คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Secret of love ความลับแห่งรัก[14]
Secret of love ความลับแห่งรัก[14]
“อ๊ากกกก แวมไพร์!!!!” เสียงของชายหนุ่มที่นอนอยู่มุมมืดร้องขึ้นมา ทำให้พวกเขาทั้งหกคนหันหน้าไปมองยังต้นเสียง
“คิม จงอิน!” พอหันไปมองก็ต้องทำให้เซฮุนอุทานชื่อนั้นออกมา ทำให้ทุกคนหันพรึ่บมามองทางเขาทั้งหมด
“นายรู้จักเหรอ?” ชานยอลถามเซฮุนไป แต่เซฮุนไม่ตอบ กลับเดินดุ่มๆเข้าไปในที่มืดแล้วกระชากร่างของผู้ชายคนหนึ่งที่มีผิมสีเข้ม ตามตัวก็มีแต่รอยเลือดออกมาอย่างเอาเรื่อง ทั้งที่จงอินหลับอยู่
“เฮ้ยๆๆ นายจะทำอะไรเขาน่ะ” เลย์ถามไปด้วยความกลัวว่าคนที่เซฮุนฉุดกระชากลากถูอยู่จะเป็นอะไรไป
“ฉันไม่ทำอะไรมันหรอกน่า” พอพูดจบ ก็ลากร่างนั้นไปที่หน้าต่างทำให้คนทั้งสี่มองหน้ากันเลิกลั่กแล้วส่งสายตาประมาณว่า ไปดูกัน
“เฮือก” คิมจงอินสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วก็พบว่าตัวเองดูเอามือรัดคอจากด้านหลังแล้วโดนลากอยู่
“แว้กกกก!!! แกจะทำอะไรฉันเนี่ย แกเป็นใครว่ะ ปล่อยนะโว้ย ไอ้บ้า!” จงอินได้แต่ตะโกนพลางหลับตา “นาย นาย! ไอ้ผีดูดเลือด แว้กกก!!!” พอจงลืมตาขึ้นมากะว่าจะหันไปมองคนข้างหลังที่เอามือรัดคอตนเองอยู่ กลับต้องตกใจกับภาพตรงหน้า ที่มีผู้ชายอีกห้าคนเดินตามเขามา แต่ที่น่าตกใจกว่านั้นคือไอ้ผีดูดเลือดหน้าสวยนั้น! มันอยู่ตรงนั้น
“โว้ยๆๆ ใครเป็นผีดูดเลือดว่ะ?! พูดให้มันดีๆหน่อย ฉันเซฮุนโว้ย โอ เซฮุนเพื่อนแกนะ” เซฮุนได้แต่เอือมกับคนที่ตนเองรัดคออยู่ “ไม่ใช่ๆ ฉันหมายถึงไอ้นั้นต่างหากโว้ย!” จงอินพูดพลางงกลับตาปี้และชี้ไปมั่วๆทางที่พวกเขาทั้งห้าคนยืนอยู่
“บร๊ะ! แกก็ชี้ดีๆดิว่ะ แล้วอีกอย่างนะ มันมีที่ไหนกันล่ะไอ้ผีดูดเลือดนั้นน่ะ” ชานยอลพอเห็นจงอินทำตัวเหมือนเด็กก็เลยพูดออกไป หวังว่าจะให้คนผิวเข้มเงียบลง แต่เรื่องมันก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด เมื่อจงอินลืมตาขึ้นมา แล้วพบว่าแพคยอลมายืนจ้องหน้าอยู่ใกล้ๆ เลยทำให้เขาเป็นลมล้มพับไปในอ้อมแขนของเซฮุนไปเลย (=___=;;อ่า...แล้วไอ้คนที่มันๆไม่เคยกลัวอะไรหายไปไหนว่ะ?)
