คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : นี่เราต้องนอนห้องเดียวกันงั้นเหรอ
“เธอว่างัยนะ ทำไมเธอต้องคุ้มครองฉันด้วย ใครสั่งเธอ”
“แล้วทำไมต้องทำหน้าดุอย่างนั้นด้วยล่ะ ฉันบอกความจริงกับนายก็ได้ คือนายพอจะรู้เรื่องที่ครอบครัวของ
นายถูกคู่แข่งจ้องทำร้ายแล้วใช่มั้ย”ไหน ๆ เรื่องมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว บอกความจริงเลยดีกว่า คุณพ่อขาคุณลุงขาหนู
ขอโทษนะคะ
“อืม แล้วงัยต่อ”
“ก็ คือว่าพ่อของนายเป็นห่วง กลัวว่าลูกดื้อ ๆ อย่างนายที่ไม่ยอมให้มีคนติดตามจะเป็นอันตรายไปน่ะสิ ก็เลย
มาขอให้พ่อฉันซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อนาย ส่งคนมาคอยคุ้มครองอยู่ห่าง ๆ และขอให้ฉันย้ายมาเรียนที่เดียวกับนาย
คอยอยู่เป็นเพื่อนนาย และเป็นบอดี้การ์ดลับ ๆ ของนายด้วย เข้าใจหรือยังล่ะ”
“พ่อฉันเนี่ยนะ ไปขอให้ยัยลิงอย่างเธอมาคอยคุ้มครองฉัน” โหนายดูถูกฉันน่าดูเลยนะ
“ก็ไม่เชิงหรอกนะ เพียงแต่คุณลุง ไม่อยากให้นายต้องอยู่คนเดียวมากกว่า เคยได้ยินปะ คนเดียวหัวหาย สอง
คนเพื่อนตายอะ”
“แล้วทำไมไม่หาเพื่อนผู้ชายให้ฉัน ไปเอาผู้หญิงอย่างเธอมาเนี่ยนะ”
“ผู้หญิงอย่างฉันทำไมเหรอ นายก็เห็นฝีมือฉันแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันน่ะไม่ธรรมดานะจะบอกให้”
“โธ่ พ่อนะพ่อ ไม่น่าทำกันอย่างนี้เลย”
“ที่นี้นายจะออกรถได้หรือยังล่ะ แล้วก็ขอให้นายทำใจไว้ด้วยนะ ถึงยังงัยฉันก็ไม่มีทางปล่อยให้นายรอดสาย
ตาฉันไปได้หรอก ฉันจะตามติดนายเป็นลิงแบบนี้แหล่ะ ไปออกรถได้”
ระหว่างที่นั่งรถไป ฉันเปิดวิทยุบนรถไป แล้วก็ร้องเพลงเสียงดังอย่างอารมณ์ดี ต่อไปนี้ฉันก็ไม่ต้องหลบ ๆ
ซ่อน ๆ แล้ว จะได้คบนายอย่างเปิดเผยซักที (เออ เป็นบอดี้การ์ดนะไม่ใช่เป็นแฟน) แต่หน้านายนี่บึ้งตลอดเวลา แถม
ยังไม่พูดอะไรซักคำ เชอะฉันไม่สนใจหรอก ไม่ต้องมาส่งสายตาพิฆาตอย่างนั้น ยังไงฉันก็ไม่ปล่อยนายไว้หรอก
“ถึงสักที โอ้โหโรงเรียนนี้สวยกว่าโรงเรียนเราอีกนะ สมกับเป็นโรงเรียนของพวกไฮโซเลยนะ”
“อ้าว อย่าเพิ่งเพ้อเจ้อสิ รีบมาขนกระเป๋าลงจากรถไปสิ ป่านนี้พวกนั้นเค้ารอเราแย่แล้ว เราต้องรีบไปรายงาน
ตัว ถึงจะเข้าบ้านพักได้นะ”
“ชิ ช่วยถือหน่อยก็ไม่ได้ มันหนักนะเนี่ย”
“แล้วใครใช้ให้เธอ ขนมาเยอะแยะอย่างนั้นล่ะ รีบแบกไปเลยไม่ต้องมาบ่น”แล้วนายริวก็เดินนำไปก่อน
