รักหมดใจยัยบอดี้การ์ดจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

                เอ๊ะข้างหน้ามีการจราจลรึเปล่าเนี่ย ทำไมคนเยอะแบบนี้เนี่ย นั่นมันชมรมยูโด

นี่ ไม่ได้ละฉันต้องรีบ โอ๊ยฉันพยายามเบียดเข้าไป   “นี่เธอไปต่อแถวสิ อย่ามาแซงนะ” 

๐-๐ แล้วฉันก็กระเด็นไปอยู่หลังสุด “ขอแซงหน่อยก็ไม่ได้” ยัยพวกนี่ตายอดตายอยาก

มาจากไหนเนี่ย ทำไมถึงอยากมาเข้าแต่ไอ้ชมรมนี่ด้วย ที่อื่นมีตั้งเยอะแยะไม่ไป ดูอย่าง

ชมรมแบดฯนั่นนี่ เงียบอย่างกับป่าช้าเลย แล้วยังชมรม หมากเก็บนั่นอีก (ได้ข่าวว่าหมาก

ฮอสนะ) อ๋อก็สมควรอะนะ ก็เห็นหน้าตารุ่นพี่ชมรมนั่น อย่างกับอึไม่ออกมา 10 วัน เฮ้อ

แล้วฉันก็ต้องยืนรอต่อไปกว่าจะถึงคิวฉัน เย็นนี้จะเสร็จมั้ยเนี่ย แล้วแถวก็เริ่มร่นไปเรื่อย ๆ 

จนทำให้ฉันเห็นว่าคนก่อนหน้านี้เขาต้องทำการทดสอบอะไรบ้าง  สำหรับฉันน่ะเหรอแค่

นี้อะชิวชิว แค่ให้ลองทุ่มรุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น ให้ได้ภายใน 1 ยก ง่ายจะตาย ฉันน่ะ

ยูโดสายดำนะ ให้ทดสอบอะไรง่าย ๆ แบบนี้ เดี๋ยวคอยดูนะ

 แต่พูดถึงถ้าใครไม่มีพื้นฐานมาก็จะงัดแล้วจับทุ่มไม่ได้นะ ซึ่งดูดูแล้ว คนสมัครประมาณ 

100 คน แต่คนผ่านนี่สิไม่ถึง 10 คนเลย ชมรมนี้เขาคัดแต่คนที่อยากเรียนจริง ๆ นะ ไม่

ใช่อยากมาดูผู้ชายนี่

                เอาล่ะถึงคิวฉันแล้วต้องแสดงให้นายริวอิจิเห็นหน่อยว่าฉันน่ะ ไม่ใช่ขี้ขี้

นะ แล้วฉันก็โชว์ ท่างัดไปที่ขาของรุ่นพี่คนนั้น ฉันแอบเห็นนายอึ้งไปเลยอะ คงงงล่ะสิ 

ว่าฉันเก่งถึงเพียงนี้ ฉันทำหน้าเชิดใส่เขาไปทีนึง และนายริวก็เดินมาใกล้ฉันแล้วกระซิบ

บอกว่า “นี่เธอตามฉันมาเข้าชมรมนี้จนได้เลยนะ”

                “นี่สาบานได้เลยนะว่าฉันไม่ได้ตามนายมา แต่ที่ฉันมาเข้าชมรมนี้อะ เป็น

เพราะฉันรักยูโดจริง ๆ นะ ฉันไม่รู้เลยว่านายเป็นประธานชมรมนี้” นี่ฉันจะตายไหมเนี่ย 

วันนี้ฉันสาบานไปกี่รอบแล้วนี่

                “ไหนบอกไม่ได้ตาม แล้วเธอรู้ได้ยังงัยว่าฉันเป็นประธานชมรมนี้”

