รักหมดใจยัยบอดี้การ์ดจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #8 : ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย

                เมื่อทานข้าวกันเสร็จก็ถึงเวลาประชุมเราไปประชุมกันที่โรงยิม

และเพื่อเตรียมการฝึกซ้อมในวันพรุ่งนี้กันเลย ซึ่งหลังประชุมเสร็จพวกเรา

ทั้งหมดตกลงจะไปเดินสำรวจโรงเรียนกัน โดยมีตัวแทนนักเรียนของฟุกุ

โอกะเป็นไกด์นำทางชมโรงเรียนกัน ซึ่งไกด์นำทางของที่นี่เป็นนักเรียน

หญิงซะด้วย แถมหน้าตาสวยอีกต่างหาก ฉันเห็นหนุ่ม ๆ มองตาละห้อย

กันเลย แม้แต่ฉันยังแอบอิจฉาในความสวยของเธอเลย เฮ้อไม่สวยบ้างก็

แล้วไป

                “สวัสดีค่ะ ทุกคนฉันชื่อ มารีน่า เรียกฉันว่า รีน่าก็ได้นะ ฉัน

จะเป็นคนพาทุกคนชมให้ทั่วโรงเรียนเลยนะ ถ้ามีอะไรสงสัย หรือขาดตก

บกพร่องตรงไหนบอกฉันได้เลยนะ เพราะว่าฉันได้รับมอบหมายให้มา

เป็นคนดูแลกลุ่มของชมรมยูโดโรงเรียนมัธยมซาโอกะจ๊ะ”หลังจากยัยรี

น่าแนะนำตัวเสร็จก็หันมายิ้มให้กับนายริวพร้อมส่งสายตาวิง ๆ ไปให้ 

เฮ้ย อะไรกันยัยนี่   อย่าบอกนะว่าปิ้งนายริวของฉันอะ ฉันไม่ยอมนะ(เออ 

นายริวเป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย)

             “คุณชื่อริวอิจิประธานชมรมยูโดใช่มั้ยคะ” 

 
             “ครับ ผมริวอิจิยินดีที่ได้รู้จักคุณมารีน่าครับ”นายริวอิจิโค้งตัว

ให้นิดนึงพร้อมกับแนะนำตัวกลับไป

         
             “ฉันก็ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เคยได้ยินชื่อของคุณริวอิจิมานาน

แล้ว เพิ่งจะได้เจอตัวจริงก็วันนี้เอง แหมหล่อสมคำร่ำลือจริง ๆ”

            แฮ่ก แฮ่ก โฮก โฮก ฉันแกล้งไอเสียงดังเหมือนกับมีอะไรไป

ติดอยู่ที่คออย่างนั้นแหล่ะ แถมฉันยังแกล้งเอาศอกไปกระทุ้งนายริวอีก

ด้วย แหมก็อยากทำให้หมั่นไส้ทำไมล่ะ พูดซะเพราะเชียว    ทีกับเรานะ

พูดอย่างกับจะกัดอย่างนั้นแหล่ะ

             
              “นี่เธอเป็นอะไรเหรอ ทำไมไออย่างนั้นล่ะ” นายริวหันมาถาม

ฉัน อ๋อรู้สึกตัวแล้วเหรอว่ามีฉันยืนอยู่ด้วยอะ

                “เปล๊า แค่รู้สึกเหมือนมีอะไรมาติดอยู่ในคออะ”แล้วฉันก็

แกล้งไอต่อ 

                “งั้น ฉันว่าเราเดินชมรอบ ๆ โรงเรียนก่อนดีกว่านะ แล้วค่อย

ขึ้นไปดูตามอาคารเรียนแล้วกัน ดีมั้ยคะริว”   ตกลงยัยนี่จะพูดแต่กับนาย

ริวคนเดียวใช่มั้ย

                “ครับ ยังไงก็ได้ครับ”

                “นี่ เธอหึงยัยรีน่าเหรอ”ยัยเคียวโกะถามฉันหลังจากที่ฉันไม่

ยอมเดินตามพวกนั้นไป

                “เปล่านี่ ไม่ได้หึงซะหน่อย ฉันจะไปหึงนายริวทำไม”

                “ฉันว่าเธออย่าคิดมากไปเลย นายริวเค้าก็ไม่ได้สนใจยัยนั่น

หรอก”

