สาวซ่าส์สะดุดรักนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #4 : ไปช้อปกับเหตุการณ์เดิม ๆ(กลับมาอ่านตอนนี้ใหม่นะคะ พอดีลงขาดไปค่ะ)

 

                   “ทำไมเพิ่งกลับมา แล้วนั่นใครมาส่ง”อุ๊ย ฉันถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยิน

เสียงใครบางคน ฟังจากเสียงดูก็รู้ว่าเค้าคนนั้นกำลังโกรธอยู่

                    “อ้าว นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

                    “ฉันมารอเธอได้ซักพักนึงแล้ว ไหนเธอบอกว่านั่งแท็กซี่กลับ 

แล้วใกล้ถึงบ้านแล้วไง แล้วทำไมถึงเพิ่งกลับมา”

                    “คือพอดีฉัน เจอเพื่อนเก่าเราก็เลยคุยกันนานไปหน่อย แล้วเค้าก็

ขับรถมาส่ง”ขอโทษนะมีน จริง ๆ แล้วฉันไม่อยากโกหกเธอหรอกนะ แต่ถ้านาย

รู้ว่าฉันไปเจออะไรมาบ้าง นายจะยิ่งโกรธและนายจะยิ่งห่วงฉันมากขึ้น ฉันไม่

อยากเป็นตัวปัญหาให้นาย

                    “เพื่อนเก่างั้นเหรอ ผู้หญิงหรือผู้ชาย แล้วฉันรู้จักมั้ย”

                    “ผู้หญิงสิ นายไม่รู้จักหรอก เค้าเป็นเพื่อนสมัยประถม”

                    “แต่ที่ฉันเห็นเมื่อกี้ มันเหมือนผู้ชาย เธอโกหก”

                    “บ้า ผู้ชายที่ไหน คือเค้าชอบทำตัวเหมือนผู้ชาย ไว้ผมสั้น แบบ

พวก แมน ๆ อะ”

                    “จริงเหรอ อืมแล้วทำไมต้องปิดโทรศัพท์ด้วย”

                    “ปะ เปล่าปิดซักหน่อย แบตมันหมดต่างหากล่ะ”

                    “จริงเหรอ”

                    “อืม”

                    “นี่ก็ดึกมากแล้ว เธอเข้าบ้านไปเถอะ เดี๋ยวฉันก็จะกลับบ้านแล้ว

เหมือนกัน”

                    “มีนแล้วพี่เจนนี่ล่ะ นายไปส่งเค้าแล้วเหรอ”

                    “เปล่า ฉันไล่เค้ากลับไปหลังจากที่รู้ว่าเธอหนีกลับแล้ว”

                    “เค้าคงเสียใจแย่”

                    “ช่างเถอะ ฉันไม่แคร์ซักหน่อย แค่วันนี้ฉันก็เบื่อจะแย่อยู่แล้ว 

แล้วนี่ดูซิ ฉันบอกจะพาเธอไปช้อป แต่เธอกลับไม่ได้อะไรซักอย่าง”

                    “เฮ้ย ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่ต้องห่วงว่านายจะไม่เสียตังค์

หรอกน่า ไว้วันหลังนายค่อยพาฉันไปช้อปก็ได้นี่นะ”

                    “เธอไม่โกรธฉันแน่นะ”

                    “อืม ไม่หรอก”ฉันโกรธนายไม่ลงเลยจริง ๆ นะ ฉันไม่เคยคิดแม้

แต่จะโกรธเลยด้วยซ้ำ

                    “งั้นพรุ่งนี้ เราไปกันสองคนนะ ฉันจะพาเธอไปช้อปให้กระจาย

เลย”

                    “จ๊ะ นายห้ามบ่นแล้วกัน”

                    “ฉันกลับละนะตัวยุ่ง ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย”แล้วนายมีนก็

