รักหมดใจยัยบอดี้การ์ดจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #5 : ความลับแตกกับจูบแรกที่ไม่ทันตั้งตัว

                โอ๊ยยย~*~ ตายแล้ว นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย นี่ฉันจะตื่นสายทุก

วันเลยหรืองัย ป่านนี้นายริวไปหรือยังนะ แล้วฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำอาบ

น้ำอย่างเร็วที่สุด พอแต่งตัวเสร็จก็รีบวิ่งลงมาข้างล่างทันทีเลย โดยไม่

ลืมที่จะคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าและกระเป๋าเป้ที่พกอุปกรณ์ป้องกันตัวไปด้วย

                “นายริวไปหรือยังเนี่ย สายป่านนี้คงไปแล้วมั้ง ไม่รอกันบ้าง

เลย”ฉันเดินไปบ่นไป

                ปี๊ดปี๊ด อุ๋ยใครมากดแตรเสียงดังเนี่ย เดี๋ยวแม่ก็ลากลงมา

ตบซะเลยนิ       

                “นี่เธอขึ้นรถสิ”ต๊ายใครอะเท่ห์จังเลย

                “จะขึ้นไม่ขี้น ยืนบื้ออยู่ได้ยัยลิง” เสียงแบบนี้ด่ากันแบบนี้ 

ลงมาชกกันเลยดีกว่านายริว

                “อ้าวนี่นายยังไม่ไปอีกเหรอ นี่สายมากแล้วนะ เออแล้ว

ทำไมวันนี้ถึงขับรถไปเองล่ะ”ฉันยังไม่หายสงสัยนิ

                “จะถามอีกนานมั้ย ก็เพราะมันสายน่ะสิฉันถึงต้องขับรถไป

เอง แล้วป่านนี้รถที่โรงเรียนก็ออกเดินทางไปแล้ว ถ้าไม่ขับรถไปเองแล้ว

มันจะไปได้มั้ยยังโง่”

                “อ้าว ไหงมาด่ากันแบบนี้ แล้วใครใช้ให้นายรอฉันล่ะ”แอบ

ปลื้มนะเนี่ย

                “ใครรอเธอหา ยัยลิงอย่าหลงตัวเองหน่อยเลย ฉันตื่นสาย

ต่างหากล่ะ”แล้วทำไมนายต้องทำหน้าแดงด้วยละ น่ารักจังเลยตัวเอง

                “แล้วนี่เราต้องขับรถไปที่โรงเรียนฟุกุโอกะเลยเหรอ มันอยู่

ไกลนะกว่าจะไปถึงน่าจะประมาณ 200 กว่ากิโลได้นะ แล้วนายขับรถ

แข็งหรือเปล่าล่ะ”

                “เธอนี่พูดมากจังเลยนะ อยู่เงียบ ๆ บ้างก็ได้นะไม่มีใครว่า

เป็นใบ้หรอก”พูดจบนายริวก็หยิบแว่นดำมาใส่ โอ๊ยตายแล้วทำไมถึงได้

เท่ห์แบบนี้ ฉันจะละลายมั้ยเนี่ย ชิฉันไม่ยอมน้อยหน้านายหรอกฉันก็มี

แว่นเหมือนกัน ว่าแล้วฉันก็หยิบแว่นดำกรอบสีเหลืองลายปังคุงออกมา

ใส่

                “เฮ้ย นี่ยัยลิงเธอใส่แว่นอะไรอะ”

                “ก็แว่นปังคุงที่แสนน่ารักของฉันงัยล่ะ”

                “เธอนี่มันลิงชัด ๆ เลย ฮ่าฮ่าฮ่า” อุ๋ยนี่นายหัวเราะอะไร

ขนาดนั้น มันตลกมากหรืองัยหา ฉันออกจะน่ารักเชอะ ฉันสะบัดหน้า

อย่างแรงหันไปมองนอกกระจกรถ โดยพยายามไม่สนใจเสียงหัวเราะอัน

บ้าระห่ำของนายริวอีก

                “นี่เธอ”

                -- เงียบ

                “เธอ”

                -- เงียบ

                “ยัยลิง”

                -- เงียบ

                “อายูมิ เธอหลับเหรอ”แล้วฉันก็รู้สึกว่ามีมือมาลูบผมฉัน 

นายทำอะไรของนายเนี่ยฉันหวั่นไหวนะยะ แล้วนายทำอะไรแบบนี้เป็น

ด้วยเหรอ ฉันรู้สึกดีจังเลย แต่แล้วมือที่กำลังลูบผมฉันอยู่นั้นกลับกลาย

มาผลักหัวฉันจนโขกกระจก

                “โอ๊ย นี่นายผลักฉันทำไมอะ เจ็บนะ”

                “ก็ฉันเรียกเธอตั้งหลายที ทำไมไม่ตอบล่ะ”

