รักหมดใจยัยบอดี้การ์ดจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #10 : เป็นอะไรของเค้ากันนะ

                “นี่ อายูมิจังหลับแล้วเหรอ”แล้วนายริวก็ถอนหายใจออกมา “เธอนี่

มันร้ายชมัด เธอหลับลงไปได้ยังไงกัน”นายริวพูดไปขณะที่เค้าใช้มือของเค้า

เกลี่ยที่เปลือกตา ลูบมาที่แก้มและที่ริมฝีปากของฉัน และเค้าก็จูบลงมาที่ปาก

ของฉัน

                “เธอจะรู้บ้างไหมว่า ทำให้ฉันวุ่นวายใจแค่ไหน หืมยัยตัวแสบ”ฉันใจ

เต้นอย่างรอคอย ไม่ใช่สิ ฉันกลัวว่านายริวจะทำอะไรฉันมากกว่านี้ ฉันจะทำเป็น

เพิ่งตื่นดีมั้ยนะ ยังไม่ทันที่ฉันจะทำยังไงต่อนายริวก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่เตียงของ

เค้า เฮ้อค่อยยังชั่ว นายทำให้ฉันทำตัวไม่ถูกเลย    

 

                ที่โรงยิมวันนี้โค้ซสึบาสะเรียกซ้อมแต่เช้า เพราะว่าอีก 3 วันก็จะ
เป็นวันเปิดงานแล้ว

                “วันนี้เราจะต้องซ้อมกันอย่างหนักหน่อย เพราะว่าพรุ่งนี้โค้ซจะให้

พวกเธอได้พักผ่อน เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับวันงานกัน ยังไงซะวันนี้พวก

เราซ้อมกันให้เต็มที่นะเพื่อชัยชนะของเรา”“ครับ/ค่ะ”

                 “นี่ยูมิจัง เธอกับนายริวอิจิทะเลาะกันหรือเปล่า”ยัยเคียวโกะถามขึ้น

มาระหว่างที่เรากำลังจับคู่ซ้อมกันอยู่

                “ก็เปล่านี่เราไม่ได้ทะเลาะกันซักหน่อย” เพียงแต่ ฉันไม่รู้ว่านายริ

วโกรธอะไรฉันเท่านั้นเอง เพราะตั้งแต่เช้าเค้าก็เหมือนจะหลบหน้าหลบตาฉัน

ตลอด ฉันก็เลยไม่กล้าเข้าไปพูดคุยเล่นกับเค้า หรือจะเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนนี้ 

แต่ความจริงฉันน่าจะเป็นฝ่ายอายมากกว่านะ คิดถึงเรื่องนี้ทีไรฉันใจเต้นแรง

ทุกที

                “อ้าว ก็ปกติฉันจะเห็นเธอสองคน ชอบพูดคุยหยอกล้อกันไปมา แต่

ทำไมวันนี้ต่างคนต่างไม่มีใครพูดคุยเล่นกันเลย ฉันก็เลยแปลกใจอะ”แหมช่าง

สังเกตุจังเลยนะเคียวโกะ

                “ไม่มีอะไรหรอกน่า ซ้อมกันต่อเถอะนะ”ระหว่างที่ซ้อมยูโดกันอยู่ แต่ฉันไม่มีสมาธิเอาซะเลย เพราะตาฉันไม่ได้จับจ้องอยู่ที่คู่ซ้อม แต่สายตากลับ

จะคอยมองไปหานายริวอิจิ จนถูกยัยเคียวโกะเอาเท้าอันเรียวงามของเธอ

ประทับตราลงมาบนใบหน้าอันแสนสวยงามของฉัน

                “โอ๊ย”ฉันร้องออกมาด้วยว่าตกใจปนเจ็บปวด ใบหน้างาม ๆ ของฉัน

                “อุ๊ย ขอโทษนะอายูมิ เธอเป็นยังไงบ้างเจ็บมากมั้ย เฮดการ์ดก็ไม่

ได้ใส่”

