รักหมดใจยัยบอดี้การ์ดจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #19 : หัวใจของฉันอยู่ที่เธอหัวใจของเธออยู่ที่ฉัน

ริวอิจิ:

                “หายไปไหนอีกแล้วเนี่ย ยัยตัวยุ่ง”ตอนนี้ผมกำลังเดินหายัยตัวยุ่ง

ของผมอยู่ เธอหายไปไหนอีกแล้วนะ วันนี้ยัยนี่ทำเอาผมหงุดหงิดได้ทั้งวัน ผมก็

พอจะรู้นะว่าเธองอนผมเรื่องที่ผมว่าเธอขี้เหล่บ้างน่าเกียจบ้าง แต่ความจริงแล้ว

ผมรู้ดีกว่าใคร ว่าเธอน่ารักแค่ไหน แล้วยิ่งเมื่อกี้ ที่ผมเห็นเธอที่หน้างาน ผมถึง

กับอึ้งไปเลย นี่มันเจ้าหญิงตัวน้อยของผมจริง ๆ ใช่ไหม เธอทั้งสวยทั้งน่ารัก จน

ผมรู้สึกหวงขึ้นมา ไม่อยากให้เธอแต่งตัวแต่งหน้าสวย ๆ แบบนี้ จะว่าผมเห็นแก่

ตัวก็ได้ แต่ผมรักของผมนี่ แล้วผมก็หวงเธอมากด้วย แล้วยิ่งมาเห็นเธอยืนคุย

กับนายโยชิหน้าหล่ออะไรนั่นอีก ทำเอาผมยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ ผมลองโทร.

หาเธออยู่หลายรอบ แต่ยัยนั่นก็ไม่รับโทรศัพท์ผมซักที คอยดูนะถ้าเจอเมื่อไหร่

จะจับทำโทษให้เข็ด ระหว่างที่ผมกำลังยืนหงุดหงิดอยู่ จู่จู่ก็มีใครไม่รู้มากอดผม

จากทางด้านหลัง

                “ริวอิจิ”

                “อายูมิ เธอไปอยู่ไหนมา นี่ฉันตามหาเธอตั้งนาน เ อ๊ะ! เป็นอะไรไป 

กอดซะแน่นเชียว”อายูมิยังไม่ยอมให้ผมหันกลับไป แถมกอดซะแน่นอีกต่าง

หาก 

                “เธอร้องไห้เหรอ ร้องทำไม ใครทำอะไรมาบอกซิ”แล้วผมก็แกะมือ

ที่กอดผมอยู่ออก แล้วหันกลับไปหาก็เห็นอายูมิร้องไห้จนหน้าเลอะเทอะไปหมด

แล้ว ผมจึงเอามือเช็ดน้ำตาให้

                “เป็นอะไรไป บอกได้ไหม”อายูมิไม่พูดอะไรเอาแต่ส่ายหน้าแล้วก็

กอดผมไว้แน่นอีก ผมก็เลยปล่อยให้เธอร้องไปซักพัก อายูมิก็เริ่มงียบแล้ว

                “บอกได้หรือยังหืม”

                “มะไม่มีอะไรหรอก”

                “ไม่มีอะไรแล้วทำไมร้องไห้เหมือนกับฉันตายไปแล้วอย่างนั้นล่ะ”

                “ฉันก็แค่ เออ..คือ เมื่อกี้ฉันหานายไม่เจอ ฉันนึกว่านายโกรธฉัน จน

ไม่อยากจะเจอหน้าฉันแล้วนายก็จะไม่อยู่กับฉันอีกแล้ว”

                “บ้าน่า คิดอะไรมากมายขนาดนั้น จำเอาไว้นะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น 

ฉันไม่มีวันจะให้หัวใจของฉันแยกออกจากตัวไปได้ ตอนนี้หัวใจของฉันอยู่ที่เธอ

และหัวใจของเธอก็อยู่ที่ฉัน เพราะฉะนั้น เราจะไม่มีวันแยกจากกัน”

                “ริวอิจิ”แล้วอายูมิก็โผเข้ากอดผมและร้องไห้อีก ทำไมวันนี้ยัยนี่ถึง

ได้ขี้แงจัง ยังไงซะผมก็ไม่มีวันปล่อยเธอให้หลุดมือไปได้หรอก ผมคิดแบบนี้

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้าเธอ วันนั้นเป็นวันที่เธอย้ายมาเรียนที่เดียวกับผม ยัยนี่

น่ารักเป็นบ้าเลย ถึงแม้จะไม่ได้ดูสวยโดดเด่นอะไร แต่ก็ดูเป็นธรรมชาติดี แล้ว

ยิ่งตอนที่ยัยนี่มาสมัครที่ชมรมยูโด ผมถึงกับอึ้งไปเลยเธอเก่งมาก แถมยังดูแข็ง

แรงบึกบึนอีกต่างหาก (ตกลงชมหรือด่าคะเนี่ย:ผู้แต่ง)

               

 

อายูมิ:

                หลังจากที่ฉันหยุดร้องไห้ได้แล้ว ริวอิจิที่คอยปลอบอยู่ตลอด โดย

อาจจะงง ๆ ว่าทำไมฉันถึงได้ร้องไห้เป็นบ้าขนาดนี้ แต่สิ่งที่อยู่ในใจเรื่องที่จะ

ต้องแยกกับริวอิจิ มันยังคงวนเวียนอยู่ ฉันคิดไม่ออกเลยว่า จะทำยังไง แล้วยิ่งริ

วอิจิพูดว่าเราจะไม่มีวันแยกจากกัน มันทำให้ฉันยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่ ถ้าริวอิจิรู้

เรื่องนี้ทีหลังจะเป็นยังไงนะ
 

                “คิดอะไรอยู่ หิวไหม”

                “ยังไม่หิวเลย นายล่ะถ้าหิวก็ไปกินกันเลยก็ได้”

                “ฉันว่าเธอไปล้างหน้าล้างตาก่อนดีไหม ดูสิตาบวมเหมือนหมี

แพนด้าเลย แล้วเครื่องสำอางที่อยู่บนหน้าเธอก็เลอะหมดแล้วด้วย”

                “จริงเหรอ ฉันต้องน่าเกียจมากแน่ ๆ เลย งั้นฉันไปห้องน้ำก่อนนะ”

                “อืม แล้วล้างออกให้หมด แล้วไม่ต้องแต่งหน้ามาอีกนะ เพราะหน้า

เธอเวลาไม่แต่งน่ารักกว่าตั้งเยอะ”นี่ริวอิจิชมฉันเหรอเนี่ย แต่ฉันอุตส่าห์ลงทุน

กับเสื้อผ้าหน้าผมไปตั้งเยอะ รู้งี้ไม่ต้องแต่งซะดีกว่าจะได้ไม่เปลืองตังค์  (เออ

ยังงกได้อีก:ผู้แต่ง)

--------------------------------------------------------------------------------------

ได้มาอัพให้อีกตอนแล้วค่ะพี่น้อง  ช่วงนี้เหนื่อยมากเลย แต่พยายามมาอัพให้

ขอบคุณมากนะคะที่ติดตามมาตลอด รักเพื่อน ๆ นักอ่านทุกคนนะคะ