[Fic Exo] Secret of love ความลับแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #19 : Secret of love ความลับแห่งรัก[16]

Secaet of love ความลับแห่งรัก[16]

                  


                  “นายไม่ควรจะตวาดใส่ท่านอย่างนั้นนะ” คนร่างป้อมทำแก้มป่องๆ ให้กับคนรักที่ตอนนี้กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนตักของตัวเอง

                 
                   “มันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบน่า....”จงแดลืมตาขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นนั่งข้างๆคนแก้มป่อง และเชยคางของร่างป้อมมาใกล้ๆและจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีนิล ทำเอาคนแก้มป่องหน้าซับเลือด “อย่างอนเลยน้าๆ” จงแดว่าก่อนจะหยิกแก้มคนรักของตัวเองอย่างหมั่นเขี้ยว

                 
                    “ย่าห์! เล่นไรเนี่ย”ร่างป้อมตวาด ก่อนจะปัดมือของเขาออก และหันหน้าไปทางอื่น ทำเอาจงแดถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่กับอาการพ่อแง่แม่งอนของคนแก้มป่อง เป็นอย่างนี้แหละน่า ถึงได้หลงรักหัวปักหัวปำอย่างนี้

                 
                    “นี่ๆ” จงแดได้แต่แต่เอามือสะกิดไหล่ของคนรัก ก่อนที่ร่างป้อมจะหันหน้ากลับมา ริมฝีปากแดงสดถูกริมฝีปากบางของเฉินแตะเบาๆ ก่อนที่คนตัวเล็กจะผละออก

                
                    “ทำอะไรเนี่ย! ประเจิดประเจ้อ! -///-” คนแก้มป่องตวาดใส่หน้าแดงก่ำ ไม่ใช่เพราะโกรธหรืออะไรทั้งนั้น แต่กำลังเขินต่างหาก คนบ้าทำอะไรก็ไม่รู้!

                
                    “ยังไม่ได้จูบเลยน้า มามะขออีกนิดนึง แหม ไม่ต้องเขินหรอกเราเป็นแฟนกันนะ แถมเรายังมีอะ O.O” ยังไม่ทันที่เฉินจะพูดจบ ร่างสูงก็รู้สึกถึงอะไรๆที่แตะอยู่กับริมฝีปากตัวเองทำให้เขาตกใจ เพราะคนแก้มป่องไม่เคยหอมหรือแหมจะจูบเขาก่อนเลย

                   
                     แต่เขาไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอยไป ร่างสูงดึงร่างป้อมเข้ามากอด ร่างป้อมก็ไม่ขัดขืนแต่อย่างใด มือที่เคยอยู่นิ่งข้างตัว ยกขึ้นมาโอบรอบคอของร่างสูงเอาไว้ให้ร่างสูงยิ่งได้ใจ

                
                     จากจูบที่อ่อนหวานกลับกลายเป็นจูบที่ร้อนแรง ลิ้นอุ่นๆแทรกเข้ามาภายในโพรงปากของร่างป้อม ร่างสูงพยายามคว่านหาความหวานของริมฝีปากของคนตรงหน้า ลิ้นอุ่นเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็ก ก่อนที่จะเลยเถิดไปมากกว่านี้ร่างป้อมจึงผละร่างสูงออก พลางหอบเพราะขาดอากาศหายใจ ปากบวมเจ่อเพราะฝีมือของคนตรงหน้า

              
                     “ไปต่อกันเถอะ...นะ” ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ทำเอาใบหน้าของคนแก้มป่องซับสีเลือดก่อนจะเดินเข้าบ้านไป แต่คนร่างสูงยังยื่นนิ่งอยู่ที่เดิม ทำให้ร่างป้อมที่เดินนำหน้าหันกลับมามองก่อนจะพูดขึ้นว่า

             
                     “จะยืนบื้ออยู่ทำไม ขะ เข้า บ้านสิ .///.” ร่างสูงยิ้มกริ่ม ก่อนจะเดินไปให้ทันร่างป้อมและคว้ามือบางมากุมไว้แน่นพลางคิดในใจว่า หัดใจกล้าขึ้นมาเมื่อไหร่นะ ที่ชวนเราก่อนเนี่ย หึ

             

 ...............................................................

........................................

........................

............

.....

..

