รักหมดใจยัยบอดี้การ์ดจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #16 : กำลังใจมันต้องแบบนี้

“โอ๊ย ทำไมถึงได้ปวดแขนแบบนี้นะ”ฉันพยามยามจะลืมตาที่แสนจะหนัก

อึ้งขึ้น นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย

 

         “หา!จะเก้าโมงแล้วเหรอเนี่ย ตายแล้ววันนี้ฉันมีแข่งนี่นาทำไมไม่มีใคร

ปลุกเลย”

 

“อายูมิเธอจะไปไหน ทำไมไม่นอนต่อล่ะ”

 

“เคียวโกะ ทำไมเธอถึงยังอยู่ที่นี่ล่ะ ไม่ได้ไปที่สนามแข่งเหรอ”

 

“ก็ริวอิจิฝากให้ฉันดูแลเธออยู่ที่นี่”

 

“ดูแลฉัน นี่เดี๋ยวฉันก็ต้องลงแข่งนะทำไมไม่ปลุกกันบ้างเลย”

 

“นี่เธอโดนยิงที่แขนจนความจำเสื่อมไปแล้วเหรอ เมื่อวานนี้ตอนประชุม

กัน โค้ชสละสิทธิ์เธอไปแล้วไง เธอเจ็บแบบนี้จะไปแข่งได้ยังไงกัน”

 

“เออ จริงด้วยสิ แหมฉันนี่ความจำสั้นจริงด้วย”

 

“งั้นเธอก็นอนพักต่อเถอะนะ ไหนดูสิไข้ลดหรือยัง”แล้วยัยเคียวโกะก็เอา

มือมาแตะหน้าผากฉัน เนื่องจากเมื่อคืนวันที่ถูกยิงวันแรกหลังจากที่ฉันเข้านอน

แล้วไข้ก็ขึ้นสูง อาจจะเพราะพิษบาดแผลก็ได้ ทำให้ฉันนอนหลับไปตื่นอีกทีก็

เมื่อวานเย็น เห็นเคียวโกะบอกว่าริวอิจิกระวนกระวายไม่ได้นอนทั้งคืนเลยคง

เป็นห่วงฉันมาก ปลื้มจัง

 

“อืม ไข้ลดลงมากแล้วนี่ เดี๋ยวฉันจะเอานมมาให้กินก่อนแล้วกันนะ เออนี่ริ

วอิจิฝากโน้ตไว้ให้เธอด้วยนะอยู่ที่โต๊ะข้างเตียงนั่นอะ”หา! มีโน้ตให้ฉันด้วยเหรอ

เนี่ยไหนนายริวเขียนว่าไงบ้างนะ

 

“ตื่นแล้วสินะ ยัยตัวยุ่ง อย่าเพิ่งลุกไปซนที่ไหนล่ะ เดี๋ยวถ้าฉันแข่งเสร็จจะ

รีบกลับมาพร้อมกับเหรียญทองนะ รอฉันก่อน อ้อถ้าทานข้าวเสร็จแล้วอย่าลืม

กินยาด้วยล่ะ รักเธอหรอกนะยัยตัวยุ่ง”อิอิ รักเธอหรอกนะ ฉันอยากจะกรี๊ดจริงๆ 

เล้ย แต่จะให้ฉันรออยู่อย่างนี้ได้ไงกัน
 

 

“เคียวโกะ ฉันอยากไปดูริวอิจิแข่งอะ  เค้ามีแข่งตอน 10 โมงไม่ใช่เหรอ
 
เดี๋ยวฉันรีบไปอาบน้ำก่อนดีกว่า”

 

“เอางั้นเหรอ แต่ฉันกลัวว่าริวอิจิจะดุเอาน่ะสิ”

 

“อืม ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกน่า ฉันจัดการเอง”

 

ที่สนามแข่งยูโด 

 

โอ้โหคนเยอะมากเลย แล้วฉันกับเคียวโกะก็รีบเดินไปหาพวกเราที่นั่งกัน

อยู่ข้างสนาม ฉันเห็นริวอิจิแล้วกำลังเตรียมตัวแข่งอยู่เลย

 

“เคียวโกะ เดี๋ยวเราขึ้นไปนั่งบนสแตนดีกว่า คนเยอะดีพวกนั้นจะได้ไม่ทัน

สังเกตเห็น”แล้วเราก็หาที่นั่งเหมาะ ๆได้แล้วอยู่ด้านหลังที่นั่งของพวกสตาร์

ฟทีมยูโดพอดี ซึ่งตรงนี้เด็กนักเรียนโรงเรียนเรานั่งเชียร์กันอยู่นายริวอิจิคงไม่

ทันสังเกตเห็นหรอกนะ เพราะชุดนักเรียนก็เหมือน ๆ กันหมดแถมเราสองคนยัง

ใส่หมวกไว้อีกด้วย 

 

