รักหมดใจยัยบอดี้การ์ดจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #7 : จะแกล้งกันไปถึงไหนน

                 เมื่อเข้ามาในห้อง ฉันก็มองสำรวจไปทั่ว ๆ ห้อง ซึ่งห้องนี้มีเตียง

นอน 2 เตียง ตู้เสื้อผ้า 2 ตู้ และมีห้องน้ำในตัว ค่อยโล่งอกหน่อย อย่างน้อยก็ไม่

ต้องนอนเตียงเดียวกัน(ความจริงแล้วแอบเสียดายล่ะสิรู้นะ:ผู้แต่ง)

                “นี่นายริว นายเห็นฉันเป็นคนรับใช้ของนายหรือไงห๊า ลุกขึ้นมาเดี่ยว

นี้เลยนะ ลุกสิ”ฉันเดินเข้าไปฉุดแขนนายริวขึ้นมา เมื่อเห็นว่า นายริวยังนอนเฉย 

แต่ตัวหนักเป็นบ้าเลย ฉุดเท่าไหร่ก็ไม่ขึ้น แต่แล้วนายริวกลับกระชากตัวฉันจน

ตัวฉันไปทับอยู่บนตัวนายริว

                “อุ๊ย นี่นายทำอะไรอะ ปล่อยนะ”ยิ่งดิ้นฉันก็ยิ่งถูกนายริวกอดแน่น

เข้าไปอีก ทั้ง ๆ ที่นายริวยังนอนหลับตาอยู่

                “อยู่เฉย ๆเถอะน่า ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”นายริวลืมตาขึ้นมาจ้อง

ตาฉัน 

                “ทำไมเธอถึงยอมมาเป็นบอดี้การ์ดให้กับฉัน”

                “เอ่อ คือ”

                “ว่าไง”

                “ก็ฉันเคยบอกไปแล้วไง นายจะมาคาดคั้นอะไรอีก”โอ๊ยสาธยายจน

เหนื่อย

                “ฉันยังไม่พอใจในคำตอบอยู่ดี”

                “ก็แล้วไงล่ะ นายไม่พอใจคำตอบ แล้วจะมาคาดคั้นจนกว่าจะได้คำ

ตอบที่พอใจหรือไง”ฉันยังพูดไม่ทันจบนายริวก็ได้โอกาสพลิกตัวฉันไปอยู่ข้าง

ล่าง ส่วนตัวเขาขึ้นมาอยู่ข้างบนแทน

                “อุ๊ย นายจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ”

                “ไม่ปล่อย แล้วไง”

                “นี่นายจะบ้าเหรอ นายนี่มันทุเรศที่สุด ปล่อยนะ”ฉันทั้งดิ้นทั้งยกขา

จะเตะ แต่นายริวกลับยิ่งกดฉันไว้หนักขึ้น

                “เป็นไงล่ะ”

                “นายมันบ้ามาแกล้งกันอยู่ได้”

                “วันหลังก็อย่ามากวนประสาทฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะ” นายริวพูดไป

แถมยังก้มหน้าลงมาใกล้ ๆ ฉันจึงรีบหันหน้าหนี อี๋จะทำอะไรของเค้ากันนะ 

                แต่อยู่ ๆ นายริวกลับลุกขึ้นมาจากตัวฉันแล้วมานั่งข้าง ๆ

                “หึ นี่เธอคิดว่าฉันจะจูบเธอหรือไง”

                “ก็ใช่น่ะสิ เฮ้ยไม่ใช่ นี่ทำไมนายชอบแกล้งกันอยู่ได้ หลีกไปเลยนะ 

ฉันจะไปจัดกระเป๋าแล้ว”ฉันผลักนายริวให้ออกห่าง แล้วลุกเดินออกไป โอ๊ย

อะไรกันเนี่ย จะแกล้งฉันไปถึงไหน นายกำลังทำให้ฉันหวั่นไหวนะ แล้วฉันก็มอง

ไปทางนายริว ก็เห็นเค้าส่งยิ้มกลับมาให้ โธ่ให้ตายเถอะ

                “นี่นายริว จะเอาแต่นั่งมองหรือไง ไม่มาช่วยกันบ้างล่ะ กระเป๋านาย

เหมือนกันนะ”

                “เธอจัดน่ะดีแล้ว เธออย่าลืมสิ เธอเป็นผู้หญิงนะ แล้วเธอก็เป็นบอดี้

การ์ดของฉัน เพราะฉะนั้น เธอจัดกระเป๋าไปดีแล้ว จะได้หัดเป็นผู้หญิงซะบ้าง นี่

ฉันทำเพื่อเธอเลยนะ ค่อย ๆ ทำไปล่ะฉันจะนั่งเป็นกำลังใจให้”

                หน๊อย นายริวนะนายริวนี่มันแกล้งกันชัดชัดเลย

                “นี่ฉันเป็นบอดี้การ์ดนะ ไม่ใช่คนรับใช้ ลุกขึ้นมาช่วยกันเลยนะ ไม่

อย่างนั้นฉันจะไม่จัดให้นายเลย ปล่อยมันอยู่ในกระเป๋าแบบนี้ล่ะ”

