สาวซ่าส์สะดุดรักนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #10 : เปิดเทอมวันแรกก็ยุ่งซะแล้ว (กลับมาแล้วค่ะ^^)

       “ฝนตกแต่เช้าเลยหรอเนี่ย”วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ฉันรีบตื่นแต่เช้าเพื่อที่จะไปโรงเรียน ในฐานะประธานนักเรียนฉันจึงต้องไปช่วยภารโรงเปิดโรงเรียน (เว่อร์ซะ)

 

       “แม่คะ หนูไปโรงเรียนก่อนนะคะแม่”ฉันรีบวิ่งลงบันไดมาก็เจอกับแม่ซึ่งกำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่

 

       “นี่ยัยมิก กินข้าวก่อนสิ ข้าวเช้าสำคัญมากนะ แกจะไม่กินหรือไง”

       
       “โธ่แม่ ฝนตกแบบนี้ถ้าไม่รีบไปรถจะติดนะหนูไม่อยากไปสายตั้งแต่วันแรกนี่”

 

       “รถติดแล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก ได้ข่าวว่าแกเดินไปไม่ใช่หรอ”แม่หันหน้ากลับมาถามพร้อมกับเอามือเท้าเอว

 

       “ก็นั่นแหล่ะแม่ กว่าหนูจะเดินไปถึงโรงเรียน ฝนตกหนักขนาดนี้ เดี๋ยวหนูจะไปสาย อะอะ กินหน่อยก็ได้ เดี๋ยวแม่จะน้อยใจ”

 

       “เชอะ ถ้าแกไม่กินต่อไป แกก็หากินเอาเองแล้วกัน ฉันจะไม่ทำให้ละ”แล้วฉันก็นั่งกินข้าวต้มที่แม่ทำให้จนหมดไป 1 ชาม ด้วยความรวดเร็ว

 

       “อิ่มจังเลยแม่ ขอบคุณนะคะ หนูไปแล้วนะ”ฉันรีบวิ่งไปที่ประตูบ้านแล้วก็คว้าร่มสีชมพูหวานแหว๋วไปด้วย เฮ้อช่างไม่เข้ากับฉันจริง ๆ เล้ย

 

       ระหว่างที่ฉันกำลังเดินออกมาจากซอยบ้าน ฉันก็มองเห็นรถคันหนึ่งที่กำลังวิ่งสวนเข้ามาด้วยความเร็ว ตายแล้วไม่มีที่หลบด้วย ฉันต้องโดนสาดน้ำที่ขังถนนเต็ม ๆ แน่ ฉันรีบเอาร่มมาบังด้านหน้าไว้ทันที 

        “ไม่เห็นคนหรือไง ขับรถซะเร็วขนาดนี้”ฉันตะโกนด่าไล่หลังรถคันนั้นไปหลังจากที่มันสาดน้ำใส่ฉันเต็ม ๆ นี่ถ้าไม่ได้ร่มกันไว้นะ ฉันต้องกลับไปเปลี่ยนชุดนักเรียนแน่

 

       “อ้าวเฮ้ยได้ยินด้วยหรอเนี่ย”รถคันนั้นเบรกทันทีแล้วถอยกลับมาที่ฉัน ดีเหมือนกันอยากจะเห็นหน้าคนขับเหมือนกัน เดี๋ยวแม่จะด่าให้ลืมบ้านไปเลย

 

       “นี่เธอทำไมมาเดินอยู่ตรงนี้ล่ะ ขึ้นรถสิ”นายคนขับรถกดกระจกลง ทำให้ฉันเห็นหน้าชัด ๆ 

       “ฉันต่างหากที่จะต้องถามนายนะ นายไนท์ว่าทำไมถึงขับรถมาแถวนี้”

       “แล้วเธอจะยืนอย่างนี้อีกนานมั้ย”

       “ไม่อะ ฉันจะไปโรงเรียน”

       “ก็ขึ้นรถสิ เดี๋ยวจะไปส่ง”

       “อย่าเลย โรงเรียนฉันอยู่ใกล้แค่นี้เองฉันเดินไปเองได้”ไนท์ไม่พูดอะไรแต่เปิดประตูรถลงมายืนข้างฉัน ทำให้ฉันรีบเอาร่มบังฝนให้ทันที

