คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Secret of love ความลับแห่งรัก[17] The end
Secaet of love ความลับแห่งรัก[17]
너의 세상으로 여린 바람을 타고
네 곁으로 어디에서 왔냐고
해맑게 묻는 네게 비밀이라 말했어
마냥 이대로 함께 걸으면
어디든 천국일테니
“เพลงอะไรเหรอ?” ร่างสูงถามหลังจากที่คนผิวขาวร้องจบ
“นางฟ้านะ” ร่างขาวตอบพลางแหงนหน้ามองท้องฟ้าผ่านหน้าต่างบานเล็ก
“นางฟ้า...เหรอ?” ร่างสูงทวนคำก่อนจะหันไปมองเสี้ยวหน้าของคนที่อยู่ด้านข้าง เพิ่งจะสังเกตว่า คนนี้นี่ที่ปลุกเขา ปากนิดๆอมชมพู นัยน์ตาที่เดาอารมณ์ไม่ถูก โครงหน้าที่มนเหมือนผู้หญิง กลิ่นหอมของเส้นผมอ่อนๆที่ลอยมาแตะจมูก และยังจะออร่าที่เปล่งประกายออกจากคนคนนี้ตลอดเวลาอีก ทำให้เขาสงสัยว่า คนคนนี้ คิม จุนมยอนคนนี้ กินอะไรเป็นอาหาร ทำไมดูเหมือนมีแสงออร่าออกมาจากตัวอยู่ตลอดเวลา
“ใช่..นางฟ้า..นางฟ้าที่สามารถอยู่เคียงข้างเราได้” ซูโฮหันมาตอบเทาที่ขณะนี้กำลังแหงนหน้ามองท้องฟ้าอยู่
“แล้วอย่างงี้ นางฟ้าจะอยู่ได้เหรอ” เทาถามขึ้นมาและชี้นิ้วไปนออกหน้าต่าง ทำให้ซูโฮต้องละจากใบหน้าของอีกฝ่ายและหันหน้าไปตามทิศทางของนิ้วที่ชี้อยู่
“นั่นมันอะไรนะ!” ซูโฮเอ่ยอย่างตกใจ เพราะบนท้องฟ้าตอนนี้มืดมนไปหมด มันไม่ได้พลบค่ำหรือมืดแบบตอนกลางคืน แต่มันมืดเหมือนกันใครเอาขี้เถ้ามาโรยๆทั่วท้องฟ้า มันเป็นเหมือนกลุ่มควันที่จับกันเป็นก้อนขนาดมหึมาเหมือนจะปกคลุมแค่บ้านหลังนี้ ไหนจะประกายเหมือนฟ้าผ่าที่มีสีแดงเหมือนเลือดนั้นอีก มันแลดูเหมือนจะเข้ามาครอบครองพื้นที่รอบๆบ้านหลังนี้
“ทุกคน! มาดูนี่เร็ว” เทาเอ่ยตะโกนบอกทุกคนที่ตอนนี้กำลังง่วนอยู่กับการสำรวจรอบๆห้อง ก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงเรียกภาษาเกาหลีสำเนียงแปร่งๆของเทาที่เรียกให้ไปดูอะไรสักอย่าง
ทุกคนมารวมตัวกันที่หน้าตางบานเล็กก่อนจะหันหน้ามาเชิงปรึกษากัน แต่ยังไม่ทันที่จะหันกลับไปมองกลุ่มก้อนนั่น ก็เหมือนมีอะไรบางอย่างผ่าลงมากลางบ้านและทุกคนหายวับไปอย่างพร้อมเพรียงกัน
.................................................
.......................
..............
......
..
“ไปกันแล้วสินะ” ร่างสูงเอ่ยอย่างยิ้มๆพลางแหงนหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า ก่อนที่จะหันมามองเสี้ยวหน้าของคนรัก ที่ตอนนี้เหม่อมองไปในทิศทางเดียวกันด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง
“ซิ่วหมิน นายควรจะดีใจนะ ที่เราจะได้ทวงสิทธิ์ของเราคืน” เฉินพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิเล็กน้อยทำให้ร่างป้อมหันมองมาทางเขาปั๊บ
“นาย...จะทำมันจริงๆใช่ไหม” ร่างป้อมถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“อืม ลองให้พวกเขาลิ้มลองกับรสชาติแห่งการถูกทารุณและทรมาณดู พวกนายเหมือนจะลืมพวกเราไปง่ายๆจริงนะ” เฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สมเพชปนเหยียดหยามตัวเอง ที่เมื่อก่อนยอมให้พวกนั้นรังแกอยู่ฝ่ายเดียว
“แล้วเราก็ต้องไปด้วยใช่ไหม?” ร่างป้อมถาม
“ใช่ เราก็ต้องไปสร้างสีสันให้กับตัวละครหน่อยสิ” ร่างสูงยิ้มเย็นแล้วเดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน ร่างป้อมได้แต่มองตามอย่างเหนื่อยใจ
เขาเองก็ต้องการแก้แค้น แต่ไม่นึกว่าจะต้องทำกันถึงเพียงนี้ ฉันภาวนาให้ละครฉากนี้จบลงให้เร็วที่สุดก็แล้วกัน เพราะฉันเอง ก็ไม่อยากติดอยู่ในวนเวียนนี้อีกแล้ว
การแก้แค้น เป็นสิ่งที่หอมหวาน แต่เมื่อกลิ่นหอมถูกแทนที่ด้วยกลิ่นคาวเลือด กลับกลายเป็นว่ากลิ่นหอมนั้นเป็นกลิ่นที่ผู้คนไม่อยากเข้าใกล้มากที่สุด!
the end
รอติดตามภาคต่อไป......
ความคิดเห็น