คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 ความคิดต๊องๆของพวกนายคงเป็นเพราะอากาศมันร้อน^^
**********************************************************
…..โอ้ย ร้อนๆๆๆๆๆ เย็นนี้ฉันคงต้องไปแช่ในช่องฟิตแน่ๆเลย ทำไมมันร้อนอย่างนี้น้า........
“เฮ้อ....”ฟุบ ฉันฟุบหน้าลงที่โต๊ะ
อะไรมันจะเซ็งและน่าเบื่อไปกว่าวิชาเลขอีกมั้ยเนี่ย โว้ยฉันเกลียดการคิดคำนวณ ฉันเกลียดมาน...
..เกลียดเลขๆๆๆๆๆๆ....
จริงอยู่ที่ฉันเก่งสายสามัญ เช่น วิทย์ คณิต แต่บางครั้งคนเก่งก็ต้องเบื่อมันบ้าง ก็เพราะมันน่าเบื่อไงคะ
(งง...ยังไงคะเนี่ย)
“....เฮ้อ!...” ฉันถอนหายใจอีกรอบ อีกกี่นาทีเนี่ยถึงจะหมดชั่วโมง ฉันจะกลายเป็นกบขึ้นอึดแล้วนะ
อ๊บๆ ๆ
ฉันมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง
อีกตั้ง....1...2...3...4....
“..ห้า.!..” ฉันร้องออกมาอย่างดีใจสุดๆ วู้ๆๆ อีกแค่5นาที
ฉันเต้นแร้งเต้นกาอยู่คนเดียว ท่ามกลางสายตานับ20-30คู่ ที่กำลังมองฉันเป็นตาเดียว
ฉันหยุดเต้นทันที
“แหะๆ” เอ่อ....เชิญทำงานของท่านต่อสิคะ เลิกมองกันได้แล้ว ฉันไม่ใช่ทาทานะยะ แต่ก็ละม้าย คล้ายนิดส์ๆ หุหุ YoY
ฉันหย่อนก้นลงที่เก้าอี้ตัวเดิม
“มองไรยัยเจน....ไม่เคยเห็นคนสวยหรอยะ...” ฉันเหล่ตามองเจนนิดนึงกอนที่จะนั่งอีท่าเดิม
“แค่ก....” มันพิจารณาคำพูดเมื่อตะกี้ของฉัน แล้วถึงกับสำลัก
“เป็นไรเจน...”
“สำลักอากาศ....เพราะเธอยัยหวาน เธอทำให้ฉันสำลัก...”
เอ่อ....มิทราบฉันไปพูดอะไรตอนไหน...
เธอสำลักของเธอเองต่างหาก ไม่ยอมรับผิดเอาซะเลย ใครพามันนิสัยเสียฟระ แย่ๆแย่จริงจริ๊ง...
อย่างนี้มันต้องตบสั่งสอน (เอ่อ....คุณพริกหวานขา...ดิฉันว่ามันเข้าตัวคุณม๊ดเลยนะคะ...แฮะๆ)
เออ....จริงด้วย....( เพิ่งรู้เหรอยะ )
หลังจากคาบวิชาอันแสนจะน่าเบื่อผ่านพ้นไป ฉันก็แทบอ้วกเป็นตัวเลขทันที เพราะอาจารย์
ประจำวิชานี้น่ะสิ ดันมาให้การบ้านตั้ง20กว่าหน้า แหวะ!! อยากอ้วกๆ
“...เฮ้อ...เซ็ง....”
“..หวาน นี่เธอถอนหายใจเป็นครั้งที่3ของชั่วโมงแล้วนะ อืม ครั้งที่15 ของวัน เธอเป็นไรป่าว....หน้าซีดๆนะไปห้องพยาบาลก่อนมั้ย...วิชาพละก็ไม่ต้องไปเรียนหรอก....เดี๋ยวเป็นลมเป็นแร้งขึ้นมาน่ะ มันจะแย่.....”
โอ้.....ฉันซาบซึ้งมาก ยัยเจน เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของช้านเลยน้า.....
ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกหนาวๆร้อนขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ แต่ก่อนที่มันจะพูดทำไมมันไม่เป็นวะ..(อ้าว...ซะงั้น...)
