สาวซ่าส์สะดุดรักนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : ฉันเกลียดสวนสนุก

                แล้วเราก็ถึงสวนสนุกกันในเวลาเช้า ๆ แบบนี้ คนยังไม่ค่อยเยอะเท่า

ไหร่ ฉันเห็นนายมีนมองซ้ายมองขวาเหมือนกับกำลังหาใครอยู่

                “นี่นายมองหาใครอยู่เหรอ”

                “อืม ก็นัดกับรุ่นพี่คนนึงไว้”

                “รุ่นพี่คนไหน”

                “ก็พี่เจนไงล่ะ เธอก็รู้จักไม่ใช่เหรอ”

                “เออ รู้จักแล้วทำไม นายนัดกับพี่เจนไว้ แล้วชวนฉันมาด้วยทำไม

ยะ”ฉันเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ นายมีนทำไมชอบทำตัวอย่างนี้ทุกทีเลย เวลาที่เขามี

นัดกับผู้หญิงทีไร ก็มักจะเอาฉันห้อยตามไปด้วย ฉันน่าจะเอะใจตั้งแต่แรกแล้ว 

มาทำเป็นใจดีจะเลี้ยงฉัน

                “แหะ ๆ ก็ฉันไม่ได้อยากมาเที่ยวกับพี่เจนเค้านี่”

                “แล้วนายมาทำไม”

                “ก็ฉันทนลูกตื้อของพี่เค้าไม่ไหวนี่ เค้าบอกว่าขอเที่ยวกับฉันวันนี้ทั้ง

วันแล้วต่อไปจะไม่ขออะไรอีก แถมพี่เค้ายังร้องไห้ด้วยนะ เธอก็รู้นี่ว่าฉันไม่ชอบ

เห็นน้ำตาผู้หญิง”

                “แต่ฉันเคยบอกนายแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าห้ามชวนฉันมาเป็นไม้กัน

หมาของนายอีก นายไม่เข้าใจหรือไง”

                “แต่เธอก็มาแล้วนี่ นะนะ อย่างอนนะ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน งั้นฉัน

แถมมะรืนอีกวันเลย เธออยากทำอะไรอยากได้อะไรฉันจะหาให้ทุกอย่างเลยนะ

นะ”

                “นี่ไม่ต้องมาทำหน้าตาน่าสงสารขนาดนั้นหรอก เอาเป็นว่าคราวต่อ

ไปนายห้ามหลอกพาฉันมาด้วยเรื่องแบบนี้อีก ไม่งั้นฉันจะจับนายฉีกเป็นชิ้น ๆ 

เลยแล้วก็ไม่ต้องเอาของฟรีมาล่อด้วย”

                “ขอบใจนะ เธอนี่น่ารักจริง ๆ เลย”แล้วนายมีนก็หยิกแก้มฉันบิดไป

บิดมาแล้วสายตาฉันก็ไปเห็นผู้หญิงสวย ๆ ตัวสูง ๆ เหมือนนางแบบคนหนึ่งเดิน

เข้ามา โหพี่เจนแต่งตัวซะอย่างกับหลุดมาจากแม็กกาซีน แล้วฉันก็ก้มมองตัว

เอง โหผิดกันอย่างกับฟ้ากับเหว

 

                “นี่นายมีน เลิกหยิกแก้มฉันอย่างเมามันขนาดนั้นได้แล้ว หันไปดู

ข้างหลังนายสิ นางฟ้าเดินหน้าบึ้งมาแล้ว”             

                “มีนทำไมมาช้าจัง เจนรอนานแล้วนะ”พี่เจนนี่เป็นรุ่นพี่ ม.6 ที่

โรงเรียนของเรา ส่วนพวกฉันเรียนอยู่ ม.5 พี่เจนติดอันดับสาวฮอตของโรงเรียน

เหมือนกัน แหมพอเห็นพี่เจนกับนายมีนอยู่ด้วยกันแล้วช่างเหมาะสมอะไรแบบนี้

                “ก็พอดีผมไปแวะไปรับยัยนี่มาด้วยก็เลยช้าไปหน่อย”แล้วพี่เจนก็

มองเหยียด ๆ มาทางฉัน

                “อ้าว มิกกี้ก็มาด้วยเหรอ เมื่อกี้พี่นึกว่าเด็กโบกรถซะอีก”ประโยค

หลังนี่ยัยพี่เจนพูดเบา ๆ มาทางฉัน โธ่ที่แท้ก็เป็นนังมารร้ายนี่เอง หลงคิดว่าเป็น

นางฟ้าซะอีก

                “นี่มีน ฉันคิดว่าเราจะมาเที่ยวด้วยกันสองคนซะอีก”