                “เอ่อ..คือฉัน ก็ได้ยินที่พวกนี้คุยกัน แค่นั้นจริง ๆ”ฉันรีบปฏิเสธไปทันที

                “แต่เอาล่ะ ไม่ว่าเธอจะตามฉันมาหรือไม่ แต่เธอก็ผ่านได้เป็นสมาชิกของ

ชมรมนี้แล้ว เอาล่ะครับน้อง ๆ ชมรมเราได้สมาชิกครบแล้ว ต่อไปทุกวันตอนเช้า น้อง ๆ 

สมาชิกใหม่จะต้องมาเข้าชมรมตอน 7 โมงเช้า และตอนเย็นหลังเลิกเรียนทุกวัน ต้องมา

รวมกันที่ชมรมนี้”

                “รับทราบคะ/ครับ”

                โหดชะมัดเลย แต่ถึงยังงัยก็เถอะนะ ฉันก็ต้องตามนายไปทุกหนแห่งอยู่แล้ว 

นายเตรียมใจไว้ให้ดีแล้วกัน (ทำไมต้องเตรียมใจด้วย)

                นี่ก็จะทุ่มนึงแล้ว นายนั่นยังไม่กลับบ้านอีก นายจะรู้ไหมว่ากลับบ้านดึกเนี่ยมัน

อันตรายกับนายนะ ฉันบ่นไปพรางตบยุงไป ระหว่างที่รอนายริวอิจิออกมาจากชมรม  “อุ๋ย

มีคนเดินออกมาแล้ว หาที่ซ่อนก่อนดีกว่าเรา”

               
               
                “โอ๊ยวันนี้เหนื่อยเป็นบ้าเลยว่ะ”

                “ใช่นี่พวกรุ่นน้องเกรด 10 นี่นะ ตามกรี๊ดนายริวอย่างกับนรกแตก จนขี้หูฉัน

เนี่ยออกมาเต้นระบำได้แล้วนะ”

                “ยิ่งตอนคัดเลือกนะ แต่ละคนอ่อนปวกเปียก ใช้ไม่ได้เลยว่ะ” 

                “แต่มีอยู่คนหนึ่งนะ ที่เป็นเด็กใหม่ของห้องเราอะ ท่าทางใช้ได้เลยนะแถมล้ม

ยัยโยกะภายในเวลาไม่ถึง 1 นาที” อุ๋ยพูดถึงฉันอยู่เหรอยะ โฮะโฮะ ให้มันรู้ไป ฉันอะ อา

ยูมิศิษย์เจ้าพ่อมังกรขาวนะโว๊ย พวกนั้นเดินมาใกล้แล้วฉันต้องรีบหาที่หลบก่อนที่จะมีคน

เห็น แล้วสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นต้น ซากุระที่อยู่ใกล้ ๆ ฉันก็รีบปีนขึ้นไปหลบบนต้นซา

กุระทันที แล้วรอจนกว่า 3 คนนั้นจะเดินไป

                “อืม ยัยนั่นอะงี่เง้าจะตายท่าทางเหมือนหมาบ้าไม่ได้ฉีดยาเลย” นั่นเสียงนาย

ริวอิจินี่ หน๊อยบังอาจมานินทาว่าฉันเหมือนหมาบ้าไม่ได้ฉีดยาเหรอ อย่างนี้มันต้องโดน 

            พลั้ก! ฉันเอื้อมไปเด็ดกิ่งไม้แล้วปาไปโดนหลังริวอิจิเต็ม ๆ

                “โอ๊ย กิ่งไม้มันหล่นใส่หลังฉันได้งัยเนี่ย” เรียวอิจิบ่นพร้อมกับเอามือลูบหลัง

                “ ฮ่าฮ่า สงสัยฉันว่ามีคนแช่งแกอยู่แน่เลยว่ะ กิ่งไม้มันถึงได้หล่นมาโดนหลัง

นายเต็ม ๆ แบบนี้”

                “หวังว่าคนแช่งคงไม่เป็นยังงี่เง้าของแกนะนายริว”

                “ถ้าเป็นยัยนั่นนะ ฉันจะจับหักคอเลย คอยดู”

                พอพวกนั้นเดินไปแล้วฉันก็รีบโดดลงจากต้นซากุระ แล้วแอบสะกดรอยตาม

นายริวทันที อุ๋ย รถเมล์มาแล้วนายริวกำลังจะก้าวขึ้นรถแล้วด้วย ฉันต้องรีบเดี๋ยวไม่ทัน