                “เธอรู้ได้ไงว่านายริวจะไม่สนใจ ยัยนั่นอะสวยจะตาย”

                “ไหนว่าไม่หึงไง โอเคโอเค ฉันดูไม่ผิดหรอก นายริวชอบเ

ธอแน่นอน เชื่อฉันสิ เพราะฉะนั้นเธออย่าคิดมาก ไปเรารีบตามพวกนั้นไป

เถอะเดี่ยวจะหลงกัน โรงเรียนนี้ยิ่งกว้าง ๆ อยู่ด้วย”พูดจบยัยเคียวโกะก็

จูงมือฉันวิ่งตามไป

                ตายแล้วนี่ฉันแสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอว่าหึงนายริวอะ 

อายจังเลยมีใครรู้บ้างนี่ หวังว่านายริวคงจะไม่ทันสังเกตุนะ

                “นี่มัวแต่ทำอะไรอยู่ ถึงได้ตามมาช้าแบบนี้”นายริวส่งสาย

ตาอัมหิตมาให้ฉัน เสร็จแน่

                “ก็ฉันมัวแต่ยืนดูอะไรเล่น ๆ นานไปหน่อยอะ ขอโทษนะคะ

ท่านประธาน”

                “นี่อย่าทำตัวให้เป็นห่วงได้มั้ย มาเดินข้าง ๆ ฉันนี่ หรือว่าจะ

ต้องให้จูงไป”เป็นห่วงเหรอนี่นายริวบอกว่าเป็นห่วงฉันเหรอเนี่ย ไม่อยาก

จะเชื่อเลย ว่าแต่ฉันต้องเป็นคนเป็นห่วงนายไม่ใช่เหรอ

                
               “เออ ได้ก็ดี เฮ้ยไม่ใช่นายไม่ต้องเป็นห่วงกลัวว่าฉันจะก่อ

เรื่องอีกหรอกน่า ฉันจะเดินกับเคียวโกะ มีปัญหาอะไรมั้ย เชิญนายเดินกับ

ยัยรีน่าไปเลยไป” ประโยคหลังนี่ฉันกระซิบตอบนายริวไป

            
              “ตามใจ งั้นก็เดินตามมาแล้วกันอย่ามัวแต่ดูอะไรเพลินอยู่ล่ะ 

ยิ่งโง่ ๆ อยู่ด้วย ขึ้เกียจตามหาเสียเวลา”

                “ชิ นายไม่ต้องมาสนใจฉันหรอกน่า นายรีบเดินไปเถอะ ดูสิ 

แม่รีน่าอะไรนั่นอะ โบกมือเป็นลิงเรียกนายใหญ่แล้ว” 
          
               \"แต่ฉันว่านะ ใครก็ไม่เหมาะที่จะเป็นลิงของฉันเหมือนกับ

เธอหรอกนะ\"แล้วนายริวก็เอานิ้วมาดีดที่หน้าผากฉันแล้วเดินไปโดยไม่

สนใจจะหันหลังกลับมามองลิงน้อย ๆ อย่างฉันที่ยืนเอ๋ออยู่เลย แงแง

(อ้าวเป็นคนไล่เค้าเองไม่ใช่เหรอ:ผู้แต่ง) ว่าแต่เมื่อกี้นายริวบอกว่าอะไร

นะ ลิงของฉัน นี่ฉันเป็นลิงของเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย 

แล้วจะดีใจดีมั้ยเนี่ย

                “นี่ยูมิ ทำไมเธอไม่ไปเดินกับนายริวล่ะ เค้าอุตส่าห์ตามกลับ

มาเรียกเธอแล้วนะ ทำเป็นงอนอยู่ได้”

                
                “เปล่าสักหน่อย ก็ฉันอยากเดินกับเธอนี่เคียวโกะ ดูสิ

โรงเรียนนี้บรรยากาศดีจะตาย ถ้าฉันมัวแต่ไปเดินกับนายริวนะ นายนั่น

ชอบแกล้งฉันจะตาย สู้เดินกับเธอไม่ได้”

                
                “โอเค โอเคไม่ต้องมาอ้อนหรอก รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวก็โดน

นายริวดุอีก”