ขยี้ผมฉันและหยิกแก้มฉันทั้งสองข้าง เค้าจะชอบทำแบบนี้เสมอก่อนกลับบ้าน 

มันอาจจะเป็นความเคยชินสำหรับเค้า แต่ สำหรับฉันก็ยังรู้สึกหวั่นไหวกับความ

ใจดีแบบนี้เสมอ และฉันก็พยายามหักห้ามความรู้สึกที่มากเกินคำว่าเพื่อนนี้

                    “รีบกลับไปเถอะน่า พรุ่งนี้นายต้องมารับฉันแต่เช้าเลยนะ ขับรถ

ดี ๆ ละ ถึงบ้านแล้วอย่าลืมโทร.มาบอกด้วยนะ”

                    “ครับผม ฝันดีนะครับ”นายมีนไปแล้ว ฉันก็ต้องเข้าบ้านซักที 

เหนื่อยจังแฮะ

 

                    กลางดึกหลังจากที่ฉันคุยโทรศัพท์กับนายมีนเสร็จแล้ว ฉันก็เข้า

นอนไปได้ซักพักนึง ฉันก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันก็งัวเงียกดรับโดยไม่ได้

ดูว่าเป็นเบอร์ใครโทร.เข้ามา

                    “มีอะไรอีกล่ะมีน เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยคุยกันก็ได้ ฉันง่วงมากเลย”

                    เงียบ

                    “ฮัลโหล นี่นายมีน ถ้าไม่พูดฉันจะวางแล้วนะ จะบ้าเหรอโทร.มา

แกล้งคนจะนอนเนี่ย”แต่ปลายสายก็ยังเงียบอยู่ ฉันจึงลืมตาขึ้นมาเพื่อดูเบอร์

โทรศัพท์ เฮ้ยเบอร์ใครอะ ไนท์ ฉันมีเบอร์นี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

                    “เออ นะไนท์”ไนท์ไหนวะ

                    (อืม ฉันเอง)

                    “ฉันเองไหนอะ นายเป็นใคร ทำไมฉันถึงมีเบอร์นาย”ฉันยังรู้สึก

เบลอ ๆ อยู่แต่ว่าเสียงนี้คุ้น ๆ หูอยู่เหมือนกัน

                    (เธอเป็นปลาทองเหรอ)

                    “หา ปลาทอง เปล่าซักหน่อยฉันเป็นหนูต่างหาก”ฉันตื่นทันที จำ

ได้แล้วต้องเป็นไอ้นักเลงหัวน้ำตาลคนนั้นแน่เลย

                    (คนที่ชื่อมีน เป็นแฟนเธอ)

                    “บ้าน่า เค้าไม่ใช่แฟนฉันหรอก เค้าเป็นเพื่อนสนิทฉันต่าง

หาก”ถึงแม้ฉันจะอยากให้เป็นแค่ไหนก็ตาม

                    (พรุ่งนี้เธอจะไปไหนกัน)

                    “ถามทำไม นายจะไปด้วยหรือไง”ไม่มีเสียงตอบรับ

                    “อ้าวทำไมเงียบไปล่ะ นายยังอยู่หรือเปล่า”

                    (เธอเดินกลับบ้านดึก ๆ แบบนี้ทุกวันเลยหรือเปล่า)

                    “ไม่หรอก ปกติแล้วฉันก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหนหรอกนะ แต่ถ้าไป

ไหนส่วนใหญ่ เพื่อนฉันก็จะมาส่งอยู่แล้ว ถามทำไมนายจะไปดักฉุดฉันเหรอ”

                    (นายมีนน่ะเหรอ เธอรู้จักเค้ามานานแค่ไหน)

                    “เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียน มัธยมต้น พอฉันย้ายบ้านมาอยู่ที่นี่ 

