ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : กฎข้อที่หนึ่งแห่งการเป็นเจ้าชาย: ต้องสง่างามสมศักดิ์ศรี
"ว้ากกกก!!! ปล่อยช้านนน!! ปล่อยช้านลงปายยยย!!" เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้น มันทำให้ชายหนุ่มผมสีดำดวงตาสีแดงอดไม่ได้ที่จะหันไปดูด้วยสีหน้าราบเรียบ แน่นอนว่าผู้ที่โหยหวนโดยไม่รักษามาดเลยนั่นก็คือพระเอกของเรา โมสาร์ทนั่นเอง
" วางใจเถอะ นายท่าน เวทมิตินี้ไม่มีผลอันตรายต่อมนุษย์ " ซาเซลบอกด้วยใบหน้ายิ้มอบอุ่น ไม่ได้สนใจใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีเขียวของโมสาร์ทเลยแม้แต่นิด " ฉันไม่ได้คิดว่ามันอันตรายเฟ้ย แต่ว่ามัน อุ้บ! " พูดไปได้แค่นิดเดียวโมสาร์ทก็รีบยกมือขึ้นปิดปากไว้ ใช่แล้ว อย่างที่ซาเซลบอก เวทมิตินี้ไม่ได้มีอันตรายเลยแม้แต่นิด
แต่ที่อันตรายจริงๆสำหรับพวกมือใหม่ก็คือ ความรู้สึกต่างหาก!
แน่นอนว่าอย่างเขาเนี่ยยิ่งไม่ต้องพูดถึง เขาเป็นมนุษย์เดินดินมาตลอดเมื่อสี่ชั่วโมงที่แล้ว จนกระทั่งมาเจอเจ้าอีกาบ้านี่!!! เห็นอยู่ชัดๆว่าเจ้าหมอนี่จงใจพลักเขาออกไปให้รถเหยียบเพื่อจะได้อยู่ในสภาพที่ไม่มีทางเลือก! แล้วทำไมเขาถึงรู้ได้น่ะเหรอ ก็เจ้าหมอนี่เป็นคนเล่าให้เขาฟังน่ะสิ แถมยังเล่าหน้าตาเฉยอีกต่างหาก ไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิด จนกระทั่งเขาโกรธจนควันออกหูแล้วสะบัดก้นจะเดินหนีเจ้านั่นถึงได้ยอมขอโทษ แถมยังพูดต่อท้ายอีกว่า ' วางใจเถอะนายท่าน ยังไงๆนายท่านก็ไม่ตายเพราะของแค่นี้แน่นอนขอรับ ' ด้วยใบหน้ายิ้มระรื่นแบบชวนคนหลงใหล แต่สำหรับโมสาร์ทแล้วเขาอยากจะเขาไปตั้นหน้าสักทีสองที แถมหลังจากนั้นก็โยนเขาเข้ามาในเวทมิติโดยไม่ถามความสมัครใจเลยสักนิด!!
และนั่นมันก็ทำให้เขาต้องมายืนหน้าเขียวแทบจะคายของเก่าออกมาแบบนี้!!!