                “ก็พอดียัยนี่ชอบเที่ยวสวนสนุกอะครับ แต่ไม่ค่อยมีโอกาสได้มา ผม

ก็เลยชวนมาด้วย เจนคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ”นายมีนส่งสายตาอ้อน ๆ กลับไป

ว่าแต่ ฉันไปชอบเที่ยวสวนสนุกตั้งแต่เมื่อไหร่

                “เจนจะไปว่าอะไรมีนได้ล่ะคะ งั้นเราเข้าไปข้างในกันเถอะ ตรงนี้เริ่ม

ร้อนแล้ว เอ๊ะจะไปเล่นอะไรก่อนดีนะ”แล้วยัยนั่นก็ควงแขนนายมีนแล้วเดินไป 

ส่วนฉันก็ยังยืนอยู่ที่เดิม นี่ฉันจะทนได้ไหมเนี่ย ที่ต้องเห็นเพื่อนที่ฉันแอบรักเดิน

ควงไปกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้               

                “เดินเร็ว ๆ สิมิก เดี๋ยวก็หลงกันหรอก”แล้วฉันก็จำใจเดินตามหลัง

พวกนั้นไป ฉันเกลียดความรู้สึกนี้ของฉันจัง ทำไมนะฉันต้องมาแอบรักนายโดย

ที่ฉันไม่สามารถบอกออกไปได้แบบนี้ด้วย แล้วทำไมฉันจะต้องมาทนเห็นนาย

เดินควงกับผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่ฉันด้วยนะ เมื่อไหร่ความรู้สึกนี้มันจะหายไปจากใจ

ฉันได้ซักที

                “เล่นไวกิ้งกันนะมีนนะ เจนอยากเล่นอะ”ยัยพี่เจนนี่ กระแซะออด

อ้อนนายมีนอยู่ได้ แหวะน่ารักตายละ

                “มิกขึ้นไปเล่นด้วยกันนะไป”

                “ไม่เอาอะ นายกับพี่เจนไปกันเถอะ ฉันรอข้างล่างนี่แหล่ะ”

                “ขึ้นไปด้วยกันสิ ฉันรู้นะว่าเธอชอบไวกิ้งมาก”นายมีนพูดยิ้ม ๆ มาให้

ฉัน

                “นี่นาย ไปเลยไป รีบขึ้นไป ”โอ๊ยฉันขายขี้หน้าจริง ๆ เลย นี่ถ้าเกิด

พี่เจนรู้ว่าฉันกลัวไวกิ้ง ต้องเอาไปนินทาไปทั่วโรงเรียนแน่ว่า ประธานนักเรียนที่

ทั้งเก่ง ทั้งห้าว อย่างฉันจะมากลัวไวกิ้ง

                “งั้นเธอรออยู่ข้างล่างนี่นะ ห้ามหนีไปไหนด้วย ถ้าฉันลงมาแล้วไม่

เจอ เธอตายแน่”

