด มันไปเอามาตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ
โอ้ว พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ พระเยซู ท่านขงจื้อ ผีนังตานี ผีจูออน ผีเปรต ย่าทวด ปู่ทวด ยายทวด ตาทวด
ผีแม่นาก>o<(เกี่ยวไรด้วยเนี่ย)ช่วยหนูด้วย หนูยังไม่อยากเสียโฉมนะคะ ฮือๆๆ
ยัยเจน ยัยฟาง ยัยฉอดๆๆ ทั้งหลาย รีบมาเร็วๆเซ่ มันกำลังจะเอาน้ำกรดสาดหน้าสวยๆของฉันYYoYY
“เธอจะทำอะ...”
ซ่า....
“..กรี๊ดดด..”ฉันยังพูดไม่ทันจบ ขวดน้ำนั่นก็สาดหน้าฉันซะก่อน
ฉันถูกน้ำกรดสาดหน้าแล้ว ทำไงดี ฮือๆๆ ศัยกรรมเลยมะ บ้านรวยนี่นา
แต่เอ๊!หน้าฉันไม่เจ็บสักหน่อย ฉันรีบเอามือคลำหน้า อา..ยังอยู่ครบดีทุกอย่าง โชคดีที่เป็นแค่น้ำเปล่า คิดว่ายัยสองตัวนี่จะเป็นพวกวิปริตชอบเอาน้ำกรดมาสาดหน้าคนอื่นซะอีก=__=
“เธอทำอะไรของเธอ”
“ก็ล้างหน้าให้เธอไง เผื่อจะล้างความหน้าด้านของเธอออกไปได้บ้าง หึๆ” ฉันไม่ได้ถามแกนังแอนแอ้นแอ๊น
ยุ่งไม่เข้าเรื่อง ชอบเจือก
“..จำไว้ยัยพริกเน่า อย่ามายุ่งกับแบงค์ของฉันแบงค์....เป็นแฟนฉัน..” นังจินนี่พูดเสียงสั่นๆในตอนท้ายๆ
แฟนเธอ....555555+... โอ้ว อีตาแบงค์มันตาต่ำขนาดนี้เลยเรอะ ไม่ยักจารู้ กร๊ากกก55555+
“555+” ฉันหัวเราะเบาๆอย่างกลั้นไม่ได้
แล้วลุกขึ้นในที่สุด อา....รู้สึกมีพลังขึ้นมาบ้างแล้วสิ
ฉันยืนประจันหน้ากับยัยจินนี่
ฉันชักสีหน้ารังเกรียจใส่ยัยแอน ตาก็เหลือบมองหาพักพวกอยู่บ้าง
โว้ย พวกแกไปมุดหัวอยู่ที่ไหนวะ รู้มั้ยว่าฉันกำลังแย่
“ หุบปากเน่าๆของเธอเถอะน่า ฉันไม่อยากกัดกับเธอหรอกนะ ยัยชุดชั้นใน แบร่!” ฉันแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ยัยจินนี่
“กรี๊ด!! แอนดูมันสิ มันล้อเลียนฉันด้วย อ่ะ…..ฉันอยากฆ่ามัน..”
“แก!!” ยัยแอนตรงเข้ามากระชากผมฉัน
โว้ย!! ยัยบ้า ปล่อยหัวฉันนะ!!
หัวก็เริ่มปวดตุบๆขึ้นมาอีกแล้ว
ฉันเริ่มมองภาพข้างหน้าไม่ชัด เลยผลักมั่วไปโดนยัยจินนี่ล้มก้นกระแทกพื้น
“ กรี๊ดดดด!! นังพริกเน่า แกกล้าผลักจินนี่เรอะ!!” นังกะเทยควาย ชะนีอีกตัวในกลุ่มนังจินนี่พุ่งเข้ามาตบหน้าฉัน
เจ็บ...เจ็บจริงๆ
ฉันพยายาม พยุงตัวให้ยืนต่อแต่ก็ทำไม่ได้ ก่อนที่ฉันจะหมดสติไป ฉันจำได้ว่าฉันเห็นภาพพวกยัยเจน
วิ่งมาพร้อม ผู้ชายอีก2-3คนลางๆ มาจากไหนก็ไม่รู้ แล้วสติฉันก็ดับวูบไป
เปลือกตาฉันเริ่มขยับ สิ่งแรกที่เห็นคือเพดานสีขาวของห้องพยาบาล เพราะกลิ่นของแอลกอฮอล์ฉุนๆที่โชยมาแตะจมูกฉัน
“พื้นแล้วเหรอ..”เสียงหล่อๆถามขึ้นอย่างอ่อนโยน
ฉันหันหน้าไปทางต้นเสียง แล้วต้องสะดุ้งลุกขึ้นนั่ง
“...เฮ้ย!!...”