“ไม่หรอกมั้งเจน ยัยนี่ถึกจะตาย......ยัยหวานมันพริก9ชีวิต
ไม่เชื่อลองให้มันวิ่งตัดหน้ารถสิบล้อดูมั้ยล่ะคิกๆ...555555+” เข้าใจเปรียบเนอะยัยฟาง ชี้ทางตายได้สยองมาก..
“เค้ามีแต่แมวเก้าชีวิต ประเทศไหนเค้ามีพริกเก้าชีวิตบ้างล่ะ” ชักมั่วนะเธอนิ่
“...ประเทศไทยไงจ๊ะ....รึเธอคิดว่าประเทศที่เธออยู่มันประเทศพม่า.....”
ฟู่วๆ ควันเริ่มพุ่งออกจากหูซ้ายและหูขวา
“ ยัยฟาง!!ทำไมปากเธอมันช่างแสดงคำพูดได้.....”
“ ไพเราะ..”
“..ปล่าว....หมาๆต่างหาก......” ยัยนี่นับชั่วโมงมันยิ่งกวนคล้ายอีตาประธานกับนายแบงค์จังฟระ
เอ๊ะ รึว่า มันเป็นคนๆเดียวกัน โอ้มาย ก้อด
หลังจากการสนทนาระหว่างคนสวย3คน ผ่านพ้นไป
ฉันก็โดนอาจารย์พละใช้ให้ ไปเอาลูกบาสที่ห้องเก็บของไปไว้ที่โรงยิมรอเพื่อนๆ
ทามมายต้องเปงตรูอยู่เรื่อยเล้ย...
แอ้ด! ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องเก็บของ อี๋ ในนี้เหมือนอับชะมัด มืดก็มืด แล้วจะไปมองหาลูกบาสเจอที่ไหนล่ะ ฉันยิ่งกลัวๆผีอยู่ด้วย อย่าเพิ่งออกมาตอนนี้นะคะ เก็บเอาความน่ากลัวไว้ไปหลอกอีตาประธานขี้มาดดีกว่า ฮิๆ น่าหนุกๆ
โป๊ก! โครม!
“โอย..” ตรูสดุดอะไรเนี่ย กลมๆซะด้วย เอ๊ะ รึว่าจะเปง หัว คน
“กรี๊ด....” ม่ายเอา ฉันยังไม่อยากเสียสติก่อนวัยเจริญพันธุ์ ฉันกรีดร้องดังลั่นห้องเก็บ
ของ มันดังมากๆ
จนฉันได้เอามือปิดหัวตัวเอง แล้วหลับตาปี๋
แง้~ ~ แง้ๆๆๆๆ
ฉันวิ่งตะเหลิดไปที่ประตู
โว้ย.....เวง...กรำ ใครล็อกจากด้านนอกวะ
ตาย....
มีเงาบางอย่างที่ฉันว่ามันคือผี ปรากฏขึ้น ริมหน้าต่างทึบ แว้กกกก........ตาย..แน่.....ตรู...
“ปังๆ ปังๆ เปิดสิเว้ยไอ้ประตูบ้า..” ฉันระดมถืบประตูอย่างรุนแรง
“ บอกให้เปิดไงฟระ...”
“....พรึบ!...”
“..กรี๊ดดดดดด.......” ใครปิดไฟห๊ะ.....เปิดๆๆๆๆๆ
“...แอ้ด......พริกหวาน ” ผีไรวะเสียงหล๊อหล่อ... อ๊า มันเริ่มลอยมาใกล้ฉันแล้ว นะโมๆๆๆๆๆๆ
อย่าทำไรฉันเลยนะ...ฉันกลัวแล้ว..ฮือๆๆๆ (ลงทุนร้องไห้ ให้ผีเห็นใจ)
“ พรึบ!....เล่นบ้าอะไรของเธอ......” ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น ปรากฏว่าผีหายไปแล้ว มีแต่นายแบงค์และนายบอย
มายืนมองฉันหน้าเหวอ นายแบงค์ส่งมือมาดึงฉันขึ้น พร้อมส่งผ้าเช็ดหน้ามาให้
ฉันชะงักเล็กน้อยก่อนที่จะหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา
“อือ....ขอบใจ....”
“....เอาไปเถอะ...บ้านฉันมีเยอะ....” เออ...รู้เว้ยว่านายมันรวย......