“คนนี้ไง ที่ฉันเกือบดูดเลือด ^w^” แพคยอลยิ้มอย่างอารมณ์ดีแล้วเอามือมาจิ้มๆที่คอของจงอิน
“นายเป็นผีดูดเลือดจริงเหรอ?” ซูโฮที่เงียบมานานเอ่ยขึ้น
“จะ....โอ้ยยยยยยยย!!!” ยังไม่ทันที่แพคยอลจะพูด ร่างกายของเขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าจะแหลกสลายไป
“นายเป็นอะไรไป! เฮ้ย ลุกขึ้นมา” เลย์เห็นท่าไม่ดีก็เลยเข้ามาช่วย แต่พอเอามือแตะลงบนผิวของชายหนุ่มก็ทำให้เขาถึงกับร้องโอ้ย พลางสะบัดมือเร่าๆเหมือนกับว่าจับของร้อน
“บอกให้เซฮุนปิดม่านที ฉันไม่ถูกกับแสงแดด โอ้ยยย ร้อนนน” เซฮุนที่ตอนนี้วางร่างของจงอินไว้กับพื้น แล้วกำลังหมุนม่านขึ้นให้จนสุด ก็ต้องทำกลับกันโดยการหมุนลงมาแทน
“นายเป็นแวมไพร์จริงๆด้วย!” เลย์ร้องขึ้นเพราะเห็นเขี้ยวที่งอกออกมาทางปากและดวงตาที่เริ่มแดงก่ำ และสีผิวที่ขาวซีดอยู่แล้ว กลับยิ่งซีดลงกว่าเดิม
“ช่วย ฉัน ด้วย” ว่าจบร่างบางก็สลบไปทันที
“เฮ้ย! อุ้มมันไปที่โซฟาดิ” คริสออกคำสั่ง ก่อนที่ทุกคนจะเกี่ยงกัน เพราะกลัวว่าคนที่นอนสลบอยู่จะลุกขึ้นมาดูดเลือดตัวเอง “ไม่มีใครอุ้มใช่ไหม? ฉันอุ้มเองก็ได้” คริสเอ่ย พร้อมกับยื่นมืออย่างกล้าๆกลัวไปช้อนร่างบางนั่น ก่อนจะพาร่างบางในอ้อมแขนที่ตอนนี้ร่างกายเริ่มเย็นชืดไปวางไว้ที่โซฟาสีเลือดที่อยู่กลางห้อง
หนึ่งชั่วโมงต่อมา.....
“ทำไมยังไม่ฟื้นอีกว่ะ” ชานยอลเอ่ยขึ้นมาอย่างเครียดๆ และลุกขึ้นจากพื้นที่นั่งเฝ้าคนตัวเล็กและเดินวนไปวนมารอบห้อง
เอ๊ะ ทำไมเราต้องรู้สึกเป็นห่วงไอ้แวมไพร์หน้าหวานด้วยว่ะ ไม่ๆๆ นั้นคือผู้ชาย นั้นคือผู้ชาย ชานยอลได้แต่คิดแล้วสะบัดหน้าแรงๆสองสามที ก่อนจะเดินกลับมาหาอีกสี่คน และเพิ่มมาอีกสี่คน ที่นั่งอยู่ที่เดิม
ใช่แล้วล่ะ คนที่เหลือตื่นกันหมดแล้ว แล้วเรื่องที่ทุกคนจำได้ก่อนจะหลับก็คือ......
*TBC*
ไรท์เมี๊ยวขอแจม
%@$%@$!#!@%*)*&&^$##3 ไม่ต้องแปลกใจค่ะ ไรท์ด่าคนข้างบ้าน ไรฟระมาจุดปะทัดตอนสามหนุ่ม ไรท์นั่งจิ้มๆคอมพ์อยู่ตกใจแทบจะกระชากปุ่มหลุด(เว่อร์)
ฮา คือว่าไม่มีใครเม้นบ้างเลย ไรท์งอนแล้วนะ T^T ไรท์ต้องการเม้น ง่า เม้นนนนนน จะเอาเม้น > < *กระทืบเท้า* เด๋วลงให้แค่สองตอน ถ้าเม้นไม่เพิ่ม ไม่ต้ององไม่ต้องอ่านมันแล้ว T3T
เพราะฉะนั้น เม้นซะ
ความคิดเห็น