“....-_-;”
“...บอย!!” ทำไมอีตานี่ได้มานั่งเฝ้าฉันอยู่นี่ล่ะ ทำไมคนอื่นๆ...หายไปไหนกันหมด
“..เออ...ก็ฉันนี่แหละ...ตกใจอะไร ” บอยพูดพลางรินน้ำใส่แก้ว
“.....”
“..ปวดหัวอยู่รึป่าว..”
“หือ?..ก็ อืม..นิดหน่อย..”
“ กินยาซะ..จะได้หายเร็วๆ...”
บอยยื่นยาเม็ดพร้อมแก้วน้ำมาให้
ฉันจ้องมันอย่างไม่ไว้ใจ นายนี่จะใส่ยาพิษลงไปด้วยมั้ยเนี่ย
ระแวง=__=
“ กินเซ่..ยัยเน่า...”
“..ว่าไงนะ!!” ฉันขึ้นเสียงสูง
“.. แค่อยากให้กินเร็วๆเดี๋ยวไม่หาย...” ทำไม... อีตานี่ชักแปลกๆแหะ รึว่ามันอยากดูฉัน
ตายอย่างทรมาน
เร็วๆเพราะยาพิษมัน
“...เป็นห่วงด้วยหรอ..>o<” ฉันแกล้งถามมันยิ้มๆ แล้วรับยากับแก้วมากิน เอ่อ...กินยานะคะไม่ใช่กินแก้ว
“...ปล๊าว!! -///-..แค่ทำตามหน้าที่เฉยๆ....ไม่มีคำว่าเป็นห่วงเธอในพจนานุกรมของฉัน
หรอก......”
“..แล้วหน้าแดงไม..ติดไข้ฉันเหรอ..” อย่าบอกนะว่าเล่นเอาสีมาป้ายหน้าเมื่อกี้
บอยหันหน้าหนี
ฉันรินน้ำใส่แก้ว แล้วดื่มให้ชื่นใจ
อ้า.... สดชื่นๆ
“..อ้อ...บอย..นายมาอยู่นี่ได้ไงอ่ะ..”ฉันถามบอยที่กำลังเม่อมองไปนอกหน้าต่าง
อ้าก เท่ชะมัด..>-<
“ หืมส์..”บอยหันหน้ามาหาฉัน พวกนี้มันหูหนวกรึไงวะ
ฉันกวักมือเรียกให้นายนี่มาใกล้ๆ
บอยเดินมาอย่าง งงๆ
ฉันยืนหน้าเข้าไปใกล้ๆหูมัน
“...ทำไรยัยพริกนะ...”
“ นายมาทำซากอะไรอยู่นี่!!” ไม่ทันที่บอยจะพูดจบฉันก็ตะโกนกรอกหูอีตาประธานจนมันร้องจ้าก
“...โอย..ชา....ยัยพริกเน่าเล่นอะไรของเธอห๊ะ....” ชื่อฉันพริกหวานโว้ย!!ไอ้ประธานบ้า..
“...ฉันถามว่านายมาอยู่นี่ได้ไง?..” ฉันทวนเป็นรอบที่สาม
“..ก็ฉันเดินมาเข้าห้องน้ำ...เห็นเธอกำลังโดนตบอยู่เลยเดินเข้าไปดู...”
“..นายกลัวฉันตายใช่มะ..”
“…”
“....ใช่มะใช่มะ...”
“..นอนพักซะ อย่ามาทำเป็นอวดเก่งลุกขึ้นเถียงกับฉันอีกนะ..”
“จะเถียงแล้วทำไมยะ! โอ๊ย!”