"มะ..เมื่อไหรมันจะถึงอ่ะซาเซล " โมสาร์ทเอ่ยถามด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว ท่าทางเหมือนกับจะลงไปกองที่พื้นได้ทุกเมื่อ " อีกไม่นาน นายท่าน " ซาเซลเองก็ตอบด้วยท่าทีสงบนิ่ง แม้จะยืนอยู่ในช่องของกระแสเวลาที่มักจะเคลื่อนที่ขึ้นๆลงๆอย่างไม่แน่นอน เขาก็ยังอยู่ได้อย่างมั่นคง ช่างผิดกับโมสาร์ทที่ทำท่าจะล้มแลมิล้มแลเสียเหลือเกิน และในที่สุดช่วงเวลาแห่งนรกของโมสาร์ทก็ผ่านพ้นไป เมื่อทุกสิ่งสว่างวาบขึ้นแล้วโมสาร์ทกับซาเซลก็ลงมาถึงพื้นดินได้อย่างมีสวัสดิภาพ
....แม้ว่าพอถึงพื้นแล้วโมสาร์ทจะลงไปทำความสนิทชิดเชื้อกับพื้นในทันทีเลยก็เถอะ
" ถึงแล้วล่ะ นายท่าน " เหมือนซาเซลจะทนไม่ได้ต่อสภาพอันแสนทุเทศทุรังของนายตนจนเขาเดินเข้าไปฉุดมือโมสาร์ทด้วยอาการเยือกเย็น " หา ถึงแล้วเหรอ " โมสาร์ทที่ลุกขึ้นมาได้ถามแทบจะในทันที เขารีบเงยหน้าขึ้นมองแล้วก็ต้องอ้าปากเหวอ
สิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาก็คือเมืองที่มีปราสาทสีดำสนิทสูงเสียดฟ้า มีสัตว์ประหลาดตัวเล็กบ้างใหญ่บ้างเดินเพ่่นพ่านไปมา บางตัวถึงกับเดินเฉียดเขาไปด้วยซ้ำแถมยังครางฮึ่มๆอย่างไม่พอใจอีกต่างหาก แต่พอเห็นซาเซลจ้องมาด้วยสายตาอำมหิต มันก็รีบโกยอ้าวหนีไปแทบจะทันที
' ว้าว นี่เจ้าซาเซลเจ๋งงั้นเชียว ' โมสาร์ทแอบคิดในใจขณะเดินตามซาเซลไป และในที่สุดพวกเขาก็มาถึงประตูเมืองบานเบ่อเริ่ม " โหย ประตูบานใหญ่อย่างงี้จะเปิดอย่างไงล่ะเนี่ย " โมสาร์ทถามด้วยสีหน้าใสซื่อ มันทำให้ซาเซลส่งสายตาดูแคลนมาให้หนึ่งทีก่อนจะเริ่มอธิบายว่า " อาณาจักรปักษาปีศาจไม่จำเป็นต้องเปิดประตูหรอกนายท่าน พวกเรามีปีก สามารถบินเข้าไปในเมืองได้ทันที "
"โห อย่างงี้นี้เอง" โมสาร์ทมองเข้าไปในประตูด้วยสายตาเลื่อมใสแต่สักพักเขาก็อดไม่ได้ที่หันมาถามซาเซลอีกว่า "แล้วนายไม่มีปีก จะบินเข้าได้ยังไงล่ะ"
......ซาเซลทำท่าเหมือนอยากจะผ่ากะโหลกของโมสาร์ทดูว่าข้างในลืมบรรจุอะไรเอาไว้หรือเปล่า
เห็ซาเซลทำท่าเย็นชา แผ่รังสีอำมหิตออกมาจนกระทั่งรอบๆไม่มีสัตว์ประหลาดอยู่เลยโมสาร์ทก็ถอยกรูดไปหลายก้าว พลางทำหน้าใสซื่อแล้วพูดว่า "นายจะโกรธฉันไม่ได้นะ ก็ฉันเพิ่งจะเคยมาครั้งแรกเอง" พร้อมกับทำท่าน่าสงสาร ประมาณว่า' เค้าไม่ผิดนะตัวเอง' ทำนองนี้
ซาเซลลอบบถอนหายใจสงสัยว่าท่าทางชีวิตต่อจากนี้จะยุ่งยากกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก
" แล้วเมื่อไหรเราจะไปกันล่ะ "โมสาร์ทถามขึ้นอีกรอบหลังจากเห้นซาเซลยืนนิ่งไป ปกติเจ้านี่ก็นิ่งอยู่แล้ว แต่เห็นยืนแบบนี้เขาเชื่อว่าถ้าเขาหลับตาเขาก็คงไม่รู้สึกว่าซาเซลยืนอยู่ใกล้ๆเขา
