สาวซ่าส์สะดุดรักนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนสนิท

        
                “หา! นายอยู่ไหนนะ”

                (อยู่หน้าบ้านเธอไง รีบ ๆ ลงมาเลย)ฉันกดวางโทรศัพท์แล้วรีบวิ่งลง

บันไดบ้านทันที พอประตูบ้านออกมาก็พบกับผู้ชายผมสีทองยืนหันหลังพิงรถอยู่

                “นี่นายมีน นายไปทำอะไรกับผมมา”

                “ฉันหล่อมั้ยล่ะ”แล้วนายนั่นก็ค่อย ๆ หันกลับมา โดยเก๊กท่าที่คงจะ

คิดว่าหล่อที่สุดแล้ว

                “แหวะ น่าเกียจจะตาย นี่ถ้าไปโรงเรียนเมื่อไหร่ นายโดนอาจารย์

เล่นงานแน่”

                “อาจารย์จะกล้าเล่นงานหนุ่มหล่อสุดฮอตของโรงเรียนด้วยเหรอ 

โฮะโฮะ”

                “จ้า ๆ นายอะมันหล่อ แต่ถ้าเปิดเทอมแล้วนายไม่ย้อมสีผมกลับคืน

ละก็ ฉันนี่แหล่ะจะจัดการนายเอง”

                “กลัวตายล่ะ ถึงเธอจะเป็นประธานนักเรียน แต่ฉันก็เป็นเพื่อนรัก

ของประธานนักเรียนนะ เธอจะกล้าทำเพื่อนที่น่ารักของเธอได้หรือไง”

                “หึ ฉันไม่ได้ อยากเป็นเพื่อนรักนายซักหน่อย”ประโยคนี้ฉันพูดเบา 

ๆ เหมือนกับบ่น ๆ แต่จริง ๆ แล้วฉันก็ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับนายเลย ฉันกับ

นายมีนเราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียน มัธยมต้นและก็สนิทกันมาก ตอนนั้นฉันชอบ

โดนพวกรุ่นพี่ผู้ชายแกล้งประจำ เนื่องจากฉันไปเห็นพวกรุ่นพี่พวกนั้นกำลังอัด

รุ่นน้องคนหนึ่งอยู่ ฉันก็เลยเข้าไปด่าพวกนั้น แล้ววิ่งไปฟ้องอาจารย์ ทำให้พวก

นั้นโดนอาจารย์ทำโทษ แล้วหลังจากนั้นพวกรุ่นพี่ก็คอยแกล้งฉันสารพัด แถมยัง

ขู่เพื่อนในห้องว่าห้ามคบกับฉันอีก ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวมาก ไม่มี

ใครกล้าพูดกับฉันเลยซักคน แม้แต่เวลากินข้าว ฉันยังต้องนั่งกินคนเดียว โดยไม่

มีใครกล้านั่งร่วมโต๊ะเดียวกับฉัน แต่จู่ ๆ ก็มีผู้ชายคนนึง เดินเข้ามานั่งข้าง ๆ ฉัน

แล้วพูดว่า

                “กินข้าวกับน้ำตาไม่อร่อยหรอกนะ ฉันจะเป็นเพื่อนเธอเอง ต่อไป

เธอก็ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ”แล้วเขาคนนั้นก็ส่งยิ้มที่สดใสมาให้ฉัน ฉันถึงกับยิ้ม

ทั้งน้ำตากลับไปให้เขาเลย เขาใจดีกับฉันมาก เขามักจะมีรอยยิ้มมาให้ฉันก่อน

เสมอ ฉันกล้าพูดได้เต็มปากเลยว่าฉันตกหลุมรักเขาตั้งแต่ตอนนั้น แต่ฉันก็ได้แต่

เก็บความรักนี้ไว้ในใจ โดยไม่กล้าบอกเขาออกไป อาจจะเป็นเพราะว่าฉันกลัว

ว่ามิตรภาพที่เรามีต่อกัน มันจะแปรเปลี่ยนไป เพราะว่าเขามักจะพูดอยู่เสมอว่า

เราเป็นเพื่อนรักกัน

                “มิกกี้”แล้วฉันก็สะดุ้งเมื่อนายมีนมาตะโกนเรียกฉันที่ข้างหู

                “เฮ้ย นายจะตะโกนใส่หูฉันทำไม”

                “ก็ฉันเรียกเธอตั้งนานแล้ว ไม่ได้ยินหรือไง หรือว่ามัวแต่ตะลึงใน

ความหล่อของฉัน”แล้วนายยิ้มและขยิบตามาให้ฉัน นี่นายกำลังทำตัวน่ารักอีก

แล้วนะ

                “บ้าหรือไง ใครไปตะลึงในความหล่อของนายกัน ฉันยังมองไม่เห็น

เลยว่าตรงไหนที่นายเรียกว่าหล่อ”