“อายูมิ นั่นนายริวกำลังจะลงแข่งแล้วนี่ ว้าวริวอิจิเท่ห์จังเลย ดูสิเด็กสาว 

ๆ ที่นี่กรี๊ดกันแทบสลบแล้ว”

 

“อืม ใช่เท่ห์ชะมัดเลยอะ”ระหว่างที่เราสองคนกำลังชื่นชมในความหล่อ

ของริวอิจิกันอยู่ จู่จู่เด็กนักเรียนโรงเรียนเราที่นั่งข้าง ๆ ฉันก็ลุกขึ้นมากรี๊ด พร้อม

ทั้งตะโกนเรียกนายริวอิจิแถมโบกไม้โบกมืออีกต่างหาก ทำให้นายริวหันขึ้นมา

มอง

 

“เฮ้ย นั่นนายริวมองขึ้นมาด้วยสิทำไงดี”

 

“ก้มหน้าไว้สิเคียวโกะ อย่าไปมองเดี๋ยวนายนั่นก็เห็นพอดีหรอก”ฉันรีบจับ

หมวกให้ปิดหน้าไว้

 

“เค้าหันหน้ากลับไปหรือยังอะ เคียวโกะ”

 

“อ้าวนายริวไม่อยู่แล้วนี่”

 

“เหรอ”ฉันเงยหน้าขึ้นมองทันที หายไปแล้วจริง ๆ ด้วย เฮ้อคงไม่เห็นฉัน

หรอกนะ ว่าแต่หายไปไหนของเค้านะ นี่ก็ใกล้แข่งแล้วด้วย

 

                “นี่ยัยเคียวโกะ สะกิดฉันทำไม แล้วนี่นายริวหายไปไหนก็ไม่รู้ ใกล้

แข่งแล้วด้วย”แล้วฉันก็ปัดมือที่กำลังสะกิดออก

 

                “อายูมิ หันมานี่สิ”

 

                “มีอะไรเคียว...หะ หา! ริวอิจิ”

 

                “เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

 

                “คือ ฉัน..”โดยไม่รอให้ฉันตอบ ริวอิจิดึงมือฉันให่ลุกขึ้นเดินตามเค้า

ลงไป ส่วนเคียวโกะวิ่งตามหลังลงมาด้วย ซึ่งตอนนี้ฉันแทบไม่ได้ยินเสียงอะไร

เลยนอกจากเสียงกรี๊ด ๆ อยู่รอบข้าง นี่ถ้าฉันหูตึงเมื่อไหร่ นายต้องจ่ายค่ารักษา

ให้ฉันด้วยนะ อิอิ

 

                “เดี๋ยวเธอนั่งรอตรงนี้นะ รอฉันแข่งเสร็จ ห้ามหนีไปไหนนะไม่งั้น

โดนดีแน่”

 

                “อืม แล้วทำไมต้องทำหน้าดุแบบนั้นด้วยล่ะ”

 

                “ก็เธออยากดื้อไม่เชื่อฟังทำไมล่ะ”

 

                “ฉันก็แค่อยากมาดูนายแข่งเท่านั้น”ฉันแกล้งทำหน้าเศร้า ๆ เหมือน

กับเสียใจมาก จนนายริวอิจิถอดหมวกฉันออกพร้อมกับขยี้ผมฉัน (อิอิได้ผลแฮะ)

 

                “ไม่เป็นไร ไหน ๆ ก็มาแล้ว เดี๋ยวฉันจะลงแข่งแล้ว ขอกำลังใจ

หน่อยนะ”

 

                “งั้นขอให้นายชนะนะ สู้สู้”แล้วฉันก็กำมือทำท่าสู้สู้ให้เค้าไป

 

                “ไม่ใช่ กำลังใจมันต้องแบบนี้ต่างหาก จุ๊บ”0~0 นายริวก้มลงมา

หอมแก้มฉัน แล้วตามด้วยเสียงกรี๊ดสนั่น โอ๊ยสนามจะแตกมั้ยเนี่ย ฉันก็อายเป็น

เหมือนกันนะ

 

                “เอ้า สวมเฮดการ์ดให้ด้วย”

 

                “นี่แขนฉันเจ็บอยู่นะ”ฉันแกล้งบ่นไปอย่างนั้น แต่ก็ยอมสวมให้อย่าง

เต็มใจ เสร็จแล้วนายริวก็ก้มลงมากระซิบที่ข้างหูฉัน

 

                “ฉันจะชนะเพื่อเธอนะเจ้าหญิง”

----------------------------------------------------------------------------------------

ว้าว ได้มาอัพอีกตอนแล้ว กลัวว่าแฟน ๆ จะเบื่อซะก่อนที่ต้องรอนาน

ชอบหรือไม่ชอบก็บอกกันได้นะคะ ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามอย่างเสมอ

รักแฟน ๆ นักอ่านทุกคนเลย 

ขอบคุณ คุณTofu_face คุณชานม ที่เม้นท์ให้ตลอดเลย น่ารักจัง จุ๊บจุ๊บ