รักหมดใจยัยบอดี้การ์ดจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4

กลับถึงบ้านฉันก็ต้องตกใจ มีรถจอดเต็มหน้าบ้านเลย สงสัยพ่อมามั้งเนี่ย

                “หนูกลับมาแล้วคะ คุณพ่อ” ฉันกระโดกอดคอพ่อโดยไม่

ทันมองว่าใครนั่งอยู่กับพ่อด้วย

                “เออ สวัสดีคะคุณลุง” ว้าว พ่อของนายริวก็มาด้วยเหรอเนี่ย

                “นั่งก่อนสิลูก ที่พ่อกับคุณลุง มากาโตะ มาวันนี้ จะมาถาม

หนูเกี่ยวกับที่โรงเรียนหน่อยเท่านั้นเอง”             

                “อ๋อ เท่าที่หนูดู ๆนะคะ ที่โรงเรียนก็เรียบร้อยดีคะ ไม่มีอะไร

ผิดปกติ เวลาไปเรียนและกลับบ้าน หนูสังเกตุดูก็ยังไม่มีอะไรคะ” ฉันพูด

ไปตามที่คิด ก็มันไม่มีอะไรจริง ๆ นี่ จะมีผิดปกติก็ลูกชายคุณลุงนั่นแหล่ะ

ที่หล่อได้หล่อดีไม่เกรงใจใครเลย

                “หนูแน่ใจเหรอลูกว่าไม่มีใครตามจริง ๆ” คุณลุงเอ่ยถามฉัน
บ้าง

                “คือ แน่ใจคะ แต่ตอนนี้หนูชักจะไม่แน่ใจแล้วสิคะ มีอะไร

หรือเปล่าคะ”

                “ลูกอายูมิ หนูรู้มั้ยว่าเมื่อวานนี้ตอนพวกหนูกำลังกลับบ้าน

กันน่ะ มีคนแอบตามพวกหนูมาตลอด” เออใช่ความจริงฉันก็พอรู้สึกว่า

เหมือนมีใครตามอยู่เหมือนกันนะ แต่พอหันกลับไปก็ไม่เห็นอะไรฉันก็เลย

ไม่ติดใจแต่พ่อรู้ได้ยังงัยล่ะเนี่ย

                “แล้วคุณพ่อรู้ได้ยังงัยคะว่ามีใครตามหนูกับนายริวอิจิคะ”

                “คือพ่อให้คนของเราตามดูพวกหนูห่าง ๆ อีกทีน่ะลูก 

ป้องกันไว้เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นจะได้ช่วยได้ทัน”

                “อย่างนี้นี่เอง คือหนูต้องขอโทษคุณลุงด้วยนะคะ ที่หนูไม่

ทันสังเกตุรอบข้าง ต่อไปหนูจะระวังให้มากกว่านี้คะ”

                “ไม่เป็นไรหรอกหนู ที่ฉันขอร้องให้หนูไปเป็นบอดี้การ์ดให้

นายริวเนี่ย ก็เพราะอยากให้หนู 2 คนเป็นเพื่อนกัน ไม่ได้จะให้หนูไปคุ้ม

ครองลูกชายลุงอะไรมากหรอก อีกอย่างหนูเป็นผู้หญิงด้วย ถ้าจะให้หนู

ต้องไปสู้รบคนเดียวเห็นทีจะไม่ไหวนะ พ่อหนูก็เลยต้องส่งคนไปคอย

เป็นแบล็ค อยู่ห่าง ๆ อะนะ” พ่อนายริวนี่ดูท่าทางใจดีจัง ทำไมน้อ พ่อ

ลูกถึงได้ต่างกันอย่างนี้เนี่ย พ่อดูใจดีแต่ลูกสิมารร้ายชัด ๆ

                “ลูกยูมิ ได้ข่าวว่าเดือนหน้า หนูต้องไปเข้าค่ายเก็บตัวนัก

กีฬาใช่ไหม”

                “คะ แล้วคุณพ่อรู้ได้ยังงัยคะ อย่าบอกนะว่าคุณพ่อก็ส่ง
สปายไปที่โรงเรียนด้วย”

                “แน่นอนอยู่แล้ว เพื่อความปลอดภัยของลูกทั้ง 2 คน”

                “แล้วเรื่องที่ไปเข้าค่ายเก็บตัวก็เหมือนกัน พ่อจะส่งคนของ

เราคอยตามดูอยู่ห่าง ๆ ลูกสบายใจได้เลย ขอให้ลูกคอยสังเกตุสิ่งที่อยู่

รอบข้างให้ดี เพราะพวกมันกำลังจ้องมองริวอิจิอยู่ มันรอเพียงจังหวะที่จะ

มาทำร้ายเท่านั้น อย่าปล่อยให้ริวอิจิอยู่ตามลำพัง เข้าใจใช่ไหมลูก”

                “เข้าใจคะคุณพ่อ ลูกจะระวังให้มากขึ้นคะ”

                “แล้วนี่พกนี่ติดตัวไว้ตลอดด้วย”

                “มันคืออะไรคะ”ฉันหมุนไอ้เครื่องกลม ๆ เล็ก ๆอันนี้ไปมา

                “มันเป็นเครื่องส่งสัญญาณ GPRS ทำให้เรารู้ว่าลูกอยู่ที่
ไหนน่ะสิ”