“ทำไม...เป็นไรไป” บอยถามอย่างร้อนรน
หืม...ตานี่เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย
“เจ็บปากน่ะสิ สงสัยจะแหกปากมากไปหน่อย”
“แล้วไป...ฉันนึกว่าโรคประสาทขึ้นสมองอีก”
อ้าว...เวร.. ไอ้บ้าฉันไม่เคยเป็นโรคประสาทนะยะ
“ น่าไปโดนไรมา..” บอยก้มลงมองหน้าฉัน อ๋า...หน้าฉันร้อนอีกแล้วอ่ะ เป็นไรอีกเนี่ยเรา
ตอนนี้หน้าฉันกับหน้าอีตาบอยห่างกันแค่คืบเองนะ ออกไปได้แล้วไอ้บ้า>///<
“……….”
“..ไปโดนอะไรมา!!”บอยขึ้นเสียง นายจะขึ้นเสียงหาป๊ะป๊านายหรอห๊ะ ฉันอยู่ใกล้แค่นี้เองนะ
ยะ
ไม่ได้อยู่ไกลเป็นกิโล
“..ดะโดนตบน่ะสิ.....ถามได้...บื้อ!!”
ผลัก!!โป๊ก!!
“โอ้ย!” บอยผลักหัวฉันจนฉันเอียงตัวตามแรงผลัก มันแรงกระทิงมาจากไหนเนี่ย หัวฉันกระแทกกำแพงเลย
“ฉันอุตส่าห์อุ้มเธอมาที่นี่นะ ขอบคุณซักคำก็ไม่มี คนอะไรวะ...” บอยบ่นกะบอดกะแบดอย่างกับคนแก่
ฉันจ้องหน้านายบอย อย่างไม่ไว้ใจ นายทำไรฉันไปแล้วรึป่าวเนี่ย
หมอนี่เป็นผู้ชายที่หล่อมากๆ ขนาดทำหน้าเซ็งอยู่ยังหล่อเลย
ดูเหมือนเขาจะเริ่มรู้ตัวว่าถูกมองอยู่เลยหันมา สายตาเขาเจอะกับสายตาฉันพอดิบพอดี หัวใจฉันเริ่มแกว่งๆยังไงไม่รู้
“มองไรพริกเน่า” แว้กไอ้บ้า... ฉันไม่ได้ชื่อพริกเน่า... บอยมองมาอย่างจะกินตับฉัน
นายมันปากสุนัขมากๆ แถมยังกวนอีกต่างหาก เลวๆๆๆๆ นายมันซาตานกลับชาติมาเกิด!!
“เธอกำลังด่าฉันอยู่ในใจใช่มั้ย”
“(o.o )( o.o)(o.o )( o.o)(ส่ายหน้า)” เฮือก!นายรู้ได้ไงอ่ะ ไปเรียนวิชาอานใจคนมาจากไหน
ฉันจะได้ไปมั่ง
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอก เธอดูง่ายจะตายไป ฉันไม่จำเป็นต้องไปเรียนวิชาอ่านใจคนมาจากไหนหรอก-_-”
เอิ๊กO_Oแล้วรู้ได้ไงว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่
“ ฉันมองเธอนิดเดียว ก็รู้ไปถึงก้นบึ้งแล้วว่าเธอ คิดอะไรอยู่..”
ฉันเริ่มเชื่อแล้วว่านายมันซาตานของแท้ รู้ได้ไง
“เธอจะคิดว่าฉันเป็นซาตานอะไรก็ช่าง เอาเป็นว่าฉันรู้แล้วกัน =__=;”
น่านนน รู้อีกแระ =__=;;
นายจะไปไหนก็ไปเลย เชอะ!! ด่าอะไรก็ไม่ได้ ดันเจือกรู้หมด
“..คิดว่าฉันอยากอยู่นักรึไง!!” บอยมองฉันทางหางตา
อ้าว ทำไมอารมณ์มันกลับกันอย่างนี้ล่ะคะ
อย่ามองฉันแบบนี้ได้มะ... ไม่ชอบ... นายทำหน้าแบบนี้แล้ว เหมือนพวกยัยจินนี่
“จะมอง...อยากมองแล้วทำไม!!” ญาติเสียเหรอทำไมต้องเสียงดังแล้วทำอารมณ์ร้ายใส่ฉันด้วย
ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ บอกแล้วไงว่าไม่ชอบๆๆๆๆๆ เกลียดมากๆด้วย มันเหมือนสายตาที่ดูถูก
มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนคนทั้งโลกเกลียดฉัน เข้าใจมั้ย
“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันอยากทำเรื่องก็ของฉัน ถ้าคนทั้งโลกเกลียดก็เกลียดเธอสิ ไม่ใช่ฉันซักหน่อย”
นายมัน....