                          “แสดงว่าคนที่ชื่อ คิม มินซอกนั่นลักพาตัวเรามาเหรอ?” ชานยอลที่ดูเหมือนจะตื่นตูมอยู่ตลอดเวลาเอ่ยขึ้น หลังจากที่จงอินเล่าเรื่องที่ตนเจอมาให้ทุกคนฟัง

                         
                           จงอินพยักหน้ารับ พลางเหลือบไปที่โซฟาสีเลือดที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้องที่มีร่างบางของแพคยอลอยู่ เพราะเขากลัวว่าไอ้คนที่หลับปุ๋ยอยู่นั่นจะตื่นขึ้นมาวิ่งไล่กัดคอเขาเหมือนกับตอนนั้น

                         
                            “แต่ฉัน...รู้จักกับคนที่ชื่อ คิม มินซอกนี่นะ” เลย์เอ่ยงืมงำออกมา แต่ก็ดังพอที่จะทำให้ทุกคนได้ยิน “ใช่คนที่ตัวเล็กๆป้อมๆ แก้มป่องๆหน่อยป่ะ?” เลย์หันไปถามจงอินที่ตอนนี้ก็ยังหันหน้าไปมองร่างบางที่นอนอยู่บนโซฟาเป็นระยะๆ

                         
                              “นะ นายรู้จักงั้นเหรอ?” จงอินหันกลับมาแทบจะทันที เมื่อได้ยินเลย์พูดอย่างนั้น ทำให้ทุกคนเพ่งมองไปที่เลย์อย่างกดดัน

                         
                               “กะ ก็ไม่ถึงกับรู้จักหรอก แค่เผอิญเจอกันเท่านั้น ไม่ได้สนิทสนมอะไรเลย” พอได้ยินคำตอบ ทั้ง9คนถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะไม่รู้จะหาทางออกยังไงดี

                           
                               ทั้งเก้าคนต่างแยกย้ายไปตามมุมห้อง ถึงแม้ว่าห้องจะไม่ใหญ่มากนัก แต่ก็พอที่ผู้ชายทั้งสิบคนจะอยู่ได้อย่างไม่อึดอัดมากเกินไป เซฮุนเดินเข้าไปหาจงอินที่ตอนนี้ยืนคุยกับดิโออยู่ แล้วยิ่งเห็นท่าทางที่เขินแทบม้วนเป็นโรตีของดิโอแล้ว เส้นฟางสุดท้ายที่พยายามจะไม่ให้มันขาด มันก็ขาดผึง! ทันที

                           
                                ลู่หานพอเห็นเซฮุนที่กำลังเดินดุ่มๆเข้าไป ท่าทีเหมือนจะหาเรื่องใส่ตัว ก็ทำให้เขาเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย ก็จะไม่ให้เขาเป็นห่วงได้ไงล่ะ ใครๆก็รู้ว่า คิม จงอินหรือไคน์ เป็นถึงอดีตนักเลงที่มีอิทธิพลที่สุดในโรงเรียนและยังเป็นถึงหัวหน้าชมรมยูโดอีกด้วย แล้วอย่างนี้ โอ เซฮุน อดีตประธานนักเรียน หัวหน้าชมรมเย็บปักถักร้อย ริอาจจะไปวางมวยกับนักกีฬายูโด! แค่คิดก็จินตนาการออกแหละ ว่าเซฮุนจะน่วมสักแค่ไหน -*-

                           
                                “เซฮุน!” ร่างสูงหยุดชะงักทันที เพราะร่างบางที่มายืนจังก้าอยู่ต่อหน้าเขานี่สิ เกือบถึงแล้ว เกือบแล้ว เกือบได้ไปตั้นหน้าของไอ้ไคน์!

                             
                                  “นายจะทำอะไรนะ” ลู่หานว่าเสียงเขียว ทำให้เซฮุนทำหน้าตาฮึดฮั่ดไม่พอใจ ดีที่ดิโอกับไคน์เดินออกไปอยู่ที่มุมหน้าต่างแล้ว เลยยังไม่ทันได้เห็นไก่จะลงแดงตาย(?)

                             
                                   “เปล่านี่ หลบไป!” ร่างสูงพูดแกมตวาดก่อนจะผลักร่างบางให้พ้นทาง แล้วไปนั่งจุ่มปุกบนโซฟาที่มีร่างของแพคยอลอยู่ ลู่หานได้แต่มองอย่างระอากับความเอาแต่ใจและความเลือดร้อนของคนที่ตนเองหลงรักมาเกือบห้าปีเต็ม

                  
                       
                         .....ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักเท่าไหร่นายก็ยังไม่เลิกรักเขาสินะ ฮึ ทำไมนะ....โอ เซฮุน ทำไมนายไม่เคยหันมามองฉัน.....คนนี้เลย.....

                   
*TBC*

                    ไรท์เมี๊ยวขอแจม
                    อยากจะบอกว่า พาร์ทนี้ตรงกับไรเตอร์มากค่ะ T^T ฮือ...แอบรักเขาข้าางเดียว #เพ้อ
                    ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ -3- บุ้ยๆ (รู้สึกพาร์ทนีี้้น้อยเนาะ)