ฉันตวัดสายตาไปทางนายบอยที่กำลังมองมาอยู่ อ้ายๆ อย่ามองฉันอย่างนั้นสิ เขินเป็นนะยะ....
“.....”
“....ร้องไห้เหรอ...”
“..(_ _)(-_-)หงึกๆ” เออ...ดิ่ ไม่เห็นรึไง...
“....มิน่า.....กรี๊ดจนฉันขนลุก.... กรี๊ดๆๆ 555+” ไอ้แบงค์ดัจจาริตกรี๊ด ทุเรศอีตาบ้า....
คนมันกลัวผีนะเว้ย.... อย่ามาทำให้ฉันเสียฟอร์มได้มั้ย.... ฮะ ๆ
“...ฮะๆๆๆ...5555+..พอๆแบงค์พอ...” ฉันหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“ ยิ้มแล้วอ่ะไอ้บอย.....เห็นมั้ยว่ากูเก่งกว่ามึง.. .......55555+....”
“.....”บอยไม่ตอบแต่กับยิ้มน้อยๆออกมาแทน อ้าก...ใจจะละลาย เท่อ่ะๆ..>///<
“...น่ารักจัง....” บอยพูดขึ้นมาลอยๆ
“...ห๊ะ O_o”สีหน้าฉัน
“.......ไอ้บอยเมื่อกี้แกว่าฉันน่ารักเหรอ.....อย่าบอกนะว่านาย...เป็นเกย์...ชายรักชายห๊ะ...ไอ้บ้า ฉันเขินนะเฟ้ย....ยิ่งหล่อๆอย่างแก ฉันยิ่งจะหวั่นไหวง่าย....” เวร....ไอ้แบงค์มันดันมาคิดวิปริตอีก..
“..ไอ้บ้า....คิดอะไรอกุศลอย่างนั้น...เมื่อกี้ฉันป่าวพูดให้แก...” อ้าว....แล้วมันจะพูดกับใครล่ะถ้าไม่ใช่...
“.....หวาน!!...แกพูดว่าหวานน่ารักใช่มะ....”
เฮ้ย....ไม่จริง... เลือดเริ่มสูบฉีดทั่วใบหน้า ฉันรู้สึกว่าหน้ามันร้อนๆนะ
ฉะ..ฉัน...เป็นไปบ่ด้ายยย
แบงค์เลิกคิ้วมองบอยอย่างจับผิด
“......” บอยไม่ตอบ....แล้วเดินออกไปอย่างหน้าตาเฉย..... มันน่าถีบนักนะไอ้บ้า....
อย่าเล่นอย่างนี้ได้ป่ะ.... เพื่อวันไหนฉันคิดว่านายเอาจริงขึ้นมา แล้วฉันดันไปมีใจให้นายเดี๋ยวเป็นเรื่อง.....
พออีตาบ้าบอยเดินออกไปจากห้องแล้ว แบงค์ก็เป็นคนเปิดบทสนทนาก่อน
“...หน้าแดงเชียว..เป็นไรมากมั้ย...ฉันพาไปห้องพยาบาลนะ..”
อืมๆดีๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆมีคนหล่อคอยบริการ
“....เอ่อ....สะ...สงสัยไข้ขึ้นมั้ง....ไม่เป็นไรหรอก...กินยาแล้วก็หาย....”ฉันตอบตะกุกตะกักและยิ้มให้แบงค์กลบเกลื่อน
“...จริงด้วย...อย่างเธอไม่เป็นไรหรอกมั้ง...”
แบงค์พูดยิ้มๆ นายนี่ยิ้มน่ารักอ่ะ มีลักยิ้ม กับฟันเขี้ยวด้วย
จากนั้นแบงค์ก็ก้าวเท้าออกไปจากห้อง
“เดี๋ยว!..”
“..หืมส์”
“..ช่วยไรฉันอย่างได้ป่ะ..”ฉันทำเสียงอ้อดอ้อน พร้อมส่งสายตาหวานๆ
“...เอ่อ...”
“...นะนะนะนะคะพี่แบงค์สุดหล่อ...”อิๆ มารยาร้อยแปดเล่มเกวียน
“..ได้ครับ..อยากให้ช่วยอะไรโปรดบัญชา..” ตอบรับทันทีเลยนะยะ อีตาหน้าหม้อ
“....คือ.....”
..........................................................................................................................................
ความคิดเห็น