                “ก็เจ็บน่ะสิ นี่เธอช่วยดูหน้าฉันหน่อย ดั้งฉันหักหรือเปล่า แล้วแก้ม

ฉันมีรอยทีนเธอมั้ย”

                “ขอโทษนะ แต่ทำไมเธอไม่มีสมาธิเลยล่ะอายูมิ”

                “นี่ อายูมิเป็นยังไงบ้าง” นายริวอิจิวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาฉัน นี่นาย

ยังเป็นห่วงฉันอีกหรือไง

                “ก็เจ็บนิดหน่อย”มือฉันก็ยังลูบหน้าป้อยป้อย

                “ไหนดูสิ หน้าเธอแดงไปหมดแล้ว”นายริวจับมือฉันไว้แล้วเอามือ

ของเขามาลูบหน้าฉันแทน แล้วเป่าลมออกจากปาก เพื่อให้ฉันหายเจ็บ

                “นี่ฉันไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ นะที่จะเป่าแล้วหายเจ็บ”ฉันแกล้งบ่นไปอย่าง

นั้นแต่ความจริงแล้วแอบปลื้มนะ

                “อยู่เฉย ๆ เถอะน่า ไปลุกไปนั่งที่ข้างสนามก่อนเถอะนะ”

                “นายไปซ้อมเถอะ ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก เดี๋ยวฉันว่าจะซ้อมต่อ

แล้ว”

                “นี่เธอจะเชื่อฉันบ้างไม่ได้เลยหรือไง ทำไมถึงดื้อแบบนี้ หรือว่าจะ

ให้ฉันอุ้มไป”

                “เออ เออ ลุกแล้วก็ได้”ฉันรีบลุกขึ้นเดินไปนั่งที่ข้างสนามทันที ส่วน

ยัยคียวโกะตัวต้นเหตุก็ยืนหัวเราะคิกคิก เออเยาะเย้ยกันเข้าไป

                หลังจากที่นายริวพาฉันไปนั่งอยู่ที่ข้างสนามแล้ว ฉันจึงตัดสินใจถาม
ขึ้นมา

                “ริวอิจิ นายโกรธอะไรฉันหรือเปล่า ทำไมตั้งแต่เมื่อเช้านายถึงไม่

พูด แถมไม่ยอมมองหน้าฉันเลยล่ะ”ฉันทำหน้าตาน่าสงสารสุดสุด

                “คือ ฉันไม่ได้โกรธอะไรเธอหรอกนะ เพียงแต่ฉันแค่ไม่เข้าใจอะไร

นิดหน่อย”นายริวพูดไปโดยที่ยังไม่ยอมสบตาฉัน เพราะมัวแต่ค้นหาอะไรใน

กระเป๋ายาอยู่

                “นายหาอะไรอะ เห็นหาตั้งนานยังไม่เจออีกเหรอ”

                “อ๋อ เจอแล้วคงใช้ได้นะ”นายริวพูดพร้อมกับชูขวดน้ำมันอะไรซัก

อย่างขึ้นมา

                “เป็นยาหม่องน้ำอะ ทาแก้ฟกช้ำ”

                “หา!  นายอย่าบอกนะว่าจะเอาไอนี่มาทาหน้าฉัน”

                “ก็ใช่น่ะสิ พูดมากอยู่ได้ ดูซิแก้มบวมเป็นปลาทองแล้ว น่าเกียจ

ชะมัด”