                “อืม ไป” จะว่าไปแล้วโรงเรียนนี้ก็สวยจริง ๆ นะ อากาศก็ดี 

ที่ๆ เรากำลังยืนอยุ่นี้มีทั้งสวนดอกไม้ และสวนผลไม้ แถมยังปลูกต้นซา

กุระไว้อีกเพียบช่างเหมือนสวรรค์บนดินจริง ๆ อุ๋ยอะไรสั่นๆ อ๋อโทรศัพท์

ฉันเองตั้งระบบสั่นไว้

                “นี่เคียวโกะ เธอเดินนำไปก่อนนะ ฉันขอรับโทรศัพท์ก่อน


คุณพ่อโทรมา เดี๋ยวฉันตามไป”

                “อืม รีบ ๆ หน่อยนะ เดี๋ยวจะหลงกัน”

                “จ๊ะ ไปเถอะ”พอเคียวโกะเดินไปฉันก็รีบกดรับโทรศัพท์

                “ฮัลโหล คุณพ่อเหรอคะ”

                (เป็นยังไงบ้างลูก วันนี้กลัวมั้ย)

                “ก็นิดหน่อยอะค่ะ ตื่นเต้นด้วย เกิดมายังไม่เคยถูกใครไล่ยิง


กระสุนเฉียดหัวแบบนี้เลย แต่หนูไม่กลัวหรอกนะคะ สนุกมากกว่าค่ะ”

                (พ่อก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ก็เรามันเหมือนผุ้หญิงคนอื่นที่

ไหนล่ะซนอย่างกับลิง)

                “คุณพ่ออะ ว่าหนูเป็นลิงเหรอคะเนี่ย”ทำไมนะแม้แต่คุณพ่อ


ก็มองว่าเราเป็นลิงเหรอเนี่ย

                (ฮ่าฮ่าฮ่า ล้อเล่นน่ะลูก อืม พ่อจะโทร.มาบอกว่า ถึงจะอยู่ที่

โรงเรียนฟุกุโอกะ ก็ใช่ว่าจะปลอดภัยจากพวกมังกรดำนะ ยังไงซะพ่อขอ

ให้หนูคอยสังเกตุรอบข้างและอย่าได้อยู่ห่างจากริวอิจิไว้ด้วย เพราะถ้า

เราเผลอให้มีช่องว่างเมื่อไหร่ พวกนั้นอาจลงมือก็ได้ แต่ลูกไม่ต้องกังวล

มากไปนะ เพราะรอบๆ โรงเรียนนี้ มีสายของเราอยุ่แล้ว พ่อโทร.มาบอก

แค่นี้แหล่ะ รักษาตัวด้วยนะลูกรัก)

                “ค่ะพ่อ สวัสดีค่ะ”

                อืม ขนาดโรงเรียนอยู่บนป่าบนเขา พวกนั้นยังจะตามมาอีก

เหรอเนี่ยอุตส่าห์คิดว่าอยู่บนสวรรค์แล้วแท้ ๆ แต่ยังไงซะมันก็เป็นหน้าที่

ของเรา เราต้องดูแลนายริวอิจิให้ดีที่สุด อ้าวแล้วนี่เราเดินเข้ามาในสวน

ลึกขนาดนี้เลยเหรอ แล้วหายไปไหนกันหมดเนี่ย รอฉันด้วย

                เฮ้อนี่ก็ใกล้จะเย็นแล้ว ฉันยังตามพวกนั้นไม่เจอเลย ไม่รู้ไป

เดินสำรวจโรงเรียนกันถึงไหนเนี่ย ป่านนี้นายริวจะเป็นยังไงบ้างนะ ถ้าเจอ

หน้านายคงจะด่าฉันเละเป็นโจ๊กแน่เลย พวกนั้นก็เหมือนกันจะเดินรอ

หน่อยก็ไม่ได้ แล้วฉันจะกลับไปรอที่บ้านพักดีมั้ย เผื่อพวกนั้นจะกลับมา

กันแล้ว เฮ้อ หิวก็หิว ใช่สิหิว งั้นเราไปที่โรงอาหารดีกว่า ไม่แน่พวกนั้น

อาจจะไปที่โรงอาหารแล้วก็ได้ รีบไปดีกว่าเรา

                “นี่อายูมิ ใช่หรือเปล่า” เอ๊ะใครเรียกนะ แล้วฉันก็หันไปตาม

เสียงก็พบกับผู้ชายหล่อ ๆ คนนึง

                “อ้าว โค้ชสึบาสะเองเหรอคะ”แล้วโค้ชมาทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย

                “ทำไมเธอถึงมาเดินอยู่คนเดียวล่ะ แล้วเพื่อน ๆ เธอล่ะ”

                “ตอนแรกก็เดินด้วยกันคะ แต่ไม่รู้ยังไงทำไมถึงหลงกัน

ได้”ฉันไม่อยากจะบอกหรอกว่าเป็นความโง่ของฉันเอง

            
               “แล้วโค้ชล่ะคะ ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้”ฉันถามออกไปด้วย

ความสงสัย ก็พวกอาจารย์กับโค้ชเค้าจะมากันวันพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ

                “เอ่อ..คือพอดีโค้ชขอมาสำรวจสถานที่ก่อนน่ะ แล้วอีก

อย่างก็ห่วงพวกเธอด้วย”

              
                “เหรอคะ”แหมโค้ชนี่หล่อแถมยังใจดีอีกต่างหาก เป็นห่วง

พวกเราด้วย

         
                “แล้ว โค้ชรู้ได้ยังไงคะว่าหนูอยู่ตรงนี้”ฉันก็ยังสงสัยอยู่นี่ 

เพราะฉันเดินเข้ามาในสวนลึกขนาดนี้ไม่น่าที่โค้ชจะเข้ามาเดินเล่นข้างใน

นี้ด้วย

  
              “โค้ชก็ตามหาพวกเธออยู่เหมือนกัน เห็นทางโรงเรียนนี้เค้า

บอกว่าพวกเธอกำลังทัวร์โรงเรียนกันอยู่ แต่อายูมิโค้ชขอบอกอะไรอย่าง

นะ ว่าเรามาอยู่ต่างบ้านแบบนี้ พยายามเกาะกลุ่มกับเพื่อน ๆ ให้ดี อย่า

ไปไหนมาไหนคนเดียว”

                
               “ทำไมล่ะคะ โรงเรียนนี้น่ากลัวเหรอคะ” เอ๊ะทำไมโค้ชถึงทำ

หน้าจริงจังขนาดนั้นเลย 

  
              “ไม่ขนาดนั้นหรอก เพียงแต่เราเป็นผู้มาเยือน แล้วยังไม่คุ้น

เคยกับสถานที่ ยังไงอยู่กันเป็นกลุ่มดีแล้วถ้าหลงกันมันจะเสียเวลา ดู

อย่างตอนนี้สิ เพื่อน ๆ เธอเลยต้องออกมาหาเธอกันให้ทั่ว”

               
                “หนูเข้าใจแล้วค่ะ ต่อไปหนูจะไม่ทำแบบนี้อีก”

                
                “นึกว่าหายไปไหน ที่แท้อยู่ที่นี่เอง”เอ๊ะเสียงดุดุแบบนี้

                
                “อ้าว ริวอิจิ”

                
               “หวัดดีครับโค้ช โค้ชก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอครับ\"
             
                \"อืมพอดี เป็นห่วงพวกเธอก็เลยขอมาก่อน กำลังตามหา

พวกเธออยู่เหมือนกัน\"


                \"แล้วนี่เธอมัวแต่ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่รีบตามพวกฉันไป รู้

มั้ยว่าฉันเป็นห่วงเธอแค่ไหน” หา นี่นายริวบอกว่าห่วงฉันอีกแล้ว ไม่

อยากจะเชื่อเลย

                

               “ก็พอดี คุณพ่อฉันโทร.มา ฉันก็เลยหยุดคุยนานไปหน่อย 

พอหันมาอีกทีก็ไม่เจอพวกนายแล้ว    เดินตามหาก็ไม่เจอแต่ก็มาเจอกับ

โค้ชตรงนี้เนี่ยแหล่ะ”

    

               “แล้วทำไมไม่โทร.หาฉัน เธอน่าจะมีเบอร์ฉันไม่ใช่เหรอ”