โดยไม่หันกลับมามองลูกลิงน้อย ๆ เลยว่าจะเป็นยังงัย ใจร้ายแงแง
“โอ๊ย หยุดเดินก็ไม่บอก” ฉันชนกับนายริวอย่างแรงจนล้มลงไปนั่งจุมปุ๊กโดยโดนกระเป๋าที่ใส่อุปกรณ์
ป้องกันตัวทับอยู่ อูยเจ็บชะมัด แต่แล้วก็มีมือจากพ่อเทพบุตร ยื่นมาตรงหน้าฉันพร้อมจะฉุดฉันขึ้นมาจากขุมนรก
(เว่อร์ซะ)
“ขึ้นมาสิ ยัยซุ่มซ่าม นี่เธอมาเป็นบอดี้การ์ดได้ยังงัย ไม่ระวังตัวบ้างเลย” ฉันส่งมือไปจับมือนายริว มือนิ่มจัง
เลยอะ พอนายริวฉุดฉันขึ้นมาได้ก็คว้ากระเป๋าใส่เสื้อผ้าฉันไปถือ ส่วนมือข้างที่ดึงฉัน นายริวยังไม่ยอมปล่อย
“เดินไปด้วยกันแบบนี้แหล่ะ แต่เธออย่าคิดว่าฉันพิศวาสอยากจับมือกับเธอนะ เพียงแต่ฉันกลัวเธอจะทำ
อะไรน่าขายหน้าที่นี่”เหรอ จริงเหรอแต่ฉันแอบเห็นหน้านายแดงเหมือนตูดลิงเลยนะ ก็ดีเหมือนกันฉันก็ยังไม่อยาก
จะปล่อยมือนายหรอก อูยอายูมิเอ๊ย อย่าเพิ่งเป็นลมไปนะ
“อะไรเนี่ย อายูมิ ฉันตกข่าวอะไรไปหรือเปล่า เธอเดินจูงมือมากับนายริวอิจิอย่างนั้น เป็นแฟนกันแล้ว
เหรอ”ยัยเคียวโกะมาเป็นสต๊าฟของทีมเรา เข้ามากระซิบฉันหลังจากเดินมาถึงที่ห้องรายงานตัวนักกีฬาแล้ว ส่วนนาย
ริวอิจิในฐานะประธานชมรมได้เข้าไปรายงานตัวกับอาจารย์ผู้ควบคุม
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกเคียวโกะ คือเมื่อกี้ตอนเดินเข้ามาฉันสะดุดล้มลงไปแล้วเจ็บขานิดหน่อยอะ แล้วนายริ
วเนี่ยเค้ากลัวว่าฉันจะแข่งไม่ได้ แล้วทำขายหน้า ก็เลยจูงฉันมาก็เท่านั้น”
“จริงเหรอ แต่ฉันว่านะนายริวเค้าต้องสนใจเธอแน่ ๆ เลยปกติเนี่ย นายริวเค้าไม่ค่อยยุ่งกับผู้หญิงเท่าไหร่
หรอก ฉันเห็นก็มีแต่เธอนี่แหล่ะ ที่ตามติดเค้าแต่เค้าก็ไม่ไล่เธอไปไหนสักที”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง”แหมเธออย่าพูดให้ฉันหลงตัวเองสิ
“เธอเชื่อฉันสิฉันรู้จักนายริวมานาน เค้าไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลยนะ”
“เธอหมายถึงเดินจูงมือน่ะเหรอ ก็ฉันบอกแล้วงัยว่าเค้ากลัวฉันทำขายหน้าโรงเรียนน่ะก็เท่านั้น”
“เอาเถอะ เอาเถอะ แล้วฉันจะคอยดูต่อไปแล้วกันนะ”ยัยเคียวโกะนี่พูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก
นายริวเนี่ยทำท่ารังเกียจฉันจะตายเวลาฉันเข้าใกล้ แล้วเค้าเนี่ยนะจะมาชอบฉัน แต่ถ้าเป็นฉันชอบเค้าล่ะพอว่า อิอิ
“ไปเอาของไปเก็บที่บ้านพักกันเถอะ” นายริวเดินออกมาจากห้องรายงานตัว และเดินนำพวกเราไปที่บ้าน
