คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Secret of love ความลับแห่งรัก[9]
Secret of love ความลับแห่งรัก[9]
แล้วคนอื่นหายไปไหนกันหมดล่ะ? ร่างสูงคิด และเดินเข้าไปในงาน พลางสำรวจตามมุมต่างๆ
“แล้วเชิญกูมาทำไมว่ะเนี่ย!” ร่างสูงสบถออกมาอย่างอารามณ์เสีย นึกโมโหคนที่ส่งบัตรเชิญมาให้ อันที่จริงเขาจะไม่มาตั้งแต่แรกแล้วด้วยซ้ำแต่เพราะว่ามันมีสิ่งที่น่าสนใจอยู่ในบัตรเชิญนั้นต่างหาก!
“ฮึก ฮือๆ”
“เสียงอะไรว่ะ? นั้นใครน่ะ ออกมาเดียวนี้น่ะ” เขาได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้ดังออกมาจากมุมเครื่องดื่ม
“...”
“ฉันถามว่าใคร?!” ร่างสูงตวาดถามอีกครั้งและเดินเข้าไปใกล้ๆ เหมือนเสียงจะดังออกมาจากใต้โต๊ะ ที่ข้างบนเต็มไปด้วยเครื่องดื่มมากมายและปูทับด้วยผ้าสีขาว ถ้ามีคนเข้าไปอยู่ในนั้นคงไม่มีใครสังเกตเห็นแน่นอน
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย มันจะฆ่าฉัน มันจะฆ่าฉัน!” เขาได้ยินเสียงอยู่ใต้โต๊ะนั่น จึงเดินเข้าไปแล้วเลิกผ้าขาวขึ้น
ใต้โต๊ะนั่นมีผู้ชายซึ่งน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเขาสวมชุดสูทสีกรมท่า กำลังนั่งคูดคู้อยู่ในโต๊ะ ใบหน้าก้มลงซุกที่เข่าของตัวเอง ปากก็พร่ำประโยคนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตามเนื้อตัวมีแต่คราบเลือดเต็มไปหมด
“เฮ้ นายเป็นอะไรมากหรือเปล่า แล้วทำไมไปหลบอยู่ใต้โต๊ะนั้น?” เขาถามออกไป และดูเหมือนว่าจะตกใจอยู่ไม่น้อยเมื่อเห็นชายหนุ่มคนนั้นเงยหน้าขึ้นมา เพราะหน้าของคนคนนี้ขาวซีด ตาสีแดง จ้องมาที่เขาเหมือนกับกำลังกระหายอะไรบ้างอย่าง ทำให้ร่างสูงผงะไป แต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือเพราะคนอย่าง คิม จงอินไม่กลัวอะไรง่ายๆ
“ฉันหิว ได้โปรด หาอะไรให้ฉันกินหน่อย หิว หิวเหลือเกิน” คนที่นั่งอยู่ใต้โต๊ะคลานออกมาจากที่ที่เคยนั่ง แล้วมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม จงอินทำอะไรไม่ถูกเพราะเขาไม่เคยเห็นอะไรอย่างนี้มาก่อน
“เออ นายจะทานอะไรล่ะ ที่นี่มันไม่มีอะไรให้นายทานแล้วนะ แล้วนายชื่ออะไรล่ะ”
“ฉันชื่อ แพคฮยอล โอ้ย นายอย่างเพิ่งถามได้ไหม หาอะไรให้ฉันกินก่อนได้ไหม ฉันหิว”
“อะ เออ ได้ เดี๋ยวมานะ” จงอินผละไป แล้วหันหลังเดินไปที่มุมอาหาร โดยไม่รู้ตัวว่าร่างเล็กที่ผละออกไปเมื่อกี่นี้ กำลังเดินตามเขามา