ซาเซลถูกเรียกก็ค่อยๆดึงสติกลับมา เขาถอดแหวนสีเงินที่ใส่อยู่ที่นิ้วออก พริบตานั้นร่างกายของเขาก็เกิดความเปลี่ยนแปลง ผิวสีขาวเนียนของเขาค่อยๆมีขนนกสีดำปกคลุมขึ้นมาจนถึงข้อมือ กลางหลังของเขาปรากฎปีกนกสีดำที่ยาวถึงสองเมตรขึ้นมา ดวงตาสีแดงเลือดเผยรัศมีอันน่าเกรงขามออกมา
โมสาร์ทจ้องซาเซลอย่างไม่ยอมกระพริบ แถมยังเบิกตาซะกว้างแค่ยังไม่ได้ส่องประกายวิ้งๆออกมาเท่านั้นเอง แล้วเขาก็ร้องอย่างตื่นเต้นว่า "ว้าว มีปีกงอกออกมาจากหลังนายด้วย เจ๋งชะมัดเลย" พร้อมกับถลาเข้าไปลูบๆคลำปีกของซาเซลอย่างเคลิ้บเคลิ้ม ทำเอาซาเซลขนลุกขึ้นมาหน่อยๆ
"ไปกันได้แล้ว นายท่าน"ซาเซลพูดขึ้นด้วยความระอาใจพลางคว้ามือของโมสาร์ทที่กำลังกอดปีกของเขาอย่างมีความสุข แล้วเขาก็กระพือปีกบินเหินขึ้นไปในทันทีโดยไม่ให้โมสาร์ทตั้งตัว!
"ว้ากกกก!!" ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นเสียงกรีดร้องของใคร
"พวกเขามาถึงกันแล้วล่ะ ท่านพ่อ"เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น ใบหน้าเรียวคมได้รูป เส้นผมสีเงินและดวงตาสีดำที่ทำให้ใบหน้าของเขาดูหล่อเข้มกระชากใจสาว
"อ่า มาถึงแล้วเหรอ"เสียงของชายหนุ่มอีกคนดังขึ้น รอยยิ้มแปลกๆผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขา "งั้นเจ้าก็ ไปเตรียมการต้อนรับน้องชายสี่ของเจ้าซะสิ"
"ขอรับ " ชายผมสีเงินตอบรับ ก่อนจะหมุนตัวจากไป และแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย
หุหุ น้องเอ๋ย
เจ้าได้สนุกแน่!!
" วางใจเถอะ นายท่าน เวทมิตินี้ไม่มีผลอันตรายต่อมนุษย์ " ซาเซลบอกด้วยใบหน้ายิ้มอบอุ่น ไม่ได้สนใจใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีเขียวของโมสาร์ทเลยแม้แต่นิด " ฉันไม่ได้คิดว่ามันอันตรายเฟ้ย แต่ว่ามัน อุ้บ! " พูดไปได้แค่นิดเดียวโมสาร์ทก็รีบยกมือขึ้นปิดปากไว้ ใช่แล้ว อย่างที่ซาเซลบอก เวทมิตินี้ไม่ได้มีอันตรายเลยแม้แต่นิด
แต่ที่อันตรายจริงๆสำหรับพวกมือใหม่ก็คือ ความรู้สึกต่างหาก!
แน่นอนว่าอย่างเขาเนี่ยยิ่งไม่ต้องพูดถึง เขาเป็นมนุษย์เดินดินมาตลอดเมื่อสี่ชั่วโมงที่แล้ว จนกระทั่งมาเจอเจ้าอีกาบ้านี่!!! เห็นอยู่ชัดๆว่าเจ้าหมอนี่จงใจพลักเขาออกไปให้รถเหยียบเพื่อจะได้อยู่ในสภาพที่ไม่มีทางเลือก! แล้วทำไมเขาถึงรู้ได้น่ะเหรอ ก็เจ้าหมอนี่เป็นคนเล่าให้เขาฟังน่ะสิ แถมยังเล่าหน้าตาเฉยอีกต่างหาก ไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิด จนกระทั่งเขาโกรธจนควันออกหูแล้วสะบัดก้นจะเดินหนีเจ้านั่นถึงได้ยอมขอโทษ แถมยังพูดต่อท้ายอีกว่า ' วางใจเถอะนายท่าน ยังไงๆนายท่านก็ไม่ตายเพราะของแค่นี้แน่นอนขอรับ ' ด้วยใบหน้ายิ้มระรื่นแบบชวนคนหลงใหล แต่สำหรับโมสาร์ทแล้วเขาอยากจะเขาไปตั้นหน้าสักทีสองที แถมหลังจากนั้นก็โยนเขาเข้ามาในเวทมิติโดยไม่ถามความสมัครใจเลยสักนิด!!
