ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บอกรัก
“อายูมิ ฉันรักเธอ”
ฉันตกตะลึงตาค้างไปชั่วขณะ นายริวกำลังบอกรักเราเหรอเนี่ย แล้ว
นายริวก็เอาสองมือมาประคองหน้าฉันไว้
“นะ นายว่าไงนะ”
“นี่เธอนอกจากจะโง่แล้วยังหูตึงอีกนะ”
“พูดอีกทีได้ไหม”
“ยัยโง่ ฉันพูดได้ครั้งเดียว”แล้วนายริวก็ดึงฉันเข้าไปกอดอีก อี๋ยน่า
รักจังเลยนายริว ความจริงฉันได้ยินชัดเจนเลยล่ะ เพียงแต่มันตกใจเท่านั้นแห
ล่ะที่คนอย่างนายริวเนี่ยนะที่เพอร์เฟ็กซ์ไปทุกอย่างจะมาบอกรักคนอย่างฉันที่
สวยก็ไม่สวยแต่น่ารักเท่านั้น (เออเข้าใจชมตัวเองนี่:ผู้แต่ง)
“อย่าถามต่อเลยนะ ว่าเพราะอะไรฉันเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือน
กันว่าทำไมฉันถึงได้รู้สึกกับเธอแบบนั้นทั้ง ๆ ที่เธอออกจะน่ารำคาญด้วยซ้ำ แต่
ก็นะความรักไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลนี่”ก็จริงของนายนะ ความรักไม่จำเป็นต้องมี
เหตุผล มันเป็นเรื่องของความรู้สึกล้วน ๆ
“แล้วเธอล่ะ รู้สึกแบบเดียวกับฉันหรือเปล่า”อ้าวไหงมาถามกันแบบ
นี้ ฉันยังไม่ทันตั้งตัวเลย แล้วฉันก็ดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น
นั่น (ฮิโฮะ:ผู้แต่ง)
“คือ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ที่ผ่านมาฉันไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าอะไรถึง
เรียกว่าความรัก แล้วการที่ฉันต้องเข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตนาย คอยตามติด
ดูแลมันกลับทำให้ฉันรู้สึกผูกพันกับนายอย่างรู้ตัว แล้ว รู้สึกเป็นห่วงมากเกินกว่า
หน้าที่ รู้สึกไม่ชอบเวลาเห็นนายคุยกระหนุงกระหนิงกับยัยรีน่า และก็รู้สึกกระวน
กระวายเวลาที่นายไม่ยอมมองหน้าทำเป็นไม่แคร์ฉัน และฉันก็ไม่ได้รังเกียจที่
นายเออ.. จูบอะ เพราะถ้าเป็นคนอื่นฉันคงจะอัดให้ยับไปแล้วล่ะ”เฮ้อ เหนื่อยจัง
ทำไมฉันถึงได้พูดอะไรที่ยืดยาวแบบนั้นได้นะ ว่าแต่นายริวก็ยังนั่งจ้องหน้าฉัน
อยู่เลย
“แล้วไงต่อล่ะ”อ้าวไหงมาคาดคั้นฉันอย่างนั้นล่ะ ฉันยังไม่พร้อมเลย
นะ (ขนาดไม่พร้อมนะเนี่ย:ผู้แต่ง)
“คือ ฉัน” แล้วสายตาฉันก็มองเห็นอะไรบางอย่างด้านหลังนายริว
นั่นมันมีคนใส่ชุดดำยืนหลบอยู่หลังต้นไม้เล็งปืนมาทางนี้ด้วย
“ริวอิจิ หลบเร็ว”ฉันกดหัวนายริวลง ทำให้กระสุนปืนเฉี่ยวหัวไหล่ฉัน
“โอ๊ย!”
“บ้าชิบ! อายูมิเป็นไงบ้าง ไอ้พวกบ้านั่นตามมาถึงนี่เลยเหรอ”
“ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก กระสุนมันแค่เฉี่ยวเท่านั้นเอง นายรออยู่
ตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันจะตามไปจัดการมันเอง”
พวกมันเล่นลงมือตอนที่กำลังจุดพลุ ทำให้ไม่มีใครสนใจเสียงปืน
เลย แต่พวกมันคงยังไม่กล้าทำอะไรมากเพราะคนแถวนี้ก็เยอะพอสมควร
“ไม่นะ เธอเจ็บอยู่แบบนี้ยังทำเป็นเก่งอีก เดี๋ยวฉันจะตามมันไปเอง”
“อย่านะ นายจะบ้าเหรอพวกมันมีปืน ถ้านายไปเดี๋ยวก็ได้เหลือแต่
วิญญาณหรอก”
“แล้วจะปล่อยให้พวกมันลอยนวลอย่างนั้นเหรอ”
“ไม่ต้องทั้งสองคนนั่นแหล่ะ ริวอิจิพาอายูมิไปโรงพยาบาลก่อน
นายสองคนคอยคุ้มกันไปด้วย ส่วนที่เหลือตามฉันมา”
โค้ชสึบาสะมานี่ได้ไง แล้วคนของพรรคฉันนี่ อย่าบอกนะว่า
“รีบไปเถอะครับคุณหนู”นายสองคนนั่นเร่งพวกเรา ริวอิจิจึงหันมา
พยักหน้ากับฉัน แล้วพยุงฉันให้ลุกขึ้นซึ่งตอนนี้เลือดฉันเริ่มไหลออกมาเยอะขึ้น
แล้ว โอ๊ยเห็นเลือดแล้วจะเป็นลม
“อดทนหน่อยนะอายูมิ เจ็บมากมั้ย”
“อืม นิดหน่อยน่า นายอย่ากังวลไปเลย”ความจริงแล้วฉันเจ็บมาก
เลยต่างหาก แต่ที่ต้องบอกออกไปแบบนั้น เพราะฉันเห็นนายนายริวอิจิที่ตอนนี้
ดูแล้วจะเจ็บมากกว่าฉันเสียอีก (เฮ้อกำลังจะเข้าฉากโรงแมนติกแท้ ๆ สงสัยคน
แต่งจะโรคจิตนะเนี่ย) (อิอิ:ผู้แต่ง)
----------------------------------------------------------------------------------------
จบไปอีกตอนแล้วจ้า ขอโทษที่ช่วงนี้มาอัพช้านะคะ ตอนนี้ยุ่งมากมาย
แต่จะพยายามมาอัพให้เร็วที่สุดเลย กลัวแฟน ๆ เบื่อซะก่อน
ขอบคุณที่ยังติดตามนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น