รักหมดใจยัยบอดี้การ์ดจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #11 : นายจะพูดอะไรอีกนะ

ฉันหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าพอตื่นขึ้นมาอีกที ก็รู้สึกว่าข้างนอกจะ

มืดแล้ว ส่วนนายริวอ้าว มาฟุบหลับอยู่ข้างเตียงฉัน นี่นายเฝ้าฉันตลอดจริง ๆ 

ด้วย แล้วฉันก็ลองเอามือไปลูบผมนายริวเบา ๆ ดู ผมนายนุ่มจัง อืมนายนี่ก็น่ารัก

จังเลยนะ อุตส่าห์อยู่เฝ้าฉันไม่ยอมไปไหนเลย ระหว่างที่ฉันกำลังลูบผมนายริ

วเพลิน ๆ อยู่ก็รู้สึกว่ามีมือลึกลับมาจับมือฉันไว้ แหะแหะ มือนายริวนั่นเอง

       “แต๊ะอั๋งฉันเหรอ”นั่นนายหล่อมากนักนี่ฉันถึงได้อยากแต๊ะอั๋ง (ได้ข่าวว่า

อยากจริงนี่:ผู้แต่ง)

      “ใครแต๊ะอั๋ง ฉันแค่เห็นอะไรติดอยู่ที่ผมนายก็เลยจะช่วยเอาออกให้เท่า

นั้น”แก้ตัวไปเรื่อย เบื่อคนรู้ทันจัง ว่าแต่นายทำไมไม่ปล่อยมือฉันซักทีล่ะ แล้ว

ฉันก็ทำเป็นสะบัดมืออก (แต่ความจริงชอบล่ะสิ:ผู้แต่ง) แต่หมอนี่ไม่ยอมปล่อย

แถมยังจับแน่นกว่าเดิมอีก

        “นี่นายปล่อยมือฉันได้แล้ว”

       “เธอรู้สึกเป็นไงบ้าง ยังมึนหัวอยู่หรือเปล่า”ฉันส่ายหัวไปมา

      “ฉันรู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะ ไม่เป็นอะไรแล้ว”

      “จริง ๆ เหรอ เธอแน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไรแล้ว”

“อืม แน่ใจสิ ว่าแต่ฉันหลับไปนานเท่าไหร่นี่ แล้วตอนนี้กี่โมงแล้ว”ฉันมอง

ไปรอบ ๆ ห้องเพิ่งจะสังเกตุว่าในห้องนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว มีแค่ฉันกับนายริวสอง

คน

“ตอนนี้ จะทุ่มนึงแล้วล่ะ ฉันเห็นเธอหลับสบายก็เลยไม่อยากปลุก”

“ทุ่มนึงแล้วเหรอ ฉันหลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงว่าฉันรู้สึกหิว ๆ ยัง

ไงไม่รู้”

       “หิวแล้วเหรอ งั้นเธอลุกไหวหรือยัง เราจะได้ไปกินข้าวกัน”

“นี่อย่าบอกนะว่า นายก็ยังไม่ได้กินข้าวอะ”

        “อืม รีบ ๆ ลุกเถอะน่า พูดมากอยู่ได้ หิวข้าวไม่ใช่เหรอ”นายริวรีบหันหลัง

เดินนำไปทันที นี่นายรอจนกว่าฉันจะตื่นโดยไม่ยอมไปไหนเลยเหรอเนี่ย ฉันดีใจ

มากเลยนะ

        “นี่นายริว หยุดก่อนได้มั้ย เดินเร็วจังเลย รอด้วยสิ”

        หลังจากกินข้าวเสร็จ  เราสองคนก็เดินกลับมาถึงที่บ้านพักโดยที่      นาย

ริวเดินจูงมือฉันกลับมาตลอดทาง โดยให้เหตุผลว่ากลัวฉันจะเป็นลมไปอีก พอ

เปิดประตูบ้านเข้ามาก็พบเพื่อน ๆ รุ่นพี่ และโค้ชนั่งกันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา

        “อายูมิ เป็นยังไงบ้าง”ยัยเคียวโกะวิ่งถลามาหาฉันเป็นคนแรก

         “ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ ความจริงฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แค่โดนถีบเท่านั้น

เอง”

        “แหม ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่ ขอโทษนะที่ทำให้เธอเจ็บอะ”แหมยัยเคียวโกะ

นี่ทำหน้าตาน่าสงสารสุดสุดเลยนะ

       “เอาเถอะ ความจริงแล้วที่ฉันเป็นลมนี่ก็ไม่ได้เป็นเพราะลูกถีบของเธอ

หรอกนะ แต่ที่ฉันเป็นลมเนี่ยก็เพราะฉันแพ้ยาทาอะไรนั่นต่างหากล่ะ”

       “เหรอ แพ้กลิ่นยาเนี่ยนะ”

      “อืม ว่าแต่ฉันไม่เห็นพวกเธอไปดูฉันที่ห้องพยาบาลเลย ไหนบอกว่าเป็น

ห่วงกันไงล่ะ”

      “ใครบอกว่าพวกเราไม่ไปดู พวกเรายกโขยงกันไปทั้งหมดนี่แหล่ะ แต่อะนะ

อิอิ”