 

       “แล้วนายจะลงรถมาทำไม เดี๋ยวก็เปียกหมดหรอก ร่มยิ่งคันเล็กนิดเดียว”ตอนนี้เขากับฉันยืนอยู่ในร่มคันเดียวกัน ซึ่งตัวไนท์สูงชะมัด ทำให้คนเตี้ย ๆ อย่างฉันต้องยืนเขย่งเพื่อที่จะถือร่มให้สูงขึ้น แล้วฉันก็ถูกคนตัวสูงแย่งร่มไปจนได้

 

       “ยัยเตี้ยขึ้นรถเถอะ จะรีบไปโรงเรียนไม่ใช่หรอ”แล้วเขาก็คว้าข้อมือฉันเดินไปที่รถอีกฝั่งหนึ่ง แล้วเปิดประตูรถจับฉันยัดลงไป

 

       “ทำไมถึงชอบบังคับกันนักนะ ว่าแต่นายรู้หรือไงว่าโรงเรียนฉันอยู่ไหน”

       “หึ เดี๋ยวฉันจะไปส่งให้ถึงในห้องเรียนเลย”

       “ชิ ฉันลืมไปว่านายมันแสนรู้ รู้ไปหมดทุกเรื่อง”แล้วไนท์ก็ไม่พูดอะไรอีก เพียงแต่ขับรถยิ้ม ๆ ไปเท่านั้น สงสัยวันนี้จะอารมณ์ดีถึงได้ขับรถไปยิ้มไปแบบนี้ แล้วฉันก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าวันนี้ชุดที่เค้าใส่มันเป็นเครื่องแบบนักเรียนของโรงเรียนนานาชาติในเมืองนี่นา นี่เค้ายังเป็นนักเรียนมัธยมอยู่หรอเนี่ย ฉันคิดว่าเค้าเป็นพวกเด็กใจแตกไม่เรียนหนังสือซะอีก

 

       “แล้วนายไม่รีบไปเรียนหรือไง โรงเรียนที่นายเรียนอยู่ไกลจากที่นี่มากนะ แถมยังรถติดอีกต่างหาก”

       “ไม่เป็นไรหรอกน่า โรงเรียนฉันไม่ได้เข้าเช้าแบบเธอซักหน่อย ไม่ต้องรีบก็ได้”

       “งั้นหรอเฮ้ยเดี๋ยวนายจอดข้างหน้าก็ได้นะ ฉันเดินเข้าโรงเรียนเอง”สงสัยฉันจะบอกช้าไปหน่อย นายนั่นขับรถเข้ามาจอดในโรงเรียนเลย เฮ้อช่างเถอะ หวังว่าเพื่อน ๆ ของฉันคงยังไม่มีใครมานะ ฉันขี้เกียจมานั่งตอบคำถาม

 

       “ขอบใจนายมากนะที่มาส่ง”แล้วฉันก็รีบเปิดประตูลงรถไปทันที

       “เย็นนี้ฉันจะมารับนะ”นายไนท์กดกระจกพูดกับฉันแล้วขับรถไปทันที ให้มัน
ได้อย่างนี้สินะ ฉันมองตามรถของเค้าจนออกไปนอกโรงเรียนแล้วก็รีบเดินขึ้นตึกเรียนทันทีแล้วฉันก็แทบจะไม่เชื่อสายตาตังเอง

       “เฮ้ย ยัยคิตตี้ ฉันตาฝาดไปหรือเปล่า ทำไมถึงได้มาโรงเรียนเช้าแบบนี้ ถึงว่าสินะ วันนี้ฝนถึงได้เทกระหน่ำแบบไม่ลืมหูลืมตา”ฉันแซวยัยเพื่อนก็เลยถูกเขกหัวกลับมาทีหนึ่ง

       “นี่ยัยมิก ก็ฉันกะว่าปีนี้จะแย่งที่ 1 จากเธอไงล่ะ ก็เลยต้องขยันกันหน่อยแล้วเมื่อกี้ใครมาส่งเธออ่ะ”

       “ก็ไม่มีอะไรหรอก คนรู้จักกันน่ะ พอดีฝนมันตกเค้าก็เลยมาส่งก็เท่านั้น”