“อ๊ะ นี่ไง คงจะกินได้” ชายหนุ่มหยิบสเต็กที่ยังคงเหลือเค้าเดิมไว้บ้างขึ้นมาและกำลังจะเดินกลับไป แต่ร่างสูงตกใจสุดขีด! เมื่อเห็นร่างเล็กอยู่ตรงหน้า ร่างเล็กหอบตัวโยน ดวงตาแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่าที่เห็นเขี้ยวยาวงอกออกมาจากริมฝีปากบาง
“เฮ้ย! นี่มันตัวอะไรว่ะเนี่ย!!” ร่างสูงแหกปากร้องลั่นเมื่อเห็นร่างเล็กกำลังเดินเข้ามาใกล้ๆ ยิ่งทำให้เขาเห็นชัดขึ้น มือที่ถือจานสเต็กอยู่กำลังสั่นเทา ในหัวประมวลความคิด สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้ามันไม่ใช่มนุษย์! ถ้ามันเป็นอย่างที่ฉันคิด มันก็ต้องกิน
“เลือด! ฉันต้องการเลือด ย้ากกกก” ร่างเล็กปรี่เข้ามา หมายที่ลำคอขาวยาวๆของชายหนุ่ม
จงอินยังไม่ทันที่จะตั้งตัว เลยได้แต่เอาจานอาหารที่ตัวเองถืออยู่เมื่อกี่นี้ปาเข้าที่ใบหน้าของร่างเล็กทันที แต่ร่างเล็กก็ยังไม่หยุด ยังคงปรี่เข้ามาหาเขา จนในที่สุดเขาก็ถึงทางตัน
“เฮ้ๆๆ นายอย่าเล่นอย่างนี้นะ ไอ้หมาบ้าน้ำลายย่อย ออกไปห่างๆฉันเลยนะ!” ร่างสูงตวาดพยายามตะเกียกตะกายหาทางหนีรอด ยังไงเขาก็ไม่ตายที่นี่แน่!
“ไม่!!!”
“เฮ้ย! เอานี้ไป” ร่างสูงหันไปตามเสียงเรียก แล้วก็เจอกับร่างป้อมที่โยนขวดพลาสติกที่มีของเหลวสีแดงสดอยู่ข้างในมาให้ เขารับมันไว้อย่างพอดี เอ๋ แล้วต้องทำยังไงล่ะ
“แล้วต้องทำยังอ่า?!” ร่างป้อมทำหน้าป่องๆพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เปิดขวดแล้วเอาให้เขาดื่มสิ” จงอินทำหน้าอึนๆ แล้วเปิดฝาขวดออกแล้วลุกขึ้นอ้อมไปด้านหลังของร่างบางจับล็อกใบหน้าไว้ ก่อนจะกรอกของเหลวที่เรียกว่าเลือด!เข้าไปในปาก ร่างบางกินของเหลวนั่นอย่างหิวโหย ทำให้จงอินมองอย่างสะอิสะเอียน
จนในที่สุดร่างบางก็ดื่มจดหมดขวด ทำให้จงอินกลัวอีกว่าจะเป็นเมื่อกี่นี้
“นายโอเคไหม? ฉันขอโทษที่พยายามเออ จะดูดเลือกนาย” แพคยอลหันมาถามจงอินที่ตอนนี้หลบไปอยู่หลังร่างป้อมเรียบร้อยแล้ว
“โอเคกับผีอะไรล่ะ นายลองมาเป็นฉันไหมล่ะ เออ ว่าแต่ฉันจะมาคุยกับนายทำไมเนี่ย ฉันไม่ได้รู้จักนายซะหน่อย แล้วอีกอย่างฉันไม่ได้กลัวนายด้วย -3-“
“คิก แล้วที่นายไปยืนอยู่หลังเขาน่ะ มันเรียกว่าอะไรเหรอ” แพคยอลย้อนคืน
“ก็....”
“หยุดเลยทั้งสองคน!”
ไรท์เมี๊ยวขอแจม
โอ๊ะ วันนี้ใครไปรับหนุ่มๆที่สนามบินบ้าง? ไรท์ไม่ได้ไปเพราะยกเลิกกะทันหัน Y_Y อดค้าาาาา แง่ะๆๆ ไม่เป็นไรงานหน้ายังมี(?) โอ้ยกลุ้มไม่ได้ไปรับสามี -3-
นี่ๆๆ พวกเธอ เม้นกันบ้างสิค่าาาา ไรท์เตอร์ไม่มีกำลังใจเลยอ่า บุ้ยๆ งอนแหละ =3=
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่าาาา (_ _)
ความคิดเห็น