       อ้าวพวกนี้หัวเราะอะไรกันล่ะ

        “ทำไมเหรอ”พวกนี้นั่งแอบขำอะไรกันเนี่ย ฉันอยากรู้จังมีอะไร แล้วรุ่นพี่

โยกะก็พูดขึ้นมา

       “ก็พวกเราเห็นเธอกำลังนอนพักอยู่ก็เลยไม่อยากเข้าไปกวน อีกอย่างเธอ

มีคนเฝ้าที่ดีอยู่แล้วนี่พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องเข้าไปเยี่ยมแล้วล่ะ”

       “อิอิ ไม่เห็นต้องทำหน้าแดงเลย”นั่นยัยเคียวโกะยังไม่เลิกแซว ทำฉันเจ็บ

ตัวยังไม่ชำระความเลยนะ

      “พวกเธอพูดอะไรกัน ฉันขอไปนอนก่อนดีกว่า ยังรู้สึกมึน ๆ อยู่เลย”ว่าแล้ว

ต้องรีบเผ่นก่อนดีกว่า ฉันแอบหันไปมองหน้านายริว ซึ่งทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้อยู่ 

แหมทำหน้าเก๊กอีกล่ะ

      ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็มาเจอนายริ

วกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ ขึ้นมาตอนไหนเนี่ย นายริวหันมามองหน้าฉันแวบนึง 

แล้วก็ก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ เออ เก๊กเข้าไป แต่วันนี้ฉันไม่แกล้งแหย่นาย

หรอกนะ ก็วันนี้นายทำตัวน่ารักนี่ ขอบคุณเขาหน่อยดีกว่า

      “ริวอิจิ อ่านหนังสืออะไรอยู่เหรอ”

      “วารสารของโรงเรียนนี้”พูดไปทั้ง ๆ ที่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา
 

“คือ เรื่องวันนี้อะ ขอบคุณมากเลยนะคะ”แหมอึ้งล่ะสิที่ฉันพูดเพราะ เพื่อ

นายเลยนะ

       “มะ ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็มีส่วนผิดที่ทำให้เธอเป็นลมด้วย”นี่นายเป็นอะไร

ไปเนี่ยนายริวขนาดฉันมานั่งอยู่ตรงหน้านาย นายยังไม่ยอมมองหน้าฉันเลย 

นายโกรธอะไรฉัน

        “นายโกรธอะไรฉันหรือเปล่า ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว เหมือนกับนายพยายาม

จะหลบหน้าฉัน ขนาดฉันอยู่ตรงหน้านาย นายยังไม่ยอมมองหน้าเลย”ฉันรู้สึก

เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอ ทำให้ฉันพูดไม่ออกอีก รู้สึกเสียใจยังไงไม่รู้ ที่

คิดว่านายริวโกรธ ทำไมนะฉันถึงได้แคร์ความรู้สึกของนายริวมากขนาดนี้            

          “เธอร้องไห้ทำไม”นายริวโยนหนังสือทิ้งแล้วดึงฉันเข้าไปกอดทันที 

พร้อมกับเอามืดลูบหัวลูบหลังฉันซึ่งทำให้ฉันร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่

         “ฮีกฮีก ก็นายอะ บางทีก็ทำเป็นสนใจฉันแต่บางทีก็ทำเป็นไม่สนใจ ฉัน

ทำตัวไม่ถูกแล้วนะ หรือว่านายรำคาญที่ฉันต้องมาอยู่กับนายตลอด ฮีกฮีก”เฮ้อ

ทำไมน้ำตามันหยุดไม่ได้นะ แย่จังเลยเรา กลายเป็นคนขี้แยตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

                “หยุดร้องได้แล้วน่ายัยตัวยุ่ง แล้วอย่าคิดอะไรไปเองคนเดียวเข้าใจ

มั้ย”แล้วนายริวก็ดึงฉันออกมาจากตัวพร้อมกับเชยคางฉันขึ้นมา แล้วสิ่งที่ฉันไม่

คิดก็เกิดขึ้น นายริวค่อย ๆ จูบซับน้ำตาให้ฉัน แล้วค่อย ๆ ไล่จูบไปที่แก้มทั้ง

สองข้าง ที่เปลือกตา ที่จมูก (เออมีน้ำมูกหรือเปล่าอะ:คนแต่ง) และที่ปากของ

ฉันซึ่งมันค่อย ๆ เรียกร้องขึ้นเรื่อย ๆ ฉันรู้สึกเหมือนกับล่องลอยไปบนอากาศ 

เหมือนว่าตัวฉันจะหยุดหายใจไปซะเดี๋ยวนั้น ถ้านายริวไม่ละปากออกฉันคิดว่า

ฉันคงจะขาดใจตายไปแล้ว   ซึ่งฉันได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าเงยขึ้นไปสบตากับนาย

ริว นายนั่นจึงดึงตัวฉันเข้าไปกอดอีกครั้ง
       
            "อายูมิ ฉันไม่รู้ว่ามันเริ่มต้นมาจากตอนไหน ไม่รู้ว่าจะบอกเธอดีไหม 

ฉันไม่รู้ว่าถ้าฉันพูดออกไป เราจะมองหน้ากันได้ไหม" ฉันรีบดันตัวออกมาทันที 

นายริวกำลังจะพูดอะไรนะ อย่าบอกนะว่านายจะ.....

---------------------------------------------------------------------------------------

เอ๊ะ นายริวกำลังจะพูดอะไรล่ะเนี่ย ติดตามตอนต่อไปนะคะ มาลุ้นกันว่านายริว

จะพูดได้ไหม อิอิ

ขอบคุณเพื่อนที่น่ารักทุกคนนะคะ ที่คอยติดตามเป็นกำลังใจให้ตลอด