ตอน ม.ปลาย เค้าก็ตามมาเรียนที่นี่กับฉันด้วย ทั้ง ๆ ที่บ้านเค้าอยู่ตั้งไกลนะ เค้า

อะเป็นเพื่อนที่เยี่ยมเลยล่ะ แล้วนี่นายมาซักประวัติฉันไปทำไม”เอ๊ะ แล้วทำไม

ฉันถึงได้ตอบเค้าไปเยอะแยะมากมายแบบนี้นะ

                    (เธอคงชอบเค้ามากล่ะสิ)

                    “ใช่ เฮ้ยไม่ใช่ ฉันหมายถึงชอบแบบเพื่อนอะ”

                    (เธอง่วงอยู่หรือเปล่า)

                    “ฉันตื่นแล้วล่ะ”หลังจากนั้นเราก็คุยเรื่องนู้นบ้างเรื่องนี้บ้าง แต่

ส่วนใหญ่ฉันจะแง่ง ๆ ใส่เค้าซะมากกว่า ไม่น่าเชื่อว่าตอนแรกที่ฉันเจอเค้าฉันยัง

รู้สึกกลัวอยู่เลย แต่มาตอนนี้ฉันกลับพูดคุยกับเค้าอย่างสบายใจจนฉันเหลือบไป

ดูนาฬิกา

                    “เฮ้ย นี่มันตีสองแล้วนี่ ตายแล้วฉันไม่เคยคุยโทรศัพท์นานแบบนี้

มาก่อนเลย”

                    (งั้นเธอไปนอนเถอะนะ ฉันไม่กวนเวลานอนของเธอแล้ว)

                    “อืม กู๊ดไนท์นะ”เหมือนนายนั่นจะอึ้งไปพักนึง แต่ก็ยังไม่วางสาย

                    “นาย วางหรือยัง ฉันจะวางแล้วนะ ไนท์”

                    (ฝันดีนะครับ)พูดจบนายนั่นก็กดวางสายไปทันที แปลกคนจัง แต่

ตอนนี้ฉันหายง่วงแล้วทำไงดีจะนอนต่อก็ไม่หลับ ไนท์เหรอ นายเป็นใครกันนะ 

ทำไมบางทีนายก็พูดแปลก ๆ เหมือนกับเราเคยรู้จักกัน แต่ฉันแน่ใจว่าฉันไม่เคย

รู้จักคนที่ชื่อไนท์แถมยังหน้าตาหล่อขนาดนั้น ถ้าฉันรู้จักฉันก็ต้องจำได้สิ 

  

                   วันรุ่งขึ้น นายมีนขับรถมารับฉันแต่เช้า แล้วเราก็ไปเดินช้อปที่

ห้างกัน ระหว่างที่ฉันกำลังยืนเลือกหนังสืออยู่ ฉันก็รู้สึกเหมือนกับมีใครแอบ

มองอยู่ แต่พอหันกลับไปดูก็ไม่เห็นมีใครเลย หรือฉันจะคิดมากไปเองนะ

                    “ได้หนังสือยัง ฉันหิวแล้วนะ”นายมีนเดินเข้ามาสะกิดถามฉัน 

หลังจากที่ฉันอยู่ในร้านหนังสือมาเป็นชั่วโมงแล้ว

                    “อีกแป๊ปได้ปะ นายไปนั่งรอตรงนั้นก่อนก็ได้ เค้าก็มีเครื่องดี่มมี

ขนมขายนี่ นายก็กินนั่นไปก่อน”

                    “แต่ฉันกินน้ำรอเธอไปสองแก้วแล้วนะ ฉันอยากกินพิซซ่าแล้ว”

                    “งั้นขออีกแค่ครึ่งชั่วโมง หรือไม่นายก็ไปที่ร้านพิซซ่าแล้วสั่งรอ

เลยก็ได้”