                “ฉันหลับอยู่น่ะสิ”

                “หึ ฉันรู้นะว่าเธอไม่ได้หลับ อย่ามาหลอกหน่อยเลย”

                “แล้วมีอะไรล่ะ”

                “เธอลองมองดูข้างหลังรถสิ ฉันรู้สึกว่ามีรถขับตามเรามาอยู่

นะ” ฉันหันกลับไปดูก็เห็นรถสปอร์ตสีดำคันหนึ่งขับอยู่ระยะไม่ห่างมาก

นัก เอ๊ะหรือว่าเป็นคนของแก็งค์นะ แต่ไม่ใช่นี่แก๊งค์เรามีแต่รถสปอร์ตสี

ขาวนี่ แต่นี่มันสีดำต้องเป็นคนของแก๊งค์มังกรดำแน่เลย

                “แล้วนายแน่ใจเหรอว่า รถคันนั้นตามเรามา”

                “ฉันสังเกตุดูนานแล้ว พอฉันแกล้งขับเร็วมันก็ขับเร็วตาม 

พอฉันแกล้งขับช้า มันก็ขับช้าตาม”

                “อืมถ้างั้นนายขับไปเรื่อย ๆ ก่อนนะเอาไว้ถ้ามีปั๊มน้ำมันข้าง

หน้านายก็เลี้ยวเข้าไปแล้วกันนะลองดูว่ามันจะตามเรามาอีกหรือเปล่า 

แต่นายไม่ต้องกลัวไปนะ ยังงัยฉันจะปกป้องนายอย่างเต็มที่”

                นั่นฉันโดนเขกหัวไปอีกหนึ่งที

                “พูดอย่างกับเธอเป็นซุปเปอร์วูแมนแหน่ะ เธอเป็นผู้หญิงนะ

จะปกป้องฉันได้ยังงัยกันหา”

                “แล้วนายล่ะ เห็นหัวฉันเป็นลูกบอลหรืองัย ถึงได้ตบเอาตบ

เอา”

                “ก็เวลาอย่างนี้เธอยังจะมาพูดเล่นอีก ฉันต่างหากล่ะที่จะ

เป็นคนปกป้องเธอ” ฉันเห็นนายริวทำหน้าจริงจังขึ้นมา

                “ยังงัยก็ได้ แต่ตอนนี้นายขับให้มันเร็วกว่านี้ได้มั้ย” เอ แล้ว

คนของพ่อฉันตามมาอยู่มั้ยเนี่ย จะทำยังงัยดีล่ะ พวกมันจะมาไม้ไหนก็ไม่

รู้ 
  
              “นี่เธอระวังตัวเองด้วยนะ ข้างหน้ามันทางเปลี่ยว พวกมันอาจ

จะลงมือก็ได้”

                “อืม”แล้วฉันก็ล้วงมือไปใต้กระโปรงเพื่อหยิบบางอย่างออก

มา

                “เฮ้ย จะทำอะไรอะ นั่นมันปืนนี่ เธอพกมาทำไม”

                “ฉันเอามาป้องกันตัวน่ะ เผื่อมีอะไรเกิดขี้น ไอ้นี่มันช่วยเรา

ได้นะ”

                 ปังปัง! เอาแล้วงัยพวกมันยิงปืนมาที่รถของเรา

           
                 “นี่นายอย่าเป็นเป้านิ่งสิ นายต้องขับซิกแซกหน่อยนะ เดี๋ยว

ถ้าเกิดยิงโดนยางแล้วจะยุ่ง

                “โอเค เธอเกาะดีดีล่ะ”       

                ฉันหาจังหวะที่นายริวขับรถปาดไปทางขวา ฉันกดกระจกรถ

ลงและเอื้อมตัวออกไปนอกรถ พร้อมเล็งปืนไปข้างหลังทันที ปังปัง ฉัน

ยิงสวนกลับไป แต่พอพวกมันจะยิงสวนกลับมาฉันก็โดนกระชากกลับเข้า

มาในรถโดยที่กระสุนเฉี่ยวหัวฉันไปนิดเดียว

                “โอ๊ย นายดึงฉันกลับมาทำไม”

                “อยากตายหรือไง"

                “นี่นายขับรถของนายให้ดีเถอะ อย่าเพิ่งมาขัดจังหวะฉัน 

นายพารถหลบลูกกระสุนให้ดีแล้วกัน เรื่องอื่นไม่ต้องห่วงฉันจัดการได้” 

ว่าแล้วฉันก็หยิบกระเป๋าเป้ ค้นหาของที่ต้องการขึ้นมา

                “นี่เจอแล้ว ตะปูเรือใบ”

                “เธอพกนี่มาด้วยเหรอ”

