คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Secret of love ความลับแห่งรัก[7]
Secret of love ความลับแห่งรัก[7]
กรี๊ดดดด!!!! อ๊ากกกกกก!!!
“เสียงอะไรน่ะ”
ชายหนุ่มร่างเล็กที่กำลังเดินเตร่ดเตร่อยู่บริเวณสระน้ำของบ้านเอ่ยขึ้น เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องดังขึ้น
“เสียงมามาจากห้องจัดงานนี่”
ร่างเล็กก้าวเท้ายาวๆไปตามทางเดินหินที่ทอดยาวเข้าสู่ตัวบ้าน เกิดเรื่องอะไรหรือเปล่านะ? ร่างเล็กคิด
...............................................................................................
กรี๊ดดดด!!!! อ๊ากกกกกก!!!
“เริ่มแล้วสินะ” ร่างสูงหัวเราะอย่างข่มขื่น และย้อนคิดกลับไปในอดีตวัยเยาว์ของเขา
“อย่านะ!”
ร่างเล็กๆวิ่งกระหืดหระหอบ สายตามุ่งเป้าไปที่กลุ่มของเด็กผู้ชายกลุ่มใหญ่ที่กำลังมุง ไม่สิ เหมือนจะกำลังจะรังแกคนที่อยู่ในวงล้อมนั้น
“แฮกๆ” ร่างเล็กเหนื่อยหอบตัวโยน เอามือค่ำที่หัวเข่าก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะวิ่งไปยังเด็กผู้ชายกลุ่มนั้น
“นายว่ายังไงน่ะ?” เด็กผู้ชายที่มีผิวออกแทนๆเอ่ยถามเขา พลางขมวดคิ้วอย่างอารมณ์เสียที่มีคนมันขัดขวางการเล่นสนุกของเขา
“อย่าทำอะไรเขา ได้โปรด” ร่างเล็กคุกเข่าลงอ้อนวอนเด็กผู้ชายผิวสีแทนตรงหน้า เพราะเขารู้ดีต่อรองยังไง พูดจาว่านล้อมยังไง เด็กผู้ชายคนนี้ เด็กที่ชื่อว่า คิม จงอิน ก็ไม่มีทางหยุดนอกเสียจากจะนั่งคุกเข่าเขา และยอมให้เขารังแก เพราะเขาเคยทำอย่างนี้มาหลายหนแล้ว ทำมาหลายครั้งจนเป็นความเคยชิน โดยการอ้อนวอนเด็กผู้ชายที่เลวระยำมาตั้งแต่เกิด!
“นายอีกแล้วเหรอ คิม จงแด”
“....” ร่างเล็กไม่ตอบ ได้แต่นั่งคุกเข่าและก้มหน้าอยู่อย่างนั้น เพราะเขารู้ชะตาตัวเองดี ว่าอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า เขาจะต้องเจอกับอะไร!
“ไอ้นี่อีกแล้วเหรอ ไคน์” เด็กชายตาตี่ๆเอ่ยขึ้น พลางเคี้ยวหมากฝรั่ง ทั่วทั้งใบหน้ามีแต่รอยฟกช้ำ
“โอ้ย คงจะมาเล่นบทพระเอกปกป้องนางเอกล่ะสิ ฮ่ะ ฮ่าๆๆ”
“นายหุบปากไปเลยลู่ฮาน” จงอินที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าแก๊งอยู่กลายๆ ตวาดใส่เด็กผู้ชายตัวอ้อนแอ้นๆน่ารักๆที่มายืนอยู่ข้างๆเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“ย๊า นายกล้าขึ้นเสียงกับฉันเหรอ ไคน์!”
“นี่ หยุดทะเลาะกันสักทีเหอะ รำคาญ จะรีบทำอะไรก็รีบทำ มั่วโอ้เอ้อยู่ได้”
“เห็นด้วยกะเซฮุนว่ะ” ลู่ฮานวิ่งเข้ามากอดคอเซฮุน ก่อนที่เซฮุนจะแกะมือออก กอดที่เอ่ยขึ้นอีก“แล้วนี่มีใครเห็นฮยองดิโอบ้าง?”
“นู้น วิ่งไปนู้นแล้ว โดนไอ้ไคน์ตะคอกใส่น่ะ”
“อืม ขอบใจ” ร่างสูงพยักหน้า พลางหลิ่วตาไปตำหนิคนที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะวิ่งออกไป
“ที่นี่ก็เหลือเราแปดคน โอ๊ะไม่สิ สิบคนต่างหาก” คนตัวเล็กที่ตัวขาวที่สุดเอ่ยขึ้น
“เราทาเล่นอะไรกันสนุกๆดีกว่าเนอะ แม่พระเอกนางเอก ฮาๆๆ” ทั้งเจ็ดคนหัวเราะประสานเสียงอย่างชอบใจ
“คริส นายจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ คิมมินซอกเนี่ย เป็นเด็กคนรับใช้บ้านนายไม่ใช่เหรอ อวยพรหน่อยสิ”ไคน์หันไปถามเด็กผู้ชายตัวผอมๆ ผมสีทองๆที่นั้งอยู่บนต้นไม้
“ไม่ นายช่วยเลิกรังแกคนของบ้านฉันได้แล้ว นายอย่าลืมที่ฉันยอมเข้ากลุ่มกับนายเพราะอะไร”
“แหม ที่ผ่านมา นายก็ไม่เห็นว่าอะไร กลับบอกว่าเอาให้เลือดอาบเลยไม่ใช่เหรอ”
“ก็มัน...ช่างมันเถอะ รีบๆจัดการซะล่ะ เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า”
คิมจงแดที่ได้ยินอย่างนั้นได้แต่กำมือไว้แน่น ผิดเหรอ ที่พวกเขาเป็นแค่ลูกคนรับใช้ แล้วโดนเจ้านายรังแกแบบนี้ มิหนำซ้ำยังมีการขออนุญาตกันด้วย คนน่ะ ไม่ใช่สัตว์ที่คิดจะรังแกก็รังแกได้! เขาคิดพลางเบือนหน้าไปมอง คิมมินซอกที่ตอนนี้เอาแต่นั่งก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความกลัว พวกเขาโดนกันมาหลายครั้งแล้วล่ะ แต่ตอนนี้มันเกินไป เพราะครั้งก่อนๆไม่ถึงกับเลือดตกยางออกขนาดนี้แต่นี่มัน....
ร่างสูงหยุดคิดไว้แค่นั้นก็ที่จะนึกถึงเรื่องราวที่แสนข่มขื่นนั้นอีก
“ฉันไม่มีวันแก้คำสาป และให้อภัยพวกนายแน่ โดยเฉพาะนาย อู๋ อี้ ฟาน!”
ไรท์เมี๊ยวขอแจม
จ๊ากกกก แต่งไปแต่งมาชักงงเอง ว่าใครคู่กับใคร =_=;; อีนมากค่ะตอนนี้ เรื่องนี้เมนคริสเลย์น้าาาา จิบิ
นี่ๆ มีเรื่องเล่าให้ฟังไรท์เตอร์นั่งแต่งนิยายอยู่หน้าบ้านใช่ปะ มันก็ค่ำแล้ว(ในบ้านไม่มีสัญญาณ) แต่งไปอ่านฟิคเรื่องผีไปปรากฏว่า...ยุงกัดค่าพี่น้องงง -o- >>>มุกนี้เหมาะสำหรับผู้พิการที่หูหนวกตาบอดค่ะ^^;
ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยน้าาาา (_ _) *โค้งงามๆ*
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
ความคิดเห็น