และนั่นมันก็ทำให้เขาต้องมายืนหน้าเขียวแทบจะคายของเก่าออกมาแบบนี้!!!
"มะ..เมื่อไหรมันจะถึงอ่ะซาเซล " โมสาร์ทเอ่ยถามด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว ท่าทางเหมือนกับจะลงไปกองที่พื้นได้ทุกเมื่อ " อีกไม่นาน นายท่าน " ซาเซลเองก็ตอบด้วยท่าทีสงบนิ่ง แม้จะยืนอยู่ในช่องของกระแสเวลาที่มักจะเคลื่อนที่ขึ้นๆลงๆอย่างไม่แน่นอน เขาก็ยังอยู่ได้อย่างมั่นคง ช่างผิดกับโมสาร์ทที่ทำท่าจะล้มแลมิล้มแลเสียเหลือเกิน และในที่สุดช่วงเวลาแห่งนรกของโมสาร์ทก็ผ่านพ้นไป เมื่อทุกสิ่งสว่างวาบขึ้นแล้วโมสาร์ทกับซาเซลก็ลงมาถึงพื้นดินได้อย่างมีสวัสดิภาพ
....แม้ว่าพอถึงพื้นแล้วโมสาร์ทจะลงไปทำความสนิทชิดเชื้อกับพื้นในทันทีเลยก็เถอะ
" ถึงแล้วล่ะ นายท่าน " เหมือนซาเซลจะทนไม่ได้ต่อสภาพอันแสนทุเทศทุรังของนายตนจนเขาเดินเข้าไปฉุดมือโมสาร์ทด้วยอาการเยือกเย็น " หา ถึงแล้วเหรอ " โมสาร์ทที่ลุกขึ้นมาได้ถามแทบจะในทันที เขารีบเงยหน้าขึ้นมองแล้วก็ต้องอ้าปากเหวอ
สิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาก็คือเมืองที่มีปราสาทสีดำสนิทสูงเสียดฟ้า มีสัตว์ประหลาดตัวเล็กบ้างใหญ่บ้างเดินเพ่่นพ่านไปมา บางตัวถึงกับเดินเฉียดเขาไปด้วยซ้ำแถมยังครางฮึ่มๆอย่างไม่พอใจอีกต่างหาก แต่พอเห็นซาเซลจ้องมาด้วยสายตาอำมหิต มันก็รีบโกยอ้าวหนีไปแทบจะทันที
' ว้าว นี่เจ้าซาเซลเจ๋งงั้นเชียว ' โมสาร์ทแอบคิดในใจขณะเดินตามซาเซลไป และในที่สุดพวกเขาก็มาถึงประตูเมืองบานเบ่อเริ่ม " โหย ประตูบานใหญ่อย่างงี้จะเปิดอย่างไงล่ะเนี่ย " โมสาร์ทถามด้วยสีหน้าใสซื่อ มันทำให้ซาเซลส่งสายตาดูแคลนมาให้หนึ่งทีก่อนจะเริ่มอธิบายว่า " อาณาจักรปักษาปีศาจไม่จำเป็นต้องเปิดประตูหรอกนายท่าน พวกเรามีปีก สามารถบินเข้าไปในเมืองได้ทันที "
"โห อย่างงี้นี้เอง" โมสาร์ทมองเข้าไปในประตูด้วยสายตาเลื่อมใสแต่สักพักเขาก็อดไม่ได้ที่หันมาถามซาเซลอีกว่า "แล้วนายไม่มีปีก จะบินเข้าได้ยังไงล่ะ"
......ซาเซลทำท่าเหมือนอยากจะผ่ากะโหลกของโมสาร์ทดูว่าข้างในลืมบรรจุอะไรเอาไว้หรือเปล่า