 
               “เออ ใช่ฉันมีเบอร์นายนี่ ลืมไปเลย” โอ๊ย ทำไมฉันโง่แบบนี้

เนี่ย ฉันมีเบอร์นายริวอิจิ แต่กลับลืมเหรอเนี่ย

         
              “ไหน เธอเอาโทรศัพท์เธอมานี่สิ”ฉันก็เลยยื่นโทรศัพท์ของ

ฉันให้นายริวอิจิไป ซึ่งนายริวอิจิกดโทรศัพท์ของฉันให้โทร.เข้าเครื่อง

เค้า
               “ต่อไปฉันมีเบอร์เธอล่ะ ถ้ามีอะไรฉันจะได้โทรไปหาเธอได้ 

เพราะคนอย่างเธอมันเฟอะฟะ ขี้หลงขี้ลืม แถมยังซุ่มซ่ามอีกต่างหาก
 
ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย”ประโยคหลังเนี่ย นายริวพูดเสียงเบาแถม

หน้าแดงอีกต่างหาก พร้อมกับยกมือมาขยี้ผมฉัน

                
               “แฮ่ม โค้ชว่าเรารีบไปรวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ กันดีกว่านะ ป่านนี้

เพื่อน ๆ เธอรอแย่แล้ว”

                “ครับ/ค่ะ”

 

                หลังจากเสร็จภาระกิจของวันนี้แล้วก็ถึงเวลานอนซักที เฮ้อ

ฉันไม่อยากจะคิดเลย นี่ฉันต้องนอนห้องเดียวกับนายริวอิจิเหรอเนี่ย เป็น

เรื่องที่ฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อน(แต่แอบหวังไว้ อิอิ) แล้วฉันจะทำตัวยัง

ไงดี 

                “เธอจะอาบน้ำก่อนมั้ย”นายริวอิจิถามขึ้นมาหลังจากที่เขา

เข้ามาในห้องแล้ว

           
              “เอ่อ ฉันว่านายอาบก่อนดีกว่านะ   พอดีฉันรู้สึกเมื่อย ๆ อยู่

แหน่ะ อยากจะนั่งพักก่อน”

                “งั้นก็ตามใจ ฉันอาบก่อนแล้วกันนะ”พูดจบนายริวก็ถอดเสื้อ

ออก ว้ายอะไรเนี่ยจะมาแก้ผ้าต่อหน้าฉันได้ยังไง เดี๋ยวโรคหื่นฉันก็กำเริบ

พอดี 0~0

                “นายริว นายจะบ้าเหรอมาแก้ผ้าต่อหน้าฉันได้ยังไง”

                “อ้าวก็คนจะอาบน้ำก็ต้องถอดเสื้อผ้าสิ จะให้อาบทั้งชุด

อย่างนี้ได้หรือไง”ยังจะมาทำหน้าไร้ความรู้สึกแบบนั้นอีก

                
                “ก็ไปถอดในห้องน้ำสิ นายนี่หน้าหนาจริง ๆ เลยนะ”

                
                “หึ ก็คนมันชินอะนะ ปกติฉันนอนคนเดียวจะทำอะไรจะ

แก้ผ้าเดินทั่วห้องยังได้เลย”นั่นยังไม่หยุดอีกนะ ยังทำท่าจะถอดกางเกง

ออกอีกฉันก็เลยคว้าหมอนปาใส่นายริวทันที

    
              
               “นี่แหน่ะ ไปเลยนะเข้าห้องน้ำไปเลย หน้าไม่อายที่สุด”

   
               “ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันนึกว่าเธออยากจะดูซะอีก เห็นทำหน้าหื่นออก

ขนาดนั้น”พูดจบนายนั่นก็เดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ฉันนั่งหน้าแดงอยู่คน

เดียว นี่หน้าตาฉันแสดงออกโจ่งแจ้งขนาดนั้นเลยเหรอ แต่พักนี้รู้สึกว่า

นายริวจะอารมณ์ดีเหลือเกิน แกล้งฉันให้อายได้ตลอดเวลา

---------------------------------------------------------------------------

จบไปอีกตอนแล้วค่ะพี่น้อง   ยัยอายูมิของเราชักจะเฟอะฟะขึ้นทุกวันแล้วเนี่ย

ไรเตอร์ขอขอบคุณทุกแรงใจเลยนะคะ  ดีใจจังมีคนเม้นท์เพิ่ม ฮิ้ววว

ทำให้ไรเตอร์มีแรงที่จะอัพต่อไป

เม้นท์แอนด์โหวตคือกำลังใจนะคะ