                “รอด้วยคะ รอด้วย ขอฉันขึ้นไปด้วยคะ” คนบนรถหันมามองฉันเป็นตาเดียว 

แต่มีอยู่สายตานึง มีลำแสงอาฆาตมองมาที่ฉัน

                “นี่เธอจะตามฉันไปถึงไหน”

                “ใครว่าฉันตามนาย บ้านฉันต้องกลับรถสายนี่ต่างหากละ”

                “แล้วทำไมเพิ่งจะกลับหา แม่เด็กใหม่”

                “ก็ฉันมัวแต่เดินสำรวจโรงเรียนอยู่น่ะสิ” แก้ตัวน้ำขุ่น ๆ เลยเรา

                “สำรวจอะไรมืดค่ำป่านนี้”

                “ก็ฉันยังไม่คุ้นเคย กับโรงเรียนนี้เนี่ย พอเดินไปตึกนั่นโผล่ตึกนี้ ไปตึกโน้น

ออกตึกนั้น มันก็เลยกินเวลานานอะ นี่เลิกถามฉันสักทีได้ไหมฉันเหนื่อยนะนี่ที่ต้องมา

ตอบคำถามนาย เออแล้วฉันขอนั่งตรงนี้ได้ไหม”          

                “ไม่ได้ ที่ว่างเยอะแยะทำไมต้องมานั่งข้าง ๆ ฉันด้วยล่ะ ไปนั่งที่อื่นไป”

                “โธ่ใจร้าย นั่งคุยเป็นเพื่อนก็ไม่ได้ เชอะ” ฉันสะบัดหน้าสุด สุด จนคอเกือบ

หันกลับมาไม่ได้ แต่นายนี่ ดูงัยยังก็หล่อนะ ขนาดทำหน้าบึ้ง ๆ ยังหล่อเลย แต่ทำไมน้า 

คนรูปหล่อพ่อรวยอย่างนาย ถึงต้องทำตัวลำบากแบบนี้ด้วย รถที่บ้านก็มีกลับไม่นั่ง ดัน

มาขึ้นรถเมล์ มีคนปองร้ายอยู่แต่ก็ไม่สนใจจะมีบอดี้การ์ด แถมยังชอบกลับบ้านดึกด้วย 

เฮ้อ

                “นี่ถอนหายใจเบา ๆ หน่อยได้ไหม เป็นผู้หญิงอะไรอะ น่าเกียจชะมัด”

                “ฉันจะทำอะไร ทุเรศแค่ไหนก็เรื่องของฉัน”

                “แล้วมันเรื่องอะไรที่จะต้องมา พ่นลมหายใจของเธอรดต้นคอฉันด้วยล่ะ ยัย
บ้า”

                “เออ ขอโทษแล้วกัน” นี่ฉันต้องมานั่งขอโทษนายเหรอ นายรู้ไหมว่าฉันเป็น

ใครหา ฉันก็คือบอดี้การ์ดของนายงัยล่ะ ทำไมน้าฉันต้องมายอมนายแบบนี้ด้วย

                 “นี่เธอยังไม่เลิกตามฉันอีกเหรอ”

                 
                “ใครตามนายมิทราบ นี่มันทางกลับบ้านฉันนะ”

               
                “บ้านเธออยู่ไหน”

                “ก็อยู่เกือบสุดซอยนั่นอะ ที่หลังคาสีเขียวติดกับบ้านหลังใหญ่ ๆ นั่นอะ”

                “นั่นบ้านเธอเหรอ งั้นเธอก็คงไม่ได้ตามฉันมาสินะ เอ๊ะแต่ทำไมต้องมาอยู่ติด
กับบ้านฉันด้วยเนี่ย เธอนี่มันน่ารำคาญชะมัด”

                เออรำคาญฉันเข้าไป ต่อไปนายจะต้องรำคาญฉันมากกว่านี่ นายริวอิจิ

------------------------------------------------------------------------------------------------
จบไปอีกตอนแล้วค้าพี่น้อง ว่าแต่ ไม่มีคนเข้ามาอ่านเลย ไรเตอร์เศร้าใจจัง