สาวซ่าส์สะดุดรักนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #3 : เราเคยรู้จักกันด้วยหรือไง

                   “เฮ้ย ไนท์ ผู้หญิงว่ะ”ตาย ๆ แน่ฉัน ชีวิตฉันต้องมาจบลงที่ตรงนี้

หรือเนี่ย

                    “ลืมตาขึ้น”เสียงพวกมันสั่งให้ฉันลืมตาขึ้น แต่พอฉันลืมตาขึ้นมา

ดู โธ่ ๆ ๆ ไอ้นักเลง 5 คนนั่นตอนนี้ มายืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว ฉันไล่สายตามอง

พวกมันทีละคน เฮ้ยทำไมนักเลงเดี๋ยวนี้มันหน้าตาดีกันหมดเลยเนี่ย โดยเฉพาะ

ไอ้คนที่มันยืนอยู่ตรงหน้าฉัน เค้ามีผมสีน้ำตาลอ่อน ขนาดตอนกลางคืนแบบนี้ 

ตัวเค้าขาวเปล่งประกายซะขนาดนั้น ฉันเป็นผู้หญิงยังเทียบไม่ได้เลย แล้ว

จังหวะนึงฉันก็ไปสบตากับเขาเข้า ถ้าฉันตาไม่ลายจนเกินไปฉันสังเกตเห็นว่า

นายคนที่อยู่ตรงหน้าฉัน มีสีหน้าตกใจไปเล็กน้อย แต่ก็เพียงแค่นั้นจากนั้นเค้าก็

ทำหน้าเหมือนกับโกรธอะไรนักหนา

                    “ทำไมเธอถึงมาอยู่แถวนี้”

                    “ฉะ ฉันน่ะเหรอ คือ ฉันกำลังจะกลับบ้าน”

                    “บ้านเธออยู่แถวนี้”นายนั่นเลิกคิ้วขึ้นข้างนึง เหมือนกับไม่เชื่อที่

ฉันพูด

                    “ก็ใช่น่ะสิ แล้วนายคิดว่าถ้าบ้านฉันไม่ได้อยู่แถวนี้ แล้วฉันจะมา

เดินอะไรมืด ๆ คนเดียว”

                    “อยู่ตรงไหน”

                    “เลี้ยวซ้ายข้างหน้าก็ถึงแล้ว”ฉันแกล้งโกหกเค้าไป เรื่องอะไรจะ

ให้พวกมันรู้ว่าบ้านฉันอยู่ไหน

                    “เออ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะ หวังว่าเราคงไม่เจอกัน

อีกนะ”ฉันเตรียมจะวิ่งหนีอยู่แล้ว แต่ก็โดนนายผมน้ำตาลคว้ามือไว้ก่อน

                    “เดี๋ยว เธอสติดีหรือเปล่า เป็นผู้หญิงทำไมมาเดินที่เปลี่ยว ๆ คน

เดียว”นายนั่นยังทำหน้าหงุดหงิดอยู่

                    “นี่ไนท์ จะเอาไงกับยัยนี่ดี”ฉันพยามยามบิดมือให้หลุดจากการ

จับ แต่มือนายนี่มันเหนียวชะมัดจับซะแน่น

                    “เดี๋ยวฉันจัดการเอง พวกนายเคลียร์ทางนี้แล้วกัน”นายผม

น้ำตาลหันไปสั่งพวกมันที่เหลือ ไอ้พวกนั้นก็พยักหน้าแล้วเดินกลับเข้าไปในตึก

 
                   “เฮ้ย พวกนายจะฆ่าเค้าให้ตายเลยหรือยัง แค่นี้เค้าก็จะเละเป็น

เต้าหู้แล้วนะ”

                    “มันไม่ถึงกับตายหรอก และมันก็สมควรโดนแบบนี้แล้ว”

                    “สมควรโดน นายใช้กำลังมาตัดสินว่าใครสมควรโดนอย่างนั้น

เหรอ ว่าแต่นายอะ ปล่อยมือฉันได้แล้ว”นายนั่นยักไหล่ไม่สนใจที่ฉันพูด แล้วก็

ลากฉันเดินไป

                    “นี่นาย ฉันกลับเองได้ เอาล่ะ ฉันสัญญาว่าฉันจะคิดว่าวันนี้ฉันไม่

รู้ไม่เห็นอะไร เพราะฉะนั้นนายไม่ต้องกลัวว่าฉันจะไปฟ้องใครหรอกนะ”

                    “หึ ฉันไม่ได้กลัวเธอไปฟ้อง”

                    “ถ้านายไม่กลัว ก็ปล่อยฉันไปสิ ฉันจะกลับบ้าน”

                    “ขึ้นรถไป”นายนั่นเปิดประตูรถ แล้วยัดฉันเข้าไปในรถของเค้า 

แล้วเค้าก็ขึ้นมานั่งที่คนขับ

                    “บอกมาว่าบ้านเธออยู่ไหน”

                    “ก็ตรงไปทางนั้น แล้วก็เลี้ยวซ้ายที่แยกหน้า”ฉันยังโกหกอยู่บ้าน

ฉันต้องเลี้ยวขวาต่างหาก พอถึงแยกนายนั่นก็เลี้ยวซ้ายตามที่ฉันบอก

 
                   “บ้านเธออยู่ไหน แถวนี้มีแต่ป่ากับหญ้าขึ้นรกไปหมด ไม่เห็นจะมี

บ้านคนเลย”

