รักหมดใจยัยบอดี้การ์ดจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #13 : ผีหลอก /วันงานโรงเรียน 100%

อ้าวเฮ้ย เห็นแล้วเหรอเนี่ย วิ่งเลยดีกว่าใครมันจะไปโง่หยุดล่ะ   แล้วฉันก็

รีบใส่เกียร์dag วิ่งให้สุดชีพ เพื่อหนีให้พ้นเงื้อมือของมัจจุราช(ว่าไปนั่น) 

ระหว่างที่วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตฉันก็ได้ชำเลืองไปมองทางด้านหลังว่านายริวตาม

มาทันหรือเปล่า เอ๊ะไม่มีแล้วนี่นายริวไม่ได้ตามมาแล้วนี่ 

“แฮ่กแฮ่ก สงสัยตามมาไม่ทันแล้วมั้ง”ฉันหยุดยืนหอบอยู่พร้อมกับเอามือ

ยันต้นไม้แถวนั้น

“เหนื่อยมากมั้ย”

“ก็เหนื่อน่ะสิ อยู่ ๆ ได้มาออกกำลังตอน3ทุ่มเนี่ยนะ”เฮ้ยเสียงใครอะอย่า

บอกนะว่าต้นไม้พูดได้ ฉันสะดุ้งรีบชักมือกลับทันทีพร้อมกับหันกลับไปมอง

         “ผะ..ผีหลอก”ฉันเตรียมจะวิ่งอีกครั้ง แต่มือของฉันถูกผีต้นไม้ดึงไว้

 
        “ปล่อยนะ ปล่อยหนูไปเถอะ หนูสัญญาต่อไปหนูจะไม่แกล้งใครแล้ว
 
ปล่อยนะ”ฉันหลับหูหลับตาสะบัดมือเพื่อที่จะให้หลุดออกจากมือผีนั่น โอ๊ยสิ่งที่

ฉันกลัวที่สุดในชีวิตก็คือผีซึ่งฉันภาวนาขอให้อย่าเจอะอย่าเจอเลย

          “ริวอิจิ นายอยู่ไหน ช่วยฉันด้วย อุ๋ย”ฉันถูกผีกอด

          “หยุดดิ้นได้แล้วอายูมิจัง”เสียงคุ้น ๆ กลิ่นน้ำหอมนี้ด้วย ฉันจึงลืมตาเงย

หน้าขึ้นไปดู

         “ริวอิจิ ฉัน...ฉันถูกผีหลอกอะ ฮือฮือ”แล้วฉันก็กอดนายริวร้องไห้ เอาหน้า

ซุกกับอกอุ่น ๆไป (แต๊ะอั๋งนายริวอีกแล้วนะ:ผู้แต่ง)

         “หึหึ นี่เหรอบอดี้การ์ดที่พ่อให้มาคุ้มครองฉัน ทั้งแพ้ยาหม่องทั้งกลัว

ผี”นายริวลูบหัวฉันไปแถมยังไม่หยุดหัวเราะเยาะฉันอีก ก็คนมันกลัวนี่น่า หัวเราะ

อยู่ได้ ว่าแต่นายมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

         “แล้วนายมายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”ฉันดันตัวเองออกมา พร้อมกับจ้อง

หน้านายริว มันต้องมีอะไรแน่เลย ไม่งั้นนายริวจะมายืนหัวเราะอยู่ตรงนี้ได้ไง

         “ฉันก็มายืนดักเธออยู่ตรงนี้ อยู่ ๆ เธอก็วิ่งมายืนหอบแถมยังเอาขาหน้า

มาเกาะไหล่ฉันอีก”

         “หา! อย่าบอกนะว่าผีต้นไม้ คือนาย”

  
         “ผีเผลอบ้าอะไรของเธอ เธอนี่เป็นเอามากเลยนะ ท่าจะกลัวผีขึ้นสมอง 

ไม่รู้จักดูให้ดีก่อนที่จะโวยวาย เฮ้อโง่ยังไงก็โง่อยู่อย่างนั้น”

         “ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะว่าเป็นนาย ก็เมื่อกี้ก่อนที่ฉันจะวิ่งมาถึง นายยังวิ่งตาม

ฉันมาอยู่เลย แล้วอยู่ดี ๆ นายกลับมาอยู่ตรงหน้านี้แถมตรงนี้ยังมืดอีกต่างหาก 

ฉันคงคิดว่าเป็นคนหรอกนะ ชิ!”