“เห็นแก่ตัว!!........ถ้านายไม่ไปฉันไปเองก็ได้....” โอ้ย อีตาบ้า นิสัยแย่สุดๆเป็นประธานภาษาอะไร
อยากรู้จังใครตาต่ำเลือกมันเป็นประธานวะ
ฉันลุกออกจากเตียง ทันที ใจหนึ่งก็อยากออกไปให้พ้นๆอีตาประธาน แต่อีกใจนึงก็อยากเข็กหัวมันสักสี่ ห้าที
แต่ทำไมมันเวียนๆอย่างนี้ฟระ โลกเอียงอีกแล้ว
หมับ!!
อ้าก อีตาบอยลวนลามฉันอีกแล้ว
บอยดึงแขนฉันให้นั่งลงอีท่าเดิม
ฉันพยายามแก่ะมือมันออก ให้ตายดิ่ตาบ้านี่แรงเยอะชะมัด
“ จะไปไหนมิทราบ..”
“..ไปไกลๆนายไงเล่า..” อยู่ต่อให้นายด่าสิ ฉันไม่มีความอดทนขนาดนั้นนะยะ
“ ไม่ให้ไป” ฉันจ้องหน้านายบอยเขม็ง เชิงไม่เข้าใจ
“ ขี้เกรียจลากเธอกลับมาอีก”
“ขี้เกรียจ!!”ฉันขึ้นเสียงสูง
“อื้ม ขี้เกรียจ”โว้ย....ไอ้โง่
“ ขี้เกรียจก็ไม่ต้องลากไง ไอ้....”
บอยจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง เกือบ ปิดปากตัวเองไม่ทันแล้ว
ถ้าฉันเกิดหลุดปากแม้แต่คำเดียว....
“..บอย...”
“...หืมส์...” มันยังมาหงมาหืมส์อีกนะ
“...ถามไรอย่างได้ป่ะ..”
ฉันยกแขนด้านที่อีตาบอยจับอยู่ขึ้นมา ในระดับลูกตามัน
“ อะไร”
“...ก็....เมื่อไหร่นายจะปล่อยมือจากแขนฉันซักที..”อย่าบอกนะว่ากำลังเคลิ้ม จะได้เตะกะเด็น
บอยมองมาที่มือของตัวเอง แล้วรีบปล่อยมือฉันทันที ความรู้สึกช้านะยะ
“..เอ่อ..โทษที..”สำนึกได้ก็ดี เวง.... ถ้าไม่ติดว่านายทำตามหน้าที่ของประธานที่ดี ฉันแจ้งตำรวจข้อหาลวนลามคนสวยแล้วนะยะ(มีด้วยเหรอ)
ทำไมอีตานี่ไม่ไปเรียนฟระ
ฉันเหลือบมองนาฬิกาตัวเองอีกรอบของวัน
เลิกเรียนแล้วนิ่ อ๋า..เลจไปตั้งชั่วโมงกว่าแล้วด้วย โดนไอ้พี่บ้าด่าแน่ๆ
กลับบ้านดีกว่า
“ มิทราบจะไปไหน” ยุ่งน่า ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน
“ .....” ฉันไม่สนใจเดินหนีไปหน้าตาเฉย
“...ฉันถามว่าเธอ...”
“ ไปเข้าห้องน้ำโว้ย!!จะตามไปรึไงอีตาลามก”
“ -///- เอ่อ...มะ..ไม่...”เชอะ!!
