สาวซ่าส์สะดุดรักนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #7 : ทำไมฉันถึงไว้ใจนายด้วยนะ

                    หลังจากที่ฉันล้างหน้าและจัดการผมให้เรียบร้อยแล้ว ฉันตัดสิน

ใจแล้วว่าจะกลับบ้านทันที ขื่นออกไปให้ยัยพวกเพื่อนฉันเห็นเข้า ต้องเป็นเรื่อง

ใหญ่ พวกนั้นต้องไม่ยอมแน่ ฉันไม่อยากให้พวกเพื่อนเดือดร้อนไปด้วย ฉันกัด

ฟันพาร่างกายอันเจ็บปวด รีบเดินก้มหน้าออกมาจากห้องน้ำโดยไม่ทันระวังไป

ชนกับใครเข้า

                    “อุ๋ย เอ่อ..ขอโทษนะ”ฉันก้มหน้าจะเดินต่อ แต่หมอนั่นเรียกไว้

ก่อน

                    “เดี๋ยวเธอ หยุดก่อน”หมอนั่นเดินเข้ามาใกล้และก้มหน้าลงมา

มองหน้าฉัน

                    “ฉันว่าเธอหน้าคุ้น ๆ นะ เราเคยรู้จักกันหรือเปล่า”

                    “ไม่อะ ฉันว่าเราไม่เคยเจอกันหรอก นายทักคนผิดแล้วล่ะ”

                    “ไหนเงยหน้าหน่อยซิ”

                    “นี่อย่ามายุ่งได้มั้ย ฉันจะรีบไป”

                    “ฉันจำได้แล้ว ฉันเคยเจอเธอจริง ๆ ด้วย แต่ไหงหน้าเธอถึงได้

บวมแบบนั้นอะ”

                    “อย่ามามั่วหน่อยเลย หน้าฉันก็เป็นแบบนี้แหล่ะ”แล้วฉันก็รีบลาก

สังขารออกมาหน้าผับทันที โอ๊ยทำไมถึงได้เจ็บขนาดนี้นะ วันนี้วันซวยของฉัน

แท้ ๆ ฉันรีบกดโทรศัพท์โทร.ไปหาคิตตี้ทันที

                    “คิตตี้ นี่ฉันเองนะ ได้ยินมั้ย โอ๊ย”ฉันตะโกนมากไป ปากที่แตกก็

เลยฉีกอีก

                    (ว่าไงนะ มิกเธออยู่ไหนอะ)

                    “ฉะ..ฉันมีธุระด่วน ฉันกลับก่อนนะ พวกเธอก็สนุกไปต่อแล้วกัน”

                    (นี่ยัยบ้า เธอหนีกลับก่อนได้ไง แล้วจะกลับยังไงมืดค่ำป่านนี้ 

แล้วเธอเมาด้วยหรือเปล่า)

                    “ไม่ต้องห่วงน่า โอ๊ย เดี๋ยวถึงบ้านแล้วฉันจะโทร.ไปหาใหม่แล้ว

กัน เสียงดังมากเลยฉันขี้เกียจตะโกนแล้ว แค่นี้นะ”ฉันรีบปิดโทรศัพท์ทันที แล้ว

มองหาแท็กซี่จู่ ๆ ก็มีใครคนหนึ่งมาคว้าแขนฉันไว้ อะไรกันอีกเนี่ยฉันแทบยืนไม่

ไหวแล้วนะ

                    “จะไปไหน”

                    “นะ..นาย”ฉันหันกลับไปก็เห็นผู้ชายหน้าตาคุ้น ๆ ผมสีน้ำตาล 

ยืนทำหน้าเครียดอยู่

                    “ใครทำเธอ”พอหมอนั่นเห็นหน้าฉันถึงกับตกใจไปทันที

                    “นายไม่ต้องทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผีได้มั้ย”ฉันเอามืออีกข้าง

มาปิดแก้มไว้

                    “บอกมา”

                    “บอกอะไร ไม่มีใครทำฉันหรอก ก็แค่ลื่นล้มในห้องน้ำ”

                    “อย่าโกหก”

                    “นายจะบ้าหรือไง หลีกไปเลยไป ฉันจะกลับบ้านแล้ว”

                    “ไปขึ้นรถฉัน”แล้วนายนั่นก็ลากฉันไปที่รถของเค้า

                    “โอ๊ย นี่นายไนท์ ฉันเจ็บนะนายเห็นฉันเป็นหมูหรือไงถึงได้เที่ยว

ลากไปไหนแบบนี้”

                    “ขอโทษนะ ฉันลืมตัวไปหน่อย”

                    “ฉันถามจริง ๆ เถอะนะ ทำไมนายถึงได้คอยวนเวียนมาวุ่นวาย

กับฉันนัก เราเคยรู้จักกันหรือไง”

                    “เธอนี่เจ็บขนาดนี้ ยังพูดมากอยู่ได้ ขึ้นรถเถอะ”ฉันได้แต่ถอน

หายใจ แล้วก้าวขึ้นรถไป นี่ถ้าสังขารฉันยังไหวอยู่ ฉันจะไม่ยอมทำตามที่นาย

บอกเลย พอนายไนท์ขึ้นรถมา ก็เอื้อมตัวไปทางเบาะหลังหยิบกล่องอะไรมาซัก

อย่าง พอเปิดกล่องมาฉันถึงได้รู้ว่ามันคือกล่องยา

                    “นายพกไอ้นี่ติดรถด้วย”ไนท์ไม่ได้พูดอะไรอีก เค้าหยิบสำลีชุบ

แอลกอฮอร์ มาเช็ดที่แผล

                    “แสบนิดนึงนะ”สีหน้านายดูจะแสบมากกว่าฉันซะอีก นายเป็น

ใครกันนะ ฉันอยากรู้จัง ทำไมนายถึงได้ดูเป็นห่วงเป็นใยฉันขนาดนี้ ฉันนั่งมอง

หน้าไนท์โดยไม่รู้เลยว่าเค้าติดพลาสเตอร์ที่แผลบนหน้าฉันเสร็จแล้ว

                    “มิกกี้”