         “รู้ว่ามืดแล้วออกมาทำไม”

         “ก็ฉันเป็นห่วงนายนี่นา เห็นคาโต้บอกว่านายไปส่งยัยนั่นตั้งนานแล้วยัง

ไม่กลับ ไม่รู้มีอะไรให้คุยกันนักกันหนา”ฉันบ่นกระปอดกระแปดไปเรื่อย

         “หึงหรือไง”นายริวเอามือมาขยี้ผมพร้อมกับยิ้มมุมปากนิดนึงแล้วก็เดินไป

        “ใคร ใครหึงนายกัน หลงตัวเองไปหน่อยล่ะมั้ง”อ้าวเดินไม่รอกันเลย

        “นี่นายริวรอด้วยสิ นายจะรีบเดินไปตามแมวหรือไงเนี่ย”
        
         และแล้วก็ถึงวันงานโรงเรียน

         วันนี้เป็นวันงานวันแรก มีคนเยอะแยะมากมาย เนื่องจากทุกคนที่เกี่ยว

ข้องกับงานมารวมตัวกันหมด มีการออกร้านขายของต่าง ๆ มีทั้งของกิน ขนมนม

เนย และขายของที่ระลึกจากโรงเรียนต่าง ๆ แถมยังมีซุ้มการแสดง เล่นเกมส์ 

และเนื่องจากวันนี้ทางชมรมยูโดยังไม่มีแข่ง โดยทางชมรมของเรามีคิวแข่งใน

วันที่ 3 ของงาน วันนี้พวกเราจึงนัดกันออกมาชมร้านรวงต่าง ๆ ซึ่งฉันรู้สึกตื่นตา

ตื่นใจมากเดินลากนายริว เข้าร้านนู้นออกร้านนี่ ชิมไปเรื่อย (แต่ยังไม่ได้ซื้ออะไร

ซักอย่าง) อุ๊ย ซุ้มนี้มีถ่ายรูปสติ๊กเกอร์ด้วย ชวนนายริวถ่ายหน่อยดีกว่า

          “นี่นายริว ถ่ายรูปกันมั้ย”

          “ไม่เอาอะ ฉันไม่ชอบถ่ายรูป”

       “ถ่ายหน่อยเถอะน่านะ ขอถ่ายเป็นที่ระลึกหน่อย เผื่อว่าอีกหน่อยฉัน

ต้องกลับไปอยู่บ้านฉันก็จะไม่ได้เจอนายแล้ว จะได้มีรูปนายดูให้หายคิดถึง

ไง”เอ๊ะนี่ฉันพูดอะไรเนี่ย รู้สึกหวิว ๆ ในใจชอบกล เมื่อคิดว่าจะไม่ได้เจอนาย

แล้ว แต่ดูหน้านายสิทำไมจ้องฉันแบบนั้นนะ

        “อย่าพูดมากไปหน่อยเลย อยากถ่ายก็ถ่ายสิ”แล้วนายริวก็เดินนำเข้าไป

ในร้าน ฉันจึงต้องรีบวิ่งตามเข้าไป เดี๋ยวนายนั่นเปลี่ยนใจก็อดถ่ายรูปคู่กันพอดี

          “นี่นายยิ้มหน่อยสิ ไม่ใช่ถ่ายรูปติดบัตรนักเรียนนะ”

           “ถึงฉันไม่ยิ้ม ฉันก็หล่ออยู่ดีนั่นแหล่ะ”

          “อี๋ย พูดอะไรอะ หลงตัวเองชะมัด ดูดิหน้านายเวลายิ้มดูดีกว่าทำหน้าบึ้ง

ๆ อีกนะ ไม่เชื่อก็ลองยิ้มดูสิ”นายริวก็พูดง่ายเหมือนกันนะ บอกให้ยิ้มก็ยิ้ม แล้ว

จังหวะที่จะกดปุ่มถ่าย จู่จู่นายริวก็ก้มหน้าลงมาหอมแก้มฉัน แล้วกระซิบข้างหู

ฉันว่า

           “ฉันไม่ให้เธอไปไหนหรอกนะ เธอจะต้องอยู่ข้างฉันตลอดไปยัยจอม

ยุ่ง”พูดจบนายริวก็เดินออกไปทันที ส่วนฉันยังค้างอยู่ที่เดิม ใจเต้นไม่เป็น

จังหวะมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่นักเรียนที่ประจำซุ้มนี้เอารูปมาให้นั่นเอง

 
          “นายริว รอฉันด้วยสิ เดินหนีอย่างนี้ทุกทีเลยนะ”ฉันวิ่งตามไปจนทันแล้ว

ดึงแขนเสื้อนายริวไว้

           “ที่นายพูดหมายความว่าไง”

           “ก็ไม่ว่าไง หมายความตามนั้น”แล้วนายริวก็ดึงมือฉันออกมาจับไว้แทน

แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก ฉันจึงได้แต่เดินตามและมองหน้าด้านข้าง เฮ้อ ไม่บอกก็ไม่