แค่นี้ฉันก็เดินออกมาจากห้องพยาบาลได้แล้ว
ฉันรวบผมที่ปล่อยยาวสลวยสวยเก๋ ของตัวเองขึ้น
แล้วเก็บกระเป๋าออกจากห้อง
ลัลลาละลัลลา
กลับไปก็นอนดูทีวีอย่างสบายใจ
จากนั้นก็อาบน้ำนอน เอ่อ...ลืมทำการบ้าน ใช่ๆจากนั้นก็อาบน้ำทำการบ้าน นอน ลัลลาๆ
“ดีจ้า...หวานจัง..” เฮ้ย!หมาที่ไหนเรียกวะ ฉันหันขวับไปที่ต้นเสียง
อ้อ...แบงค์คุงนี่เอง อิๆ
“อาไรเย๋อ” ฉันตอบด้วยเสียงคิขุอาโนเนะปัญญาอ่อน
แบงค์ยิ้มตอบ อ๊า...น่ารักอ่ะน่ารัก>///<
“ ให้แบงค์คุงปายส่งมะ แบงค์คุงก่ะว่าจาปายแถวบ้านหวานจังพอดีเลย..”
แล้วให้ฉันมั่นใจได้ยังไงว่านายรู้จักบ้านฉันอ่ะ ดีไม่ดีนายจะลากฉันเข้าโรงแรมเลยอ่ะดิ่
“คิดมากยัยบ๊อง....ฉัน...กับเธอ...กร๊ากกกกก555555+ งี่เง่าชะมัด...” เออ..ตานี่ก็เป็นไปอีกคน...
นายต้องติดโรคอีตาบอยมาแน่ๆเลยแบงค์
“..ฉันจะไปหาพี่ชายเธอต่างหาก...” อ้อ ไปหาพี่ชายฉัน..
“..เฮ้ย!แล้วไปหาทำไม..”
“..เออน่า..ไม่ต้องรู้หรอก..ขึ้นรถได้แล้ว....” แบงค์ไล่ฉันไป นั่งซ้อนท้าย...
“เกาะแน่นๆ นะฉันไม่รับรองความปลอดภัย..”
เรื่องอะไรที่ฉันต้องเกาะนายแน่นๆ
ฉันเกาะเอวแบงค์หลวมๆ
“..เฮ้อ...บอกไม่เชื่อ..” แบงค์ถอนหายใจ
จากนั้นเขาก้อขึ้นไปนั่งเก็กสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ โดยมีฉันนั่งโก่งคออยูข้างหลัง
คิดว่าเท่ตายนักแหละ
แต่ไปในสภาพแบบนี้ ทั้งพ่อ แม่ พี่กานต์จะคิดว่ายังไงเนี่ย ถูกตบมาซะเกือบหมดสวย
ช่างเถอะเอาไว้ไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า ปล่อยไปตามเวรตามกรรม
ฉันคิดผิดจริงๆ นายแบงค์ขับมอไซค์เก่งเป็นบ้า แถมยังขับรถเร็วยังก่ะจะไปไม่ทันขึ้นเครื่องงั้นแหละ
ฉันก็เลยต้องรีบกอดหมับเข้าที่เอวของหมอนี่ให้แน่นที่สุด
ช็อคซีนีม่าค่ะ น้ำหน้าอย่างนายนึกว่าจะขับพวกรถมอไซค์ไม่เป็นขับเป็นแต่รถไฮโซหรูๆ แบบที่บ้านนายมีเยอะๆ
แต่มันดันมาขับมอไซค์เหมือนพวกอันธพาลอย่างนี้
แต่เรื่องความเป็นสุภาพบุรุษนี่คงไม่มีอยู่ในหัวเลยมั้ง มีอย่างที่ไหนหมวกกันน็อค มีแค่ใบเดียว แทนที่จะให้ฉันใส่ ตัวเองใส่เสียเอง แล้วมาบอกฉันอีกว่า ถ้าเขาตกมอไซค์จะว่ายังไง ใครจะรับผิดชอบ ดูม๋านดูมาน
มันน่าจะเป็นคำถามของฉันต่างหาก ตาบ้า!
อีกอย่าง..... ซ้อนมอไซค์คนอื่น มันก็เขินๆไงไม่รู้แหะ โดยเฉพาะคนหล่อๆ เอิ๊กๆ >o<
ระหว่างที่ฉันกำลังคิด รถก็มาจอดที่หน้าบ้านฉันจนได้
“ลงดิ่ ถึงบ้านเธอแล้ว อยากอยู่ตรงนี้กับฉันนานๆรึไง” เขาว่าเยาะๆ
พูดมาได้ไงห๊ะ ใครเค้าจะไปอยากอยู่กับนายกัน ขืนอยู่กับนายมีหวังฉันคงเส้นเลือดในสมองแตกตายซักวันแน่ๆ
“บ้าสิ!อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลยน่า ใครเค้าจะไปอยากอยู่กับนายกันห๊ะ!!”