พักนักกีฬา โดยไม่ลืมที่จะมาหิ้วกระเป๋าของฉันไปด้วย
บ้านพักนักกีฬาของโรงเรียนนี้ สร้างอยู่ทางด้านหลังของโรงเรียน ซึ่งมีอยู่ด้วยกันหลายหลัง หลังหนึ่งมี
จำนวน 5 ห้อง ทางชมรมยูโดของเราได้บ้านพัก 1 หลังเพราะว่ามีนักกีฬารวมสต๊าฟทั้งหมด 10 คน
“ว้าว โรงเรียนนี้ดีจังเลยนะ มีเนื้อที่กว้างใหญ่ขนาดสร้างบ้านพักได้หลายหลังขนาดนี้อะ ถ้าเป็นโรงเรียน
เรานะ ก็ได้นอนบนหอพักนั่นแหล่ะ ไม่มีที่แบบนี้หรอกจริงมั้ยริว”นายคาโต้พูดขึ้นมา
“ใช่ดูเป็นส่วนตัวดี เวลาเราจะเรียกประชุมอะไรก็สะดวกดีด้วย”
“เอาล่ะที่นี้เราก็มาแบ่งห้องนอนกันได้แล้วใครจะนอนกับใคร ห้องละ 2 คน”
“เออ ฉันขอนอนกับเธอได้มั้ยเคียวโกะ”ฉันหันไปถามเคียวโกะ
“ไม่ได้นะเคียวโกะต้องนอนกับฉัน”นายคาโต้พูดเสียงดังขึ้นมา ส่วนเคียวโกะก็อายหน้าแดงพร้อมส่งสาย
ตาอ้อนวอน ขอร้องฉัน
“คือ ฉันคงนอนกับเธอไม่ได้นะยูมิ” หาแล้วฉันจะนอนกับใครล่ะคนอื่นก็เลือกคู่กันหมดแล้ว อย่างนี้ก็เหลือ
แต่นายริวอิจิน่ะสิ ไม่เอานะฉันกลัว กลัวว่าฉันจะอดใจไม่อยู่ปล้ำนายน่ะสิ
“ความจริง ฉันก็ไม่อยากนอนห้องเดียวกับเธอหรอกนะยัยลิง แต่ในเมื่อไม่มีทางเลือก เราก็ต้องนอนห้อง
เดียวกัน”
“ชิ ทำอย่างกับฉันอยากนอนห้องเดียวกับนายอย่างนั้นแหล่ะ”(แต่ได้ข่าวว่าอยากไม่ใช่เหรอ:ผู้แต่ง)
“เอาล่ะ แยกกันไปเอาของไปเก็บและพักผ่อนได้แล้ว เดี๋ยวบ่ายโมงตรง ลงมาเจอกันที่ข้างล่างนี้ เราจะได้ไป
กินข้าวกัน”
“คะ/ครับ”
อี๋ย นี่เราต้องนอนห้องเดียวกับนายริวจริง ๆ เหรอเนี่ย
“ยืนทำบ้าอะไรอยู่หน้าห้องล่ะ รีบเข้ามาสิ แล้วจัดการเอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าไปไว้ในตู้ให้ฉันด้วยนะ ฉัน
จะนอนพักผ่อน”พูดจบนายริวก็ลืมตัวลงนอนโดยไม่สนใจฉันที่ยืนดึ้งทึ่งอยู่คนเดียว
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อ้าวเสร็จกันละงานนี้ ยัยอายูมิจะทำอะไรนายริวอิจิมั้ยน้อ ต้องมานอนห้องเดียวกันแบบนี้ นางเอกของเรายิ่งหื่น ๆ อยู่ ริวอิจิระวังตัวด้วยนะจ๊ะไรเตอร์เป็นห่วง อิอิ
ขอบคุณ คุณ Tofu_face และคุณ ซากุระจัง มากเลยนะคะ ที่คอยเม้นท์ให้กำลังใจกัน
และขอบคุณคนอ่านที่น่ารักที่มาติดตามและไม่ได้เม้นท์ด้วย
ไรเตอร์จะสู้ต่อไปจะไม่หมดกำลังใจง่าย ๆ ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ
ความคิดเห็น