                “ก็ได้ เธอนี่ไม่มีน้ำใจเลยนะ แค่ช่วยจัดกระเป๋าแค่เนี่ย ก็ไม่ได้”นาย

ริวบ่นไปแต่ก็ยอมมาจัดกระเป๋าแต่โดยดี ดูดูไปแล้วนายก็พูดง่ายเหมือนกันนะ 

เพียงแต่ติดที่ชอบกวนประสาทเท่านั้นเอง

                           

                เมื่อถึงเวลาบ่ายโมงตรง พวกเราทั้งหมดลงไปที่โรงอาหารของ

โรงเรียนฟุกุโอกะซึ่งหรูไม่แพ้โรงเรียนของฉัน แต่โรงเรียนนี้จะเน้นธรรมชาติ

มาก คือโรงอาหารของที่นี่ไม่ได้ติดแอร์ แต่ก็มีลมพัดเย็นสบาย ไม่ร้อนอบอ้าว 

แถมยังต้นไม้เยอะอีกต่างหาก  ทำให้คิดถึงที่บ้านฉันเลย

                “มัวแต่นั่งยิ้มอยู่ได้ จะกินอะไรไปดูกันเถอะ ที่นี่เค้าเตรียมไว้ให้เยอะ

แยะเลย อยากกินอะไรก็ตักได้เลย”แล้วนายริวก็ลากฉันไป (ขอบอกนะคะว่าลาก

ไม่ใช่จูง) ลากอย่างกับหมูอย่างกับหมา

                “ปล่อยเถอะฉันเดินเองได้ ทำไมต้องลากกันแบบนี้ด้วย”

                “ก็เธอมัวแต่นั่งฝันกลางวันอยู่ได้ รีบ ๆ กินเข้าเดี๋ยวเราต้องประชุม

กันอีกนะแล้วเราต้องไปดูโรงยิมกันด้วย เอ้าจะกินอะไรดีล่ะ”

                “ว้าว มีแต่ของน่ากินทั้งนั้นเลย นี่ก็ด้วยโอ้โห”

 
               “นี่นี่ น้ำลายหกหมดแล้ว น่าเกียจชะมัดเลยเธอเนี่ย ให้มันเบา ๆ 

หน่อยได้มั้ย อายคนอื่นเค้าบ้างที่นี่ไม่ได้มีแต่ โรงเรียนเรานะ ยังมีอีกหลาย

โรงเรียน เธอมองดูรอบ ๆ สิ เดี๋ยวเค้าจะหาว่าโรงเรียนซาโอกะ อดอยากเข้าใจ

มั้ย ยัยน่าเกียจ”

                “โธ่ คำก็น่าเกียจ สองคำก็น่าเกียจ นายก็อย่ามายุ่งกับฉันสิ ไปห่าง 

ๆ เลยไป”

                “โอ๊ย” ฉันโดนนายริวเอาช้อนเขกหัวไปทีหนึ่ง แต่นายริวก็ก้มลง

มากระซิบที่ข้างหูฉัน

                “ยัยโง่เอ๊ย นึกว่าฉันอยากอยู่ใกล้เธอนักหรือไง แต่เธออย่าลืม

หน้าที่ของเธอสิ” อ้าวฉันผิดหรือนี่กระไร แงแง

                “นี่เธอไปเอาน้ำตรงนั้นแล้วกันนะ แล้วไปนั่งรอฉันที่โต๊ะดีกว่า ขื่น

เรายืนคุยกันแบบเนี่ย จะไม่ได้กินกันพอดี”

                “อืมก็ได้ แต่ตักกุ้งเทมปุระ มาเยอะ ๆ หน่อยนะ ฉันชอบ” แล้วฉันก็

เดินไปหยิบน้ำ แล้วกลับมานั่งที่โต๊ะ

                “แหม สวีทกันจังเลยนะ ไหนบอกว่าไม่ได้กุ๊กกิ๊กกันไงล่ะ” ยัยเคียว

โกะแซวขึ้นมาทันทีที่ฉันยังไม่ทันหย่อนก้นลงนั่งเลย

                “ก็ ไม่มีอะไรหรอกน่า”

                “จริงอะ ทำไมต้องทำหน้าแดงด้วยล่ะ มีอะไรก็บอกมาเถอะ อย่ามา

ปิดบังเพื่อนเลย”

                “นี่เคียวโกะ ฉันยังไม่ได้ชำระความเรื่องเธอไม่ยอมนอนกับฉันเลย

นะ เธอไม่ต้องมาหาเรื่องอื่นกลบเกลื่อนเลย”

                “อิอิ ขอโทษ ๆ  เธออย่าโกรธเลยนะ ก็ฉันกับคาโต้เราตกลงกันไว้

แล้วอะ ก่อนหน้านี้”