                    “หืม”

                    “เธอจะบอกได้มั้ย ว่าเธอไปโดนอะไรมา”

                    “ก็ฉันบอกแล้วไง ว่าลื่นในห้องน้ำ คือ ฉันดื่มมากไปหน่อย”

                    “เอาเถอะ ถ้าเธอไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร แล้วทีหลังถ้าจะออก

มาเที่ยวกลางคืน ขอให้บอกฉันอย่ามาคนเดียวแบบนี้อีก”

                    “ทำไมต้องบอกนายด้วย แล้วอีกอย่างฉันมากับเพื่อน ไม่ได้มา

คนเดียว”

 
                   “แล้วเพื่อนเธอหายไปไหนหมด เธอถึงได้ออกมายืนสภาพแบบ

นี้”

                    “เพื่อนฉันยังอยู่ด้านใน ฉันขอกลับก่อนเอง นายจะถามเอาโล่

หรือไง ฉันขี้เกียจพูดแล้ว ปากเจ็บจะตาย”

                    “แล้วแฟนเธอล่ะ”

                    “ถ้านายถามอีกคำเดียว ฉันจะกลับแท็กซี่เดี๋ยวนี้”ฉันจ้องหน้าเขา

อย่างโมโห ส่วนนายนั่นก็จ้องหน้าฉันกลับอย่างไม่มีความรู้สึกอะไร

                    “แฟนเธอไปไหน ถึงได้ปล่อยให้เธอเป็นแบบนี้”ฉันเปิดประตูรถ

จะลงทันที แต่นายไนท์ก็เอื้อมตัวมาปิดประตูแถมยังดึงเข็มขัดนิรภัยมาล็อคให้

ด้วย ตอนนี้หน้าฉันกับหน้าเขาใกล้กันจนฉันไม่กล้าที่จะหันหน้ากลับมา

                    “ฉันบอกแล้วไงว่าจะไปส่ง อย่าดื้อนักเลย”เขาพูดอยู่ข้างหูฉัน 

ยิ่งทำให้ฉันไม่กล้าขยับเข้าไปอีก หลังจากนั้นเขาก็ออกรถขับออกไปด้วยความ

รวดเร็ว ฉันได้แต่ชำเลืองมองหน้าเค้าด้านข้าง ฉันก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน 

ว่าทำไมถึงไว้ใจนั่งรถมากับเค้าได้ ฉันว่าฉันไม่เคยรู้จักเค้าเลยด้วยซ้ำ แต่เค้าก็

ชอบทำเหมือนกับว่าเราเคยรู้จักกัน หรือฉันจะเป็นปลาทองจริง ๆ ถึงได้ความจำ

สั้น

                    “มิกกี้ นี่เธอถึงบ้านแล้ว ตื่นได้แล้ว”ฉันพยายามลืมตาที่หนักอึ้ง

ขึ้นมา นี่ฉันเผลอหลับไปอย่างนั้นเหรอ

                    “หะหา ถึงบ้านฉันแล้ว โอ๊ย ทำไมถึงได้เจ็บไปหมดทั้งตัวแบบนี้

นะ”ตอนนี้ฉันรู้สึกระบมไปทั้งหน้าและตัว แถมยังปวดหัวอีกต่างหาก

                    “เธอโอเคมั้ย”

                    “ก็พอไหว ขอบใจนายมากเลยนะ ที่อุตส่าห์มาส่งถึงบ้าน แถมยัง

ทำแผลให้อีก แต่ถ้าจะกรุณาก็ช่วยบอกฉันทีว่า นายเป็นใครแล้วเราเคยรู้จักกัน

หรือเปล่า ฉันสงสัยมากเลยนะ”

                    “เอาไว้ซักวันฉันจะบอกเธอเอง ตอนนี้เข้าบ้านเถอะนะ แล้วอย่า

ลืมหายากินด้วยล่ะ”

                    “อืม นายเองก็ขับรถกลับดี ๆ ล่ะ เอาเป็นว่าถ้ามีอะไรที่ฉันจะตอบ

แทนนายได้บ้าง นายบอกได้เลยนะ”

                    “งั้นไว้เราไปเที่ยวกันนะ”

                    “เที่ยวงั้นเหรอ”

                    “ใช่ แต่ต้องหลังจากที่เธอหายดีก่อน ฉันไม่อยากให้คนมองว่า

ฉันพาเคโระไปเที่ยว”แล้วเขาก็ขับรถออกไปเลย นี่นายหาว่าฉันเป็นกบเหรอ อี๊ย

เจอกันคราวหน้านายตายแน่ นายไนท์

----------------------------------------------------------------------------------------

จบไปอีกตอนแล้วนะคะ มิวาบิหอบสังขารมาอัพให้อีกตอนนะเจ้าค่ะ

ช่วงนี้ไม่ค่อยสบาย เป็นไข้หวัดอะค่ะ เลยไม่ค่อยได้มาอัพเท่าไหร่

ขอบคุณที่ยังติดตามและให้กำลังใจนะคะ 

รักเพื่อน ๆ นักอ่านทุกคนค่ะ