เห็ซาเซลทำท่าเย็นชา แผ่รังสีอำมหิตออกมาจนกระทั่งรอบๆไม่มีสัตว์ประหลาดอยู่เลยโมสาร์ทก็ถอยกรูดไปหลายก้าว พลางทำหน้าใสซื่อแล้วพูดว่า "นายจะโกรธฉันไม่ได้นะ ก็ฉันเพิ่งจะเคยมาครั้งแรกเอง" พร้อมกับทำท่าน่าสงสาร ประมาณว่า' เค้าไม่ผิดนะตัวเอง' ทำนองนี้
ซาเซลลอบบถอนหายใจสงสัยว่าท่าทางชีวิตต่อจากนี้จะยุ่งยากกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก
" แล้วเมื่อไหรเราจะไปกันล่ะ "โมสาร์ทถามขึ้นอีกรอบหลังจากเห้นซาเซลยืนนิ่งไป ปกติเจ้านี่ก็นิ่งอยู่แล้ว แต่เห็นยืนแบบนี้เขาเชื่อว่าถ้าเขาหลับตาเขาก็คงไม่รู้สึกว่าซาเซลยืนอยู่ใกล้ๆเขา
ซาเซลถูกเรียกก็ค่อยๆดึงสติกลับมา เขาถอดแหวนสีเงินที่ใส่อยู่ที่นิ้วออก พริบตานั้นร่างกายของเขาก็เกิดความเปลี่ยนแปลง ผิวสีขาวเนียนของเขาค่อยๆมีขนนกสีดำปกคลุมขึ้นมาจนถึงข้อมือ กลางหลังของเขาปรากฎปีกนกสีดำที่ยาวถึงสองเมตรขึ้นมา ดวงตาสีแดงเลือดเผยรัศมีอันน่าเกรงขามออกมา
โมสาร์ทจ้องซาเซลอย่างไม่ยอมกระพริบ แถมยังเบิกตาซะกว้างแค่ยังไม่ได้ส่องประกายวิ้งๆออกมาเท่านั้นเอง แล้วเขาก็ร้องอย่างตื่นเต้นว่า "ว้าว มีปีกงอกออกมาจากหลังนายด้วย เจ๋งชะมัดเลย" พร้อมกับถลาเข้าไปลูบๆคลำปีกของซาเซลอย่างเคลิ้บเคลิ้ม ทำเอาซาเซลขนลุกขึ้นมาหน่อยๆ
"ไปกันได้แล้ว นายท่าน"ซาเซลพูดขึ้นด้วยความระอาใจพลางคว้ามือของโมสาร์ทที่กำลังกอดปีกของเขาอย่างมีความสุข แล้วเขาก็กระพือปีกบินเหินขึ้นไปในทันทีโดยไม่ให้โมสาร์ทตั้งตัว!
"ว้ากกกก!!" ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นเสียงกรีดร้องของใคร
"พวกเขามาถึงกันแล้วล่ะ ท่านพ่อ"เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น ใบหน้าเรียวคมได้รูป เส้นผมสีเงินและดวงตาสีดำที่ทำให้ใบหน้าของเขาดูหล่อเข้มกระชากใจสาว
"อ่า มาถึงแล้วเหรอ"เสียงของชายหนุ่มอีกคนดังขึ้น รอยยิ้มแปลกๆผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขา "งั้นเจ้าก็ ไปเตรียมการต้อนรับน้องชายสี่ของเจ้าซะสิ"
"ขอรับ " ชายผมสีเงินตอบรับ ก่อนจะหมุนตัวจากไป และแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย
หุหุ น้องเอ๋ย
เจ้าได้สนุกแน่!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น