                “อืม คอยดูนะพวกมันเสร็จแน่” แล้วก็โยนตะปูเรือใบไปข้าง
หลัง

                ปุง เอี๊ยด โครม เสียงยางรถแตกแล้วรถเสียหลักชนกับ

ต้นไม้ข้างทาง เนื่องจากรถวิ่งมาด้วยความรถสูง รถจึงลงไปหงายท้องที่

ข้างทาง

                “เย้ เราชนะแล้ว” ฉันกระโดดอยู่บนเบาะรถอย่างดีใจ

                “พวกมันจะตายมั้ยอะ”

                “ไม่รู้เหมือนกัน แต่นายอย่าเพิ่งไปห่วงพวกมันเลยนะ เดี๋ยว

ก็มีคนมาเก็บเองแหล่ะ”        

                และพวกที่มาเก็บก็คือคนที่อยู่บนรถสปอร์ตสีขาว คนของ

แก๊งค์ฉันเองแหล่ะ อิอิ

                “หวังว่าคงไม่มีใครตามมาอีกแล้วนะ”

                “ก็คงงั้นแหล่ะ”

                “ที่นี้ก็ถึงตาเธอแล้วล่ะนะ จะบอกมาได้หรือยัง ว่าใครส่งเธอ

มา” นายริวพูดพร้อมส่งสายตาพิฆาตอย่างแรง พร้อมแยกเขี้ยวมาให้ฉัน 

โอ๊ยนายจะกินฉันหรืองัยเนี่ย เดี๋ยวก็ยอมให้กินซะเลย

                “เออ คือฉัน”

                “บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นฉันจะจับเธอส่งตำรวจแน่”

                “คือฉันไม่กลัวหรอกนะตำรวจอะ นายอย่ามาขู่ซะให้ยาก

เลย”

 
               “เธอไม่กลัวตำรวจเหรอ” อ้าวแล้วนายริวจอดรถทำไมเนี่ย

                “แล้วนายจอดรถทำไม”

                “แล้วถ้าแบบนี้ล่ะกลัวมั้ย”นายริวหันหน้ามาเอามือมาจับแก้ม

ฉันสองข้าง แล้วยื่นหน้ามาใกล้ฉัน  “นี่เอาหน้านายออกไปห่าง ๆ นะ 

นายจะทำอะไรอะ” ฉันดิ้นขลุกขลัก นายริวเลยรวบมือฉันไว้ พร้อมกับ

จ้องตาฉัน จนฉันต้องหลับตาลงเพราะไม่อยากจะสบกับสายตาร้ายกาจ

นั้น แต่แล้วฉันก็รู้สึกว่าปากของนายริวมาประกบปากฉัน  เพียงแค่ไม่กี่

วินาทีแต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนกับเวลาหยุดเดินไปชั่วขณะ จนฉันมารู้สึกตัว

อีกทีก็ตอนที่นายริวกดจูบมาที่ปากของฉันอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้มันรุนแรงและ

เรียกร้องยิ่งกว่าครั้งแรก           

                “อี๊ ปล่อยฉัน”ฉันผลักนายริวออกไปได้ แล้วเอามือถูปาก

แรง ๆ ทำท่ารังเกียจสุดสุด แต่ในใจสั่นอย่างแรง

                “นี่นายกล้าดียังไงมาจูบฉัน”นี่มันจูบแรกของฉันนะ ฉัน

พูดออกไปแต่มือยังไม่หยุดถูที่ปาก

                “เธอรังเกียจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงได้ถูปากแรงขนาดนั้น
อะ”

                “ก็ทำไมนายถึงทำแบบนี้ล่ะ”

                “เธออยากทำหน้ากวนประสาททำไมล่ะ ฉันถามเธอก็ตอบ

มาก็เท่านั้น”นายนั่นพูดพร้อมกับทำหน้าตาไม่สะทกสะท้านอะไร

                “นายนี่มัน ฉันไม่น่าช่วยนายเลย”

                “แล้วใครขอร้องเธอล่ะ ฉันไม่ได้ขอให้เธอช่วยซักหน่อย”

                “ก็มันเป็นหน้าที่ของฉันนี่ ที่ฉันต้องคุ้มครองนาย อุ๊บ”พูดจบฉันรีบเอามือปิดปากทันที อุ๋ย หลุดปากไปได้งัยเนี่ย เสร็จกันงานนี้

    
                “เธอว่าไงนะ ทำไมเธอต้องคุ้มครองฉันด้วย บอกมาเดี๋ยวนี้นะ”

--------------------------------------------------------------------------

โอ๊ยตายแล้วยัยอายูมิ จะทำไงละทีนี้ หลุดปากออกไปจนได้ 

จะเป็นไงต่อโปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ

ขอกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยนะคะ เม้นท์ ๆ โหวต ๆ ค่ะ

นิยายเงียบเหงาเหลือเกิน T0T