                “อี๋ ไม่เอาอะ ฉันไม่ชอบกลิ่นของมันเลย ได้กลิ่นทีไรรู้สึกเหมือน

หายใจไม่ออกทุกทีเลย”ฉันรีบดันมือของนายริวที่กำลังจะเอายาหม่องน้ำอะไร

นั่นมาทาที่หน้าของฉัน ขนาดได้กลิ่นไกล ๆ ยังรู้สึกอีดอัดเลย

                “อยู่เฉย ๆ เถอะน่าฉันจะทาให้นะมา”แล้วมือหนานั่นก็เอายาหม่อง

น้ำมาทาแก้มแดงๆของฉันเบาๆ โดยที่ไม่ได้ดูสีหน้าของคนที่ถูกทาเลยว่าเป็น

อย่างไร

                “โอ๊ยฉันหายใจไม่ออก นายริวพอได้แล้ว ฉัน....”ฉันรู้สึกว่าเหมือนมี

ใครเอาอะไรมาอุดจมูกและมีอะไรหนัก ๆ มาทับอยู่ที่หน้าอกของฉันทำให้ฉัน

หายใจไม่ออก แล้วก็เหมือนกับโลกทั้งโลกดับมืดลง

 

 

               

 

ริวอิจิ:

               เฮ้ยนี่เธอเป็นอะไรของเธอ ผมแค่ทายาให้เธอแค่นี้ เธอถึงขนาดเป็น

ลมไปเลยหรือไง

                “นี่เธออายูมิ เธอตื่นสิ เป็นอะไรมากหรือเปล่า นี่เธอแกล้งฉันหรือ

เปล่าเนี่ย”

                “ริวอิจิ ฉันว่านายรีบพาอายูมิไปห้องพยาบาลก่อนดีกว่านะ ท่าทาง

อายูมิเค้าจะเป็นลมจริง ๆ นะ ดูสิหน้าซีดมากเลย”

                “จริงสินะเคียวโกะ ฉันมัวแต่ตกใจ”พูดจบผมก็รีบช้อนตัวอายูมิขึ้นมา

แล้วรีบไปที่ห้องพยาบาลทันที เธออย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ

                ก่อนที่ผมจะอุ้มอายูมิวิ่งไป ก็ได้ยินเสียงของเคียวโกะหัวเราะขึ้นมา 

จะหัวเราะอะไรกันนักหนา นี่เพื่อนเธอเป็นลมอยู่นะ   เฮ้อไม่เข้าใจพวกผู้หญิง

จริงๆ เล้ย

               ผมอุ้มอายูมิมาจนถึงห้องพยาบาล แต่ดูท่าทางเธอจะยังหลับสบาย 

ขนาดวางที่เตียงเธอก็ยังไม่ตื่น นี่เธอจะเป็นอะไรมากมั้ย

              “อาจารย์ครับ คือว่าอายูมิเกิดอุบัติเหตุระหว่างซ้อมนิดหน่อยครับ แต่

ตอนที่ผมทายาให้เธออยู่ เธอก็บ่นว่าอีดอัดหายใจไม่ออก แล้วก็เป็นลมไปครับ”

     
              “ไหนดูซิ อืมอาจจะแพ้กลิ่นยาก็ได้นะ เอาอย่างนี้เธอกลับไปซ้อม

ก่อนแล้วกันนะ ทางนี้เดี๋ยวครูดูเอง”

              “คือผมขออนุญาติอยู่ดูด้วยได้มั้ยครับ”พอผมพูดจบอาจารย์ถึงกับ

มองลอดแว่นออกมาด้วยแววตาเหมือนขำขำอะไรซักอย่าง

             “เป็นห่วงกันขนาดนี้ งั้นก็ตามใจแล้วกันนะ ก็ดีเหมือนกัน วันนี้คนป่วย

เยอะซะด้วยสิ งั้นเธอไปหยิบผ้าเย็นในตู้เย็นมาแล้วกันนะ แล้วมาเช็ดหน้าเช็ด

ตาให้เพื่อนเธอก็แล้วกัน”

    
              “ครับ”แล้วผมก็ไปหยิบผ้าเย็นมาเช็ดหน้าให้เธอ เฮ้อทำไมเธอถึงไม่

ฟื้นซักทีนะ ผมรู้สึกใจคอไม่ดีเลย ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงแก่น ๆ อย่างเธอ จะมาแพ้