                “เออ ฉันลืมไปเธอมันไม่ใช่ผู้หญิงนี่หว่าก็เลยมองไม่ออกว่าผู้ชาย

หล่อมันเป็นยังไง”แล้วนายมีนก็เดินมากอดคอฉัน ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติที่เขาเดิน

ไปกอดคอฉันไป เพราะเค้าเห็นว่าฉันเป็นเหมือนเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้นเอง

                “ชิ! เอาแขนนายออกไปเลย หนักชะมัด ที่ตัวฉันเตี้ยอยู่ทุกวันนี้ ก็

เพราะถูกนายเอาแขนมาวางไว้บนไหล่ฉันนี่แหล่ะ”

                “หา มันไม่ใช่ความผิดฉันซักหน่อย เธอเกิดมาเตี้ยเองต่างหากฮ่า

ฮ่าฮ่า”

                “ตลกมากหรือไงยะ ที่ฉันเกิดมาเตี้ย แล้วตกลงนายมาหาฉันทำไม

แต่เช้าเนี่ย”

                “ก็ฉันจะมาชวนเธอไปสวนสนุกเป็นเพื่อนหน่อย”

                “ทำไมต้องสวนสนุก ฉันไม่ชอบเล่นพวกนั้นนี่”

                “ก็แค่ไปเป็นเพื่อนกันเท่านั้นแหล่ะ เธอไม่ต้องเล่นเครื่องเล่นพวก

นั้นก็ได้”

                “แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วย วันนี้ฉันกะว่าวันนี้ฉันจะออกไปช้อปปิ้ง

ซักหน่อย”

                “งั้นเดี๋ยวพอไปสวนสนุกเสร็จ ฉันจะเป็นเจ้ามือพาเธอไปช้อปปิ้งเอง

เธออยากได้อะไรฉันจะซื้อให้ทุกอย่าง แถมเลี้ยงข้าวด้วยนะ งานนี้ฟรีตั้งแต่เช้า

ยันดึกเลยนะสนยัง”

                “หึ นายไม่ต้องเอาเรื่องฟรีมาล่อฉันหรอก”

                “งั้นแถมพรุ่งนี้ ฉันจะพาเธอไปกินพิซซ่าด้วยนะ เอาไง พิซซ่านะ”

                “นายพูดเองนะ ว่าพรุ่งนี้จะพาไปกินพิซซ่าด้วย”

                “ครับผม”

                “งั้น รอแป็ปนะ เดี๋ยวฉันขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”ฉันรีบวิ่งเข้าไปใน

บ้านทันที อิอิความจริงฉันไปตั้งแต่นายบอกว่าฟรีตั้งแต่เช้ายันดึกแล้ว แต่นี่ได้

พิซซ่าแถมมาด้วยก็ดี นายมีนนึกยังไงนะ อยู่ ๆ ก็อยากมาชวนฉันไปเที่ยวสวน

สนุกแบบนี้ ฉันอะเกลียดสวนสนุกที่สุด เพราะว่าฉันเคยมากับนายมีนครั้งหนึ่ง 

ตอนนั้นพวกเราไปขึ้นไวกิ้งกัน โดยนายมีนเลือกที่นั่งที่สูงสุดแล้วมาหลอกฉันว่า 

ถ้าเรานั่งตรงนี้มันจะไม่ค่อยหวาดเสียว แต่ผลปรากฏว่าพอลงมาได้ ฉันก็มาอ้วก

แตกอยู่ข้างล่าง แล้วนายมีนก็หัวเราะเยาะอยู่ข้าง ๆ  ตอนนั้นฉันอายมากเลยที่

ฉันมาทำตัวทุเรศ ๆ แบบนี้ หลังจากนั้นฉันก็เลยเกลียดสวนสนุกมาตลอด

                พอแต่งตัวเสร็จฉันก็รีบลงมา พอนายมีนเห็นฉันเท่านั้นก็มองฉัน

ตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้วยสายตาประมาณว่าเอือมระอา 

                “เฮ้ นี่เธอจะไปเตะฟุตบอลหรือไง”

                “ทำไมอะฉันเหมือนนักบอลเหรอ”ไอ้การที่ฉันใส่เสื้อยืดและกางเกง

ยีนส์ขาสั้นเหนือเข่ามาหน่อย และใส่รองเท้าผ้าใบเนี่ยนะเหมือนนักบอล

                “เปล่าอะ เพียงแต่ฉันคิดว่าเธอจะไปเตะฟุตบอลแทนที่จะไปสวน

สนุก”

                “เชอะ พูดมากอยู่ได้ จะไปยังอะเดี๋ยวฉันก็เปลี่ยนใจซะเลย”

                “ไปครับ ๆ เชิญท่านขึ้นรถเลยครับ”แล้วมีนเปิดประตูรถแล้วโค้งตัว

ลงและผายมือเชิญให้ฉันเข้าไปนั่ง

 
                "เออ ขอบใจ"

---------------------------------------------------------------------------------------
               

ช่วยติดตามเรื่องนี้ด้วยนะคะ  อยากให้มีคนมาอ่านจัง