เป็นไร แต่ฉันจะแย่เอานะ เริ่มคิดไปไกลแล้วนะเนี่ย

             ตอนนี้เหลือแค่ฉันกับนายริวเดินกันอยู่สองคน เพื่อนคนอื่น ๆ ต่างแยก

ย้ายกันเดินดูร้าน ต่าง ๆ ไป อิอิ เหมือนคู่รักกันเยย ว่าแต่ฉันเริ่มจะเมื่อยแล้วนะ

เนี่ย

             “นี่นาย พักก่อนได้ไหม ฉันเมื่อยอะ”

             “งั้นนั่งพักก่อนก็ได้ แล้วหิวหรือยังล่ะ เดี๋ยวฉันจะไปซื้ออะไรมาให้กิน”

             “อืมก็หิวแล้วล่ะ”แล้วฉันก็ยิ้มหวาน ๆ ไปให้นายริวทีหนึ่ง เอาใจหน่อย

อุตส่าห์จะไปซื้อให้

             “นั่งรอตรงนี้ล่ะ อย่าไปซนที่ไหนนะ”พูดจบนายริวก็รีบวิ่งไปซื้อของกิน

มาให้ช้านนน โอ๊ยมีความสุขจังเลย ทำไมนายน่ารักแบบนี้นะ ฉันสังเกตดูผู้คน

รอบข้าง เห็นสาว ๆ จากโรงเรียนอื่น มองตามนายริวกันตาละห้อย อิอิ อิจฉาฉัน

ล่ะสิ (เฮ้อ ยัยอายูมิตื่น ๆ ได้แล้วหลงตัวเองชะมัด:ผู้แต่ง)

              “ริวอิจิ นี่ก็ใกล้จะค่ำแล้วเดี๋ยวเรากลับบ้านพักกันได้แล้วนะ”ฉันชวน

นายริวอิจิกลับบ้านพักหลังจากที่เรากิน ๆ เที่ยว ๆ เล่น ๆ กันจนลืมเวลาว่านี่ใกล้

จะค่ำแล้ว เฮ้อเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วแบบนี้แหล่ะนะ

               “อย่าเพิ่งรีบกลับเลย เดี๋ยวฉันจะพาไปดูอะไรอีกอย่าง รับรองว่าเธอ

ต้องชอบแน่ ๆ”นายริวพูดยิ้ม ๆ

              “อะไรเหรอ นายจะพาฉันไปดูอะไร วันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะ ฉัน

อยากกลับบ้านนอนแล้ว”ฉันบ่นไปพร้อมกับรั้งมือนายริวไว้ไม่ให้พาเดินไปไหน

อีก

              “เดินตามมาเถอะน่า จะเพิ่งบ่นไปหน่อยเลย”แล้วนายริวก็ลากฉันไป 

ส่วนฉันก็แพ้ความหล่อทุ้กทีต้องเดินตาม

              นายนั่นลากฉันมาจนถึงสนามหญ้าด้านหลังตึกของโรงเรียน ซึ่งเป็น

สนามหญ้ากว้าง ๆ ที่ที่เราเดินมาถึงนี้ มีคนนั่งอย่างประปลาย ไม่มากเท่าไหร่ 

แล้วนายริวก็หาที่นั่งเหมาะ ๆ ได้ซักที

               “เอ้า นั่งตรงนี้แหล่ะ คนไม่ค่อยเยอะดี”

              “แล้วเรามานั่งทำอะไรอะ อย่าบอกนะว่านายจะพาฉันมาดูดาวอีก ไม่

เอาอะขี้เกียจ”

               “ยัยโง่ นั่งเงียบ ๆ เถอะน่า ใกล้จะได้เวลาแล้ว”

               ปุงปุง ปังปัง ฉันรีบแหงนหน้าไปมองท้องฟ้าซึ่งตอนนี้สว่างเต็มไป

ด้วยแสงจากดอกไม้ไฟ และพลุ ว้าว สวยจังเลย ที่นี่เค้าจุดพลุกันด้วยเหรอ

                “สวยมั้ย”

                “อืม สวยมากเลย นายรู้ได้ไงว่าเค้าจะจุดพลุกันอะ”

                “ก็ฉันไม่ได้โง่เหมือนเธอนี่”

                “เออ ๆ นายมันฉลาด นายมันหล่อ ฉันขึ้เกียจเถียงกับนายล่ะ ดูพลุ

ต่อดีกว่า”แล้วฉันก็แหงนหน้ามองดูพลุต่อ

            “นี่นายดูสิ พลุลูกนั้นสวยจังเลย”ฉันหันไปเรียกนายริว ซึ่งฉันก็ต้อง

แปลกใจเพราะว่านายนั่นจ้องหน้าฉันอยู่แล้ว

            “อายูมิ ฉันรักเธอ”
----------------------------------------------------------------------------------
จบไปอีกตอนแล้วค่ะ แหมต้องขอโทษด้วยที่มาอัพช้าไปหน่อย

ช่วงนี้ไรเตอร์ยุ่งมากเลยค่ะ

ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