ยาทาแก้ฟกช้ำได้ ดูหน้าเธอตอนหลับนี่สิ เหมือนกับเจ้าหญิงน้อย ๆ เลย ใบ

หน้าที่ไร้เครื่องสำอางค์ ริมฝีปากที่แดงอย่างธรรมชาติ แก้มแดง ๆ ที่ไม่รู้ว่าเกิด

จากธรรมชาติ หรือว่ารอยช้ำ ผมไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าตอนนี้หน้าของผมได้ลดลง

มาจนเกือบจะติดกับหน้าของอายูมิ ถ้าไม่ได้ยินเสียง กระแอมของอาจารย์ห้อง

พยาบาลขึ้นมา

              “นี่ในห้องนี้ไม่ได้มีเธอแค่ 2 คนนะจ๊ะอย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อนัก

สิ”

    “คือ ขอโทษครับอาจารย์”แล้วผมก็รีบก้มหน้าก้มตาเช็ดหน้าให้อายูมิ

ต่อ เอ๊ะเปลือกตาเธอเริ่มขยับแล้วนี่

    
             “โอ๊ย นี่ฉันตายไปแล้วใช่ไหม”นั่นไงพอฟื้นขึ้นมาก็ปากเสียเลย

             “อายูมิ เธอเป็นยังไงบ้าง” 

    “แล้วนี่มันที่ไหน ฉันมาอยู่นี่ได้ยังไงเนี่ย”เธอพยายามที่จะลุกจากที่

นอน ผมจึงต้องกดให้นอนลงไปเหมือนเดิม

  
           “ก็ตอนที่ฉันกำลังทายาให้เธอ อยู่ดีดีเธอก็เป็นลมไป ฉันตกใจมากจน

ทำอะไรไม่ถูกเลยนะ ทำไมเธอถึงได้แพ้กลิ่นยานั่นล่ะ”

 
          “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าได้กลิ่นยานี่ทีไร มันอึดอัดทุกที

  
         “อ้าว ฟื้นแล้วเหรอจ๊ะ รู้มั้ยแฟนเธอเป็นห่วงเธอมากจนไม่ยอมไปไหนเลย

นะ จะขอนั่งเฝ้าเธอจนกว่าจะฟื้น”นั่นอาจารย์ครับ พูดแบบนี้ออกมาก็หมดกันเลย

         “คืออาจารย์คะ นี่ไม่ใช่แฟนหนูหรอกค่ะ”

         “แหมไม่ต้องอายหรอกจ๊ะ เอาเถอะ เอาเถอะ เธออย่าเพิ่งรีบลุกล่ะ นอน

ต่ออีกหน่อยเถอะนะ เดี๋ยวจะเป็นลมขึ้นมาอีก”พูดจบอาจารย์ก็เดินอมยิ้มออกไป

ดูคนป่วยคนอื่นต่อ

          “อ้าวแล้วทำไมหน้านายแดงแบบนั้นล่ะ ไม่สบายไปอีกคนหรือเปล่า”

 
          “ปะเปล่านี่ ใครหน้าแดง เธอตาลายหรือเปล่า ไม่ต้องพูดมากเลย เธอ

นอนต่อเถอะนะ ฉันจะนั่งเป็นเพื่อนเธออยู่ตรงนี่แล้วกันนะ”แล้วผมก็รีบกดไหล่


เธอให้นอนลงไปอีกครั้งเพราะว่าอายูมิจังทำท่าจะลุกขึ้นมาจ้องหน้าผมอีก

----------------------------------------------------------------------------------------


ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ ไรเตอร์อ่อนหัดคนนี้จะพยามยาม

ปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้นค่ะ 

อย่างไรก็อยู่เป็นกำลังใจให้กับไรเตอร์กันก่อนนะคะ อย่าเพิ่งเบื่อกันน้า