                “คะคุณพ่อ ตามกันขนาดนี้เลยนะคะ”ฉันทำท่างอนคุณพ่อ

นิดหน่อย

                “เพื่อความปลอดภัยน่ะลูก อย่างอนไปเลยนะ” คุณพ่อเอา

มือลูบหัวฉันด้วยความเอ็นดู ฉันเลยกอดคุณพ่อให้หายคิดถึงไปเลย

 

                ที่โรงยิมฉันกำลังซ้อมยูโดอยู่กับรุ่นพี่โยกะ วันนี้ตัวแทนทั้ง 

5 คนต้องอยู่ซ้อมจนดึก เพราะว่าพรุ่งนี้เราจะต้องไปเข้าค่ายเก็บตัวกัน

แล้ว

                “นี่อายูมินั่งพักก่อนเถอะนะ เหนื่อยจังเลย”รุ่นพี่โยกะพูด

พร้อมกับนั่งลงไปกับพื้น          

                “คะพี่โยกะ พรุ่งนี้เราก็ต้องไปค่ายกันแล้ว ตื่นเต้นจังเลยนะ”

                “แต่พี่ว่าปีนี้เราคงได้เป็นแชมป์แน่นอน”

                “ทำไมล่ะคะ”

                “อ้าว ปีนี้เรามีนักกีฬาเก่ง ๆ เพิ่มมาอีก 1 คนงัย”พี่โยกะพูด

ยิ้ม ๆ พร้อมกับหันมามองหน้าฉัน

                “แหมพี่ก็ มายอกันเองนะเนี่ย ความจริงพวกพี่ ๆ ก็เก่งกัน

ทุกคนนี่คะ โดยเฉพาะนายริวอิจิเนี่ย เก่งแล้วแถมหล่ออีกต่างหาก”

                “สนใจเขาล่ะสิ พี่เห็นเธอสนิทกับนายริวดีนะ ไปกลับด้วย

กันทุกวันเลย”

                “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกคะพี่ ความจริงนายนั่นอะ ไม่ได้อยาก

ให้ฉันไปกลับพร้อมเขาหรอกคะ แต่เผอิญว่าบ้านเราอยู่ติดกัน เวลามา

โรงเรียนก็ต้องมาสายเดียวกัน กลับก็สายเดียวกันเท่านั้นเอง”

                “เท่านั้นก็เท่านั้นสิจ๊ะ ไปเถอะกลับบ้านกันได้แล้ว พรุ่งนี้ต้อง

รีบมาแต่เช้านะ แล้วเจอกัน”

                พี่โยกะลุกไปแล้วฉันจึงรีบลุกไปเก็บของแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า

บ้าง แต่ระหว่างที่ฉันกำลังเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก็เดินไปชนกับ

อะไรบางอย่าง

                “อุ่ย ขอโทษคะ อ้าวโค้ชนั่นเอง”

                “ยังไม่กลับอีกเหรอ”โค้ชถามฉันแต่มือก็ยังไม่ปล่อยจากเอว

ของฉัน

                “คือกำลังจะกลับแล้วคะ แล้วเมื่อไหร่โค้ชจะปล่อยหนูสักที

ล่ะคะ”

                “เอ่อ คือลืมไป”หน้าขาว ๆ ของโค้ชสึบาสะกำลังแดงเป็น

ลูกตำลึงเลย

                “งั้นหนูไปก่อนนะคะ”

                “แล้วกลับยังงัยล่ะ โค้ชไปส่งมั้ยนี่ก็มืดแล้วกลับคนเดียวมัน

อันตราย”แล้วทำไมต้องทำตากรุ้มกริ่มขนาดนั้นด้วยละโค้ช ฉันว่าโค้ชยัง

น่ากลัวกว่าอีก (ฉันกลัวใจตัวเองต่างหากละ)

                “ไม่เป็นไรคะ หนูกลับเองดีกว่า ลานะคะ”พูดจบฉันก็รีบวิ่ง

ไปกรี๊ดต่อในห้องน้ำทันที โดยไม่ทันมองว่า มีสายตาของคนคนหนึ่ง

แอบมองอยู่

                “อ้าวนายรอฉันอยู่เหรอ ขอโทษทีนะพอดีปวดท้องนิด

หน่อยอะ เลยช้าไปหน่อย ไปเรากลับบ้านกันเถอะ”ฉันพูดพร้อมกับเดิน

นำนายริวออกมา

                “ฉันนึกว่าเธอจะกลับกับโค้ชซะอีกนะ”

                “แล้วทำไมต้องนึกว่าฉันจะกลับกับโค้ชด้วยละ ในเมิ่อฉัน

ต้องกลับกับนายทุกวัน ชิ”

                นายริวไม่ฟังฉันพูดแล้วเดินนำฉันไปแทน แล้วทำไมต้องทำ

เหมือนโกรธฉันด้วยล่ะเนี่ย

------------------------------------------------------------------------
ตอนหน้าอายูมิกับนายริวอิจิ จะไปค่ายเก็บตัวกันแล้ว จะมีเรื่องน่ารัก ๆ

ปนตื่นเต้นด้วย ยังไงก็ติดตามกันนะคะ ขอบคุณที่ยังติดตามและให้กำลัง

ใจไรเตอร์คนนี้นะคะ