รักหมดใจยัยบอดี้การ์ดจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #15 : แบ่งปันความรู้สึก

                หลังจากที่ไปโรงพยาบาลทำแผลเรียบร้อยแล้ว หมออนุญาตให้

กลับไปบ้านได้ พวกเราจึงกลับมาที่บ้านพักกัน แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ต้อง

แปลกใจเมื่อเห็นเพื่อน ๆ ทุกคนยังไม่เข้านอนกันรวมทั้งโค้ชสึบาสะด้วย แล้วนั่น

เคียวโกะร้องไห้ทำไม

 

                “เธอเป็นอย่างไรบ้างอายูมิจัง”ยัยเคียวโกะพอเห็นหน้าฉันก็วิ่ง

ร้องไห้เข้ามากอด

               

          “เคียวโกะ นี่ฉันตายไปแล้วใช่มั้ย”ยัยเคียวโกะหน้าตื่นหยุดร้องไห้

ทันทีพร้อมกับตีมาที่แขนข้างที่ฉันเจ็บ

               

          “โอ๊ย นี่กะฆ่าให้ตายจริง ๆ เลยใช่ไหมยัยเคียวโกะ”

               

         “ขอโทษ ๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ก็เธอนี่นะ เจ็บแบบนี้ยังจะพูดเล่นอีก”

 

                “ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากซักหน่อย แล้วนี่ทำไมยังไม่นอนกันอีกหรือ

ไง”

 

                “ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้ว พวกเราเป็นห่วงเธอแทบแย่”พี่โยกะเดินมา

ลูบ ๆ ที่แผลฉัน มันจะขึ้นเลขมั้ยเนี่ย^^

               

                “พวกเรารู้เรื่องทั้งหมดแล้วล่ะ ต่อไปพวกเราจะได้ช่วยกันระวังให้

ด้วย”คาโต้เดินมาสมทบอีกคน ตกลงว่าจะไม่ให้ฉันนั่งก่อนเลยใช่ไหมเนี่ย

 

                “เอาล่ะ ๆ เด็ก ๆ โค้ชว่าให้อายูมิกับริวอิจิขึ้นไปพักก่อนเถอะนะ มี

อะไรไว้ตอนเช้าค่อยคุยกัน”แหมโค้ชรู้ใจจริง ๆ ว่าแต่ไว้ตอนเช้าฉันค่อยถาม

เรื่องโค้ชก็ได้ ตอนนี้ฉันชักจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

 

                
                 “ให้ฉันช่วยถอดเสื้อให้ไหม”ริวอิจิถามขึ้นมาหลังจากที่ฉันบอกว่าจะ

ไปอาบน้ำ

 

                “ไม่ต้องอะ ฉันถอดเองได้”

 

                “จะได้ยังไงแขนเธอเจ็บอยู่แบบนั้น”

 

                “ฉันถอดได้ก็แล้วกัน”แล้วฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปแต่แล้วด้วยความ

รีบฉันจึงไปสะดุดกับผ้าเช็ดเท้าเข้าฉันหลับตาปี๋ทันทีแต่เฮ้ยทำไมพื้นนิ่ม ๆ

 

                “ตัวเธอหนักเป็นบ้าเลยยัยหมู”นี่ฉันทับอยู่บนตัวนายริวหรอเนี่ย

 

                “ริวอิจิ”ฉันรีบใช้มือข้างที่ไม่เจ็บยันตัวเองขึ้นมา

 

                “เธอไม่เจ็บใช่ไหม”

 

                “ไม่เจ็บ”

 

                “วันหลังอย่าวิ่งอีกนะเข้าใจมั้ย”โดยที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัวนายริวช้อน

ตัวฉันขึ้นจากพื้นแล้วอุ้มเข้าห้องน้ำ

                “นะ นายจะทำอะไร”

               

                “ก็พาเธอเข้าห้องน้ำไง”นายริวอุ้มฉันมาวางไว้บนขอบอ่างอาบน้ำ

พร้อมกับลูบผมฉันที่ตอนนี้ยุ่งเหยิงปิดหน้าปิดตาอยู่ให้เรียบร้อยขึ้น พร้อมกับใช้

สองมือของเค้าประคองหน้าฉัน

 

                “หน้าตาก็ขี้เหล่อยู่แล้ว ดูซิตอนนี้ยิ่งน่าเกียจเข้าไปอีก”ถึงปากนาย

จะว่าแต่ฉันเห็นแววตานายกลับอ่อนโยนฉันรู้ตัวหรอกน่า ความจริงแล้วฉันไม่ได้

ขี้เหล่อะไรหรอก (หลงตัวเองอีกแล้ว:ผู้แต่ง)

                “ขอบคุณนะ”

 

                “หืม ขอบคุณอะไร ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณเธอ เธอช่วยฉันไม่ให้

ถูกยิงแต่เธอกลับถูกยิงแทนฉัน ฉันรู้ว่าเธอคงจะเจ็บมาก ฉันขอโทษนะถ้าเป็น

ไปได้ ฉันอยากให้เธอถ่ายทอดความเจ็บปวดมาให้กับฉันจะได้ไหม”    แล้วนาย

ริวก็ประกบปากลงมา ถ่ายทอดความรู้สึกผ่านรสจูบที่อ่อนหวาน

 

สอดแทรกริมฝีปากบางลิ้มรสอย่างอ่อนโยน ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกหมดเรี่ยวแรงที่จะ

ต้านทาน กลับถ่ายทอดความรู้สึกอบอุ่นใจกลับไป เราสองคนถ่ายทอดความ

รู้สึกที่มีอยู่ให้ต่างฝ่ายต่างรับรู้ซึ่งกัน โดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ โดยไม่รู้ว่าเวลา

ผ่านไปเท่าไหร่ แล้วเขาก็ถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งแล้วเลื่อนไปพรม

จูบอย่างแผ่วเบาที่แผลแทน

 

                “หายเจ็บหรือยัง”ฉันได้แต่พยักหน้าแต่ไม่กล้าสบตาเขา

 

                “งั้นอาบน้ำไปก่อนแล้วกันนะ แล้วก็ระวังแผลโดนน้ำด้วยนะ เดี๋ยวจะ

อักเสบขึ้นมา”

 

                “อืม นายอะออกไปได้แล้ว บ่นเป็นตาแก่อยู่ได้”แล้วฉันก็รีบดันนาย 

ริวให้ออกไปให้พ้นจากห้องน้ำเสียที โอ๊ยนายจะทำให้ฉันละลายไปแล้วนะ แล้ว

ฉันเอามือทาบอกดูว่าหัวใจยังเต้นอยู่หรือเปล่า เมื่อกี้หัวใจเหมือนกับจะหยุดเต้น

เลย

-----------------------------------------------------------------------------------------

ช่วงนี้เปิดเทอมแล้ว หวังว่าเพื่อน ๆ จะยังคงแวะเวียนมาอ่านกันบ้างนะคะ

อย่าหายหน้าไปนานนะคะ(อันนี้บอกเผื่อตัวไรเตอร์เองด้วย อิอิ)

ขอกำลังใจเม้นท์ ๆ โหวต ๆ เหมือนเดิมนะแฟน ๆ ที่น่ารักทุกคน