       “จริงหรอ ไม่มีอะไรแน่นะ”ยัยคิตตี้จ้องหน้าฉันเหมือนกับจะจับผิด

       “ก็แน่สิยัยบ๊อง”แล้วฉันก็เขกหัวยัยคิตตี้กลับ แล้ววิ่งหนีขึ้นตึกไปทันที

 

       “นี่ก็ใกล้เวลาโรงเรียนเข้าแล้ว ทำไมนายมีนยังไม่มาอีกนะ”

ฉันบ่นขึ้นมาหลังจากที่พวกเรามากันครบแล้วขาดก็แต่นายมีนคนเดียว

       “นั่นสิ หรือว่าจะตื่นสาย เธอโทร.ไปตามเค้าหรือยังล่ะมิก”

       “งั้นลองโทร.ดูเลยแล้วกัน”ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์นายมีน 

       “ไม่เปิดเครื่องอะสงสัยจะนอนยังไม่ตื่นงั้นฉันลองโทร.เข้าบ้านดูดีกว่า”แล้วฉันก็รีบกดเบอร์บ้านทันที

 

        “สวัสดีค่ะ ขอสายมีนค่ะ”

       (มีนออกไปโรงเรียนตั้งแต่เช้าแล้วจ๊ะหนู เอ๊ะนั่นหนูมิกหรือเปล่า)

       “ใช่ค่ะคุณป้า มีนออกมาแต่เช้าแล้วหรอคะ”

       (จ๊ะ เห็นเค้าบอกว่าจะแวะไปรับหนูก่อน นี่เค้ายังไม่ถึงบ้านหนูอีกหรอจ๊ะ)

       “ค่ะคุณป้า รถคงจะติดอะค่ะ งั้นหนูไม่รบกวนคุณป้าแล้วนะคะ สวัสดีค่ะ”ฉันวางสายคุณแม่ของมีนไปแล้ว ว่าแต่นายมีนไปรับฉันหรอ ทำไมไม่บอกกันเลย แล้วนี่จะทำไงมือถือก็ดันปิด ติดต่อก็ไม่ได้

       “ว่าไงมิกกี้ นายมีนไปไหนเหรอ”

        “แม่เค้าบอกว่ามีนแวะมารับฉันที่บ้านแต่เช้าแล้ว แต่ทำไมป่านนี้ยังไม่มาอีก”

       “หรือว่าเค้าจะรอเธออยู่ที่บ้าน”ยัยโบกี้พูดขึ้นมา

       “ฉันว่าไม่นะ เพราะว่าถ้าไปหาฉันที่บ้าน แม่ฉันก็ต้องบอกแล้วสิว่าฉันมาโรงเรียนแล้ว”

       “ยัยมิก หรือว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้น”ยัยบิวตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจ

       “ยัยบิวบ้าฉันยิ่งใจไม่ดีอยู่ด้วย”

       “หรือเป็นเพราะว่า นายมีนไปหาเธอที่บ้านแล้วเจอเธอขึ้นรถมากับหนุ่มที่ไหนไม่รู้ ก็เลยโกรธเธอ”

       “คิตตี้ หนุ่มที่ไหนเหรอ”

       “ใช่หนุ่มที่ไหนมาส่งเธอห๊ายัยมิก ทำไมพวกฉันไม่รู้” แล้วยัย 3 สามก็นั่งเขย่าตัวฉัน บีบปากให้ฉันพูด บ้าน่า หรือว่ามีนจะเห็นจริง ๆ นะ เค้ายิ่งสั่งไม่ให้ฉันยุ่งเกี่ยวกับนายไนท์อยู่ด้วย ถ้าเค้าเห็นจริง ๆ เค้าต้องโกรธฉันแน่ ๆ เลย ฉันจะทำยังไงดีนะ

---------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีค่ะ เพื่อน ๆ ทุกคน ขอโทษที่ห่างหายไปนาน

พอดีมีเรื่องยุ่ง ๆ อยู่พอสมควร เลยไม่ได้มาอัพนิยาย

แต่ยังไงซะสัญญาว่าจะแต่งลงให้จบให้ได้เลยค่ะ

ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามอยู่นะคะ  รักนะ จุ๊ฟจุ๊ฟ ^^