                    “ไม่อะ ฉันรอก็ได้ ครึ่งชั่วโมงแน่นะ”ฉันพยักหน้ากลับไป นายมีน

ก็เลยดีดหน้าผากฉันเบา ๆ ทีนึงแล้วเดินกลับไปนั่งรอต่อ แล้วฉันก็เลือกหนังสือ

ต่อไปโดยก็ยังรู้สึกแปลก ๆ เหมือนมีคนมองฉันอยู่ ฉันนี่ท่าจะประสาทจริง ๆ นะ 

พอฉันเลือกหนังสือที่ถูกใจได้แล้ว ก็จะเดินไปจ่ายเงิน ฉันหันไปมองนายมีน อ้าว

นั่นนายมีนกำลังคุยกับใครอยู่ ฉันก็เลยขี้เกียจเรียกเค้าให้มาจ่าย เหอะ เจอคู่กิ๊ก

อีกล่ะ ฉันจ่ายเองก็ได้ พอถึงคิวที่ฉันจะจ่าย จู่ ๆ ก็มีใครบางคนมาแย่งหนังสือไป

จากมือฉัน และยื่นให้พนักงานไป

                    “เฮ้ย นี่นาย”นายไนท์นี่ ทำบ้าอะไรของเค้านะ

                    “นาย นี่มันหนังสือฉันนะ นายมาแย่งฉันทำไม”เค้ายังทำเป็นไม่

สนใจ แล้วก็ควักเงินจ่ายให้พนักงานไป พร้อมกับส่งถุงหนังสือมาให้ฉัน

                    “หมายความว่าไง”ฉันจ้องหน้าเค้าอย่างเอาเรื่อง

                    “ไปกินพิซซ่ากันมั้ย”นายไนท์ชวนฉันหน้าตาเฉย

                    “นี่อย่าบอกนะ ว่านายตามฉันมา”นายนั่นยักไหล่

                    “เธอล้อฉันเล่นเหรอ ฉันจะตามเธอมาทำไม”

                    “งั้น มาจ่ายให้ทำไม”

                    “ไม่รู้สิ”

                    “นี่นายอย่าเพิ่งเดินหนีสิ เอาเงินไปเลย”ฉันพยายามจะยัดเงินคืน

ใส่มือนายนั่นไป แต่นายไนท์ก็ไม่ยอมรับเงินคืนไปซักที แล้วฉันก็หันกลับไป

มองทางนายมีน ว่าเค้ามองมาทางนี้หรือเปล่า

                    “ทำไม กลัวเพื่อนเธอเห็นหรือไง”

                    “เปล่าซักหน่อย ฉันจะเรียกเค้ามาอัดนายต่างหากล่ะ”

                    “หึ”

                    “เฮ้ย นายจะเดินไปไหน หยุดเดี๋ยวนี้นะ”

                    “ก็เธอจะให้เค้าอัดฉันไม่ใช่หรือไง ฉันก็กำลังจะเดินไปอัดมัน

เหมือนกัน”

                    “เออ โอเค ๆ ฉันล้อเล่น เอาเป็นว่านายไม่รับเงินใช่มั้ย งั้นนาย

เอาหนังสือนี่ไปก็แล้วกัน”นายนั่นมองหน้าฉันนิ่ง ๆ พักนึงก็หันหลังกลับไปโดยที่

ไม่ยอมเอาหนังสือไปด้วย

                    “แปลกจัง”

                    “เมื่อกี้เธอคุยกับใคร”

                    “เมื่อกี้ อ๋อเค้าทักคนผิดน่ะ”แล้วทำไมฉันต้องโกหกนายด้วยนะ

                    “แต่ฉันเห็นว่าเมื่อกี้เค้าทำท่าจะเดินมาหาฉันด้วยนะ”

                    “เปล่าหรอก เค้าแค่รู้สึกว่านายหน้าตาเหมือนเพื่อนเค้าก็เท่า

นั้น”แล้วฉันก็มองเลยไปด้านหลังนายมีน ก็เห็นสาวสวยคนนั้นยืนแอบอยู่ข้าง

หลัง

                    “ใครอะ”

