คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Secret of love ความลับแห่งรัก[4]
Secret of love ความลับแห่งรัก[4]
“มินซอก!” ยังไม่ทันที่ร่างป้อมจะได้ตอบ ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน
ร่างของผู้ชายคนหนึ่งโผล่หน้าออกมาทางหน้าต่างที่อยู่ชั้นบนสุด พลางตะโกนเรียกชื่อซิ่วหมินที่อยู่ด้านล่างด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด
“เฉิน!” ร่างป้อมก็ทำหน้าตกใจสุดขีด นึกไม่ถึงว่าเขาจะหาตัวเองเจอไวขนาดนี้
เลย์เงยหน้าขึ้นไปมองตามร่างป้อมที่มองดูข้างบนด้วยแววตาตื่นตระหนกที่บานหน้าต่าง ก็เห็นผู้ชายร่างสูง(?)ที่ชะโงกหน้าออกมา
“รออยู่ตรงนั้นนะ เดี๋ยวฉันจะลงไป แล้วนั่นนายอยู่กับใคร!” อ้าว หนีผู้ชายปากเสีย ดั๊น มาเพลียกับคู่รัก งานเข้าแล้วไหมล่ะ ทางที่ดีเราน่าจะไปดีกว่า
คิดได้ดังนั้นเลย์จึงกระแอมกระไอสองสามทีก่อนจะพูดขึ้นว่า “เออ ฉันไปก่อนนะ ยินดีที่ได้รู้จัก^^”
“อะ อืม” ร่างป้อมตอบก่อนที่ร่างบางจะเดินออกไป
“คนอะไร หน้าสวยเหมือนกับผู้หญิง เฮ้อน่าเสียดายที่นายจะต้องทุกข์ทรมานกับคำสาปจางอี้ชิง” ร่างป้อมพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่จะคิดขึ้นได้ว่ามีเรื่องที่น่าจะหนักหนากว่าเรื่องที่ผู้ชายคนนั้นหน้าสวยเสียอีก
“มินซอก!” ร่างบาง(?)สะดุ้งโหยง ก่อนที่จะค่อยๆหันหน้ามามองคนรักของตัวเองด้วยสีหน้าหวาดๆ เพราะเขารู้ดีว่าถ้าคานตรงหน้าโกรธเมื่อไร ได้เป็นเรื่องแน่
“ทำไมนายถึงจะต้องวิ่งหนีฉันด้วย รู้ไหมฉันตามหานายแทบตาย นึกว่าพวกนั้นจะมารังแกนายอีกแล้ว” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ทำให้ร่างบางรู้สึกผิดขึ้นมา ก็เขาเองนั้นแหละพยายามจะบังคับให้ทำอะไรก็ไม่รู้-///-
“ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า นายก็รู้นี่ว่าพวกนั้นจำเราทั้งสองคนไม่ได้ -///-“ พูดไปร่างบางก็เขินไป เมื่อนึกถึงเรื่องที่ร่างสูงทำกับเขาไว้
“ไอ้หน้าสวยนั้นก็เป็นหนึ่งในสิบคนนั่นใช่ไหม?” เฉินถามด้วยความมั่นใจ เพราะสายตาของมองเห็นได้ดีในที่มืดเลยล่ะ
“ชะ ใช่ -///-“ ร่างบางพยักหน้าหงึกๆ
“อุ้บ ฮ่าๆๆ”
“นายหัวเราะทำไม?”
“ก็นายนะสิ ยังไม่เลิกเขินสักที ฮ่าๆๆ แฟนใครก็ไม่รู้ น่ารักเป็นบ้าเลย” ร่างสูงเดินเข้ามา แล้วหยิกแก้มของร่างบางอย่างหมั่นเขี้ยว
“โอ้ย มันเจ็บนะ แล้วท่านมินโฮอยู่ไหนล่ะ เมื่อไรจะเริ่มแผนการสักที”ร่างบางพูดก่อนที่จะปัดมือคนตัวสูงออกพลางเดินมานั่งที่ม้านั่งข้างหน้าสวน
“มันยังไม่ถึงเวลา” ร่างสูงเงียบไปก่อนจะเดินมานั่งข้างร่างบาง ก่อนจะล้มตัวลงนอนที่ตักของอีกฝ่าย ร่างบางก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด กลับเอามือลูบเส้นผมอย่างอ่อนโยน เหมือนกับพยายามจะปลอบเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น พวกเขาจะมาใจอ่อนอย่างนี้ไม่ได้ เพราะพวกนั้นทำให้พวกเขาเจ็บปวดเจียนตาย!
ไรท์เมี๊ยวขอแจม
คริๆ นี่ไรท์แต่งอะไรเนี่ย เพราะพิษไข้แง่มเลย วันนี้ไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะเป็นไข้(ผลพวงจะเมื่อคืนที่นอนดึก+สภาพดินฟ้าอากาศแปรปวน) แค่กๆ ไอไปแต่งไป =_=;; ช่างเถอะ ไม่ว่ายังไงเราต้องสู้เพื่อคุณผู้อ่านทุกคน >_< แค่กๆโอ้ย ไรท์ขอตัวไปทานข้าว+ยาก่อนนะค่ะ ไม่ไหวแล้วจริงๆ แค่กๆ
ปล.อย่าลืมเม้นน้า เพราะไม่รู้ว่าไรท์จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ เดี๋ยวไม่มีโอกาสได้อ่าน(แค่เป็นไข้?)
ขอบคุที่เข้ามาอ่านกันค่ะ (*_*) จ๊วฟฟฟฟ
อ่ะชอมม๊า ชอบมา จิบิ
ความคิดเห็น