                “เออ ๆ ฉันกลัวจะแย่อยู่แล้วรีบไปเลยไป”นายมีนกับพี่เจนเดินขึ้น

ไปแล้วฉันก็ได้แต่มองอยู่ข้างล่างนี่ แหม ดูยัยพี่เจนทำเข้าสิ ทำเป็นกรี๊ด ๆ แล้ว

ก็ซบกับอกนายมีน แหวะหมันไส้ถ้ากลัวแล้วขึ้นไปทำไมยะ ดูฉันนี่สิ กลัวก็ไม่ขึ้น

เห็นมั้ย 

                หลังจากที่ฉันต้องทนกับภาพบาดใจมาตลอดทั้งวัน เนื่องจากยัยพี่

เจนไม่ยอมปล่อยแขนนายมีนเลย เกาะเป็นลิงอยู่ได้ แถมตอนนี้พวกเรากำลังนั่ง

กินข้าวเย็นด้วยกันอีก ทั้ง ๆ ที่ฉันรู้สึกว่าหิวมากแต่ฉันกลับกินไม่ลง เพราะยัยนี่

เดี๋ยวก็ป้อนข้าว เดี๋ยวก็ป้อนน้ำ เดี๋ยวก็เอากระดาษเช็ดปากให้ จนฉันกลัวว่านาย

มีนจะเป็นง่อยซะก่อน

                “ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

                “อืมรีบไปรีบมาล่ะ”

                “นี่นายจะให้รีบอะไรมากมาย คนกำลังจะไปเข้าห้องน้ำไปอึอะเข้า

ใจมั้ย จะให้รีบได้ไง”

                “หยี๋ มาพูดอะไรตอนกินข้าวเนี่ย น่าเกียจจัง”พี่เจนทำท่าสะอิด

สะเอียน แล้วฉันก็เห็นสายตาของคนในร้านอาหารมองฉันด้วยสายตาตำหนิ ก็

ฉันพูดเสียงเบาซะที่ไหนกัน แต่ฉันไม่แคร์หรอกนะ ตอนนี้ฉันเกลียดตัวเองที่สุด

ที่ต้องมาทำอะไรขัดใจแบบนี้ แล้วฉันก็เดินออกมาจากร้านอาหารนั้น ทำทีว่าจะ

ไปเข้าห้องน้ำ แต่ความจริงแล้วฉันกะว่าฉันจะรีบกลับบ้านตอนนี้เลย ไหน ๆ นี่ก็

ค่ำแล้วนี่นะ ถ้าฉันกลับตอนนี้นายก็คงจะไม่ว่าอะไรแล้ว ฉันเดินออกมาถึงหน้า

ห้างฯ ก็รีบโดดขึ้นประจำทางทันที แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะหาที่นั่ง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

                (เธอตกส้วมตายแล้วหรือไงหา ทำไมไปนานขนาดนี้)

                “นายมีน ฉันรู้แล้วล่ะว่าไม่ได้ปวดท้องแบบนั้น คือพอดีว่าวันนั้นของ

ผู้หญิงมาแบบกะทันหัน แล้วฉันก็ไม่ได้เตรียมไอ้นั่นมาด้วย ฉันก็เลยต้องรีบกลับ

อะ นายเข้าใจปะ”

                (ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน)

                “ฉันอยู่บนแท็กซี่แล้ว”

                (ลงรถเดี๋ยวนี้ แล้วบอกมาว่าอยู่ตรงไหน ฉันจะไปรับเธอ)

                “เฮ้ย ไม่ต้องหรอก นี่ฉันก็ใกล้จะถึงบ้านแล้วด้วย ลุงเค้าขับซิ่งมาก

เลย”

                (เธอโกหก เธอจะขึ้นรถไปได้ยังไง ก็เธอไม่ได้เอากระเป๋าเงินมา)

                    “เก็บค่าโดยสารด้วยค่ะ”พนักงานเก็บค่าโดยสารตอนนี้กำลังมา

ใกล้ฉันทุกที

                    (มิก นั่นเสียงอะไรไหนเธอบอกว่าอยู่บนแท็กซี่ไง)