“ช่างเถอะน่า ลงไปได้แล้ว”
โด่เอ๊ย....ฉันลงก็ได้ฟระ ฉันก็ไม่อยากอยู่กับนายท่านี้นานๆนักหรอก
“อื้อ”ฉันตอบแล้วลงจากรถ
จากนั้นก็วิ่งเข้าบ้านตัดหน้าแบงค์
มันจะมาหาพี่กานต์ทำไมนะ...
“พี่กานต์!!” ฉันร้องเรียกพี่ชายบังเกิดเกล้าเสียงดัง
“….(เงียบ~)....”
“ ไอ้พี่กานต์ มีคนมาหาโว้ย!!...”
...ฉันรู้นะว่าพี่อยู่ในบ้าน รองเท้าก็จอดอยู่ รถก็อยู่...
“.....”มันเงียบตอบอีกแล้ว
“...เฮ้อ....พี่กานต์ สาวๆมากันเต็มเลย เค้าบอกว่ามาหาพี่ด้วย!!”
ตึก..ตึก..เสียงลงบันไดของไอ้พี่หน้าหม้อดังขึ้น
มันวิ่งมายังประตูอย่างรวดเร็ว
“...ไหนวะ ไอ้หวาน..สาวๆที่แกว่า..” แหม...ไอ้พี่หน้าหม้อ.. พูดถึงแต่สาวๆนะยะ ไม่สนใจน้องนุ่งที่เพิ่งกลับมาบ้านบ้างเลย
“..ไม่มีหรอก มีแต่แบงค์เพื่อนเค้าอ่ะ เค้าบอกว่ามีธุรจะคุยกับพี่กานต์ด้วย..”
“ อ้อ.. ไอ้แบงค์มาเรอะ..”
“ อือ..ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ.. ร้อนมากๆวันนี้”
พูดจบฉันก็วิ่งขึ้นบันไดไป
แปลกแหะ วันนี้ไอ้พี่กานต์มันไม่สังเกตหน้าที่โดนตบมาของฉันเลย
แล้วมันรู้จักไอ้แบงค์ได้ไงวะ
หลังจากที่แบงค์กลับไปแล้ว ไอ้พี่กานต์มันก็มายืนค้ำหัวฉันอยู่ หน้าตาเหมือนหมาพันธุ์ล็อตไวเลอร์ อะจึ๋ย..น่ากลัว -__-
“ ไปไหนมา ! ทำไมเพิ่งกลับมาป่านนี้ ทำไมไอ้แบงค์มันถึงได้มาส่งแก แล้วนี่ไปทำอะไรมา หน้าตายังก่ะไปฟัดกับหมา เป็นแฟนกับไอ้แบงค์เรอะ แล้วเงินที่แม่ให้ไว้ค่ารถเอาไปไว้ไหน ใส่ชุดบ้าอะไร
เดี๋ยวก็ได้เข้าห้องปกครอง กระโปรงสั้นๆแบบนี้ คิดว่ามันเหมาะกับแกรึไง รู้มั้ยฉันรอแกตั้งนาน
แต่แกดันเจือกไปเที่ยวกับแฟน ตัวแค่นี้รึจะบังอาจมีแฟนตัดหน้าฉัน”
พี่กานต์รัวคำถามใส่ฉันเหมือนเอ็ม16 จนฉันตอบไม่ทันแล้วหยุดพักหายใจ
“แฮ่กๆๆแฮ่ก”
หายใจทันมั้ยพี่ ต้องให้เค้า เรียกพยาบาลมาผายปอดให้มะ^ ^
“ตอบคำถามฉันมา!”
“อ่า...เอ่อ..พี่กานต์จะเอาคำถามไหนก่อนอ่ะ โฮะๆ^O^” ฉันตีหน้าซื่อ ยิ้มเข้าไว้ ทำใจดีสู้เสือ เอิ๊ก
“ไปไหนมา!”
“...เอ่อ..ก็...” ซวย.. ซวยลูกเดียว +O+
ให้ตาย! วันนี้มันวันอะไรฟะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น