                    “ก็บ้านฉันต้องเลยไปอีก”

                    “เธออย่ามาโกหกฉันนะ จะบอกมาดี ๆ มั้ยว่าบ้านเธออยู่ที่ไหน 

หรือที่ไม่บอกนี่ แสดงว่าอยากไปนอนบ้านฉันใช่มั้ย”นายนั่นหันมายิ้มที่มุมปาก

นิดนึง

                    “บ้าเหรอ ใครอยากไปนอนบ้านนาย งั้นนายจอดตรงนี้แหล่ะ 

บ้านฉันอยู่ข้างหน้านี่แหล่ะเดี๋ยวฉันเดินต่อเข้าบ้านเอง คือพ่อกับแม่ฉันดุไม่ชอบ

ให้ผู้ชายแปลกหน้ามาส่ง ถ้าเค้าเห็นฉันต้องถูกตีแน่ ๆ เลย”ฉันพยายามพูดไม่

ให้เสียงสั่น กลัวว่าเค้าจะจับได้ว่าฉันโกหก

                    “เธอโกหก ฉันรู้นะว่าข้างหน้ามันทางตัน แล้วแถวนี้ก็เป็นที่รก

ร้างไม่มีบ้านคนอยู่ จะบอกมาดี ๆ มั้ยว่าบ้านเธออยู่ที่ไหน”นายนั่นจอดรถแล้วหัน

มาจ้องหน้าฉัน จบเห่กันทีนี้           

                    “กลับรถ”

                    “ก็แค่นั้น”แล้วนายนั่นก็กลับรถทันที โดยไม่พูดอะไรอีก จนตอนนี้

รถก็มาจอดอยู่หน้าบ้านฉันโดยสวัสดิภาพ

                    “ถึงบ้านฉันแล้ว ฉันลงนะ”

                    “นี่บ้านเธอเหรอ”นายนั่นจ้องไปที่บ้านฉันนิ่ง ๆ แล้วหันกลับมา

มองหน้าฉัน

                    “ทำไมนายคิดจะปล้นบ้านฉันหรือไง แต่บอกไว้ก่อนนะ บ้านฉัน

อะจนจะตาย แค่คิดนายก็เสียเวลาแล้ว”

                    “นี่ฉันหน้าเหมือนโจรมากเลยเหรอ”

                    ฉันส่ายหน้าช้า ๆ ความจริงนายเหมือนพวกนายแบบมากกว่า 

หล่อขนาดนี้ ถ้าเป็นโจรเสียดายแย่

                    “ลืมมันไปเถอะ ฉันพูดเล่น”

                    “หึหึ เธอนี่ตลกดีนะ”นายนั่นหัวเราะแล้วมองหน้าฉัน แล้วจ้องตรง

ๆ มาที่ตาฉัน แล้วฉันก็เป็นฝ่ายที่หลบสายตา ทำไมไม่รู้ฉันรู้สึกกลัว ๆ สายตา

หมอนี่ชะมัด เค้ามองฉันด้วยสายตาแปลก ๆ ซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

                    “งั้น ฉันเข้าบ้านละนะ”

                    “เธอมีโทรศัพท์มั้ย”ฉันพยักหน้ากลับไป

                    “ขอยืมโทร.หน่อยสิ”แล้วฉันก็ส่งโทรศัพท์ไปให้ นายนั่นกดเปิด

โทรศัพท์ฉัน แล้วกดเบอร์โทร.ลงไป แล้วก็มีเสียงโทรศัพท์อีกเครื่องดังขึ้นซึ่ง

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเค้าใช้โทรศัพท์ฉันโทร.เข้าเครื่องเค้าเอง โธ่ฉันไม่น่าพลาด

เลยน่าจะบอกว่าแบตหมดตั้งแต่แรก แล้วหมอนั่นก็ส่งโทรศัพท์คืนฉัน

                    “ฉันบันทึกเบอร์ฉันที่เครื่องเธอแล้วนะ ถ้าต่อไปมีเรื่องอะไรโทร.

หาฉันได้”

                    “เออนี่ ยังไงฉันก็ต้องขอบใจนายมากเลยนะ ที่ไม่เอาเรื่องฉัน 

แถมยังพามาส่งบ้านอีก”ฉันเปิดประตูลงจากรถ แต่ก่อนที่นายนั่นจะขับรถออก

ไป เค้ากดกระจกลงแล้วพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันงง

                    “เธอนี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ แล้วอย่าเที่ยวไปยุ่งเรื่องคนอื่นจนตัว

เองต้องเดือดร้อนอีกล่ะ”ฉันยืนมองจนรถลับสายตาไปแล้ว แต่ทำไมเค้าถึงพูด

จาแปลก ๆ นะ ฉันยังเหมือนเดิม นี่เราเคยรู้จักกันด้วยหรือไง 

---------------------------------------------------------------------------------------
เศร้าจัง นิยายไม่มีใครอ่านเลย T-T

ถ้ามีใครหลงเข้ามา รบกวนช่วยเม้นท์ให้ด้วยนะคะ