                    “ก็รุ่นน้องที่โรงเรียนเราไง จำไม่ได้เหรอ”

                    “ไม่ได้อะ”

                    “หวัดดีค่ะพี่มิกกี้”ยัยเด็กหน้าใสนั่นเอ่ยทักฉันขึ้นมา แต่ก็ยังทำ

เป็นแอบอยู่ข้างหลังนายมีนอยู่

                    “อืม หวัดดีจ๊ะแล้วทำไมไปยืนอยู่ข้างหลังล่ะ”

                    “เค้ากลัวเธออะมิก”

                    “ฉันคงน่ากลัวมากสินะ”

                    “ไปกินพิซซ่ากันเถอะมิกกี้เธอจะว่าอะไรมั้ยถ้าน้องเชอร์รี่จะไป

กับเราด้วย”นายมีนทำหน้าจ๋อย ๆ ถามฉันออกมา

                    “ไม่หรอก เอางี้ก็ได้ ตอนนี้ฉันก็ได้ของที่ฉันอยากได้แล้ว แต่ฉัน

ยังไม่ค่อยหิวเลยอะ นายไปกินกับน้องเค้าสองคนเถอะนะ”

                    “ได้ไง ฉันบอกจะพาเธอมานะ เธอจะหนีกลับอีกแล้วเหรอ”

                    “พอดีฉันคิดขึ้นมาได้ว่า ฉันลืมดึงปลั๊กโทรทัศน์ที่บ้าน ถ้าแม่ฉัน

กลับมาก่อนฉันตายแน่ ฉันไปละนะ กินให้อร่อยล่ะ ไม่ต้องห่วงฉันหรอก”

                    “มิกกี้ หยุดตรงนั้นเลยนะ ส่วนเธอไว้วันหลังแล้วกันนะ”ฉันหัน

กลับไป เห็นยัยน้องหน้าใสนั่นทำท่าจะร้องไห้ เฮ้ยอย่าร้องเชียวนะ เดี๋ยวนายมีน

ของฉันใจอ่อนอีก

                    “แต่พี่มีนคะ เป็นวันนี้ไม่ได้จริง ๆ เหรอคะ คือวันนี้วันเกิดเชอร์รี่

อะค่ะ”แล้วฉันก็เห็นน้ำตายัยนั่นไหลออกมา เฮอะวันเกิดงั้นเหรอ อยากตายวัน

เกิดหรือเปล่าล่ะ

                    “มีนฉันว่านายพาน้องเค้าไปเถอะนะ นายไม่ต้องห่วงฉันหรอกน่า 

ไว้เราค่อยไปกันวันหลังก็ได้ แต่วันนี้เป็นวันสำคัญของน้องเค้านะ นายไปกับ

น้องเค้าเถอะ บ๊ายบายนะ”แล้วฉันก็หันหลังเดินกลับมาทันทีโดยไม่ฟังเสียง

เรียกของนายมีนอีกเลย เฮ้อฉันมันพวกปากกับใจไม่ตรงกันซะด้วยสิ ทั้ง ๆ ที่ฉัน

อยากจะพูดว่า ให้นายมีนมากับฉันเถอะนะ อย่าไปกับเค้า และฉันกลับพูดออก

ไปแบบนั้น นี่ฉันจะทนได้ไปถึงเมื่อไหร่นะ

------------------------------------------------------------------------------------
ขออภัยด้วยอย่างแรงด้วยนะคะ  เพิ่งย้อนกลับมาอ่าน

เลยรู้ว่าเนื้อเรื่องหายไปช่วงหนึ่งค่ะ เอามาลงเพิ่มให้แล้วนะคะ

  

ถ้ามีใครผ่านเข้ามา ขอคอมเม้นท์ไว้เป็นแรงใจด้วยนะคะ

(โอมเพี้ยง ขอให้มีคนเข้ามาอ่านเพิ่มด้วยเถอะ สาธุ)