                “เออเออ ฉันก็ไม่ได้โกรธเธอหรอก อย่าทำหน้าเหมือนกับสำนึกผิด

ขนาดนั้นเลย”

                “อ้าว รู้ทันหรอกเหรอเนี่ย ฉันอุตส่าห์ทำหน้า น่าสงสารแล้วนะเนี่ย”

                “เอ้า นี่กินได้แล้ว”นายริวยื่นจานข้าวมาตรงหน้าฉัน อะไรกันนี่ ผัก

เต็มเลยเต็มจานเลย

                “เฮ้ย แล้วทำไมตักผักมาให้ฉันเยอะขนาดนั้นล่ะ ไม่เอาอะฉันไม่

ชอบกินผัก”

                “นี่เธอจะไม่กินผักได้ยังไง เธอเป็นนักกีฬานะ เดี๋ยวก็อ้วนเป็นหมู

หรอก แล้วเมื่อกี๊ตอนที่เธอทับฉัน ตัวเธอหนักเป็นบ้าเลย ฉันยังนึกว่าถูกหมูทับ

เลยนะ”

                แล้วฉันก็ระดมกำปั้นทุบนายริว “นี่แหนะ นี่แหนะ ว่าฉันเป็นหมูเหรอ 

นี่แหน่ะ”

                “โอ๊ย นี่พวกเธอดูสิ ยัยลิงหมูอ้วนนี่ จะเอาเนื้อฉันไปกินแล้ว โอ๊ย

โอ๊ย ฮ่าฮ่าฮ่า” นายริวร้องไปหัวเราะไปอย่างกับคนบ้า แต่ฉันก็หยุดแล้วนะ 

เพราะรู้สึกว่ามีสายตาอีก เป็นสิบคู่ที่มองเราสองคน ด้วยแววตาล้อเลียน แล้ว

ต่างพากันซุบซิบกัน

                “นี่นายเอาผักไปเลย เอาไปให้หมด แล้วเอากุ้งมานี่”ฉันเอาผักใน

จานฉันไปไว้ในจานนายริว แล้วก็จิ้มกุ้งเทมปุระที่ฉันแสนรัก มาไว้ในจานของฉัน

เป็นที่เรียบร้อย

                “แหมเธอสองคนน่ารักจังเลยนะ อย่างกับคู่รักกันแหนะ”รุ่นพี่โยกะ 

พูดขึ้นมา

                “ใช่ ฉันไม่เคยเห็นนายร่าเริงอย่างนี้เลยนะ ริวอิจิ”

                “ฉันตกข่าวอะไรไปหรือเปล่า”นายคาโต้ถามขึ้นมาบ้าง

                “ไม่มีอะไรหรอกคะ นายริวชอบแกล้งยูมิอะค่ะ”

                “จริงเหรอ แต่ที่เห็นมันไม่ใช่แบบนั้นนะ เธอรู้มั้ย ริวอิจิไม่เคย

หัวเราะเสียงดังแบบนี้ ไม่เคยเล่นกับใครแบบนี้ โดยเฉพาะผู้หญิงด้วยแล้ว เธอ

บอกไม่มีอะไร ใครจะไปเชื่อ”อ้าว ๆ ยัยเคียวโกะหาเรื่องให้ฉันอีกแล้ว

                “เออคือ”

                “เอาล่ะ พวกนี้เพื่อนเราทั้งนั้น เธอก็บอก ๆ เค้าไปสิว่าเรารักกัน”

                “พรวด แฮ่กแฮ่ก” แล้วกุ้งในปากฉันก็กระเด็นไปอยู่เต็มหน้านายริวอิ
จิ

                “เฮ้ย เป็นบ้าอะไรอะ มาพ่นใส่หน้าฉันทำไม”

                “ขอโทษ ขอโทษ แต่นายพูดบ้าอะไรของนาย นี่กะแกล้งฉันอีกแล้ว

ใช่ไหม”

                “ยัยลิง เช็ดหน้าให้ฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ สกปรกเป็นบ้าเลย”

                “เช็ดตรงนี้ด้วย ตรงนี้อีก เช็ดให้เกลี้ยงนะ”

                “อืม”นายริวชี้ให้ฉันเช็ดตรงแก้มเค้า ทั้งซ้ายทั้งขวา เช็ดคอ เช็ด

หน้าอก เฮ้ย หน้าอกไม่เปื้อนซักหน่อย แกล้งฉันอีกแล้วนะ

                “ไม่เช็ดแล้ว ไม่เห็นเปื้อนตรงนี้ซักหน่อย เลิกแกล้งฉันซักทีเถอะ 

ฉันหิวจะแย่แล้วนะ”แล้วฉันก็ตั้งหน้าตั้งตายัดกุ้งเข้าไปในปากโดยไม่สนใจเสียง

แซวของเพื่อน ๆ อีก โอ๊ยจะแซวไปถึงไหน
-----------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วนะเจ้าคะ  ขอโทษทีพอดีไรเตอร์หนีไปเที่ยวทะเลลั้ลลามา อิอิ

ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่นะคะ