คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Secret of love ความลับแห่งรัก[15]
Secaet of love ความลับแห่งรัก[15]
หวง จื่อเทา เด็กหนุ่มชาวจีนที่พูดเกาหลีไม่ค่อยแข็งแต่พอจะจับใจความได้ว่า เขาขับรถเข้ามาในงานตอนประมาณสี่ทุ่ม ซึ่งตอนนั้นงานก็น่าจะเลิกแล้ว เพราะเขาต้องมารับแม่ที่มางานนี้ อันที่จริงบัตรเชิญนั้น ได้เชิญเขามาแต่เขาไม่มา ให้แม่มาแทน ทำให้เขาต้องมารับแม่หลักงานเลิกแต่พอขับมาได้ถึงหน้าบ้านก็เหมือนกับตัวอะไรวิ่งผ่านหน้ารถแล้วหลังจากนั้นเขาก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย....
ลู่ฮาน เขามายืนอยู่ตรงหน้างานเพราะมารอเซฮุน แต่รอไปได้สักพักก็หลับแล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
โด คยองซู เขาเล่าว่าเขาเดินเข้ามาตามเสียงร้องเหมือนกับแพคยอลที่เล่าไว้ก่อนหน้านี้ เขาเดินมาพร้อมกับเซฮุน
โอ เซฮุน ส่วนเซฮุนที่เดินเข้ามาพร้อมกับคยองซูก็บอกว่า เหมือนมีใครมาปิดปากปิดจมูกทั้งที่ไม่มีมือมาปิดเลยแล้วหลังจากนั้นก็ไม่รู้สึกตัวอีกเช่นกัน
แต่เรื่องมันก็ไม่เหมือนกัน เพราะจงอินที่เดินเข้ามาในงานแล้วจอดรถไว้ที่ลานจอดรถแล้วก็เดินเข้ามาภายในตัวบ้าน เขาบอกว่าไม่มีใครอยู่เลย มีแต่ข้าวของระเกะระกะ แล้วก็ร่องรอยเหมือนการต่อสู้ พอมาถึงที่ห้องโถงที่ใช้จัดงานหลัก ห้องที่เขาพบแพคยอล และห้องที่คยองซูและเซฮุนบอกว่าเห็นเลือด กลับไม่มีเลือดอยู่เลยแม้แต่น้อย แต่ชานยอลบอกว่าเขาโกหก เพราะชานยอลเล่าว่า เขาเห็นเลือดไหลออกมาจากหน้าตาที่ห้องจัดงาน แล้วเขาก็เห็นดวงตาสีแดงก่ำที่มองผ่านบางหน้านั่นทำให้เขารู้สึเหมือนอยากจะตายให้ได้แล้วสติก็ดับวูบไปเหมือนกัน
ส่วนซูโฮกับคริสบอกว่าเขาเข้ามาหลับในห้องนี้ ทำให้ทุกคนส่งสายตาคาดคั่นมาว่าเข้ามาได้ยังไงเพราะประตูมันไม่มี แต่ทั้งสองกลับยืนยันว่ามันมี แถมเป็นประตูที่ใหญ่มากด้วย ทำให้ทุกคนมองหน้ากันอย่างงงๆ
“แล้วคนที่นอนหลับอยู่นะ เป็นอะไรเหรอ?” จื่อเทาเปล่งสำเหนียงแปร่งๆออกมาทำให้ทุกคนต้องตั้งใจฟังอย่างสุดขีดเพราะถ้าฟังไม่ชัดบางคำอาจจะเพี้ยนไปอย่างอื่น อย่างเช่นตอนที่เล่าว่าจำอะไรได้มั้ง มันมีอยู่คำๆคำหนึ่งที่ชวนให้ติดเลตมาก -.,-
“เออ...คือว่า”
“มันเป็นแวมไพร์!! มันเป็นผีดูดเลือด มันเป็นกินเลือด! เดี๋ยว เลือดเหรอ?” ตอนแรกจงอินเกือบจะโวยวายอีกรอบ แต่พอสะดุดกับประโยคหลังที่ตนเองพูดออกไป ทำให้ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า
“คิม มินซอก!”
................................
................
........
...
“ปล่อยไว้อย่างนี้จะดีเหรอท่าน” ร่างป้อมหันไปถามร่างสูงที่เหมือนกับเฝ้าดูอะไรบ้างอย่างผ่านบานหน้าต่าง
“ให้พวกนั้นได้เรียนรู้การที่อยู่อย่างโดดเดี่ยว ระแวงหน้าระแวงหลัง ไม่รู้ทางออก ให้มันเหมือนกับที่พวกนั้นทำกับพวกนายสองคนไงล่ะ....ทำไมเหรอ มันไม่ดีตรงไหนเหรอ?” ร่างท้วมถามคนทั้งสอง แต่ก็ยังมองตรงไปยังด้านหน้า
“เราสองคนคิดว่า....”
“เกมส์ควรจะเริ่มขึ้นได้แล้ว!” ยังไม่ทันที่ร่างป้อมจะเอ่ยจบ ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆก็เอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน ทำให้ร่างป้อมหันหน้าไปมองเสี้ยวหน้าของคนรัก ที่ตอนนี้มีดวงตาสีแดงก่ำเหมือนจะใช้นัยน์ตานั้นแผดเผาคนทั้งเป็น
“นายต้องการอย่างนั้นหรือ? จงแด” ร่างท้วมหันมาเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มทั้งสอง ถึงแม้ว่าสองคนนี้เมื่อหลายร้อยปีก่อนจะเคยเป็นลูกของเขา แต่ว่าเขาก็ไม่ได้อยากให้พวกเขาทั้งสองคนต้องเจอกับความเจ็บปวดอีก อยากให้พวกเขาหยุดแต่เพียงเท่านี้ เพราะจะรั้งมีแต่ความเจ็บปวดเปล่าๆ ไม่ว่าภพชาติไหนพวกนายทั้งสิบสองคน ก็มีดวงชะตาที่ผูกกันทุกภพไป แต่ถ้าเป็นความต้องการเจ้าทั้งสองคน พ่อก็ยินดีที่จะทำมัน!
“ใช่ ข้าต้องการ!” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดเผลอตะโกนออกไป ทำให้มินซอกที่ยืนอยู่ข้างๆกระตุกชายเสื้อของชายเบาๆ เขาเองก็มีความแค้นเหมือนกัน แต่ไม่นึกว่าจงแดจะแค้นมากขนาดนี้ เพราะความโกรธ ความอาฆาตแค้นที่สั่งสมมานานแสนนาน ก็เหมือนกับภูไฟที่รอการระเบิดมานานแสนนาน แต่ภูเขาไฟลูกนี้จะรู้ไหมว่า เกมส์ที่กำลังจะเริ่มขึ้น จะนำโศกนาฏกรรมที่ทุกคนจะต้องจดจำและอยู่กับมันอย่างเจ็บปวดไปจนตาย!
*TBC.*
ไรท์เมี๊ยวขอแจม
ย้ำ! ต้องเม้น หลังจากที่ไรท์เตอร์กลับมาจากเข้าค่ายไม่มีใครเม้น เตรียมตัวกินนิยายดองเรื่องนี้ได้เลย =^= (จะดองไว้เป็นภพเลยคอยดู) ขอให้พระองค์ทรงพระเจริญ #ตามอารมณ์กันทันไหมค่ะ?
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค้าาาา (_ _)
ความคิดเห็น