                    “อุ๊ย แบตฉันจะหมด แค่นี้นะ พรุ่งนี้เจอกัน”แล้วฉันก็ชิงวาง

โทรศัพท์ไปก่อนที่นายมีนจะพูดอะไรต่อ โดยไม่ลืมที่จะปิดเครื่อง เอาไงดีเนี่ย

ฉันลืมสนิทเลยว่าไม่ได้เอากระเป๋าเงินมา ก่อนที่พนักงานจะมาเก็บเงิน ฉันรีบวิ่ง

ไปที่ประตูหลังรถแล้วเตรียมที่จะลงในป้ายต่อไป เอาวะ บ้านฉันก็ไม่ได้อยู่ไกล

จากที่นี่ซักเท่าไหร่ เดินออกกำลังกายก่อนนอนซักหน่อยก็ดีเหมือนกัน ว่าแต่

วันนี้ฉันไม่ได้ซื้ออะไรกลับมาเลย นายมีนบอกว่าจะพาไปช้อปปิ้ง แต่ฉันกลับ

ต้องมาเดินตามยัยพี่เจนเลือกซื้อของบานเบอะ แถมฉันยังต้องช่วยถืออีกต่าง

หาก เฮ้อนี่มันกรรมของฉันชัด ๆ เมื่อไหร่น้า ฉันถึงจะหลุดพ้นจากเคราะห์กรรมนี้

ไปได้ สวรรค์ถ้าท่านจะเมตตาซักนิด ได้โปรดส่งใครก็ได้ที่รักฉันมาก ๆ มาให้ที 

ตลอดระยะเวลา 4 ปีที่ผ่านมา ฉันเฝ้าเพียรภาวนาต่อฟ้า แต่ท่านก็ไม่เมตตาฉัน

                    นี่ฉันคิดผิดหรือเปล่าเนี่ย ที่คิดว่าบ้านฉันอยู่ไม่ไกลจากห้างฯ ฉัน

เดินมาเกือบชั่วโมงแล้วแต่ฉันก็ยังไม่ถึงบ้านซักที แล้วแถวนี้ก็มืดมากเลยด้วย 

ทางก็เริ่มเปลี่ยวฉันอุตส่าห์คิดว่ามันเป็นทางลัดก็เลยเดินมาทางนี้ ไม่น่าเลยฉัน 

แล้วป่านนี้นายมีนจะเป็นยังไงบ้าง ถ้าพรุ่งนี้เจอนาย นายคงจะเทศน์ใส่ฉันเป็น

ชุดแน่     

                    “บอกมาซิไอ้เวร แกจะกล้าทำอย่างนี้อีกมั้ย”เฮ้ยเสียงอะไรอะ 

ก่อนที่ฉันจะก้าวพ้นจากตึกร้างนั่น นี่ดวงฉันทำไมต้องมาเจอกับอะไรอย่างนี้อยู่

เรื่อย ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ซึ่งมันเป็นนิสัยของฉัน ฉันก็ไปแอบอยู่ข้าง ๆ 

ตึกแล้วแอบดูพวกมัน พวกมันมี ประมาณ 5 คน รุมอัดคน ๆ เดียวเหรอเนี่ย ตอน

นี้ไอ้คนที่ถูกรุมอัดหน้าเละเหมือนเต้าหู้เลย กำลังยกมือไหว้เหมือนจะขอร้อง

อ้อนวอนให้ไอ้พวกนั้นปล่อยตัวมัน แล้ว 1 ใน 5 นั้นก็จับคอเสื้อไอ้เต้าหู้นั่นยกตัว

ลอยขึ้นมา แล้วพูดอะไรซึ่งฉันไม่ได้ยิน แล้วก็อัดไอ้นั่นด้วยหมัดอีกข้างนึง

กระเด็นไปติดกำแพง อี๊ยโหดชะมัด เอาไงดีฉันต้องช่วยมันไม่งั้นไอ้เต้าหู้นั่นตาย

แน่ แต่จะให้ช่วยยังไง ถึงแม้ฉันจะเรียนวิชาป้องกันตัวมาบ้าง แต่พวกมันเป็น

ผู้ชายตั้ง 5 คน ฉันจะช่วยยังไง ฉันละเกลียดไอ้ต่อมความดีของฉันจริง ๆ มัน

กระตุกฉันให้หาเรื่องใส่ตัวอยู่เรื่อย

                    “ไอ้คนที่มันแอบดู ถ้าไม่อยากตาย ก็ออกมาซะ”ใครมันพูดถึง

ใคร ไม่ใช่เราหรอก ฉันยืนหลับตาแน่น แล้วพยายามทำตัวให้แนบติดกำแพง ให้

เหมือนจิ้งจก ตุ๊กแกแถวนั้น

--------------------------------------------------------------------------------------

อัพเพิ่มอีกตอนแล้วนะคะ  แต่ยังไม่มีคนเข้ามาดูเลย เศร้าจัง